|
|
กรรมทันตา มารผจญ 2
มารผจญ 2
คราวก่อน เล่าเรื่องตอนไปปฏิบัติธรรม ที่วัดอัมพวันไปบ้างแล้ว
แต่อย่างที่บอกน่ะ ผมไปอยู่ 7 วัน เจอเรื่องแปลกๆ ทุกวัน
ที่จะเล่าต่อเนี่ยะ เป็นวันต่อๆ มา
วันที่สี่ได้พบท่าน....มาทดสอบจิตใจ จนกระเจิดกระเจิง
บอบช้ำ เสียศูนย์ไปวันกว่า ๆ
พอมาวันที่ห้าช่วงเช้ารอดตัวมาได้ ก็ให้โล่งอก
กินข้าวเช้าแล้วสบายตัว สบายใจ
หลัง 8 โมงถึงเที่ยง ปฏิบัติฯ ได้ดีมาก...สงบนิ่ง เย็น...
ช่วงบ่ายเริ่ม บ่ายโมง ก็ยังดีอยู่มาก จิตใจโปร่งเบา
เดินจงกรมได้นิ่มนวล...ช้า...รู้ตัว...รู้ตน...
ยิ่งจัวหวะ ขวา.....ย่าง......หนอ.........
ซ้าย.....ย่าง...........หนอ
ตอนที่เท้าแตะลงพื้น หนอ. นั้น รับรู้ได้เลยว่ามีพลัง
มีความหนักแน่น....มั่นคง......มั่นใจ
เหมือนกับมีบางอย่างสะท้อนกลับมาให้เรารู้ว่า
แม่พระธรณีที่มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ ท่านไม่ได้วางเฉยต่อผู้ปฏิบัติฯ
ท่านรับรู้ และคอยให้กำลังใจ ส่งพลังให้เราทุกย่างก้าว
ผมรู้สึกเลยนะ...รู้สึกมั่นใจ.......เรามาถูกทางแล้ว
เกิดมาชาตินี้คงเอาดีได้บ้างละน่า
เราคงไม่หลงทางเดินลงนรกแน่.........สาธุ
ในใจตอนนั้นหนักแน่นมาก แต่ก็มีสิ่งแปลกคือ
เมื่อถึงเวลานั่งปฏิบัติฯ นั่งได้นิ่งดี....ไล่ไปเรื่อย
รู้สึกที่ท้อง พอง..หนอ..........ยุบ..หนอ..............
รู้สึกถึงลมหายใจ แล่นเข้าแตะโดนปลายจมูก
วิ่งลงถึงคอ....แล่นไปที่อก......จบที่ท้อง.......พอง..หนอ.......
เป็นอย่างนี้สักพัก ก็จะมีสิ่งที่เกิดขึ้นแทรกขึ้นมาอีกอย่างคือ
รู้สึกถึงหัวใจเต้น..ตุบ...ตุบ...ตุบ
รู้สึกถึงเส้นเลือดมันขยายทั่วตัว ตามแรงดันจากหัวใจ
พอทำไปนานๆ เข้า ทุกสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวค่อยหายไป
เสียง...กลิ่น....สัมผัสอื่นๆ มันเลือนๆ
แต่จะไปจับอยู่ที่จังหวะหัวใจเท่านั้น
ซึ่งจะเป็นอย่างนี้ตลอดช่วงบ่าย…..ดีมากเลย
ช่วงเย็น ผมเริ่มปฏิบัติฯ ด้วยความมั่นใจเต็มร้อย
เอาละ เรามาตะกายขึ้นจากนรกกันนะ
ทางสะดวก กำลังจิต กำลังใจ พร้อมเต็มที่...ลุย
ตอนเดินจงกรม ไม่มีอะไร นิ่ง...ช้า....เนิบ.....ดี
แต่เมื่อนั่งปฏิบัติ นั่งไป...นั่งไป...ไล่ไป เรื่อยๆ
ยุบ..หนอ.......พอง..หนอ..........
ลมหายใจค่อยๆ เบา...เบา....
เริ่มรู้สึกหัวใจเต้น ตุบ....ตุบ....ตุบ
หายใจเข้า......รู้สึกถึงลมเข้า...เข้า.......
