Bloggang.com : อัสติสะ - ๓๘๗ - สิ่งที่ได้จากความช้า....

Bloggang.com : weblog for you and your gang

ภัยแห่งสังสารวัฏนั้น น่ากลัวยิ่งกว่าภัยอื่นใด - อัสติสะ

Group Blog

All blogs

๓๘๗ - สิ่งที่ได้จากความช้า....

นาน ๆ ข้าพเจ้าจะมีโอกาสได้กลับไปเยี่ยมบ้านเกิดเสียที ซึ่งการทำงานในเมืองหลวง แม้จะได้รับรายได้ที่ดีพอสมควร แต่สิ่งที่ขาดไปก็คือการได้อยู่พร้อมหน้ากับครอบครัว และการปลดวางจากอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์บางครั้งก็ทำให้เรารู้สึกดีเหมือนกัน ข้าพเจ้าขี่มอเตอร์ไซค์ไปทำธุระต่างหมู่บ้าน ซึ่งก็ไกลพอสมควรประมาณระยะทางได้ ๔ กิโลเมตร แต่เจ้ามอเตอร์ไซค์เจ้ากรรมดันมาเสียกลางทาง ทำให้นึกถึงสมัยตอนเรียนมัธยมซึ่งข้าพเจ้ากับเพื่อน ๆ มักจะเจอปัญหาพวกนี้บ่อย ๆ

วันนั้นรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่ไม่ยอมหยิบมือถือมาด้วย เพราะจะได้โทรตามช่างมาช่วยได้ แถมบรรยากาศก็คลึ้ม ๆ ใกล้ค่ำเต็มที ได้แต่เพียงจูงรถตัวเองกลับบ้านด้วยอาการคอตก ธุระก็ทำไม่สำเร็จ แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้ากลับต้องมาย้อนคิดนึกถึง ตอนที่เดินกลับนั่นเอง บรรยากาศเก่า ๆ สมัยที่ข้าพเจ้ายังเป็นเด็กมันวนกลับมาอย่างอัตโนมัติในความทรงจำ คิดถึงตอนสมัยเรียนที่ต้องเดินทางกลับบ้านเส้นทางนี้ นึกถึงบ้านเรือนเก่า ๆ ท้องนา สภาพแวดล้อมของป่าข้างถนน ผู้คนมากมายที่ทักทายระหว่างทาง ชาวนาที่ขับรถไถนา และพื้นที่ที่ข้าพเจ้าผ่าน บางที่มีถนนคอนกรีตตัดผ่านตั่งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบ สิ่งเหล่านี้ ความรู้สึกอย่างนี้ มันจะไม่มีทางได้คิดหรือได้สังเกตุเห็น หากเพราะเราได้ขับรถเร็วเกินไป หรือไม่ได้สัมผัสด้วยการเดิน

การเดินเท้า...แม้จะถึงจุดหมายได้ช้า แต่เราก็จะได้รับรู้ อิ่มเอิบกับธรรมชาติข้างทาง หลาย ๆ คนตั้งใจอย่างเดียวที่จะไปให้ถึงจุดหมาย โดยที่ไม่สนใจสภาพแวดล้อมข้างทางที่น่าดู เช่น ขับรถกลับบ้านเพื่อให้ถึงกรุงเทพ ฯ ให้ใช้เวลาเร็วที่สุด ทั้งที่ไม่มีความจำเป็นอะไรมากมายขนาดนั้น สำหรับข้าพเจ้าแล้ว ส่วนใหญ่มักจะเดินทางกลับบ้าน หรือ เข้ากรุงเทพฯ จะใช้เวลาทั้งวัน ทั้งที่ขับรถจริง ๆ แค่ ๔ ชั่วโมง (เพราะมักจะแวะพักแถว ๆ วัดข้างทางหรือภูเขา ท้องน้ำ เป็นต้น)

คราวนี้ลองมามองดูการพัฒนาบ้านเมืองและเศรษกิจที่กำลังเป็นปัญหากันบ้าง เราต่างมุ่งหวังตัวเลขทางเศรษฐกิจที่ดี โดยไม่สนใจสภาพปัจจัยพื้นทางสังคมว่ามันจะย่อยยับป่นปี้ หรือ ธรรมชาติ สิ่งแวดล้อมจะพังพินาศอย่างไร เราเร่งอย่างเดียวเพื่อจะให้ถึงจุดหมายคือ ตัวเลขทางเศรษฐกิจที่สวยหรู บางครั้งก็อยากจะบอกว่า เราเดินช้าลงกว่านี้ได้ไหม เราจำเป็นมากแค่ไหนกับการแข่งขัน โดยที่เรายังไม่มีความพร้อมทางปัจจัยพื้นฐานทางสังคมที่แข็งแรงพอ

ลองกลับไปช่วยกันพิจารณา ถึงแม้สิ่งที่ข้าพเจ้าคิดอาจจะขัดกับความรู้สึกของบางคน แต่เชื่อเถอะ หากคุณมีเวลา คุณลองเดินทางด้วยเท้าดูในบริเวณหมู่บ้าน หรือสวนสาธารณะใกล้ ๆ หรือตามคลอง แม่น้ำ แทนที่จะใช้รถ คุณอาจจะพบอะไรบางอย่างที่สามารถจะทำให้คุณมีความสุขและรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก...ก็เป็นไปได้