สาเหตุน่ะเหรอ?

นับเป็นบทพิสูจน์ที่ถูกต้อง ชัดเจนตามที่เขียนรีวิวเล่มที่ ๔ ไปว่า  “อวิ๋นซื่อเทียน” พญามารผมสีเงิน จอมราชันแห่งแคว้นขอบชมฟ้า เป็นความชอบอันดับหนึ่งของนิยายเรื่องนี้   เมื่อขาดเขาไปสักคนในเล่ม ๕  มันก็เหมือนกินข้าวไม่เหยาะพริกน้ำปลา เหมือนส้มตำปูปลาร้าไม่ใส่ผงชูรส  อาจครบเครื่องทุกสิ่งเว้นสิ่งๆ เดียวที่หายไป แต่ความกลมกล่อมก็หายเลย 

ยังดี  ที่นิยายเรื่องนี้มักมีสิ่งที่คาดเดาไม่ได้เกิดขึ้นอยู่เสมอ  ไม่ว่าจะเป็นสัตว์อสูร หรือสรรพสิ่งนานา ที่มาพร้อมกับชื่อที่แปลกแต่เพราะดี  "บุปผากลางเมฆา" ที่ใช่ว่าจะได้มาโดยง่าย  “ป่าอสูรดำ”  และการปรากฏรูปเงาของสัตว์อสูรผู้เป็นเจ้าแห่งสัตว์อสูรทั้งปวง -- ราชาหมื่นอสูร

ปริศนาบางอย่าง เริ่มกระจ่างแจ้ง

แต่ก็อีกนั่นแหละ เรื่องควรจะสนุก แต่ก็ไม่ค่อยสนุก เพราะรู้สึกขุ่นเคืองใจยิ่งนัก ลำพังอวิ๋นซื่อเทียนจอมมารแห่งดินแดนพุทธเทพน้ำหนึ่งจะไม่มีบทบาทต่อเรื่องที่ดำเนินอยู่ในดินแดนเพลิงมารพิภพ จะทำให้เราสุดเซ็งแล้ว

ราชาฟ้าบูรพา -- ยังทำให้เราเซ็งได้อีกสุดๆ 

เพราะความใกล้ชิดที่สนิทสนมมากขึ้นทุกที ในความชอบพอ การแตะเนื้อต้องตัว ตรงนี้นิด ตรงนั้นหน่อย ที่ลั่วอวี่ไม่ถือสาจริงจังนักเพราะคิดว่ายังไม่เกินเลย   แต่เราไม่ชอบ ... เจ้าเงินยังไม่ชอบเพราะมันอุตส่าห์นึกถึงคนที่เส้นผมสีเงิน --สีเดียวกับมัน  อยากจะปกป้องลั่วอวี่เพื่อคนๆ นั้น  ลั่วอวี่เองก็น่าจะแสดงออกจริงจังกว่านี้ว่าไม่ชอบ และราชาฟ้าบูรพาอย่าได้บังอาจ  

มีแนวโน้มค่อนข้างชัดอยู่แล้วว่านี่คือ "ศัตรูหัวใจ" ในอนาคตอันใกล้ของอวิ๋นซื่อเทียน  

เพียบพร้อมทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ ยิ่งใหญ่ ทรงอิทธิพล และเปี่ยมพลังอำนาจ

มีต้นทุนที่เพียงพอจะเป็นศัตรูเป็นคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อ

แต่วี่แวววังวนแห่งรักเช่นนี้ จะถือว่าผู้เขียนทำกับอวิ๋นซื่อเทียนของเราเกินไปมั้ยล่ะเนี่ย

ถ้าจะเปรียบตี้ฟั่นเทียนเป็นเทพบุตรรูปงาม ที่แสนจะทรงเสน่ห์ด้วยความอบอุ่นนุ่มนวล  

ราชาแห่งฟ้าบูรพา ก็ประหนึ่งปิศาจเจ้าสำราญที่เปี่ยมเสน่ห์ร้อนแรงอันเหลือล้น

แล้วจอมมารที่เยียบเย็นเหี้ยมโหดอย่างอวิ๋นซื่อเทียนเราล่ะ ? 

ทำไมถึงได้เขียนบทให้เขาเจ็บแล้วเจ็บอีก เจ็บแล้วเจ็บอีก  ไม่ทรงก็ทรุดอยู่นั่นแหละ   

ศัตรูตัวฉกาจอย่างตี้ฟั่นเทียนจึงได้ใจจ้องหาโอกาสจะกำจัดไม่หยุดไม่หย่อน

"เกิดความวุ่นวายขึ้นทั่วทุกแห่งในดินแดนพุทธเทพน้ำหนึ่ง 

กองกำลังสิบสามแคว้นห้าสายทางบุกขอบชมฟ้า"  

