ลูกสาวคนใหม่

ก่อนอื่นขอขอบคุณ คุณน้าๆ ที่แวะมาเยี่ยมเยียนนู๋มรรคนะคะ

คุณแม่มีสารพัดเรื่องโถมเข้ามา จนไม่มีเวลาจดบันทึกเรื่องราวของนู๋ไว้เลย เด๋วจะจดรวบยอดเลยนะก๊ะ(...เอ๊ะๆๆ... เปิดดูปฏิทิน..หยั่งกะหายไปนาน... ไม่นานเลยนิหน่า... แค่อาทิตย์เดียวเอ๊ง...หุหุ...)
เริ่มจากอาการป่วยของนู๋ อ้วกกะท้องเสีย ใช้เวลาอาทิตย์นึง ก็หายปลอดภัย... มีเสียท่าจิ๊กเดียวตอนประมาณกลางๆ วีค ที่คุณแม่ทำข้าวต้มปลาแสนอร่อยให้นู๋ แล้วเกิดกลัวนู๋จะได้สารอาหารไม่ครบ ก้อใส่ไข่ลงไปลูกนึง โดยลืมนึกไปว่า ไข่ไม่สุกกะเด็กที่กำลังจะพยายามฟื้นตัวจากท้องเสียเนียะนะ...อูยยย อายมาก ไม่กล้าแม้แต่จะบอกอี๊จิ๋มให้ฟัง ... คืนนั้น มรรคณิชาเลยกลับมาเดี้ยงอีกรอบ อ้วกแตก อ้วกแตน ระเบิดเถิดเทิง เล่นเอาคุณแม่ใจเสียเร้ย... คุณแม่นี่ สุดโง่ จิงๆ

หายจากท้องเสีย ลูกเป็นหวัดต่อ...พาลระบาดมาให้แม่กะพ่อต่ออีก... งวดนี้ คุณแม่เป็นหนักพอตัวเชียว แต่ไม่ยอมล้ม เพราะในบ้านจะไม่เหลือคนปกติไว้ทำงานและรักษาพยาบาลคนป่วย 55 สวมวิญญาณแม่พระเลย
โชคดี ที่ทุกๆ คนฟื้นไข้รวดเร็ว... มรรคณิชาหายดีก่อนถึงวันนัดฉีดยาครบสองขวบ ทำให้คุณแม่รู้สึกโล่งมั่กๆ

