BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : ถนนสายนี้มีตะพาบ กม.ที่ 362 "ตัวละครลึกลับ"

ตัวละครลึกลับตัวที่ 1
"เดอะ เซเลปซอย 8"

อย่างที่ทราบครับว่า ถ้าไม่ได้เข้าไซต์ ผมจะเป็นหนุ่มออฟฟิศที่ค่อนข้างว่าง
และด้วยงานผมมันไม่ได้ต้องนั่งออฟฟิศตลอดเวลา
ทุกคนจะเห็นพวกผมผลุบๆ โผล่ๆ อยู่บ้างไม่อยู่บ้างเป็นปกติ
แล้วคนใหญ่ พวกผมก็จะอยู่ไม่ติดที่กันหรอกครับ
ถ้าต้องนั่งออฟฟิศนาน ๆ นี่ต้องมีหาเรื่องออกไปข้างนอกให้หายเบื่อ
เค้าบอกว่า เป็นนิสัยปกติของคนที่ทำอาชีพแนวนี้

ช่วงว่างๆ ของผม อย่างที่บอกว่า ผมก็ไปใช้เวลาเอาหลานไปเอนเตอร์เทน
แล้วหน้าที่เอาหลานไปเรียนเปียโน นี่ก็แทบจะเป็นหน้าที่หลักของผมไปแล้ว

วันนึงผมก็พาหลานไปเรียนเปียโนตามปกติ
แล้วเค้าจะมีแก๊ง 3-4 สาว เพื่อนที่ห้องที่มีเรียนด้วยกัน
วันนั้นเรียนเสร็จสาวๆ ก็เล่นกันต่อ เล่นไปเล่นมา บอกว่าจะทานข้าวด้วยกัน
ผู้ปกครองแต่ละคนก็ไม่มีอะไรเร่งรีบ ไม่มีปัญหาที่จะทานข้าวด้วยกันต่อ

ผม....ไอ่ผมเนี้ย ไม่ใช่พ่อ....ก็ไม่ได้สนิทอะไรกับแก๊งพ่อแม่เค้าเท่าไหร่
คือ เจอที่โรงเรียนก็คุยได้ปกติครับ ผมเป็นคนเฟรนลี่ 5555
แต่ถ้าต้องนั่งกินข้าวกันเนี้ย
อย่างที่ผมเคยบอกว่า ด้วยงาน ผมนั่งกินข้าวกับคนไม่สนิท หรือเพิ่งเจอกันครั้งแรกได้
แต่นี่ไม่ได้ทำงานอยู่เว่ย....พอเป็นเวลาส่วนตัว ผม....จะเงียบๆ

ระหว่างนั้นผมก็คุยบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะนั่งกอดอกฟังเค้าคุยกันแล้วยิ้มเงียบๆ
กับหันนั่นหันนี่ใส่จานให้หลานกิน
แต่ไม่ต้องห่วงครับ พอกินกับเพื่อน หลานกินเอากินเอา หายห่วง
จนเค้าเริ่มพูดถึงเรียนเปียโน ว่าเรียนกันมา 1 ปี จะซื้อไว้ที่บ้านดีไหม
"บ้านข้าวหอมซื้อไหมครับ" คุณพ่อท่านนึงถาม
ผมนี่นั่งเพลินๆ นี่ถึงกับสะดุ้ง
"อ้อ...ที่บ้านมีครับ" ผมตอบกลางๆ ไม่ได้หมายความว่ามีอยู่แล้วหรือซื้อแล้ว
"แล้วน้าปริ๊นซ์คิดว่า ควรมีไว้ไหมคะ"
"ผมว่ามีไว้ก็ดีครับ แต่อาจจะรอซักพักให้น้องชอบจริงๆ ก่อนก็ได้ครับ"

ทุกคนก็ดูฟังคำตอบของผมแล้วเอาไปคิด
แล้วเริ่มปรึกษากันว่า ตอนนี้เด็ก ๆ ของพวกเค้าเป็นอย่างไร
ติดขัดตรงไหน หรือควรจะเริ่มมีไว้ให้ซ้อม
แล้วก็มีคุณแม่ท่านนึงเปิดวีดีโอในมือถือ บอกว่าไปท่านข้าวแล้วมีคนเล่นเปียโนเพลงนี้
ไม่รู้ว่าเพลงอะไร แต่เพราะดีฟังแล้วชอบ อยากหามาฟังก่อนนอนน่าจะหลับสบาย
แต่เป็นเพลงเปียโน ไม่รู้ว่าจะไปเสิร์ชหาไว้ฟังยังไง
ซึ่งมันก็เป็นคลิปสั้นๆ ที่น่าจะยาวซักอย่างละเกือบ 1 นาที

