ผมรู้สึกอัศจรรย์ใจในตัวเฮมาน ผู้เขียนสดุดีบทที่ 88 ชีวิตของเขามีแต่ความทุกข์ จนเขาถึงกับคร่ำครวญว่า จิตใจของข้าพระองค์ลำบากเต็มที (สดุดี 88:3) เขารู้สึกเหนื่อยหน่ายกับความทุกข์ทรมาน!
เฮมานมองย้อนกลับไปและคิดถึงสุขภาพที่ย่ำแย่และเรื่องร้ายที่เกิดขึ้นกับเขา เขามองไปรอบ ๆ และมองเห็นความทุกข์ยากและการถูกทอดทิ้ง เขาเงยหน้าขึ้นและไม่พบการปลอบประโลม เขาตัดพ้อว่า ข้าพระองค์ทุกข์ยาก (สดุดี 88:15) เขาถูก ทิ้ง (สดุดี 88:5) ในแดนที่มืด (สดุดี 88:6) ต้องทน ทุกข์ยาก (สดุดี 88:7, สดุดี 88:15) และถูกเหวี่ยงออก (สดุดี 88:14) เขามองไม่เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ ไม่มีทางออกสำหรับความโศกเศร้าที่เขาประสบอยู่
ความตรงไปตรงมาของเฮมานทำให้ผมอุ่นใจคริสเตียนที่ไม่เคยต่อสู้กับอะไรเลยทำให้ผมรู้สึกข้องใจ แน่นอนชีวิตต้องมีความสมดุล ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้คนที่เอาแต่บ่นกับปัญหาทั้งวัน แต่ผมรู้สึกดีที่ได้รู้ว่าคนอื่นก็ต้องต่อสู้เหมือนกับผม
เฮมานไม่เพียงแต่สัตย์ซื่อกับความรู้สึกของตัวเอง แต่เขายังมีความเชื่อที่ยากจะสั่นคลอน แม้เขาจะมีปัญหามากมาย แต่เขายังยึดพระเจ้าไว้และร้องทูลต่อพระองค์ ทั้งวันทั้งคืน (สดุดี 88:1, สดุดี 88:9, สดุดี 88:13) เขาไม่หยุดอธิษฐาน เขาไม่ยอมแพ้ เฮมานรับรู้ถึงความรักมั่นคง ความสัตย์ซื่อ และการช่วยกู้ของพระเจ้า แม้เขาจะสัมผัสไม่ได้ในเวลานั้นก็ตาม (สดุดี 88:11, สดุดี 88:12)
ผมชอบคนแบบเฮมาน พวกเขาช่วยให้ผมยึดมั่นในพระเจ้ามากขึ้นและไม่หยุดอธิษฐาน DHR