|
|
กรรมทันตา โอ้..อินเดีย 30
โอ้..อินเดีย 30
สวัสดีครับ...
ผมเล่าเรื่อยเปื่อยมาถึงวันสุดท้ายที่อยู่ใน อินเดีย แล้วนะครับ
อย่างที่บอกไปหลาย ๆ ตอนแล้วว่าความรู้สึกที่ได้รับจากการมา แสวงบุญ
กราบสังเวชนียสถาน นั้นมัน...สุดจะบรรยาย
ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นตัวอักษร หรือเป็นคำพูดได้ทั้งหมด
ในตอนแรกก็ สนุก แปลกใหม่ต่อสถานที่
แถมตื่นเต้นไปกับการเดินทาง การใช้ชีวิตปลดทุกข์ตามท้องทุ่ง
ความสนใจในวัฒนธรรม และชีวิตความเป็นอยู่ของคนที่นี่
แต่เมื่อได้เข้าไปสัมผัสกับ สังเวชนียสถานต่าง ๆ ความรู้สึกที่ผุดพรายขึ้นมามากมาย คือ
มันซาบซึ้ง ความปิติ อิ่มสุข เกิดความตื่นตัวใน...จิต
เกิดสิ่งที่บางท่านเรียกว่า...สภาวะธรรม
ผมเองไม่ใช่ นักปฏิบัติ หรือฝึกการทำสมาธิมาอย่างช่ำชอง
แต่คงจะด้วยสถานที่แต่ละแห่ง ที่ถูกอัดแน่นไปด้วยพลังบารมีอธิษฐาน
ของผู้ที่มากราบสักการะมานับเป็นพัน ๆ ปีแล้ว
บวกกับพลังแห่งความ ปิติยินดี ของเราที่ได้มาถึงแทบบาท พระบรมศาสดา
ทำให้การรวมจิต อธิษฐานถึงบารมีพระองค์ท่าน ได้อย่างรวดเร็ว
แต่ที่นึกไม่ถึงก็คือ...ความปิติ อิ่มเอิบ ที่มันพลุ่งพล่านขึ้นจนระงับไม่ทัน
ทำให้ น้ำตา มันไหลทะลักออกมาแทบจะทุกครั้ง ทุกสถานที่
คิดว่าความรู้สึกของผม ก็คงจะเหมือนกับทุก ๆ ท่านที่เคยมาแล้ว
ถ้าพูดถึงเรื่องการเดินทาง ตลอด 8 วัน 8 คืน ระยะทางหลายพันกิโลเมตร
ต้องบอกว่า ทรหดอดทน น่าดูเชียว
แต่ก็แฝงไว้ด้วยความ สนุก ตื่นตาตื่นใจ
ได้ทำกาย คือทำตัวให้เป็น กุศล เพราะไม่มีช่องทางทำบาปได้เลย
ทำจิตให้เป็น บุญ เพราะสวดมนต์ นั่งปฏิบัติฯภาวนา เดินจงกรม เวียนเทียน แผ่ส่วนกุศล เยอะ มาก..มาก
เรียกว่าแทบจะทุกสถานที่ ทุกวัด ทุกโอกาสอำนวย
ยังได้รับความรู้ ได้ฟังธรรมะ จากพระอาจารย์วิทยากรตลอดเวลา
แต่ก็ไม่ยักกะเบื่อ นะ
กลับสนุก และตื่นเต้นไปกับเรื่องราว เหตุการณ์ ที่ไล่เรียงกันไปตามสถานที่ ที่เราผ่าน เราแวะ
ที่หลับที่นอน ก็แสนจะสะดวก แถมสบาย เกินความคาดหมายไปมากหลาย
ซาบซึ้งจริง..จริง กับคำว่า ...วัดไทย
วัดของคนไทย โดยคนไทย เพื่อคนไทย
