ผมรู้สึกอัศจรรย์ใจในตัวเฮมาน ผู้เขียนสดุดีบทที่ 88 ชีวิตของเขามีแต่ความทุกข์ จนเขาถึงกับคร่ำครวญว่า “จิตใจของข้าพระองค์ลำบากเต็มที” (สดุดี 88:3) เขารู้สึกเหนื่อยหน่ายกับความทุกข์ทรมาน!

 

เฮมานมองย้อนกลับไปและคิดถึงสุขภาพที่ย่ำแย่และเรื่องร้ายที่เกิดขึ้นกับเขา เขามองไปรอบ ๆ และมองเห็นความทุกข์ยากและการถูกทอดทิ้ง เขาเงยหน้าขึ้นและไม่พบการปลอบประโลม เขาตัดพ้อว่า “ข้าพระองค์ทุกข์ยาก” (สดุดี 88:15) เขาถูก “ทิ้ง” (สดุดี 88:5) “ในแดนที่มืด” (สดุดี 88:6) ต้องทน “ทุกข์ยาก” (สดุดี 88:7, สดุดี 88:15) และถูก“เหวี่ยงออก” (สดุดี 88:14) เขามองไม่เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ ไม่มีทางออกสำหรับความโศกเศร้าที่เขาประสบอยู่

 

ความตรงไปตรงมาของเฮมานทำให้ผมอุ่นใจคริสเตียนที่ไม่เคยต่อสู้กับอะไรเลยทำให้ผมรู้สึกข้องใจ แน่นอนชีวิตต้องมีความสมดุล ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้คนที่เอาแต่บ่นกับปัญหาทั้งวัน แต่ผมรู้สึกดีที่ได้รู้ว่าคนอื่นก็ต้องต่อสู้เหมือนกับผม

 

เฮมานไม่เพียงแต่สัตย์ซื่อกับความรู้สึกของตัวเอง แต่เขายังมีความเชื่อที่ยากจะสั่นคลอน แม้เขาจะมีปัญหามากมาย แต่เขายังยึดพระเจ้าไว้และร้องทูลต่อพระองค์ “ทั้งวันทั้งคืน” (สดุดี 88:1, สดุดี 88:9, สดุดี 88:13) เขาไม่หยุดอธิษฐาน เขาไม่ยอมแพ้ เฮมานรับรู้ถึงความรักมั่นคง ความสัตย์ซื่อ และการช่วยกู้ของพระเจ้า แม้เขาจะสัมผัสไม่ได้ในเวลานั้นก็ตาม (สดุดี 88:11, สดุดี 88:12)

 

ผมชอบคนแบบเฮมาน พวกเขาช่วยให้ผมยึดมั่นในพระเจ้ามากขึ้นและไม่หยุดอธิษฐาน – DHR