เมื่อไม่กี่ปีก่อน ผู้นำกลุ่มศึกษาพระคัมภีร์ได้ท้าทายเราให้ท่องจำพระคัมภีร์หนึ่งบทและท่องให้เพื่อนในกลุ่มฟัง ฉันเริ่มต่อต้านและโอดครวญ ท่องพระคัมภีร์ทั้งบทต่อหน้าคนอื่นหรือ? ฉันไม่ชอบการท่องจำเอาเสียเลย ฉันรู้สึกขยาดเมื่อนึกภาพตัวเองยืนนิ่งงันอยู่นาน ในขณะที่ทุกคนจับตามองฉัน เพื่อรอฉันพูดต่อ

ไม่กี่วันต่อมา ฉันเปิดพระคัมภีร์ผ่านๆ อย่างไม่ตั้งใจ เพื่อจะหาข้อพระคัมภีร์ที่จะท่องจำแต่ดูเหมือนไม่มีข้อไหนถูกใจจนกระทั่งฉันเปิดไปที่พระธรรมฟีลิปปีบทที่ 4

ฉันอ่านพระคัมภีร์ตอนนั้นเงียบๆ “อย่าทุกข์ร้อนในสิ่งใดๆ เลย แต่จงทูลเรื่องความปรารถนาของท่านทุกอย่างต่อพระเจ้า ด้วยการอธิษฐานการวิงวอน กับการขอบพระคุณ” (ฟีลิปปี 4:6) ตอนนั้นฉันจึงรู้ว่าฉันจะท่องข้อพระคัมภีร์บทไหนและจะหลุดจากความกังวลเรื่องการท่องจำ

พระเจ้าไม่ต้องการให้เราทนทุกข์กับเหตุการณ์ที่ยังไม่เกิดขึ้น เพราะความกังวลทำให้ชีวิตการอธิษฐานของเราหยุดชะงัก อัครทูตเปาโลย้ำเตือนเราว่าเราควรจะทูลขอความช่วยเหลือจากพระเจ้า เมื่อเราจัดการกับความกังวลด้วยวิธีนี้อยู่เสมอ สันติสุขของพระเจ้าก็จะครอบครองจิตใจและความคิดของเรา (ฟีลิปปี 4:7)

มีคนเคยกล่าวเล่นๆ ว่า “จะอธิษฐานไปทำไม ในเมื่อเรายังกังวลอยู่” จึงชัดเจนว่า ความกังวลไม่ได้พาเราไปไหน แต่การอธิษฐานทำให้เราเชื่อมต่อกับพระองค์ผู้ทรงสามารถจัดการกับความกังวลทั้งสิ้นของเราได้ – JBS