"เพลงแรกคือ Moonlight Sonata ครับ
อีกเพลงคือ Chopin's Nocturne"
ผมพยักหน้าเบาๆ อีกทีเพื่อคอนเฟิร์ม หลังจากที่ทั้งโต๊ะหันมามองที่ผม
"จริงป่ะเนี้ย! นึกว่าตรงคุณน้าไม่ได้ยินซะอีก"
"พอได้ยินครับ"
"มันไม่ใช่เพลงเดียวกันหรอคะ นี่แม่คิดว่าเพลงเดียวกันเลยนะ"
"คนละเพลงครับคุณแม่ แต่เป็น 2 เพลงที่คล้ายกันมากๆ
Moonlight Sonata จะของ Beethoven ท่อนนั้นเป็น first movement
Chopin's Nocturne ตามชื่อครับ Chopin ท่อนที่คุณแม่ถ่ายมาเป็น Op. 20 ครับ
ถ้าชอบไปหาฟังใน youtube ได้ครับคุณแม่"
"หุยยยย คุณน้าเก่งมากกกก"
"น้าปริ๊นซ์เก่ง" หลานผมนี่แหละลุกขึ้นแล้วตบมือ 55555 โคตรอาย
"คุณน้าเล่น...เล่นเปียโนด้วยใช่ไหมคะ" คุณแม่ท่านนั้นถาม
"ครับ เล่นบ้างครับ"
"ถึงว่าเวลาน้องข้าวหอมเรียน แม่เห็นคุณน้าไปยืนดูตลอดเลย"
"อ้อ...ก็ดูไว้ครับ เอาไว้จับซ้อม"
"ถึงว่าข้าวหอมเล่นเป็นเพลงได้หลายเพลงแล้ว คุณน้าสอนนี่เอง"
"ผมแค่ซ้อมเพลงตามที่เรียนให้ครับ" ผมตอบ
แต่หลานนี่สิ ลุกขึ้นมากวักมือเรียกทุกคน ทำท่าเล่นเปียโน พร้อมฮัมเป็นจังหวะเพลง
ที่ใครฟังก็ฟังออกว่าเพลงอะไร
"You teach(taught) me this song yesterday"

เพลงนั้นคือ Fur Elise : Beethoven

ครับ....ผมเพิ่งสอนเค้าไป 5 -6 โน้ต
เพราะเค้าฮัมจังหวะแล้วบอกว่า ช่วยสอนหน่อย
ซึ่งเป็นเพลงที่เค้าได้ยินบ่อยๆ จากของเล่นที่มีดนตรีทั้งหลาย

หลังจากนั้นก็คุยเรื่องอื่นๆ กันต่อไป
แต่คุณพ่อคุณแม่ก็บอกกันว่า ไม่คิดว่าน้าปริ๊นซ์จะมีฟิลนี้ด้วย

"น้าปริ๊นซ์ทำงานกราฟฟิกใช่ไหมครับ"
"ป่าวครับ ผมเป็นวิศวะ"
"อ้าวหรอครับ เห็นคุณน้าชอบภาพมาให้ข้าวหอมสวย ทำกราฟฟิกportfolioมาสวยมาก
ข้าวหอมบอกว่าคุณน้าทำให้ใช่ไหมครับ"
"อ้อ พอทำได้ครับ แต่วาดง่าย ๆ เอา"

มีตติ้งนั้น แทบจะแจ้งเกิดผมในหมู่แก๊งเปียโน
ทำไมหรอครับ....น่าจะเพราะคนตัวทองทรงนี้ไม่น่าเล่นเปียโน 5555
แล้วไอ่หัวทองเนี้ย ไม่ได้กราฟฟิกดีไซต์เนอร์ครับ....
เรียกว่าแทบจะหมดความเชื่อถือว่าเป็นวิศวกร 55555
ตัวละครลึกลับในวงสนทนานั้น คือ ผมเอง

ตัวละครลึกลับตัวที่ 2
"เด็กใหม่ สายเนิร์ด"

