วันนี้ยืนอ่านหนังสือที่ร้านหนังสือมือสองร้านประจำ

พบเนื้อหานี้ในหน้าหนังสือเล่มหนึ่ง

เนื้อหาช่างกินใจเหลือเกิน น้ำตาของผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

และเชื่อว่ามีอยู่จริงในสังคมทุกสังคม

ย้อนหลังกลับไปนานหลายปีมากเหมือนกัน

ที่ตัวผมเองทุก ๆวันจะพบกับหญิงชราท่านหนึ่ง

นั่งขายพวงมาลัยมะลิสดอยู่บนสะพานลอย

ท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนและผู้คนเดินผ่านไปมาไร้อาการสนใจ

พวงมาลัยมะลิสดที่ต้องแสงแดดดูหมองดำ

ใครเล่าจะต้องการ

ผมมักจะซื้อเหมายายเสมอ ๆ นำไปบูชาพระด้วยจิตคิดบูชา

แม้ตัวผมเองนั้นก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร

หากแต่เมื่อพิจารณาตัวเอง

ก็น่าจะมีความสามารถในการหาเลี้ยงปากท้องมากกว่ายายคนนั้น

ผมไม่ได้ซื้อด้วยความสงสาร

หากแต่ซื้อด้วยจิตนับถือความยิ่งใหญ่ของใจยายยิ่งนัก

แม้ยายจะแก่ชรามาก แต่ไม่เคยงอมืองอเท้า

ให้ตัวเองเป็นภาระของใคร

และไม่ได้ทำตัวให้น่าสงสาร เพียงเพื่อต้องการเงินทองของใครฟรี

หากแต่หาเลี้ยงปากท้องตน ด้วยปัญญาที่ตัวเองยังสามารถทำได้

เมื่ออ่านหน้าหนังสือหน้านี้

ภาพของยายคนนั้น เด่นชัดในความทรงจำของผม

วันนี้...ไม่มียายคนนั้นแล้วเช่นกัน

......................


ปล. ท้ายที่สุด ก็อดนึกถึงตัวเองไม่ได้เลยว่า

เมื่อถึงเวลาแห่งกาลสังขารโรยล่วง

ตัวผมเองจะทำได้ดีเท่าอาแป๊ะแก่ ๆตามเรื่องเล่าในหน้าหนังสือ

หรือหญิงชราที่ผมประสบพบเจอหรือไม่

บางท่านอาจบอกว่าผมคิดมากเกินไปป่าว หรืออาจบอกว่าฟุ้งซ่าน

แต่ผมก็ยังคงคิด

เพราะกาลแห่งสังขารโรยล่วงนั้น

มันมีอยู่จริง และคืบคลานเข้าใกล้เราเข้ามาทุกขณะ

อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