ลมออก....ออก
หัวใจเต้น ตุบ....ตุบ......ตุบ มันเต้นช้าลง แต่จิตนิ่ง
........ทันใดนั้น.....เสียง
....อะแห่มมมม.......
ผมสะดุ้งเฮือกเลย......ตกใจ...ตกใจ
เอ๊ะ....เสียงคนกระแอม…...ใครอ่ะ....
อ๋อ....คงจะคันคอ.........แหม สะดุ้งเลย…..ช่างมันเหอะ
มาเริ่มกันใหม่ ......
ดึงลมหายใจเข้า.......ปล่อยลมหายใจออก
ไล่ไปเรื่อยๆ.....................
รู้สึกหัวใจเต้นแล้ว.....อ่า...ตุบ.......ตุบ.........ตุบ............ตุบ
.......อะแห่มมมม.......
สะดุ้งเฮือก...ก....ก...........ตกใจ
หัวใจวูบ..บ....เสียวแหว๊บ..บ
ใจเต้น ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ............ใจสั่นเลย
หลังจากนั้น โมโหเลย........ใครวะ
โอ้โฮ..ทำยังงี้ได้ยังไง........เกิดหัวใจวายไปทำไง
หันไปดู อ้อ.....เป็นคุณลุง อายุสัก 60 แก่ๆ
แกนั่งไปทางข้างหลังผม ห่างกันไม่มาก
แถมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อีก
ช่างมันเหอะ......ช่างแกเหอะ.......แกคงทนคันคอไม่ไหว
แต่คนอื่นไม่เห็นใครลืมตาเลยแฮะ......นั่งกันนิ่งเชียว
ช่างมัน.......เริ่มใหม่........
แต่ทำยังไง ๆ ก็ไม่ได้ จิตไม่นิ่งแล้ว อู๊ย..ย...เสียดาย เวลาหมดแล้ว
ช่วงค่ำ ทำวัตรเย็น เดินจงกรม ก็ยังดีอยู่
พอปฏิบัติฯนั่ง ก็ยังดี....นั่งไป....นั่งไป......
.......อะแห่มมมม.......
ใจกระตุก เสียวแปล๊บ ที่ยอดอก
ใจเต้นไม่เป็นส่ำเลย...............
เอาอีกแล้ว....ว......โว้ย....อะไรกันวะ
หันไปมอง เห็นแกดันมานั่งใกล้ๆ อีกแล้ว
คราวนี้แกคงรู้ตัว ว่าผมยั๊ว…..แกหันมามอง แล้ว..ยิ้ม
ผมก็นึกว่า.....แย่จริง.....ยังงี้คนอื่นก็แย่นะซิ
คนอื่น....เอ๊ะ....ทำไมคนอื่นเค้าไม่เห็นสนใจ
แสดงว่าคงฝึกกันมาดี พวกนี้คงสมาธิกล้าแข็งมั๊ง
คืนนั้นเลยรู้สึกโกรธค้างเลย
เช้าวันที่หก ทำวัตรสวดมนต์เช้าเสร็จ
ผมรีบมองหาตาลุงคันคอคนนั้นก่อนเลย ว่าแกอยู่ตรงไหน
แล้วผมก็หนีห่างแกให้ได้มากที่สุด คนละมุมห้องเลย
เอาล่ะ เริ่ม เดินฯ............ขวา....................ไปจนจบ
เริ่มนั่งฯ หายใจเข้า..........พอง.....................นิ่ง
หัวใจเริ่มเต้น...........ดี...........แต่เอ๊ะ..........ตาลุงนั่นจะ กระแอมอีกมั๊ยนะ
ใจมันพะวง ยอมรับเวลาตกใจ มันแปล๊บที่อกที่ใจจริงๆ
สรุปช่วงเช้า ได้บ้างไม่ได้บ้าง
ตอนเดินฯ น่ะ ดี สงบดี แต่ตอนนั่งฯ พอเริ่มนิ่ง ใจมันกลัว....