จบง่ายไปมั๊ง.... เอาใหม่ เล่าใหม่

ตั้งแต่มรรคณิชาฉลองสองขวบนี่ คุณแม่เหมือนได้ลูกสาวคนใหม่... ใหม่จริงๆ... เหมือนไม่รู้จักกันมาก่อนในชีวิต... วีนแตก วีนแหลก วีนตลอด
ลูกไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แค่เห็นคุณแม่อ้าปาก ลูกรีบพูด “โนๆๆ” ไม่แค่นั้น ร้องไห้ประกอบแบบมีน้ำตาไหลด้วยนะ อะไรมันจะเศร้าวิบัติขนาดนั้น
คุณแม่เริ่มประสาท... เจอบ่อยๆ เจอทู้กวัน... เอ้า...คุณแม่วีนกลับบ้าง... นู๋ตะเบ็งมา คุณแม่ตะเบ็งไป... วันเวลาความสุขที่เราเคยยิ้มให้กัน สนุกด้วยกันหายไปไหนนะ... คุณแม่เริ่มกลัวลูกตัวเอง... เริ่มไม่อยากให้ถึงเช้าเลย กลัวการเผชิญหน้ากะเด็กอารมณ์เสีย... เพราะทุกเช้า หรือ ทุกครั้งที่ตื่นนอน ลูกจะถามหา “มามี๊ๆๆๆ” เรียกติดๆถี่ๆ ด้วยน้ำเสียงเหมือนพร้อมจะระเบิดอารมณ์ได้ทุกเมื่อ... พอแม่เข้าไปหา จากที่เคยคุยเล่นกัน หวีผม ติดกิ๊บ ฯลฯ ไม่ได้เลยคะ ลูกไม่เอาอะไรทั้งนั้น...
แล้วเรียกทำมายฟระ
เนียะแหละ คุณแม่ถึงกัวไม่กล้าเข้าไปหาลูกตัวเอง
ลูกหาเรื่องแม่ได้หลายวิธี อย่างเวลาขึ้นรถเนียะ ก็จะไม่ยอมเข้าไปนั่งคาร์ซีทเหมือนเคย จะงอแงนู่นนี่ได้ทุกครั้ง จนคุณแม่แทบจะทุ่มนู๋เข้ากระโปรงรถแทน...
ลูกจะวีนขอขนม โน่นนี่ ยังดี ที่เวลาป้อนข้าว ยังไม่มีเหตุมากนัก เพราะลูกผ่านการอดอาหารมาหนึ่งวีค พอได้กลับมากินอีก ทีนี้ ซัดแหลก โดยเฉพาะนม... ถึงขนาด ไม่ยอมให้คุณแม่แตะแก้วเป็นอันขาด (คงกลัวคุณแม่ให้กินน้อย)
ที่แสบที่สุด คงจะเป็น เรื่อง งอแง ก่อนนอน.... เล่าเอาคุณแม่ฟิวส์ขาด เลิกเลยคะ ไม่ยอมดูนู๋เลย คุณพ่อต้องเข้ามาจัดการ ...คุณแม่ได้เห็นวิธีที่คุณพ่อจัดการนู๋แล้วก็ทึ่ง เพราะนู๋เริ่มหยุดและตอบคำถามคุณพ่อได้... ตอนหลัง คุณแม่เลยใช้วิธีนี้บ้าง... ตั้งแต่นั้นมา พอนู๋จะเริ่มวีน คุณแม่ก็จะบอกเรียบๆว่า
“คุณแม่จะพานู๋ขึ้นไปสงบสติอารมณ์ด้วยกันดีไหม”
อิอิ ได้ผล... ลูกรีบบอกว่า ไม่เอาคะ....
และที่ต้องขอบคุณมั่กๆ ก็คือ อี๊จิ๋ม ที่ให้คำแนะนำ เรื่องทักทายมรรคณิชาตอนเช้าด้วยตุ๊กตา... วิธีนี้ได้ผลดีมาก ลูกเริ่มอารมณ์ดี ในเช้าถัดๆมา...

สุขภาพจิตแม่ลูกเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ
ถามว่า ที่เป็นแบบนี้ เพราะเป็นวัย Terrible Two หรือ
คุณแม่ว่า มันประจวบเหมาะมากกว่า... เพราะคุณพ่อคุณแม่มีเรื่องเครียดหลายๆ เรื่อง... โดยเฉพาะ เวลาคุณแม่เครียด เด็กเล็กๆ อย่างมรรคณิชานี่ เซ้นส์เร็วมาก ยิ่งสองขวบเนียะ ยิ่งรู้เรื่องรู้ราวมากกว่าแต่ก่อนเยอะ... .. คุณแม่เพิ่งสังเกตุเห็นหลังจากที่เราผ่านวิกฤติด้านอารมณ์ไปเนียะแหละ
นี่ คุณแม่เลยยอม อ่านหนังสือเพื่อปูพื้นฐานความเข้าใจ ความคิดของเด็กเล็กๆ อย่างนู๋ใหม่หมด... อ่านเยอะมาก หยั่งกะเตรียมไปสอบชิงทุนเลยแหละ

พอลูกเริ่มกลับมาเป็นเด็กดีคนเดิม... เอ่อ... อยากขอชมว่า จริงๆ แล้ว ดีกว่าเดิม... เพราะแม่เพิ่งเห็นว่า ลูกมีความคิด ความเข้าใจเรื่องยากๆ มากกว่าเดิมน๊ะ... ทีนี้ คุณแม่เลยใจกล้า มารีสต๊าท พ็อตนนี้เทรนนิ่งให้มรรคณิชาอีกหน... อ่านหนังสือไปสามเล่ม เพื่อสร้างความมั่นใจก่อนลงมือ
พอถึงดีเดย์...ว้าว... จากที่เคยกลัวๆ ลูกจะวีน จะแกล้งแม่ป่าว...ผิดคาด... ลูกให้ความร่วมมือดี แถมกระตือรือล้น งกของรางวัลซ้า...555.... วันแรก มีเหตุผิดพลาดเยอะ... อย่างลูกบอกว่า “ดอร่า” ปุ๊บ คุณแม่รีบโยกนู๋ถอดกางเกงเข้าห้องน้ำ เหวี่ยงนู๋นั่งชักโครก...ลูกนั่งได้ก็ยิ้มๆ... คุณแม่ก็ยิ้มๆ...นึกว่าทัน...ที่ไหนได้ จังหวะที่คุณแม่เหวี่ยงนู๋นั่งเนียะ คุณแม่ก็เหวี่ยงเอาหนอนอ้วนกระเด็นลงพรมใกล้ๆ ชักโครกไปด้วย...เห็นไซส์หนอนอ้วนแล้ว น่ากัวสุดๆ ไม่บอก ไม่รู้นะเนียะว่า เป็นของเด็กสองขวบ...ใหญ่ยักษ์เจงๆ
(“ดอร่า” เป็นโค้ดที่เราใช้สำหรับการวิ่งเข้าห้องน้ำ เพราะที่นั่งของนู๋เป็นรูปดอร่า)

ตั้งแต่เริ่มรีรันการเทรนใหม่ ลูกยังไม่เคยพลาดเรื่องการปล่อยตอร์ปิโดลงท่อสักครั้ง... ภาพลูกโบกมือบ๊ายบายหนอนอ้วนลงท่อ พร้อมกับกดชักโครก เป็นอะไรที่ประทับใจสุดๆ
แต่
ลูกยังไม่สามารถวิ่งไปฉี่ได้ทัน... แถม สร้าง Fault Alarm บ่อยๆ ทำให้คุณแม่หอบแฮ่กๆ เพราะรีบอุ้มนู๋โยนเข้าห้องน้ำเนียะแหละ....เหนื่อยนะ...ไหนจะต้องเช็ดเปียกๆ ไหนจะต้องอุ้ม ไหนจะต้องคอยล่อหลอกนู๋ให้ยอมนั่ง เพื่อบิวท์อารมณ์ให้ปวดๆ ...ตอนหลัง เลยเลิกอุ้ม ใช้วิธีวิ่งแข่งกันแทน...
คืนนี้ คุณแม่ภูมิใจสุดๆ หลังจากต้องคอยกำจัดน้ำท่วมพรมและเบาะในบ้าน... ในที่สุด คุณแม่ก็ได้ยินเสียงสวรรค์ไหลซู่ๆ ลงชักโครก... คุณแม่เบิกบานสุดๆ จนลูกมองหน้าแม่ (มองแบบจริงๆ เลยนะ) ลูกคงไม่เข้าใจ ไม่เคยเห็นอารมณ์นี้ของคุณแม่ 555

เมื่อคืน เป็นครั้งแรกตั้งแต่มีนู๋มา ที่คุณแม่ออกไปงานกลางคืนกะคุณพ่อ... แรกๆ ก็กังวลนะ เกือบไม่ไป ก็ลูกนะ เล่นนอนกลางวันเอาตอนบ่ายสี่....คุณแม่คิดว่า ลูกคงมีแรกคึกถึงดึกแหงๆ กลัวพี่มากิเอะจะเอานู่ไม่อยู่
คุณแม่บอกให้นู๋รู้ตัวตั้งแต่เช้าละ... ตอนจะออกไปเนียะ คุณพ่อเตี๊ยมให้หนีออกไปเลย แต่คุณแม่ไม่ยอม .. คุณแม่ว่า ต้องให้เกียรติลูกนะ คุณแม่จะต้องบ๊ายบายกันดีๆ ดีกว่า....
ผิดคาดแหะ
พอลูกได้ยินคุณแม่บอกว่าจะออกไปงานละนะ ลูกเงียบไปแป๊บ ก่อนจะยิ้มให้คุณแม่ แถมยกมือ บ๊ายบายอีกต่างหาก...โหย...คุณแม่รีบกระโจนออกประตูแทบไม่ทัน...
งานก็โอเคนะ ... ไม่ค่อยอยากเล่ารายละเอียด เพราะไม่เกี่ยวกะนู๋...เด๋วจะเผลอเม้าท์คุณพ่อไปซะ
ออกจากงานได้ คุณพ่อโทรเช็คความเรียบร้อย
ผิดคาดอีกหน
ลูกแม่เข้านอนทันที หลังจากคุณพ่อคุณแม่ไปได้ไม่นาน... พี่มากิเอะบ่นนิดหน่อย ที่คุณแม่ไม่ใส่ผ้าอ้อมให้นู๋ ... ก็ลูกไม่ยอมบอกรหัสลับของเราให้พี่เค้ารู้นี่นา เล่นนั่งดูทีวีแล้วปล่อยพรวดออกมาเลย... แม่เดานะ ลูกต้องรู้สึกเสียใจแน่ๆ เลยที่ทำเลอะเทอะ...นู๋ถึงได้มุดหัวเข้านอนแต่วันเสียหยั่งงั้น

วันนี้ คุณแม่บอกให้นู๋รู้ตัวแต่เช้าว่า แกรนด์มาจะมาเยี่ยม... นู๋ดีใจมาก เรียกชื่อแกรนด์มาทั้งวัน... ใกล้เวลานอนกลางวันก็ไม่ยอมนอน ขนาดง่วงจัด คงกลัวจะไม่ได้เจอเหมือนคราวที่แล้วมั้ง...
ยังดี แกรนด์มา มาทันก่อนนู๋จะทนไม่ไหว... พอนู๋เห็นแกรนด์มาเท่านั้นแหละ ปีนลงจากรถเข็นเข้าไปฟัดแกรนด์มาใหญ่เชียว เล่นเอาคนแก่ชื่นใจ...
ที่ขำคือ เดินกลับมาหาแม่ แล้วมีการบรรยายแกรนด์มาให้แม่ฟังด้วยนะว่า
“อ้วน แดง” อ้วน น่าจะไม่ได้หมายความแค่ว่าอ้วนธรรมดา แต่อ้วนแบบเวลานู๋กอดแล้วนู๋รู้สึกนุ่มๆ ส่วน แดง ก็เพราะแกรนด์มาใส่เสื้อสีแดงนั่นเอง
ปกติ แกรนด์มาจะรีบไปรีบกลับ เพราะกัวรถติด... แต่วันนี้ แกรนด์มาสารภาพว่า คิดถึงทุกๆ คนมาก... เลยอยู่นาน รอจนมรรคณิชาตื่นนอนนั่นแหละ... ย่าหลานเลยได้กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอีกรอบ
แกรนด์มาบอกว่า ไม่ได้เห็นมรรคณิชานาน (จิงๆ แค่ สองวีคนะคะ) นู๋เปลี่ยนไปเยอะ... ก็จริงนะ
วันก่อน คุณแม่มองนู๋ทางกระจกหลังรถ ถึงได้เห็นว่า นอกจากโครงหน้ากะแก้ม ที่เหมือนทางตระกูลคุณพ่อแล้ว ตอนนี้ โครงลูกตาของนู๋เริ่มจะเปลี่ยนเหมือนคุณพ่อมากขึ้น... ว้าว... ลูกแม่จะเปลี่ยนจากหมวยเป็นโกอินเตอร์หรือนี่
การเรียนของลูกก็พัฒนาไปได้เยอะนะ...อย่างนิทานนี่ ลูกสามารถช่วยๆ คุณแม่เล่าเรื่องได้ด้วย... นับเลขคล่องขึ้นมาก... และที่ทำให้คุณแม่หายเหนื่อย คือ สามารถจิ้มบอกสีได้ละ (สีไทยนะคะ สีฝรั่งยังไม่เป็น รอแกรนด์มาสอน) ลูกต่อจิ๊กซอร์ 4 ชิ้นได้สบายมาก ... แต่จิ๊กซอว์แผ่นใหญ่ๆ ยังทำไม่สำเร็จ ซึ่งแม่ไม่แน่ใจว่า ทำไม่ได้ หรือลูกเกิดเบื่อขึ้นมาก่อนก็ไม่รุ
คุณแม่เอง พยายามหักห้ามใจ ปล่อยให้นู๋แสดงความสามารถในการแต่งตัวมากขึ้น... ลูกเลยถอด หรือดึงกางเกงยางยืดขึ้นเองได้ ...แต่การใส่ถุงเท้า รองเท้า ยังชอบที่จะยืนยันว่า “ทำไม่ได้” อยู่น่าน ทั้งๆ ที่ยังไม่เริ่มลองเร้ย
ส่วนการกินข้าวเหรอ ... แรกๆ เราเริ่มกันมาดีนะ แม่ปล่อยให้นู๋จับช้อนเอง หลังๆ แม่ขี้เกียจรอ ป้อนให้เร็วดี...ลูกเลยติดนิสัย ไม่ยอมตักกินเอง...แง๊วๆๆ...คุณแม่ผิดเองแหละคะ
ช่วงนี้ ลูกสนใจชาวบ้านรอบข้างมากขึ้น ชอบเข้าไปทักทายผู้คน... แต่....ถ้านู๋เล่นอะไรอยู่ เด็กอื่นอย่าเข้ามายุ่งเป็นอันขาด ไม่งั้นโดนตบ ... ลูกยังไม่เคยตบใครอะนะ แต่มีแนวโน้มสูงมากเลยคะ