ห้องนอนที่ท่านจัดให้ ก็น้อง ๆ โรงแรม 4 ดาวแหละ
อาหารการกิน...อาหารไทย อร่อยทุกมื้อ
ยิ่งเหนื่อยก็ยิ่งอร่อย
ถ้าจะพูดถึง ข้อเสีย ก็มีเหมือนกันนะ
แต่มันก็ไม่รู้จะบ่นไปทำไม เพราะมันเรื่องของเมืองเค้าน่ะ
ถนนหนทาง มันแสนจะทุลักทุเล ยิ่งกว่าจังหวัดไกล ๆ ของเราซะอีก
แล้วก็เสียงแตร...โอ๊ย มันบีบแตรกันลั่นสนั่นเมือง ตลอดเวลา
เค้าบีบแตรเสียงสนั่นหวั่นไหว แรก ๆ ฟังแล้วแทบบ้าตาย
เรื่อง ขอทาน อีกอย่างมันช่างเยอะ จริง ๆ
ขอทานตัวเล็ก ตัวน้อย เดินประกบติด
ขอย้ำอีกครั้ง...เดินประกบติด แบบตัวต่อตัว
หรือ เราหนึ่งตัว กับเค้าอีกหลายตัวตาม...ประกบติด
บางครั้งมอง ๆ ดูแล้ว เหมือนกับพวกเค้าเป็น...วิญญาณ มาขอส่วนบุญ
เป็นเจ้ากรรมนายเวร คอยติดตามประกบ...ติด
ร้องเรียกเราว่า...มหาราชา มหารานี
แต่ออกสำเนียงประมาณ...หมาราจ๊า หมารานี๊...
เดินตามทำหน้าทำตา น่าสมเพชเวทนาอย่าง สุด สุด
แต่...หัวหน้าทัวร์ สั่งแล้วสั่งอีก และก็สั่งอีกสั่งแล้ว..ว...ว
ห้ามให้สตางค์ ขนม หรือของกิน อะไรโดยเด็ดขาด
มิฉะนั้นอาจถูกรุมล้อม จนเสียสติได้...แน่ะ
ไอ้พวกเรา ชาวแสวงบุญ ก็ช่างเป็นพวกที่บำเพ็ญทานกันมาเป็นกิจวัตร
พวกใจดี ใจง่าย ให้ง่าย มาตั้งแต่เกิดแล้ว
พระอาจารย์ฯ ท่านว่า คนไทยเราชอบให้ทาน เลยไม่ต้องเกิดที่อินเดีย
ไปเกิดที่เมืองไทย ดินแดนแสนสบาย เลยลืมความทุกข์ที่แท้จริงไปซะนี่
พอเห็นเด็ก ๆ หน้าตาน่าสมเพช มาเรียกร้องขอ
ใจรึมันก็อยากจะให้ ใจจะขาด...กลายเป็นความทุกข์ของเราเอง
แต่ ในความเป็นจริงแล้ว พวกขอทานเหล่านี้
เขาเห็นเป็น อาชีพ ชนิดหนึ่ง
แถมขยันทำงานอาชีพนี้ซะด้วยซิ
พวกเรามาสะอึก รู้สึกตัวเอาในวันที่ผ่านไปสถานที่ห่างไกลจากจุดสำคัญ แต่เป็นหมู่บ้านธรรมดา ๆ แห่งหนึ่ง
พวกคนอินเดียชาวบ้านเค้า ไม่ชอบให้เด็ก ๆ มาเป็นขอทานนะ
แถมยังว่าเรา...พวกคนไทย นี่แหละตัวดี
มาทำให้พวกเด็ก ๆ ของเค้า...เสียนิสัยหมด
ขนาดออกปากว่าเอาเลยนะ
เค้าบอกว่า อย่าให้สตางค์กับเด็ก ๆ เพราะจะสร้างนิสัยขี้เกียจ ขี้ขอ
แถมเด็กที่มันได้สตางค์ง่าย ๆ จากการแบมือขอ น่ะ
มันไม่ยอมไปโรงเรียน คอยแต่จะขอเงินจากนักท่องเที่ยว
แล้วเอาเงินไปเล่นการพนัน หรือซื้อยาเสพติด
