คุณเคยคุยกับคนที่พูดแต่เรื่องของตัวเองไหม? คุณเริ่มต้นบทสนทนาด้วยคำถามตามมารยาท แต่คนนั้นกลับพูดเรื่องของตัวเองไม่หยุด ซ้ำยังไม่ถามอะไรคุณสักคำ ทุกอย่างเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขา และไม่มีอะไรเกี่ยวกับคุณเลย

 

ลองคิดดูว่าพระบิดาในสวรรค์จะทรงรู้สึกอย่างไรเวลาที่พระองค์ทรงฟังคำอธิษฐานของเราเวลาเฝ้าเดี่ยว เราอาจจะอ่านพระวจนะนิดหน่อย แต่แล้วในทันใดคำอธิษฐานของเราก็กลับกล่าวถึงแต่ความต้องการของเรา เราทูลขอให้พระเจ้าช่วยเราแก้ปัญหา ขอให้ตอบสนองความต้องการทางการเงิน หรือรักษาโรคภัยไข้เจ็บ แต่คำอธิษฐานของเราไม่ได้เกี่ยวกับพระธรรมที่เราเพิ่งอ่านไปเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่พระเจ้าเพิ่งตรัสกับเราผ่านเราไปโดยเราไม่ใส่ใจ

 

ผู้เขียนสดุดี 119 ไม่ได้เป็นเหมือนเรา ท่านแสวงหาการช่วยเหลือจากพระเจ้า เพื่อจะเข้าใจพระคำของพระองค์ “ขอเบิกตาข้าพระองค์ เพื่อข้าพระองค์จะเห็นสิ่งมหัศจรรย์จากพระธรรมของพระองค์” (สดุดี 119:18) และเมื่อท่านอธิษฐานท่านกล่าวถึงความล้ำค่าของพระวจนะของพระเจ้าว่าเป็น “ความปีติยินดี” ของท่าน (สดุดี 119:24)

 

ขอให้เราฝึกฝนอุปนิสัยที่จะอธิษฐานตอบสนองต่อพระวจนะของพระเจ้าซึ่งอาจทำให้การเฝ้าเดี่ยวของเราเปลี่ยนไป การอ่านพระคัมภีร์และการอธิษฐานควรจะเป็นการสื่อสารสองทาง – HDF