หลัง 8 โมง พอจะเริ่ม ผมเลยหนีไปที่ลานดิน
เห็นแล้วละ แกปฏิบัติฯ อยู่ในห้อง ห่างกันพอสมควร
ผมชอบที่ลานดินมาก ในห้องคนเยอะ ลานดินดีกว่า ลมเย็นดี
ช่วงเดินจงกรม สบายใจ ชัดเจนมาก คงได้กุศลเยอะ
ถึงช่วงนั่งฯ ก็ยังสบายใจ เพราะมั่นใจ ลานดินนี่ปลอดภัยแน่
นั่งไป..นั่งไป....ไล่ไปเรื่อย.................
นิ่ง....สงบ.......รู้สึกถึงสายลมแผ่วๆ ที่กระทบตัว สบาย สงบ
.......อะแห่มมมม.......ม.......ม..........
หัวใจผมตกวูบ...บ......สะดุ้งเฮือก..ก....
ผมลืมตาขึ้น ลุกพรวดขึ้นไปมองหาแกเลย
ที่ลานดิน ไม่มีแกนี่นา
เดินไปดูห้อง ชะเง้อดูทางหน้าต่าง
โอ้..คุณพระช่วย......แกนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง ใกล้ๆ ผมนี่เอง
ตอนนั้นพอเห็นแกแล้ว ก็ตกใจ แกก็นั่งเฉยๆ ไม่ได้ปฏิบัติฯ
นั่งเฉยๆ จริงๆ.........ผมรีบเดินหันหลังกลับ
พอกลับไปนั่งใจเต้นที่ลานดินที่เดิม นั่งนิ่งๆ คิดว่าเกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ
เช็คสติ......อ้อ.....เรากำลังโกรธ..........โกรธหนอ..........
กำลังกลัวด้วย..........กลัวหนอ.............เอ๊ะกลัวอะไร..
กลัวตาลุงคนนั้นเหรอ.......กลัวทำไม........แล้วจะทำยังไงดี
ตอนเที่ยง ผมเข้าไปกราบพระประธานที่โบสถ์ เอากำลังใจก่อน
แล้วก็นั่งมองท่าน มอง มอง
พระประทานท่าน ปางผจญมาร แฮะ
แล้วก็นึกขึ้นได้มาได้......เอาล่ะ.....ลองดู
ตอนบ่าย เริ่มต้นกันใหม่
ผมออกไปปฏิบัติฯ ที่ลานดิน.....ลานดิน
ตั้งหลัก เริ่มเดินฯ.........................มั่นใจ...............สงบทุกย่างก้าว
พอเริ่มนั่งฯ ผมยกมือพนมอธิษฐาน
ขอพระแม่ธรณีผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ ท่านประทานพืชพันธุ์
ต้นไม้ สายน้ำ และ สรรพสิ่งแก่สัตว์โลก
ขอให้ท่านได้โปรดคุ้มครองลูกด้วย
ลูกตั้งใจทำความดี หนีความชั่ว
และจะทำต่อไป ช่วยให้พลังลูกด้วยเทอด......สาธุ.
จากนั้นผมก็สงบจิต เริ่มปฏิบัติฯ ไปตามขั้น ที่ละขั้น
หายใจ...เข้า.........ไล่ไปเรื่อย
หายใจ...ออก........สงบ เย็น
ดิ่ง ลึก .....หัวใจเต้น...ตุบ......ตุบ.......ตุบ
วูบ....ไม่รู้สึกอะไรเลย หลับหรือเปล่าก็ไม่รู้ จนหมดเวลาเลย
แต่ความรู้สึก มันช่าง สบาย สดชื่น เต็มพลังดีจัง
ผมลืม อีตาคุณลุงคนนั้นไปเลย.......ลืมไปเลย.
ช่วงค่ำ ทำวัตรสวดมนต์ ปฏิบัติฯ ทุกอย่างดีหมด
ได้เนื้อ ได้หนัง ได้กุศล พอแรง
เฮ้อ....ยกนี้ คะแนนเป็นยังไงก็ไม่รู้.....
ท่านกรรมการ ช่วยแอบบอกด้วยครับ
อนณ 093-149-9564
จากคุณ : tobeteam
เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 53 10:38:27
| Create Date : 04 มกราคม 2554 |
| Last Update : 30 กันยายน 2562 8:36:03 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 949 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [