|
|
วัดป่า...มหาสนุก 45
วัดป่า...มหาสนุก 45
( เล่าจากเรื่องจริง แต่ให้อ่านเป็นนิยาย...อย่าอ่านเอาเรื่อง นะครับ )
ตอนก่อน ๆ หน้านี้ เราว่ากันเรื่อง...ทาน
การให้แบบที่ไม่ต้องใช้ทุนทรัพย์อะไรมากมาย
และการให้ทานแบบง่าย ๆ สนุก ๆ ได้ความรู้สึกเป็นสุขอย่างง่าย ๆ แต่อิ่มเอิบ
แต่สำหรับครอบครัวของผม การให้...และความสุขจากให้มันทำให้เราติดสุข
ติดกับความรู้สึก ตอนที่....อดีนารีน มันหลั่งไหลออกมาด้วยความปิติเต็มตื้น
เมตตา อยากให้เค้าเป็นสุข
กรุณา ลงมือหาวิธีทำให้เค้าได้หมดทุกข์
มุทิตา เห็นเค้ามีความสุข คลายทุกข์ เราก็ดีใจไปกับเค้าด้วย
อุเบกขา ให้แล้ว ทำแล้ว....วางเลย ไม่ติดไม่ยึด ไม่ต้องการให้เค้ามาสรรเสริญเยินยอเรา
แหม ม ม...แต่การให้ทาน มันเป็นบุญ อ่ะนะ
ก่อนจะลงมือทำ แค่...คิด แค่เตรียมการ เราก็มีความสุขแล้ว
ขณะที่ลงมือทำ ก็แสนจะเต็มตื้นเหลือจะกล่าว
เมื่อทำไปแล้ว....หวนคิดถึงทีไร ก็ยังตื้นตัน สุข ทุกครั้ง
มันเลยพาลอยากจะทำบ่อย ๆ สิครับ
มันช่างตรงกันข้ามกับการทำ บาป ชั่วเลวซะจริง ๆ
ก่อนทำมันก็คิดมาก วิตกหวาดหวั่น
ขณะที่ทำก็ไม่ได้รู้สึกดี มีแต่ความดำมืดในจิตใจ
หลังจากนั้นพอหวนคิดถึงเรื่องนี้ทีไร ก็ให้เศร้าหมอง จิตตก รังเกียจตัวเอง ละอายแก่ใจ
ยิ่งทำบ่อย ๆ เข้า ใจมันยิ่งชั่วช้าดำมืด หาความภาคภูมิใจอะไรไม่ได้เลย
ผมน่ะรู้ดีในเรื่องนี้ เพราะทำชั่วมาเยอะ ทำซ้ำ ๆ ทำบ่อย ๆ จนจิตใจหยาบกระด้าง
ทำบาปกรรม ชั่วเลว จนเพลิดเพลิน คิดว่าสิ่งนั้นมันถูกต้อง อย่างที่โบารณท่านว่า....เห็นกงจักร เป็นดอกบัว
เอาความชั่ว และคนชั่ว มาเชิดชูบูชา
ชีวิตผม เมื่อเรียนจบ ป.ตรี แล้วก็เหมือนรถที่เมื่อเริ่มออกวิ่ง ก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง โดยไม่ดูตาม้าตาเรือ วิ่งอุตลุดสุดชีวิต
แต่มันผิดทิศทาง ตั้งเป้าหมายผิดมหันต์แต่แรก
คือ พอเริ่มต้นก็ตั้งเป้าไว้ที่....การหาเงิน ความร่ำรวย ความมีหน้ามีตา
ก็คงเหมือนๆ กับคนอื่นๆ อีกมากมายที่ทำงานหาเงินโดยไม่สนใจวิธีการ มองแต่เป้าหมาย ขอให้ไปถึงเร็วที่สุดเป็นพอ
ด้วยความอยากรวย ก็เลยทำอาชีพด้วยความไม่สุจริต เอาเปรียบคนอื่น
ไม่สนใจศีลธรรมจรรยาอะไรทั้งนั้น
ผมทำอาชีพค้าขายรถมือสอง ขายด้วยการโกหก หลอกลวง ในบางครั้งก็ผิดกฎหมายด้วย
ขายด้วยความกะล่อนสารพัด ขอให้ขายได้ก็พอ
ในตอนนั้น ไม่ได้รู้สึกเลยว่าเป็นสิ่งผิด ทั้งกฎหมาย และศีลธรรม
ต่อมาเงินทองที่หามาได้ มันก็หมดไปอย่างรวดเร็ว อย่างที่เขาว่า...เงินมันร้อน
ยิ่งหมดเร็ว ยิ่งต้องหาใหม่ให้เร็ว ให้ได้มาก หาด้วยวิธีการที่เลวมากขึ้น
มันเป็นวังวน ที่หมุนเวียนอยู่ตลอดเวลา.....แต่หมุน ลง ไปเรื่อย ๆ ตกต่ำลงไปเรื่อย ๆ
ผมมีโชคดีมหาศาล คือมีภรรยา ชื่อ คุณหม่อง
เค้าเคร่งครัดในศีลห้า ตั้งหน้าทำแต่ความดี ซึ่งวิธีคิด วิธีการมันสวนทางกับผมตลอด
งานที่ทำ ต่างคนต่างทำ ผมค้าขาย เค้าสอนหนังสือ
ต่อมาเค้าไปเป็นเลขาฯ เป็นประชาสัมพันธ์ จนกระทั่งมีลูกคนเล็กอีกคน จึงลาออกมาเลี้ยงลูก
กระทั่งลูกคนเล็กอายุได้ขวบกว่า เธอถึงได้เริ่มค้าขายเล็ก ๆ น้อย ๆ
ซึ่งขณะนั้นผมยังทำเต้นท์รถ ยังวิ่งวุ่นหาแต่เงิน ทำบาป ทำกรรมอย่างเมามันส์
ผมเชื่อตามที่ถูกสอนมา ว่า.....การค้าต้องมีเล่ห์เหลี่ยม การขายต้องใช้ทุกวิถีทาง โกหกก็ได้ ทำกำไรให้มากไว้....
แหม.....ไอ้คนสอนนี่มันช่างเลว..ว...
ไอ้คนเชื่อมันก็ช่างโง่เง่า จริงๆ...
ต่อมาผมต้องการกลับตัว กลับใจเลิกทำบาป ก็ได้พยายามอย่างยากลำบาก กว่าจะหลุดรอดมาได้
แต่ไม่ใช่อยู่ๆ ก็คิดได้ทันทีหรอกนะครับ...มันมีเหตุให้เป็นไป ทีละนิด ทีละหน่อย
เหตุแรก คือ คุณพ่อตาของผม ท่านเป็นคนดี ปฏิบัติธรรมอย่างลึกซึ้ง
ท่านได้วางอุบาย ค่อย ๆ ดึงผมให้กลับมาสู่ทางที่ถูกที่ควร
เช่น ชวนครอบครัวผมไปเที่ยว และถือโอกาสทำบุญไปด้วย
การไปวัดทำบุญแต่ละครั้ง ก็ต้องจุปธูป เทียน อาราธนาศีล ...ซึ่งจะทำให้ผม เกิดตะขิดตะขวงใจทุกครั้ง ที่รับศีลห้า
ครั้งสองครั้ง ก็รับศีลส่งเดชไปงั้นเอง....แต่พอไปทำบุญบ่อยๆ เข้า ชักอาย...จนเริ่มเกิดสิ่งที่เรียกว่า ความละอายใจ
ข้อปาณาฯ ไม่เท่าไหร่ ไม่ได้ฆ่าใคร อย่างดีก็ตบตียุง
ข้ออาทินาฯ ท่าจะไม่ค่อยดี มีเอี่ยวบ้างกับเรื่องนี้นิด..นิด
ข้อกาเมฯ กลัวเมียไม่กล้าทำจริง คิดเล่นๆ ก็เป็นบ้าง
ข้อมุสาฯ... นี่แหละปัญหาใหญ่ จะรับศีลได้ไงข้อนี้ โอ๊ย.ย...กลุ้มใจ
ข้อสุราฯ ผ่านได้ง่ายไม่สนใจเรื่องนี้..สบายมาก
ปัญหาใหญ่สุด ก็มุสาวาทานี่แหละน้า...ทำยังไงดี เราคนค้าขาย
ถ้าไม่โกหกแล้วมันจะขายกันได้ยังไง เรื่องแบบนี้มันต้อง...โม้ ต้องโอ้อวด
รถเก่าก็ต้องมีชนบ้าง คว่ำบ้าง หงายบ้าง แต่จะบอกได้ยังไง ใครจะซื้อ
ผมก็หน้าด้าน ทำหน้าซื่อบอก...รถมือเดียว ใช้น้อยมาก....
จนกระทั่งวันหนึ่ง นัดลูกค้ามาดูรถที่บ้าน ประมาณว่ารถใช้เอง มือเดียว
ตอนนั้นลูกสาวคนโตประมาณ 7 - 8 ขวบ
สัญญากับแกว่า จะพาไปเที่ยวห้าง ถ้าขายรถคันนี้ได้จะให้ค่าขนมพิเศษ
แกก็ดีใจ รีบมาช่วยเช็ดล้างรถอย่างดี
เมื่อลูกค้ามาถึง ก็พูดคุยกัน ดูรถกัน คุยโม้ โกหกสารพัด
.........รถผมใช้เอง ตั้งแต่ออกห้าง ใช้อยู่ทุกวันรักษาอย่างดี...ฯลฯ
ลูกสาวก็ยืนอยู่ใกล้ ๆ ลุ้นให้ขายได้ เพื่อจะได้พิเศษค่าขนม
แกเป็นเด็กฉลาด ช่างจดจำ สนอกสนใจ...ที่สำคัญเห็นพ่อเป็น..... ฮีโร่
สุดท้ายลูกค้าตกลงซื้อ ทำสัญญา จ่ายเงินเรียบร้อย...จบการขาย
ส่งลูกค้ากลับไปแล้ว หันหลังเดินเข้าบ้าน...
ผมยังจำเหตุการณ์ได้แม่นยำ เหมือนเกิดขึ้นต่อหน้าตอนนี้เลย
ลูกสาวผมยืนรออยู่หน้าประตู ตาเป็นประกาย ดีอกดีใจ...
...เฮ้...ป่ะป๊าเก่งจริงๆ...ป่ะป๊าสุดยอด...บอกม่าม๊าแล้วว่าป๊าต้องขายได้ เย้...เย้....เย้
วินาทีนั้น ตอนนั้นแหละ ผมอึ้ง...ตะลึงไปเลย
ความรู้สึกในตอนนั้น...ใจแว่บบบ ตกใจ...แล้วตามมาด้วย เสียใจ
เราทำอะไรลงไปเนี่ยะ ลูกย่อมเห็นเราเป็นพระเอก เป็นฮีโร่เสมอ
เราโกหก กะล่อนสารพัด ให้ลูกดู ให้ลูกเห็นเป็นตัวอย่าง
โอ้...คุณพระช่วย....เท่ากับเราเอายาพิษให้ลูกกินแท้ ๆ....
นี่เรากำลังสอนลูกให้เป็นโจร เหรอ....
เรากำลังทำร้ายลูกสุดที่รักดังแก้วตาของเราเอง เหรอ...
ลูกเราคงต้องจดจำไปตลอดชีวิตแน่นอน
เรามันเลวชาติ จริง..จริง.
ผมตัวชาไปหมด ความรู้สึกเสียใจ มันวิ่งจี๊ด..ด..ไปทั่วร่าง
ผมรักลูก..มาก รักและทนุถนอม
อยากเห็นแกค่อย ๆ เติบโตเป็นคนดี คนเก่ง เป็นที่สุดของที่สุด
แต่ผมทำอะไรลงไป กำลังทำผิดมหันต์มากมาย
ความรู้สึกที่ตามมาทันที...คือ ละอายใจ
ละอายในความชั่วของตัวเอง ละอายในความกะล่อนปลิ้นปล้อน
ตัวตนความเป็นคนของผม มันไม่มีค่าเลย
เราเป็นสารเลว สวะสังคม แท้ ๆ
แล้วผมจะเอาภาคภูมิใจที่ไหนให้ลูกดู
จะเอาอะไรไปสั่งสอนลูกได้ล่ะ....
ลูกเห็นเราเป็นพระเอก.....เห็นคนเลวเป็นฮีโร่…โธ่.เอ้ย ลูก
ช่วงเวลานั้น ลูกสาวของผมกระโดดโลดเต้นดีใจ
เกาะแขนจูงมือเดินเข้าบ้าน พาไปหาภรรยาผม
ผมไม่กล้ามองหน้า คุณหม่อง เลย ทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะทำตัวยังไง
ผมละอายเธอ ผมเป็นสามีที่เฮงซวย เป็นพ่อที่แสนเลว
ผมมีภรรยาที่สุดประเสริฐ มีลูกสาวที่แสนวิเศษ
แต่ตัวผมล่ะ...ค่าของความเป็นคนอยู่ที่ไหน
ในนาทีนั้น ต่อหน้าภรรยา ต่อหน้าลูก ผมตัดสินใจทันที
...เลิก...เลิกกัน...เลิกโกหก...เลิกชั่ว...เลิกเลว...ม่ายยย เอาแล้ว
ผมตัดสินใจ ที่จะเลิกกระทำความชั่วเลวทุกอย่าง
ทั้งๆ ที่ไม่รู้จะเป็นไปได้อย่างไร จะทำยังไงต่อไป...ไม่รู้เลย
รู้อย่างเดียว ...ผมจะต้องเป็นคนดี เป็นคนที่ลูกและเมียภาคภูมิใจ
ต้องเป็นคนที่สอนลูกได้ เป็นตัวอย่างอันดีให้ลูกได้...ผมจะทำ
วันต่อมา...ผมตัดสินใจ นั่งคุยกับลูกสองคน
ผมสารภาพกับลูกสาว 7 ขวบ
ผมบอกแกว่า สิ่งที่ผมทำมันไม่ถูกต้อง
การโกหก มันไม่ดี มันชั่วร้าย...ป่ะป๊า ทำผิดไปแล้ว
ต่อแต่นี้ ป๊า..จะเริ่มต้นใหม่...จะทำตัวใหม่
ป๊าจะเริ่มต้นเป็นคนดีแล้วนะลูก...ที่ผ่านมามันไม่ถูกต้อง...ป๊า ขอโทษนะลูก.
ลูกสาวผม แกก็ งง...งง ยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่...
แกยิ้ม...ยิ้ม ตาหยีเลย แล้วก็กอดผม.....
...ป่าป๊า เก่งที่สุดเล๊ย..ย...แล้วแกก็หัวเราะ
ผมน่ะ...น้ำตาคลอ...กลั้นแทบตาย...อายลูก
โธ่...ลูกเอ๊ย...นางฟ้า ของพ่อ......
เหตุการณ์นั้น มันแรงสำหรับผม มันกระแทกโดนใจ
ทำให้ตัดสินใจเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง...ทู้กกก อย่าง จริง ๆ
เป็นจุดหักเห จุดเปลี่ยน ของชีวิต
หลังจากนั้น ก็อย่างที่เล่าไปแล้วทั้งหมด
พยายามว่ายทวนกระแสกิเลส ที่เชี่ยวกราก
รับเคราะห์ รับกรรม เข้าคุกตะรางก็เคย...แต่
เรื่องราว ก็พลิกผันไปหมด...ไปในทางที่ดี
ชีวิตอันเลว เหลวไหลของผม ค่อยกลับมาเป็น คน เต็มคน
ก็เพราะ ภรรยา และ ลูกสาว
.... น า ง ฟ้ า ทั้ ง ส อ ง ข อ ง ผ ม ...
อนณ นิศารัตน์
โทร. - ไลน์
093-149-9564
วัดป่า...มหาสนุก 46
https://pantip.com/topic/39323894
| Create Date : 18 ตุลาคม 2562 |
| Last Update : 18 ตุลาคม 2562 19:46:42 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 316 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [