แวบแรกที่ฉันมองดูดินแดนแห่งพันธสัญญาจากภูเขาโมอับ ฉันรู้สึกผิดหวัง “มันคงเปลี่ยนไปมากจากตอนที่ชนชาติอิสราเอลเข้ามายึดใช่ไหม?” ฉันถามมัคคุเทศก์ขณะที่เรามองไปยังเมืองเยรีโค ฉันคาดหวังว่ามันจะแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับฟากตะวันออกของแม่น้ำจอร์แดน “ไม่เลยค่ะ” เธอตอบ “สิ่งที่คุณเห็นในวันนี้กับเมื่อหลายพันปีก่อนไม่ต่างอะไรกันเลย”

 

ฉันถามใหม่ “แล้วชนชาติอิสราเอลเห็นอะไรเมื่อพวกเขามาถึงที่นี่?” เธอตอบว่า “โอเอซิส (แหล่งน้ำกลางทะเลทราย-ผู้แปล) ที่ใหญ่ที่สุดบนแผ่นดินโลกไงคะ”

 

ฉันเพิ่งจะเข้าใจ ฉันเดินทางข้ามทะเลทรายที่แห้งแล้งมากับรถบัสติดแอร์ที่มีน้ำเย็นไว้คอยบริการ ฉันจึงไม่รู้สึกอะไรเมื่อเห็นโอเอซิส แต่สำหรับชนชาติอิสราเอลซึ่งเดินวนเวียนอยู่ในทะเลทรายที่ร้อนและแห้งแล้งมาหลายสิบปี หย่อมสีเขียวซีดซึ่งกระจายอยู่ลิบๆ นั้น หมายถึง แหล่งน้ำที่สดชื่นและให้ชีวิตใหม่กับพวกเขา พวกเขากระหายน้ำ แต่ฉันดื่มมาพอแล้ว พวกเขารู้สึกอ่อนล้า แต่ฉันพักมาตลอดทางพวกเขาใช้เวลาถึง 40 ปีกว่าจะไปถึงที่นั่น แต่ฉันใช้เวลาแค่ 4 ชั่วโมงเท่านั้น

 

เราสามารถพบความดีของพระเจ้าได้ในที่ที่แห้งแล้งและทุกข์ยากเช่นกัน ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่า บ่อยครั้งแค่ไหนที่เรามองไม่เห็นความดีของพระเจ้าเพราะความสะดวกสบายในชีวิตทำให้ตาฝ่ายวิญญาณของเรามืดมน บางครั้งเราเห็นของประทานจากพระเจ้าได้ชัดเจนขึ้นเมื่อเราเหนื่อยล้าและหิวกระหาย ขอให้เรากระหายหาพระเจ้าเสมอ (สดด. 143:6) – JAL