เมื่อซัก.....ซักเมื่อไหร่ผมก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำครับ
ว่า 2 เดือน หรือมากกว่านั้น
เหมือนชั้นที่ออฟฟิศผมจะมีพนักงานใหม่เข้ามาหลายคน
หนึ่งในนั้นคือน้องผู้ชายคนนึง ซึ่งน่าจะจบมาใหม่ ๆ สด ๆร้อนๆ
ผมไม่รู้ชื่อเค้าด้วยครับ เพราะไม่มีงานต้องดีลด้วยกัน แต่จำได้ว่าเห็นเค้าอยู่ที่ชั้น
เดินไปเดินมาบ้าง เจอในห้องเบรกบ้าง ห้องน้ำบ้าง
ซึ่งก็ไม่รุ้เหมือนกันว่าเค้าอยู่แผนกไหน ถามน้องในแผนก น้องก็บอกว่า จัดซื้อมั้ง
อ่ะ มีคำว่ามั้งวะ พวกมันก็บอกว่า ไม่แน่ใจเหมือนกัน

แต่ที่ผมพอจำน้องคนนี้ได้ เพราะเวลาเดินเจอผมที่ทางเดินในออฟฟิศ
น้องเค้าจะหลบเข้าด้านข้าง หลบแบบหลบฉากเลยนะครับ
แล้วก้ม ๆ หัว แบบให้ผมเดินไปก่อน ไอ่ผมก็เกรงใจมาก รีบเดินผ่านไปทุกครั้ง
ถ้าน้องเค้าอยู่ในห้องเบรก แล้วกำลังจะเปิดประตู แต่ผมก็กำลังจะเข้า
น้องเค้าจะรีบหลบ ให้ผมเปิดประตูก่อน หรือไม่ก็เปิดประตูให้ผมเดินเข้ามา
แล้วผมต้องทำไง....ผมก็ต้อง "ขอบคุณครับๆ" เกรงใจมันอีกแล้ว
แล้วส่วนใหญ่การขอบคุณของผมจะส่วนกับน้องเค้าที่ยกมือไหว้
"สวัสดีครับพี่" ซะด้วย

จนเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน
จำได้ไหมครับว่าเป็นช่วงที่ผมป่วย แล้วผมไอจัด สะโหล่สะเหล่ ตลอดเวลา
เช้าวันนั้นผมซึมจัดๆ ไม่พูดไม่จากับใคร เน้นนั่งไอนั่งดมยาดมอยู่ที่โต๊ะ
แล้วมันไอจัดครับ เหนื่อย คลื่นไส้แปลกๆ ผมเลยว่าจะไปกดน้ำอุ่นมาดื่ม
ปรากฎ....ไอ่ที่ลุกเดินกดน้ำนี่แหละ เกิดเรื่องเลย
เพราะพอเดินๆ แล้วเวียนหัว คลื่นไส้ ผะอืดผะอม เหมือนคนแฮ้ง 5555
ผมเดินเข้าไปในห้องเบรก แล้วกดน้ำอุ่นใส่แก้วเก็บความเย็น
แต่ไอ่ตอนกดเนี้ย แม่งใจสั่น หน้าชา หูดับ ภาพเฟรด มาครบเลย
ซึ่งแน่นอน ผมวางแก้วแล้วหันกลับมายืนเอาตัวพิงอะไรซักอย่าง
ไม่แน่ใจว่าเคาน์เตอร์หรือตู้เย็น พร้อมยกมือขึ้นปิดหน้า
ในใจผมคือ "เชี้ยแล้ว จะมีคนมาเจอกุเมื่อไหร่วะ จะมีคนมาช่วยกุไหมวะ"
แล้วภาพตัดไปเลยครับ ร่วงไปกองตรงนั้นเลย

แต่....แต่จริงๆ แล้วในห้องเบรก ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวครับ
แต่มี.....ไอ่น้องคนนั้น อยู่ในห้องด้วย
แต่มันไม่ได้เปิดไฟในห้อง แล้วนั่งแอบกินมาม่าอยู่ของมันเงียบๆ ที่มุมห้อง
คำให้การของน้องเค้าที่บอก เพื่อนผมคือ....

