|
|
๔๕๙ - วาทะวานร (ตอนที่ ๑)
ชายนักเดินทางยังคงเดินทางไปเรื่อย ๆ แม้ว่าจะไม่พบเห็นจุดหมายปลายทางในตอนนี้ แต่อย่างไรเสียก็ต้องออกเดิน นั่นเพราะชะตาชีวิตได้ถูกกำหนดขึ้นมา แต่เอาเข้าจริงแล้ว เขาเองต่างหากที่เป็นคนเลือกกำหนดชะตาชีวิตของตัวเอง มีข้อเสนอมากมายให้เขาอยู่ในดินแดนอันแสนวิเศษไม่ต่างอะไรกับเทวดาบนสวรรค์ แต่เขาก็ยังเลือกที่จะออกเดินทาง
เขาเดินทางลัดเลาะอยู่ในป่าดงดิบอยู่นานหลายเดือน จนบางครั้งก็ทำให้รู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินหลงวนอยู่ในป่าแห่งนี้ ซึ่งเขาเริ่มมีสัญชาติญาณที่ไวต่อเรื่องเหล่านี้มาก คงเป็นเพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาในอดีต ทั้งการติดอยู่ในเมืองแห่งหลุมดำนานหลายร้อยปี และต้องติดคุกบนเทือกเขาสูงนานหลายสิบปี ทั้งการตายและเฉียดตายมากมาย
ชายนักเดินทางนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ร่มรื่น มีบรรดาฝูงลิง ๗ ๘ ตัวกำลังปีนป่ายเล่นหาอาหารและเล่นกันอย่างสนุกสนาน ส่งเรียกร้องเรียกันจนน่ารำคาญ ท่ามกลางเสียงร้องของพวกลิง ฟังดูคล้ายกับเสียงคุยกันของพวกมนุษย์ดังแทรกเข้ามา แม้ว่าจะฟังไม่ถนัดนัก แต่ก็พอจับใจความได้
'ทำไมมีเสียงคนพูดกัน...' ชายนักเดินทางนึก หรือว่าเขาจะหูฝาดไป เขาจึงลองตั้งใจฟังอีกที
พี่ ๆ นี่มันมนุษย์หรือเปล่า นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ เสียงนางลิงพูดชัดเจน ทำให้ชายนักเดินทางถึงกับขนลุก
สงสัยจะใช่... แต่อย่าไปยุ่งกับสัตว์พวกนี้เลย อันตราย... นางลิงถูกหัวหน้าฝูงดุ ชายนักเดินทางเริ่มแน่ชัดว่าเป็นเสียงพวกลิงคุยกันแน่ ๆ จึงสอดสายตามองหาความผิดปกติดังกล่าว
ดู ๆ สิพี่ มนุษย์มันกำลังจ้องมองมาที่เรา... นางลิงสะกิดหัวหน้าฝูง หัวหน้าฝูงเห็นอย่างนั้นก็แยกเขี้ยวขู่ฟอด ๆ ตามสัญชาติญาณ
เอ่อ... ไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่ทำอันตรายหรอก แค่อยากรู้ว่า ทำไมพวกท่านจึงพูดภาษาคนได้... ชายนักเดินทางตะโกนถาม
พี่ ๆ มันคุยกับเรารู้เรื่องด้วย... นางลิงรีบสะกิด หัวหน้าฝูงลิงแปลกใจพอ ๆ กับชายนักเดินทาง
เราเป็นเผ่าพันธุ์สัตว์ป่า อยู่ที่นี่มาแต่เกิด ไม่รู้เรื่องภาษามนุษย์หรอก... หัวหน้าลิงปฏิเสธ ทำให้ชายนักเดินทางรู้สึกฉงนใจ แต่ทว่าเหตุการณ์ในอดีตมันสอนว่า อะไรก็เกิดขึ้นได้ในระหว่างการเดินทาง เขาจึงคลายใจไม่สงสัยอีกประการใด
งั้น...พี่ชาย...ช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่า ทางออกจากป่านี้ อยู่ตรงไหน ผมเดินหลงอยู่นานหลายเดือนแล้ว...
ทางออกอะไรกัน ข้าไม่รู้ ก็บอกแล้วข้าอยู่ที่นี่มานาน ไม่เคยออกจากป่านี้เลย หัวหน้าฝูงลิงพูด
พี่ ๆ ผู้เฒ่าเราอาจจะรู้ก็ได้นะ...นางลิงสะกิดอีก ทำให้หัวหน้าฝูงนึกขึ้นได้
เอาอย่างนี้ ๆ เจ้ามนุษย์ เดินตามน้ำตกทางทิศเหนือ ที่มีถ้ำเล็กอยู่หน้าเชิงผา มีผู้เฒ่าของข้าอาศัยอยู่ที่นั่น เผื่อจะตอบคำถามาของเจ้าได้... หัวหน้าฝูงลิงตะโกนแนะนำ
หลังจากพูดขอบใจบรรดาลิงทั้งหลายจบแล้ว ชายนักเดินทางก็เดินไปตามเส้นทางที่หัวหน้าลิงแนะนำ ในใจก็นึกจินตนาการว่า ผู้เฒ่าอาวุโสที่พวกลิงเรียกกัน จะต้องเป็นลิงแก่ ๆ ใช้ชีวิตแบบลิง ๆ มานาน จนไม่สามารถปีนต้นไม้ได้ คอยแนะนำภัยพวกลิงตามประสบการณ์ และรออาหารจากพวกฝูงลิงอยู่แน่ ๆ
ชายนักเดินทางเดินตามลำธารที่เกิดจากน้ำตกไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมองเห็นชะง่อนผาเล็ก ๆ ซึ่งคิดว่า น่าจะเป็นที่อยู่ของลิงอาวุโส
เขาเดินเข้าไปรอบ ๆ ถ้ำ ซึ่งด้านหน้าเป็นลานโล่งเตียน คล้าย ๆ กับมีการชุมนุมกันอยู่บ่อย ๆ ใกล้ ๆ กันนั้นก็มีฝูงลิงอีกหลายสิบตัว พากันซุบซิบเมื่อมองเห็นชายนักเดินทาง คาดการว่าลิงพวกนี้คงรู้ความเคลื่อนไหวของเขาเป็นอย่างดี
มีใครอยู่ไหมครับ...ผมเป็นคนเดินทางผ่านมา ต้องการความช่วยเหลือครับ... ชายนักเดินทางตะโกนถาม สอง สามครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ
มีอะไรให้ช่วยรึ... เสียงพูดที่แหบนุ่ม ดังมาจากด้านหลังชายนักเดินทาง เขาเหลียวไปตามหาเจ้าของเสียง
บุคคลที่เห็นนั้น ทำให้ชายนักเดินทางต้องตะลึง เพราะผู้เฒ่าที่พวกลิงเรียกกันนั้น ไม่ใช่ลิงอย่างที่เขาเข้าใจในตอนแรก...
อ่านต่อตอน ๒
Thank you image from //th03.deviantart.net
| Create Date : 15 ธันวาคม 2556 |
| Last Update : 15 ธันวาคม 2556 12:17:55 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 565 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]
|
ทุกข์ใดจะทุกข์เท่า การเกิด
ดับทุกข์สิ่งประเสริฐ แน่แท้
ทางสู่นิพพานเลิศ เที่ยงแท้ แน่นา
คือมรรคมีองค์แก้ ดับสิ้นทุกข์ทน
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