สรุปว่า...เค้าด่าว่า พวกเรานี่แหละไปทำให้เยาวชน อนาคตของชาติเสียผู้เสียคนหมดแล้ว
ไอ้พวกคนใจดี แต่ไม่มีปัญญาทั้งหลายนี่แหละ
อู๊ย..ย...ถูกด่าซะ แสบบบบบ
บอกตรง ๆ ฟังแล้ว อึ้งไปเลย
แต่ที่พาราณสี ริมแม่น้ำคงคา นั่นคนละเรื่องเลย
ขอทานผู้ใหญ่ทั้งนั้น...มากมายก่ายกอง
แล้วก็สารพัดจะน่าสมเพช เห็นแล้วหดหู่
แต่พวกนี้ ขยันชะมัด...ขยันการขอ ซื่อตรงสืบสานจาก ชูชก จริงๆ
พอดูพวกขอทานอินเดียมาก ๆ แล้ว ลงความเห็นเหมือนกันอย่างหนึ่งว่า
ขอทานไทย ชิดซ้ายแลดูกระจอกไปเลย
เทียบกันแล้ว ขอทานบ้านเราดูไม่น่าสงสาร ไม่จริงจัง
แถมไม่ขยันเท่ากับของอินเดียเค้าน่ะ
ข้อเสีย...ที่พอจะนึกได้อีกอย่างคือ
พวกเรามุ่งแต่เรื่องจะไป สังเวชนียสถาน ซะจนไม่ได้เข้าถึงการท่องเที่ยว
หรือเรียกได้ว่า เราไม่ใช่ทัวริสต์
ไม่ได้สนใจ อารยธรรม ขนบธรรมเนียมประเพณี
ไม่ได้ค่อย ๆ มองอินเดีย แบบอินเดีย
สายตาไปจับจ้อง มองแต่พุทธสถาน สนใจแต่พระพุทธเจ้า
แต่ก็อย่างที่ว่าแหละ...เรามาแสวงบุญ
ข้อเสียที่รู้สึกแน่ ๆ คือ...เวลามันน้อยไป
เวลาที่ได้มาแค่ 8 9 วัน แต่รู้สึกมันสั้นนิดเดียว
ดูเหมือนเวลาแค่ แป๊บ..บ...เดียวเอง
กำลังอินน์ กับความสุข ความอิ่มเอิบ ความสงบทางจิต
เริ่มที่จะได้ ปิติ เริ่มเข้าใจในธรรมะที่เคยขัดข้อง
กำลังตื่นตัว ลุกโพลง ไปด้วยศรัทธาที่เกิดขึ้นอย่างมากมาย
พุทธสถานแต่ละแห่งที่ไปสัมผัส พอได้ที่ เริ่มจะได้...สมาธิ แน่วแน่
กำลังเริ่มจะได้...ปัญญา
อ้าว...เวลาหมดซะแล้ว ต้องไปต่ออีกแล้ว
เสียดาย..ย...ย อ่ะ
แล้วที่ตามมาในความรู้สึกต่อมาคือ...เสียดายเวลา
เสียดายเวลาที่มันผ่านไปแล้ว
เรามัวไปทำบ้าอะไรอยู่ ตั้งครึ่งค่อนชีวิต
ตลอด 40 - 50 ปีที่สูญหายไป เราไปทำอะไรอยู่
ทำไมเพิ่งจะมา อินเดีย มากราบสังเวชนียสถานเอาตอนนี้
และความเสียดาย ที่ตามติดมาอย่างแรงอีกอย่างนึง
เสียดายเวลา...ชีวิตที่เหลืออยู่ มันน้อยนิดเหลือเกิน
กลับไปแล้วจะเริ่มสนใจ ปฏิบัติฯ กรรมฐาน
สนใจพระไตรปิฏก อุปถัมภ์พระสงฆ์
ตั้งใจจรรโลงพระพุทธศาสนา ให้ยั่งยืนต่อไป...จะทันมั๊ย
ความตาย มันจะรอให้เราปฏิบัติฯ ได้ทันมั๊ย...
