คู่เคียงเรียงรัก - นิยายรักคือพลัง ของ เฮยเจี๋ยหมิง
คู่เรียงเคียงรัก
ทุกคนในเมืองต้งถิงต่างก็บอกว่าเหลยตงตงคือเด็กสาวผู้โง่งม แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าที่แท้นางแค่หูไม่ได้ยิน และยิ่งไม่มีใครรู้ว่านางได้มอบหัวใจให้กับคนผู้หนึ่ง... ราชันน้อยผู้ที่นางคงไม่อาจได้ใกล้ชิด หากไม่เพราะนางเคยยื่นมือเข้าช่วยเหลือเขาไว้ครั้งหนึ่ง
ความสัมพันธ์หนึ่งจึงเริ่มขึ้นอย่างเป็นความลับ นำพามาซึ่งเรื่องราวอันน่าเหลือเชื่อเกินกว่าผู้ใดจะคาดคิด ไม่เว้นแม้กระทั่งนางที่เคยปักใจเชื่อว่าตนเองนั้นช่างสุดแสนธรรมดา
แนะนำตัวละคร
 อี้หย่วน คุณชายผู้สืบทอดกิจการโรงกระดาษสกุลอี้ที่มีชื่อเสียงใหญ่โต ผู้คนต่างขนานามเขาว่าเป็นราชันน้อยที่ไม่มีใครกล้าล่วงเกิน
เหลยตงตง บุตรสาวของคนขายเต้าหู้ มักถูกผู้อื่นมองว่านางคือหญิงโง่งม น้อยคนนักที่จะรู้ว่านางแค่หูไม่ได้ยินเท่านั้น
ซูเสี่ยวเม่ย คนของสำนักสนองฟ้าซึ่งเป็นสำนักแพทย์แห่งหนึ่ง เขาเก่งกาจทั้งบู๊และบุ๋น คอยดูแลสำนักและทำงานที่จวนของใต้เท้าผู้ตรวจการมณฑลควบไปด้วย
ซ่งอิ้งเทียน คุณชายของสำนักสนองฟ้า ความแปลกของเขาเป็นที่เลื่องลือไปทั่ว มักเร้นกายอยู่ที่เกาะปีศาจในทะเลสาบต้งถิง ไม่ออกมาพบเจอผู้คน
นางเอกชื่อเรียกง่ายและฟังน่ารัก ตงตง นางเป็นใบ้ ทำให้เรื่องปมดราม่าและพฤติกรรมตัวละครมีความน่าสนใจ แม้ตงตงจะเป็นคนจิตใจดี มีเมตตา บริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่เท่านั้นยังคงไม่เพียงพอต่อการจะเป็นฮูหยินของ อี้หย่วน หรือ คุณชายอี้ ผู้สืบทอดกิจการโรงกระดาษอันใหญ่โตคับเมือง สกุลอี้เป็นตระกูลการค้าร่ำรวย โรงงานทำกระดาษของเขาเป็นแหล่งจ้างงานสร้างรายได้ของชาวเมือง จะเปรียบได้ว่าเมืองนี้เป็นเมืองของสกุลอี้ก็ยังได้ อี้หย่วนคุณชายของตระกูลสำคัญนี้ จึงถูกเรียกขานว่า "ราชันน้อย"
คุณชายโรงกระดาษผู้เพียบพร้อม กับ หญิงสาวขายเต้าหู้ในร้านเล็กๆ ที่หูหนวก และถูกมองว่ามีสติปัญญาโง่งม นี่คือเรื่องราวความรักต่างฐานะ แต่ว่าไม่ใช่น้ำเน่าซิลเดอเรลล่านะคะ
ชอบที่พระ-นางรู้จักผูกพันกันมาตั้งแต่เด็ก หากอี้หย่วนไม่ได้พบกับ ตงตง ไม่ได้พบกับ ซูเสี่ยวเม่ย เขาคงจะกลายเป็นอันธพาลครองเมืองไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะทั้งฐานะตระกูลและนามเรียกขาน ราชันน้อย แสนจะอำนวยให้ แต่เขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเพราะได้พบกับสองคนนี้ อาจารย์ที่เก่งทั้งบุ๋นและบู๊ และเป็นคนดีมีความรับผิดชอบเป็นแบบอย่าง กับเด็กผู้หญิงเป็นใบ้ที่เขาได้เคยจับมือเอาไว้ และไม่เคยคิดอยากปล่อยนางไปอีกเลย