น้องมันนั่งกินมาม่าอยู่ แล้วผมก็เข้ามาให้ห้อง ทีแรกมันก็ไม่ได้ทักอะไร
เพราะเห็นว่าผมดูรีบๆ แล้วยังไม่ได้หันมาที่มัน ไม่อยากให้ตกใจ
แต่พอผมหันกลับมาปั๊บ น้องมันก็ยกมือไหว้ "สวัสดีครับ" ตามปกติ
แต่ผมไม่ตอบมันเหมือนทุกครั้ง พอมันเห็นผมเข้าไปพิงกับอะไรซักอย่างท่าทางไม่ปกติ
น้องมันก็ลุกขึ้นแล้วจับตัวผม ก็พอดีกับที่ผมร่วงไป ตัวผมเองเลยพับไปนิ่มๆ ไม่เจ็บมากมาย
แล้วมันก็วิ่ง!!!!! ออกมาบอกแก๊งจัดซื้อที่อยู่ใกล้ที่สุด
แล้ววิ่งไปบอกเพื่อนที่แผนกของผมที่อยู่ท้าย Floor ซึ่งเป็นผู้ชาย น่าจะมาหามไหว

หลังจากนั้นก็เป็นงานของพี่ ผจก พี่หมิง ไนท์ ที่พาผมไป รพ

ส่วนน้องคนนั้น ก็ต้องมายืนให้ปากคำกับที่แผนกผมต่อ
ซึ่งน่าสงสารตามครับ พี่จัดซื้อเล่าให้ฟังว่า
ไอ่น้องนั่นยืนผนังห้องประชุมของแผนก โดยมีเพื่อนในแผนกผมยืนกอดอกสอบถามเรื่องราว
คือถามดีๆ ละครับ แค่ ไอ่น้องนั่นน่าจะสูงซัก 170 ไม่เกิน
ส่วนไอ่ที่แผนกผมนี่แต่ละคน 170 ปลาย 180 กันทั้งนั้น
คงเหมือนฟีลคนจะโดนกระทืบมากกว่าคุยกันปกติ 55555

จากเหตุการณ์นั้น ทำให้ผมรู้ว่า ไอ่เด็กนั่นชื่อ ตูน
แล้วก็ไม่ได้อยู่จัดซื้อ ไม่ได้ทำงานอยู่ชั้นเดียวกันด้วยครับ
น้องตูน เป็นเด็กจบใหม่ ยังไม่ทันได้รับปริญญา
ทำงานอยู่แผนกแปลกๆ "Project development"
แล้วน้องตูนที่ชอบมานั่งสูดมาม่าอยู่ที่ห้องเบรกที่ชั้นผมเนี้ย ไม่ธรรมดานะครับ
เพราะน้องตูนจบวิศวะไฟฟ้า มหาลัยสีชมพู 1st honor
ที่น้องเค้าชอบมาเดินๆ นั่ง ๆ อยู่ที่ชั้นที่ผมทำงาน เค้า Co-งานกับจัดซื้อครับ
แล้วไอ่ชั้นที่ผมนั่งเนี้ย มันเป็นชั้นใหญ่ แต่คนไม่เยอะ
น้องตูนเลยถือโอกาสมานั่งแอบกินข้าวกินกาแฟ กินมาม่าอะไรของมันอยู่ที่นี่
บวกกับน้องตูนมาสนิทกับ Support ใหม่ของแผนกผม ซึ่งจบสีชมพูรุ่นเดียวกันมา
ไม่รู้จักกันมาก่อนหรอกครับ มาเจอกันที่นี่นี่แหละ

ดังนั้น น้องตูนเลยเป็นตัวละครลึกลับตัวที่ 2
ดูภายนอกอาจจะดู Nerd ๆ ซึ่งจริงๆ มันก็เนิร์ด 5555
แต่ damage มันน่าจะสูงทะลุบาร์มาก

ตัวละครลึกลับตัวที่ 3
"ป้าข้างบ้าน แห่งซอย 8"

เช้าวันหนึ่ง พี่เพ็ญเดินเข้าบ้านมาจากไปซื้อผักมาเตรียมทำอาหาร
พร้อมหมูปิ้งเอาไว้ให้ผมเอาไปกินที่ทำงานที่ผมบอกไว้ตั้งแต่เย็นเมื่อวาน
ผมเดินลงบันไดมาพร้อมเสียงคลิป youtube ที่ดูติดพันมา
"หมูปิ้งอยู่บนโต๊ะนะคะ" พี่เพ็ญโผล่ตัวออกมาบอกจากครัว
"ครับพี่ ขอบคุณนะครับ"

