ขณะที่แกรี่กำลังรอให้ผู้พิพากษาพิจารณาคดีของตนอยู่ในศาล เขาก็ได้รับฟังเรื่องราวเรื่องแล้วเรื่องเล่าของผู้คนที่ต้องสูญเสียบ้านเรือนของตน มีหลายคนที่ดำเนินการตามขั้นตอนของศาลราวกับคุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ เลสลี่ ที่ดูเหมือนจะสับสนงุนงงแกรี่สัมผัสได้ว่าเธอไม่รู้ว่าต้องทำอะไร หรือขอความช่วยเหลือจากที่ไหน

เขาพยายามหยุดเสียงเรียกร้องในใจที่อยากให้ความช่วยเหลือผู้หญิงคนนั้น แต่เขาทำไม่ได้เขาพยายามหาเหตุผลสารพัดที่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว เหตุผลแรกคือ เขาไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า เหตุผลที่สอง เขากลัวคนเข้าใจผิด แต่เขาคิดว่าเสียงเรียกร้องนั้นมาจากพระเจ้า และเขาไม่อยากเสี่ยงที่จะไม่เชื่อฟังพระองค์

เมื่อแกรี่เห็นเลสลี่เดินออกไปจากห้องพิจาร-ณาคดี เขาจึงเข้าไปบอกกับเธอว่า “ขอโทษนะครับ ผมได้ยินคำให้การของคุณในศาลและผมเชื่อว่าพระเจ้าต้องการให้ผมช่วยเหลือคุณ”

ตอนแรกเลสลี่รู้สึกไม่แน่ใจ แต่แกรี่ยืนยันว่าเขาบริสุทธิ์ใจ เขาโทรศัพท์ติดต่อและแนะนำเธอให้รู้จักกับคนในคริสตจักรที่ช่วยให้เธอไม่ต้องสูญเสียบ้านไป

พระเจ้าทรงเรียกเราให้ทำหน้าที่อย่างกระตือรือร้น (1 ยน.3:18) เมื่อเรารู้สึกว่าพระเจ้ากำลังเรียกร้องให้เราเข้าช่วยเหลือบางคน เราควรจะเต็มใจพูดว่า “ฉันเชื่อว่าพระเจ้าต้องการให้ฉันช่วยเหลือคุณ” – JAL