นั่นปะไร  ไม่ทันไรพ่อเทพบุตรรูปงามก็กวนโทสะยิ่งนักด้วยการฉวยโอกาสปลุกปั่นแว่นแคว้นในดินแดนพุทธเทพน้ำหนึ่ง เข้าร่วมกันเป็นพันธมิตรยกทัพเข้ารุมล้อมแผ่นดินของพญามาร หวังกำจัดอวิ๋นซื่อเทียนที่ยังคงบาดทั้งกายและใจ แล้วทลายขอบชมฟ้าให้สิ้นซาก

หึ! (ต้องอ่านอย่างแค่นเสียง)  เออเหอะ พวกแก  ลำพองกันไป  ที่เขาได้ชื่อว่าเป็นจอมมาร มันย่อมต้องมีเหตุผลสิน่า 

บาดเจ็บแล้วอย่างไร  ถ้าจะเล่นหมาหมู่กันอย่างนี้   อย่าให้ท่านอวิ๋นของข้าโกรธธธธธ

แล้วอย่านะ  .. อย่าให้ท่านอวิ๋นของข้าหายดีขึ้นมาเมื่อไหร่เชียว  ---  

รอก่อนเถิด ทั้งศัตรูแผ่นดิน ศัตรูหัวใจ (ถ้าคิดจะเป็นให้ได้) รออย่างระวังตัวไว้ให้ดีๆ 

เพราะถ้าหายดีเมื่อไหร่  งานนี้เฮียจะถลกหนังหัวเอาถึงตาย 

เอ่อม .. นี่คือพลังจิ้นฟินเว่อร์เอาเองนะคะ  อวิ๋นซื่อเทียนยังไม่รู้ว่าลั่วอวี่มีไปหนิดหนมกับบุรุษอื่นที่หมายปองนางอยู่   ถ้ารู้..ไม่รู้จะโกรธแค่ไหน   แต่สำหรับข้าในตอนนี้ ข้าโกรธแทนท่านมากกกกกก

ยังมีนี่อีกคน  แต่เดิมทีจวินลั่วอวี่ก็ไม่ใช่คนโปรดอยู่แล้ว ด้วยกร้าวแกร่งเป็นนิสัย แถมบางครั้งยังออกแนวกร่างได้อีก นี่ไม่ใช่ลักษณะของนางเอกที่จะชอบได้สุดใจ  มาเล่ม ๕ นี้ ความเหี้ยมโหดเอย อะไรเอย เราก็รับพอไหว เพราะมันเป็นเรื่องธรรมดาของยุทธภพ - ในโลกที่การเข่นฆ่าคือความอยู่รอด  แต่พอมาเจอนางไม่ค่อยเอาเรื่องเอาราวกับราชาฟ้าบูรพา ปล่อยให้หยิกแก้ม สนิทสนมใกล้ชิดนี่แหละ  ขอบอกเลยว่ามีเคือง!

แต่เห็นแก่ความรัก ความห่วงใยที่นางมีต่ออวิ๋นซื่อเทียน  ทั้งบุปผากลางเมฆาที่ได้มาและ ทั้งผลกิเลนที่ลั่วอวี่ยังไม่ย่อท้อจะเสาะหาต่อไป  เห็นแก่คำพูดเปิดเผยไม่คิดจะปิดบังใคร "คนรักของข้า"  " สามีของข้า อวิ๋นซื่อเทียน"  เห็นแก่ความเจ็บปวด ความคิดถึงคะนึงหา 

-- ซื่อเทียน  ท่านสบายดีอยู่หรือไม่

คิดถึงท่านยิ่งนัก อยากพบหน้าท่านเหลือเกิน อยากเห็น...

แต่ .. สถานการณ์เช่นนี้จะพบกันได้อย่างไร

ลั่วอวี่ปิดนัยน์ตาลงแน่น เจ็บปวดไปทั้งหัวใจ

เข้าใจว่าไม่คิด เข้าใจว่าหากทุ่มเทจิตใจทั้งหมดไปที่การแผ่ขยายอิทธิพล 

เตรียมการตอบโต้ตี้ฟั่นเทียน นางก็จะไม่คิดถึง ไหนเลยจะรู้ว่าพอมีเวลาว่างขึ้นมา 

หัวใจของนางก็บีบรัดไปด้วยความเจ็บปวด 

มิใช่ไม่คิด หากแต่ความคิดถึงได้ซึมลึกเข้าไปในไขกระดูกแล้ว

 เวลาไม่ไปแตะต้องก็คล้ายไม่มีอะไร  แต่เมื่อใดที่ไปแตะต้องเข้า

ถึงได้รู้ว่าความคิดถึงนั้นได้ซึมลึกเข้าไปในจิตวิญญาณแล้ว ...

และเห็นแก่ความดิ้นรนที่จะกลับไปหา พร้อมด้วยความพยายามทั้งหมดทั้งปวงเพื่อจะเป็นชายาที่คู่ควร    --

 เอาเุถอะ จวินลั่วอวี่ข้าจะหายโกรธเจ้า (ข้าเป็นเอามาก  ช่วยเจียดลูกกลอนปราณอสูรให้ข้าสักเม็ด เผื่อจิหาย)

พบกันเล่ม ๖