เดินมาที่โต๊ะก็เจอแฟนนั่งอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งเค้าก็ส่งหมูปิ้งให้ผม
"เลิกได้เลิกนะกินตอนขับรถอ่ะ ไม้มันจะแทงปาก"
"เราเอาไปกินที่ออฟฟิศ"
ผมตอบไปแล้ว แต่แฟนก็ยังมองหน้าผมยิ้มๆ
"ทำไมอ่ะ มีอะไรป่ะ" ผมเองก็ยิ้ม งงๆ
"เธอ...." พูดแล้วแฟนก็ก้มหน้าไปขำ ก่อนจะเงยมาพูดแบบขำอีกรอบ
"เธอ...อย่าไปยืนแก้ผ้าอยู่ที่ระเบียงห้องนอนเว่ย! พี่เพ็ญเค้าฝากมากบอก"

เดี๋ยว!!!!
"เดี๋ยวๆ เจ๊เพ็ญอยู่ไหน พี่เพ็ญ!!! พี่มาหาผมหน่อยดิ่ มีอะไรนะ"
ผมนี่ก็พูดไปหัวเราะไป งงก็งง แต่โคตรขำครับ
พี่เพ็ญก็เดินอมยิ้มมา ทำท่าทำทางให้รู้ว่า กุไม่ได้อยากเดินมาหามึงเลย
ส่วนผมก็เดินไปจับไหล่พี่เพ็ญมานั่งที่เก้าอี้ ท่ามกลางเสียงขำ

"พี่เพ็ญ....ผม...ไปแก้ผ้าที่ระเบียงเมื่อไหร่!"
พี่เพ็ญก็หัวเราะปืดหน้าปิดตา
"เกือบทุกเช้าเลยค่ะ พี่ขี่จักรยานเข้ามา เดินเข้ามา
มองมาที่บ้านทีไรก็เห็นคุณปริ๊นซ์ยืนแปรงฟันบ้าง เล่นมือถือบ้าง"
"เออ....ผมทำ ทำไมอ่ะครับ อากาศตอนเช้ามันดี"
"แต่....แต่คุณปริ๊นซ์ต้องใส่เสื้อผ้าก่อนค่ะ"

ผมโคตรขำ พร้อมเน้นคำ
"ผม! ไม่! ได้! แก้ผ้า!...อย่างน้อยก็ผ้าเช็ดตัว"
"เธอแต่งตัวให้มันเสร็จแล้วค่อยไปยืนพักผ่อนหย่อนใจได้ไหมละ" แฟนบอก
"แต่นี่มันบ้านเราเว่ย นั่นห้องนอนเราด้วย" ผมเถียง แบบขำๆ
"คุณปริ๊นซ์ๆ พี่เพ็ญจะเล่าอะไรให้ฟัง"
พี่เพ็ญตัดบท พร้อมกับเริ่มต้น เล่าอะไรบางอย่างให้ผมฟัง

พี่เพ็ญ....พี่แม่บ้านของผม ดูแลบ้านผมกับบ้านแม่ด้วย
ซึ่งก็จะเดินไปเดินมาระหว่างบ้านผมกับบ้านแม่ที่อยู่ซอยเดียวกันเรื่อยๆ เป็นประจำ
และเป็นปกติของพี่แม่บ้าน ที่จะมีพบปะกับคนอื่นๆ บ้าง
ซึ่งปกติพี่เพ็ญไม่ใช่สายเดินเม้าส์ไปเรื่อย แต่มีทำความรู้จักเอาไว้ "หาข่าว"
อ่ะใช่เลยครับ....เอาไว้หาข่าว
เช่น จะมีการฉีดฆ่ายุงเมื่อไหร่ จะปิดจะเปิดถนนซอยไหน
มีกิจกรรมอะไรในหมู่บ้านเมื่อไหร่ ใครเป็นอะไร บ้านไหนมาอยู่ใหม่
บ้านกำลังสร้างเป็นใคร ซึ่งนี่ก็รู้ละเอียดเชียวนะครับ 5555

ทีนี้ ก็มีป้าข้างบ้านคนนึง ที่เป็นสายข่าวยิ่งกว่า นาตาซา โรมานอฟ
เช้าๆ มองจากหน้าต่างห้องนอนผมลงไป จะชอบเห็นป้าเค้าออกมารดน้ำต้นเฟื่องฟ้า
รดไป เจอใครก็เม้าส์ไปด้วย เรียกว่าป้าแกรู้ทุกเรื่อง
ไม่ใช่แค่หัวซอยยันท้ายซอย แต่ลามไปซอยอื่นด้วย....
ผมกับป้าเค้าไม่เคยคุยกัน ป้าเค้าชอบมองๆ เวลาผมไปทำอะไรนอกบ้าน
หรือจอดรถไว้หน้าบ้าน
ส่วนผม...ผมไม่ค่อยชอบป้าแกเท่าไหร่
เพราะแมวป้าแกชอบเข้ามาอึ มีฉี่ มาP' กันในบ้านผม
ส่วนหมาผมก็วิ่งไล่จนเอ็นเข่าฉีก......

