II a jamais tue pesonne, mon papa 

มันเป็นภาษาฝรั่งเศสค่ะ (แต่ไม่เข้าใจความหมายหรอกนะ)

เขียนโดย  Jean-Louis Founier  ฌ็อง-หลุยส์ ฟูร์นิเย่ร์ 

ผู้แปล วัลยา วิวัฒน์ศร แปลเรื่องนี้จากภาษาฝรั่งเศสโดยตรง

และแปลชื่อเป็นไทยที่ดึงดูดความสนใจอย่างมากว่า 'พ่อผมไม่เคยฆ่าใคร'

พิมพ์โดยสำนักพิมพ์ผีเสื้อที่ทำปกสวยดีอีกแล้ว แต่รูปแบบการพิมพ์หนังสือ "ขอบมน" (ด้านขวา)

มันดูไม่สมดุลยังไงก็ไม่รู้สิ คิดเห็นออกมาตรงๆ คือ ไม่สวย และไม่ชอบ

คงจะต้องถกเถียงกันอีกนาน (และไม่รู้จบกระมัง) ว่าหนังสือเรื่องนี้

นับเป็นวรรณกรรมเยาวชนหรือไม่ เป็นหนังสือดีแต่หมิ่นเหม่หรือเปล่า

เช่นเดียวกับที่ต้องแปลกใจว่า ถ้อยคำสั้นๆ เพียงไม่กี่บทในหนังสือเล็กๆ

หนาไม่กี่หน้า แต่ดึงดูดความสนใจให้ดำเนินไปอย่างหนักแน่น เนิบช้า

กระชากอารมณ์รุนแรงในบางตอน ปลอดปล่อยความรู้สึกพลุ่งพล่านในบางแห่ง

และสะกดทุกสิ่งรอบด้านแห่งความคิดไว้นิ่งสนิท เนิ่นนาน

เพื่อให้ผู้อ่านซึ้งใจถ้อยคำแม้เพียงคำหนึ่ง

หรือสะท้านไหวไปกับเสียงอันก้องอยู่ระหว่างบรรทัดได้อย่างน่าฉงน

จากความนำสำนักพิมพ์ผีเสื้อ  มีนาคม พ.ศ.๒๕๔๙

......................................

พ่อผมไม่เคยฆ่าใคร มีเนื้อหาทั้งหมด ๑๒๓ หน้า แบ่งออกเป็น ๖๘ ตอน  ความยาวของแต่ละตอนก็ตอนละหน้า บางตอนที่สั้นหน่อยก็ไม่เต็มหน้า ส่วนตอนที่ยาวเต็มที่ก็แค่ประมาณหน้าครึ่ง

หนังสือราคา  ๙๗ บาท  คุ้มมากเลยนะ กับความรู้สึกว่ามันเป็นของดี 

ฌ็อง-หลุยส์ ฟูร์นิเยร์ ที่ว่าเป็นนักประพันธ์และผู้กำกับภาพยนต์ชุดโทรทัศน์ชื่อเสียงโด่งดังและเป็นที่กล่าวขานแห่งประเทศฝรั่งเศส  เขาดังอย่างไร เขาเจ๋งแค่ไหนไม่รู้หรอก แต่พออ่านหนังสือเล่มนี้จบก็เลยรู้สึกอยากจะอ่านทุกเรื่องที่โปรยไว้บนปกหนังสือซึ่งแต่ละเรื่องก็ตั้งชื่อกิ๊บเก๋ซะเหลือเกิน

ชีวีพระผู้เป็นเจ้า , ผมไม่มีวันตกนรก , พระผู้เป็นเจ้าคือซาตาน, ภาพวาดสีน้ำมันใส่น้ำส้มสายชู, ไวยากรณ์ฝรั่งเศสอ่อนประเด็น, เช็ดน้ำมูกให้ลูกขี้มูกย้อยของเรา, เส้นผมสีดำเส้นสุดท้ายของผม, ข้าจะสอนเอ็งให้รู้จักความสุภาพ ไอ้เฮี่ย' (ปรากฏว่าเป็นเล่มสุดท้าย 'เฮี่ย'  นี่แหละที่อยากอ่านที่สุด)

'ความง่ายๆ' 'ความสั้นๆ ' 'ความหมิ่นเหม่' 'ความประชดประชัน' เป็นเสน่ห์ของเรื่องนี้ ซึ่งหากสิ่งเหล่านี้คือสไตล์งานเขียนของเขา นั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมจึงอยากจะอ่านหนังสือดังกล่าวข้างต้นทุกๆ เขาเล่าอย่าง แต่รู้สึกถึงอารมณ์อีกอย่าง เขาเล่าแค่นี้ แต่เหมือนความใจจะมากกว่านั้น เหมือนจะขำๆ แต่เหมือนที่จริงจะเป็นเรื่อง "ตลกร้าย" ที่ขำไม่ออก พ่อที่บางสำนวนเหมือนจะชื่นชม เหมือนจะภาคภูมิใจ เหมือนจะเป็นความอบอุ่น และเป็นความสุข แต่ .....