เอ้อ...เพิ่งนึกขึ้นได้อีกอย่าง
เมื่อตอนที่อยู่อินเดีย แล้วกลับเกิดความรักเมืองไทย
บ้านเราดีกว่าเค้าเยอะ สะอาดสอ้าน สดวกสบาย ทันสมัย
ถนนหนทางดีกว่ามาก ผู้คนจิตใจดีมีเมตตา มีลู่ทางเปลี่ยนฐานะทางสังคมได้อย่างสบาย
ต่างจากพวกเขา ที่เกิดมาปุ๊บ ก็ถูกตีตราจำกัดชั้น วรรณะ อย่างแข็งแรง
ต่อให้เก่ง หรือขยันแค่ไหนก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้
ถึงพวกเราจะอยู่กัน ปกครองกันแบบมั่วอีตั้วไปหน่อย
แต่ก็สนุกดี
เรามี ในหลวง ที่ประเสริฐสุด...
รู้สึกรักเมืองไทย ชูชาติไทย ขึ้นมาเยอะ
พอกลับมาถึงเมืองไทยแล้ว ผมให้รู้สึก เบื่อหน่าย คลายจางบางอย่าง
เบื่อข่าว เบื่อฟัง เบื่อดู...ข่าวสาร
โดยเฉพาะเรื่อง การเมือง เบื่อแทบอ๊วก
ผมบอกเลิกรับหนังสือพิมพ์ ไม่เปิดวิทยุฟังข่าว วิจารณ์
แรก ๆ นี่ไม่ดู สรยุทธ์ กนก หรือธีระ อะไรอีกหลายคน
ยิ่งเห็นแกนนำ สีแดง เหลือง เขียว ขาว ฯลฯ
บอกตรง ๆ มันจะอ๊วก..ก...ก
แต่เปิดฟัง เทศน์ ทั้งวัน
ค้นหาแต่บทสวดแบบอินเดีย ที่ทำนองไพเราะ มาฟัง
จนคุณหม่อง ภรรยาที่รักยิ่งบอก...
ถ้ารู้ว่าไปอินเดีย แล้วดีอย่างนี้ คงจะส่งไปซะตั้งแต่วัยรุ่นแล้วละ
เฮ้อ...ไอ้ที่ผมเล่ามาทั้งหมดนี่
ท่านที่เคยไปกราบสังเวชนียสถาน มาแล้ว
ไม่ทราบว่ามีอาการเป็นเหมือนกันบ้างมั๊ย
ได้โปรดเขียนมาเล่า ความรู้สึกให้ฟังบ้างเถอะครับ
ส่งมาตาม อีเมล์ของผมก็ได้
อยากรู้ว่า...กระผม บ้าไปคนเดียวหรือเปล่า...
ได้โปรด เถอะ
อนณ 093-149-9564
tobeteam@yahoo.com
| Create Date : 29 มิถุนายน 2555 |
| Last Update : 10 ตุลาคม 2558 22:07:50 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 3809 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: คุณย่า IP: 110.168.247.84 วันที่: 30 มิถุนายน 2555 เวลา:21:33:51 น. |
|
|
|
| โดย: สระนาฬิเกร์ IP: 101.51.192.215 วันที่: 7 กรกฎาคม 2555 เวลา:8:04:43 น. |
|
|
|
| โดย: กุศลธรรม IP: 27.130.129.65 วันที่: 17 สิงหาคม 2555 เวลา:12:17:58 น. |
|
|
|
| โดย: น้องเมย์ IP: 92.106.165.70 วันที่: 28 กันยายน 2555 เวลา:23:37:44 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [
เราก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่ดูข่าวเลยตั้งแต่เกิดการเล่นกีฬาสีไม่ยอมเลิกในบ้านเมืองเราค่ะ