แต่ก็เพราะนางเป็นคนขายเต้าหู้ในร้านเล็กๆ เป็นใบ้ และถูกมองว่าโง่งม ที่รู้จักคุ้นเคยกันจึงไม่อาจเป็นไปอย่างเปิดเผย อี้หย่วนมักหลบเลี่ยงตงตงเวลาอยู่ต่อหน้าผู้คน เขาจะมาหานาง ดีต่อนางก็ต่อเมื่อลับตาผู้คนเท่านั้น เขายังเห็นตนเองเป็นคุณชายตระกูลใหญ่ เป็นราชันน้อยของเมือง ฐานะสูงส่งกว่าเด็กผู้หญิงหูพิการที่น่าเวทยนาสงสาร การที่เขายินดีพบปะตงตง (ลับหลัง) ยินดีสอนนางเขียนอ่านให้รู้หนังสือย่อมถือเป็นเกียรติเป็นความโชคดีของนาง ในเมื่อเขาช่วยนาง ดีต่อนาง แล้วจะเป็นไรไปถ้าต่อหน้าผู้คนจะทำเป็นไม่รู้จัก ในเมื่อเขาเองก็มีหน้าตา มีชื่อเสียงให้ต้องรักษา
ทั้งที่ความจริงคือ เขาชอบอยู่กับนางมากกว่าทำสิ่งอื่นใด ชอบพูดคุยชอบต่อปากต่อคำกับนาง ชอบสอนนางออกเสียงและเขียนอักษร แค่ได้นั่งอ่านหนังสือด้วยกันเฉยๆ อารมณ์เขาก็จะดีและมีความสุข แต่กระนั้นในวัยเด็กหนุ่มคึกคะนอง เขาก็ยังคงรักหน้าตาตัวเองอยู่ดี แม้เขาจะรู้ดีว่านางไม่ได้โง่ แถมยังเฉลียวฉลาดอีกด้วย เพียงแต่การไม่ได้ยินเป็นอุปสรรคให้การตอบสนองต่อผู้อื่นช้าไปบ้าง หากนางมองไม่เห็นปากคนพูด ก็จะไม่ได้ยิน หรือ เห็น ..แต่อ่านปากที่เอ่ยคำพูดรัวเร็วไม่ทัน ก็จะไม่เข้าใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ทันท่วงที
พฤติกรรมอันน่ารังเกียจของอี้หย่วนที่ขัดแย้งกับความรู้สึกชอบพอต่อตงตง กับตงตงเองที่เจียมตัวเจียมใจ การมีคุณชายตระกูลอี้มาเหลียวแลให้ความช่วยเหลือสอนนางเขียนอ่าน ดีกับนางทุกอย่าง ในความสัมพันธ์มิตรสหายที่นางได้รับจากเขานับได้ว่าเป็นวาสนาความโชคดี แม้การที่เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้จักนางต่อหน้าผู้คนจะเป็นการทำร้ายจิตใจนาง แต่นางก็เข้าใจเขาดี ไม่เคยมีปริปากตัดพ้อน้อยใจ ไม่เคยเรียกร้องต้องการสิ่งใด เขาเป็นคุณชายสกุลอี้ที่เห็นนางเป็นแค่สหายคนหนึ่ง เขาแค่เห็นอกเห็นใจ แค่เวทนาสงสาร ไม่มีวันเป็นอะไรอื่นได้ แต่ ขอแค่เขายังมาหา ขอแค่เขายังชอบมา นางก็ยอมทุกอย่าง จะไม่ทำให้เขาลำบากใจ จะไม่ทำให้เขากระอักกระอ่วนและอับอาย เป็นสหายถึงจะยืนยาวตลอดไป แม้ว่าจะเป็นได้แค่เพียงลับหลังผู้คน
นั่นเป็นเรื่องราวความรักของอี้หย่วนและตงตงที่ทำให้ชอบนิยายเรื่องนี้มาก
"เจ้าแค่นึกว่านางหูหนวกไม่มีทางมีใครต้องการใช่หรือไม่"
"นางจะมีคนต้องการหรือไม่ เจ้าเป็นคนตัดสินใจหรืออย่างไร"
"ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น" เขาบอกด้วยน้ำเสียงเดือดดาล "เราเป็นสหายกัน"
"สหายรึ" ซูเสี่ยวเม่ยมองหน้าชายหนุ่มที่คิดเองเออเองตรงหน้า หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า "ข้าจะบอกเจ้าให้ ระหว่างผู้หญิงกับผู้ชายไม่มีวันเป็นสหายกันได้ตลอดไป ต่อให้เจ้าเห็นนางเป็นสหาย แล้วนางเห็นเจ้าเป็นแค่สหายหรือเปล่าล่ะ เจ้าแน่ใจหรือว่านางไม่ได้เข้าใจผิดไปเพราะการไปมาหาสู่อย่างอบอุ่นเกินขั้นของเจ้าน่ะ"