พี่เพ็ญเล่าว่า
ป้าอ้วนคนนั้น เค้าก็มีแก๊งป้าข้างบ้านในซอยที่มักยืนแลกเปลี่ยนข้อมูลกัน
พี่เพ็ญก็มีแวะอัพเดทข้อมูลบ้างพอเป็นความรู้มาบอกคนในบ้าน
พี่เพ็ญบอกว่า จริงๆ เค้าก็เห็นผมชอบยืนเล่นมือถือบ้าง แปรงฟันบ้าง มาร์สหน้าบ้าง
อยู่ที่ระเบียงเป็นปกติอยู่แล้ว ซึ่งเค้าก็ไม่กล้าเตือนอะไร
ว่ามันมองเห็นแต่ไกล 55555
จนวันนึง....ป้าอ้วน แอนด์เดอะแก๊ง ยืนเม้าส์กันอยู่หน้าบ้าน
พร้อมหันมองไปที่บ้านผมบ้าง ซึ่งผมไม่สังเกตหรอกครับ ผมสายตาสั้น
พอพี่เพ็ญเดินผ่านมา เค้าก็ทักทายปกติ ก่อนที่ป้าอ้วนจะถามพี่เพ็ญขึ้น
"น้องเพ็ญน้องเพ็ญ....คุณผู้ชายคุณผู้หญิงที่บ้านนี่ทำงานอะไรหรอจ๊ะ"
"ทำงานออฟฟิศนี่แหละค่ะ เพ็ญไม่ได้ทราบ"
"แล้วช่วงนี้คุณผู้ชายไม่ทำงานหรอจ๊ะ เห็นรถอยู่บ้านบ่อยๆ"
พี่เพ็ญก้ไม่ได้ตอบเลี่ยงๆ ไปไม่ได้ตอบอะไรเรื่องที่บ้าน ซักพักก็ปรีกตัวออกมา

ขณะที่พี่เพ็ญเดินออกมา พี่เพ็ญก็ได้ยินป้าๆ คุยกันว่า
"เด็กหนุ่มๆ สมัยนี้มันขาวเนอะ"

นั่นแหละครับ! หลังจากวันนั้นที่พี่เพ็ญมาเตือน
ผมก็ไม่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวไปยืนพักผ่อนหย่อนใจ
แปรงฟัน มาร์สหน้าอะไรริมหน้าต่างอีกเลย 55555
ไม่รู้โดนแอบดูไปถึงไหนแล้วเนี้ย ถ้าพี่เพ็ญไม่บอก

นี่พี่เพ็ญยังบอกอีกว่า
"คุณปริ๊นซ์จะเปิดประตูห้องแต่งตัวคาไว้แล้วแต่งตัวไม่ได้นะคะ
บ้านใหม่เค้าสร้างเสร็จแล้ว หน้าตาเค้าเท่าบ้านเราเลย
เค้าจะเห็นคุณปริ๊นซ์เอานะคะ
ตอนนี้เค้าก็เห็นคุณปริ๊นซ์เดินไม่ใส่เสื้อผ้าไปถึงปากซอยแล้วค่ะ
แล้วเลิกนั่งเอาเท้าพาดกระจกนะคะ บ้านเค้าเห็นไม่งามตา แล้วเค้าจะว่าเอา"

ป้าอ้วน ป้าข้างบ้าน เลยเป็นตัวละครลับตัวที่ 3
ที่น่าจะออกมายืนทำทรงรดน้ำต้นไม้ แอบดูผมมาทุกวัน
ถ้าพี่เพ็ญไม่บอกนี่ก็ไม่ใส่ใจ

ปล. ผมไม่ได้แก้ผ้า!!!!
อย่างน้อยก็ต้องมีผ้าเช็ดตัวอยู่ หรือไม่ก็ใส่กางเกง
แต่ด้วยมุมขอบหน้าต่าง ทุกคนเลยปรักปร่ำว่าผมแก้ผ้า 555555