วันฉีดยา
คุณแม่ให้มรรคณิชาอ่านหนังสือเรื่อง “บิลไปหาหมอ” เป็นการซักซ้อมไว้ก่อน... พอถึงวันจริง ... ได้ผลดีมั่กๆ ลูกถูกใจที่ได้อ้าปาก ได้โดนคุณหมอแยงหู ฟังเสียงหายใจเหมือนกะบิลเปี๊ยบ...
ตอนฉีดยา คุณแม่มีลุ้นเล็กน้อย เพราะนู๋จะโดนถึง 4 เข็ม แถมเป็นการฉีดที่แขนด้วย... กลัวนู๋เจ็บแล้วจะดิ้น...ที่ไหนได้... คนเก่งของแม่ ยอมให้พยาบาลฉีดอย่างสนใจใคร่รู้อีกตะหาก เอิ้กกก คุณพยาบาลประทับใจมาก เลยเบิ้ลสติ๊กเกอร์ให้นู๋....เย้ ได้มากกว่าบิลอีกนะลูก
กลับถึงบ้าน ลูกงอแงพอควร แม่ชักเป็นห่วงกลัวลูกมีไข้...ก็ประคบประหงมกันปายยย....ถึงตอนเปลี่ยนเสื้อผ้า... ลูกเห็นพลาสเตอร์....ที่นี้ เลยโรคจิต (ละมั้ง) บ่นปวดแขนตลอดเวลา... คุณแม่ก็เป่าให้ใหญ่เลย

อันนี้ เป็นความเชื่อส่วนตัว โปรดพิจารณา
ก็ลูกแม่ มีความเชื่อว่า เวลาเจ็บๆ ชี้บอกคุณแม่ๆ จะสามารถเป่าให้หายได้ ... วันก่อน คุณพ่อจูงนู๋ล้มบันไดในห้างฯ ล้มแรงมากเลย คุณแม่เกือบกระโจนใส่จระเข้ฟาดหางคุณพ่อแน่ะ... อัศจรรย์มาก พอคุณแม่เป่าให้นู๋เท่านั้นแหละ ลูกหยุดร้องทันที...คริ คริ

กลับมาเรื่องปวดแขนฉีดยา... ลูกบ่นๆๆๆๆ เรียกให้เป่าทั้งวัน...
ในที่สุด คุณแม่ได้ความคิด พอฟังนิทานห้องสมุดจบ คุณแม่ก็เลี้ยวรถเข้าร้านหมออีกที... ไปถึง มรรคณิชาเก๋นะคะ ไม่ต้องบอกเลย ลูกรู้ว่า ต้องนั่งรอที่เก้าอี้ (ตัวเดิมที่เคยนั่ง ) แน๊ ไม่วกเข้าหาของเล่นก่อนด้วยนะ... คุณแม่คุยกะพนักงานที่เคานเตอร์นิดหน่อย ที่จริง เอาบัตรของนู๋ไปให้บันทึกการฉีดยา...แต่พอเดินกลับมาหานู๋ คุณแม่บอกนู๋ว่า
“คุณหมอบอกว่า ถ้าปวดมาก ให้ฉีดยาอีกเข็มแก้ปวด แต่ถ้านู๋ไม่อยากฉีด ก็ให้ออกกำลังกายมากๆ”
ลูกรีบบอกทันทีว่า “ไม่ฉีด”
กลับถึงบ้าน คุณแม่พานู๋ไปออกกำลังที่สนามเด็กเล่นใหญ่ ... ทำให้สมจริงหน่อย...
หลังจากนั้น คุณแม่ไม่ได้ยินนู๋บ่นปวดแขนฉีดยาเร้ย คริ คริ

Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2550		7 comments
Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2550 15:29:09 น.
Counter : 676 Pageviews.
Share Tweet