"ตงตงไม่ใช่คนที่จะละเมอเพ้อพกไปเองฝ่ายเดียวประเภทนั้น" เขาแย้งเสียงเย็น
ซูเสี่ยวเม่ยจ้องหน้าเขา ถามแค่ว่า "ไม่ทำหรือว่าไม่กล้ากันแน่" อี้หย่วนพูดไม่ออก
"เจ้าคือคุณชายสกุลอี้ นางเป็นแค่คนขายเต้าหู้ ต่อให้เผลอใจหวั่นไหวมีความรู้สึกเข้าให้จริงๆ จะหวังได้หรือ จะกล้าหวังหรือ"
เราไม่รู้สึกเคืองอะไรกับพฤติกรรมของอี้หย่วนนะ แม้มันจะไม่เท่เอาซะเลยก็เหอะ แต่เมื่อเป็นอย่างนี้มันสนุกดีโดยเฉพาะในจุดที่เขาตาสว่าง เคยเข้าใจมาตลอดว่าตัวเองสูงส่งกว่า แต่สำหรับใครอีกหลายคนสิ่งสำคัญในชีวิตมันไม่ได้อยู่ที่ฐานะหรือความมีหน้ามีตา และเมื่อเป็นเช่นนั้น คนที่ไม่คู่ควรย่อมกลายเป็นตัวเขาเอง หากครอบครัวเขาจะไม่ยอมรับในตัวตงตงมันไม่ใช่ปัญหานัก เพราะเขาคือคนที่มีอำนาจเงินและเป็นใหญ่ในตระกูล แต่มันจะเป็นปัญหาแน่ถ้าคนแห่งสำนักสนองฟ้าที่คอยดูแลตงตงไม่ยอมรับเขาว่าจะดีพอสำหรับนาง
"ข้าว่าคนสารเลวอย่างเจ้าคงเคยไปหานางแต่ตอนกลางคืนล่ะสิใช่ไหม พรุ่งนี้เช้าเจ้าลองไปดูเอาเอง เบิกดวงตาเจ้าเล่ห์ของเจ้าให้กว้างๆ ดูให้ชัดๆ ว่าตอนกลางวันแสกๆ เหลยตงตงเป็นหญิงสาวอย่างไร ดูซิว่าไม่มีใครอยากได้นางจริงหรือเปล่า"
"หากตงตงไม่มีใจให้เจ้าก็ดีไป หากนางยังไม่หวั่นไหวใจไปกับเจ้าก็เท่ากับเป็นโชคของนาง เป็นไปได้แปดส่วนว่าในใจนางคงมีคนอื่นแล้ว..."
"เจ้าต้องรู้ไว้นะว่าถึงเจ้าจะเป็นคุณชายสกุลอี้ แต่ก็เพราะเจ้าคือคุณชายสกุลอี้ สำหรับนางแล้วเจ้ากลับไม่ใช่คนที่มีคุณสมบัติดีที่สุด"
ชอบตัวละครซูเสี่ยวเม่ยมากค่ะ หลังจากพ่อของตงตงตาย นางก็เหมือนเหลือตัวคนเดียว แต่ความห่วงใยแท้จริงที่ซูเสี่ยวเม่ย ภรรยาของเขา และ ซ่งอิ้งเทียน แห่งสำนักสนองฟ้ามีให้ก็เหมือนกับเป็นคนในครอบครัว แม้จะอยู่ห่างๆ แต่ก็เอาใจใส่ชีวิตของนางอย่างคนใกล้ชิด
ชอบที่ตัวอี้หย่วนเองก็ไม่ได้เป็นคุณชายสุขสำราญ เบื้องหลังความร่ำรวย คือ ความขมขื่น คือหยาดเหงื่อแรงกายแรงใจที่เด็กว่าที่อันธพาลครองเมืองได้หันมาเอาถ่านและทุ่มเทสุดกำลังเพื่อพลิกฟื้นกิจการของตระกูลที่กำลังจะพังครืนให้กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง และสิ่งสำคัญที่เป็นแรงผลักดันก็คือพลังแห่งรักที่มีต่อตงตง เขารู้ดีว่าทำหัวใจหล่นหายไปตอนไหน รู้ดีว่าหัวใจนั้นอยู่ที่ใคร คนที่รู้จักตัวตนของเขาจริงๆ เข้าใจเขาดีที่สุด และไม่เคยเรียกร้องต้องการอะไรเลย แต่เขากลับวางนางไว้ในฐานะสหาย นางก็วางเขาไว้ในฐานะสหายเช่นกัน ทั้งที่ตระหนักดีว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร แต่ไม่รู้จะเอ่ยปากออกไปอย่างไรดี กระทั่งผ่านมาหลายปี