'พ่อผมไม่เคยฆ่าใคร' อาจถือเป็นส่วนหนึ่งของอัตชีวประวัติวัยเด็ก ในฐานะลูกคนโตที่พ่อไม่รัก ผู้เขียนเล่าเรื่องด้วยภาษาง่ายๆ ตามสายตาเด็ก เสนอภาพของพ่อผู้เป็นหมอต่างจังหวัด ขี้เมา และรักษาคนไข้โดยไม่คิดเงิน การเล่าเรื่องด้วยถ้อยคำกระชับ ได้ความ ลึกซึ้ง สะเทือนใจ นับเป็นกลวิธีการเขียนเปี่ยมเสน่ห์และความสามารถที่แท้ในบทสั้นๆ เพียงไม่กี่บรรทัดจึงเสมือนได้อ่านเรื่องสั้นหรือนวนิยายดีๆ เรื่องหนึ่งทีเดียว

จากบันทึกผู้แปล วัลยา วิวัฒน์ศร  กันยายน พ.ศ.๒๕๔๕

...............

มีบทความลงในหนังสือพิมพ์หลายบท

ผมจำได้บทหนึ่งขึ้นต้นว่า 'นักมนุสสนิยมจากเราไปเสียแล้ว'

ผมรู้ว่าพ่อผมเป็นหมอ แต่ผมไม่เคยรู้หรอกว่า พ่อของผมเป็นนักมนุสสนิยม

ผมเปิดพจนานุกรม คำนี้แปลว่า 'คนที่มีจิตใจรักเพื่อนมนุษย์'

บางที ผมคงโตไม่พอที่จะเป็นเพื่อนกับพ่อกระมัง (หน้า ๑๑๖)

...............

ผมเสียใจที่ไม่ได้รู้จักพ่อดีกว่านี้

ผมไม่โกรธพ่อ

บัดนี้ผมเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมรู้ว่าการมีชีวิตอยู่เป็นเรื่องยาก

ผมรู้ว่าไม่ควรโกรธเคืองคนบางคนจนเกินไป

โดยเฉพาะคนที่อ่อนแอกว่าเรา 

และเขาจำเป็นต้องใช้วิธี 'เลวๆ' เพื่อทนมีชีวิตอยู่ต่อไป (หน้า ๑๒๑)

............

หนังสือเรื่องสั้นๆ ในเล่มบางๆ แค่นี้เอง แต่สามารถทำให้รู้สึกสะท้านใจไปกับความกินใจของมัน  ก็ต้องยอมรับว่าผู้เขียนเขาฝีมือเฉียบขาดน่ะสิ ทำให้นึกถึงหนังสือเรื่อง Tokyo Tower  เพราะมีสไตล์การเล่าถึงพ่อคล้ายๆ กันเลย เล่าแบบขำๆ  เหมือนไม่ได้นึกตำหนิ ไม่ได้รู้สึกขุ่นข้องหมองใจประการใด  ทว่าความรู้สึกที่มากกว่านั้นแฝงอยู่ในความประชดประชัน  แต่ใน Tokyo Tower จะมีความพลุ่งพล่านในอารมณ์น้อยกว่า เพราะไม่ถึงขั้นจะเรียกว่าประชดประชันได้มากนัก ก็แค่.. การเปรียบเปรย

เล่มเล็ก เบาบางอย่างนี้ เหมาะสำหรับพกพาติดกระเป๋าไว้อ่าน

ยามฝนตก รถติด รอรถเมล์ นั่งรถไฟฟ้า ก็น่าจะฆ่าเวลาได้เพลิดเพลินดี 

......................           .....................

Create Date : 08 พฤษภาคม 2556
Last Update : 25 กันยายน 2556 19:45:48 น.		2 comments
Counter : 1280 Pageviews.
Share Tweet