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขานึกมาตลอดว่านางจะอยู่ที่ร้านเต้าหู้แห่งนั้น รอเขา อยู่เป็นเพื่อนเขา ปล่อยให้เขาไปมาตามแต่ใจต้องการ เขายังนึกว่ามีเวลาออกถมไป เขายังมีโอกาสเข้าไปใกล้ชิดช้าๆ ยังมีเวลารอให้นางรู้จักความรัก รอให้นางมีใจให้
แต่แล้ว ความจริงที่ว่าตงตงหาใช่ไม่มีใครต้องการ ทำให้เขารู้สึกตระหนก
นางจะมีใครในใจจริงๆ หรือ เคยคิดจะแต่งให้ใครมาก่อนหรือ เคยคิดจริงๆ หรือ
ชั่วพริบตานั้นเขาตื่นกลัวว่าตัวเองอาจจะช้าไป
พระเอกรักนางเอกมาก แต่ก็ไม่ยอมเดินหน้าความสัมพันธ์ ทำเหมือนกับนางเอกเป็นของตาย เมื่อไหร่ก็ได้ ยังไงผู้หญิงคนนี้ก็จะไม่มีใครอื่น แต่จะเป็นของเขา อย่างที่ควรจะเป็นของเขามาตั้งแต่แรก ชอบพฤติกรรมที่ขัดแย้งกับความรู้สึกนี้ค่ะ แล้วก็ชอบความดี ความเจียมตัวเจียมใจ ตลอดจนความเข้าใจที่นางเอกมีให้พระเอก เขาทำให้เสียใจแต่ก็ไม่ถือสา มันจะดีเยี่ยมเลยถ้าเรื่องจะเป็นไปในแนวนี้คือ การร่วมกันฟันฝ่าปัญหาความแตกต่าง ข้ามผ่านการติฉินนินทาของคนรอบข้าง และปมในใจของทั้งคู่เอง จนกระทั่งสามารถแฮปปี้เอนดิ้งได้ในที่สุด
ดันมาสะดุดหัวทิ่มก็ตรง ความลับบางอย่างที่ถูกปิดบังมาเนิ่นนาน สาวขายเต้าหู้หูหนวกที่ไม่ใช่ธรรมดา
ความเป็นมาของนางเอก และการหูหนวก ที่สุดอึ้ง ..มาได้ยังไง มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย จนกระทั่งเราไม่สามารถปรับใจยอมรับการเป็นเนื้อเดียวกันของนิยายได้ คือเราไม่ได้เตรียมใจว่า ความรักของคนสองคนที่มีความต่างฐานะทางสังคมเป็นอุปสรรค จะมีแฟนตาซีเวทมนต์ อมนุษย์ ต่างมิติโผล่มามีเอี่ยวกับเขาด้วย ทำเราหงายเงิบพลัดตกเก้าอี้ไปเลย (เป็นการเปรียบเปรย)
ที่จริงแล้วอยากจะติให้หนำใจกว่านี้นะว่าอยู่ๆ มาทำเสียเรื่องทำไม แต่บังเอิญไปอ่านข้อมูลใน Goodread จึงถึงบ้างอ้อว่านี่เป็นนิยายลำดับที่ ๘ ของนิยายซีรีย์ชุด เสน่ห์เงามาร (คู่ฝันคะนึง , คู่บุปผาข้ามภพ , คู่มายาปรารถนา , คู่ผจญมาร , คู่หวนอวลอิง , คู่เคียงเรียงรัก และอีก ๒ เรื่องไม่ทราบชื่อค่ะ) นั่นย่อมต้องมี 'มาร' และความเป็นแฟนตาซีอยู่ในเรื่องอยู่แล้ว
เราไม่รู้อิโหน่อิเหน่ คาดไม่ถึงเองจะไปโทษผู้แต่งกระไรได้
| Create Date : 27 กันยายน 2558 |
| Last Update : 27 กันยายน 2558 19:41:48 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 2334 Pageviews. |
 |
|
อี้หย่วน คุณชายผู้สืบทอดกิจการโรงกระดาษสกุลอี้ที่มีชื่อเสียงใหญ่โต ผู้คนต่างขนานามเขาว่าเป็นราชันน้อยที่ไม่มีใครกล้าล่วงเกิน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 98 คน [
ตอนนี้ ก็ตามอ่านไปตามลำดับละ รอว่าจะจูนเรื่องมาถึงหลิงในช่วงนี้ได้อย่างไร
อ่านแล้วชอบทุกเรื่องในชุดนี้เลยนะคะ