เนินนานวัน เรากับพบว่าเรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้ามา

ส่งผลให้ความคิดต้องทำงานอย่างหนัก

ให้หัวใจที่เป็นเสมือนคู่คิดของความคิด ต้องรับรู้ผลนั้นอย่าหลีกเลี่ยงเสียมิได้

ความล้าส่งผลให้เรารู้สึกและรับรู้ได้...จากภายในของตัวเราเอง








จากบทกวีไร้ฉันทลักษณ์ข้างต้น

มีอะไรมากมายที่ดูเสมือนไม่เกี่ยวข้องกันถูกกล่าวถึง

ความคิด หัวใจ บทสนทนา คำถาม รอยยิ้ม ความสุข และปล่อยวาง

และเป็นไปได้ยากที่ความไม่เกี่ยวข้องในบทกวีนั้น จะสร้างความเข้าใจในสิ่งที่ฉันตั้งใจ

ให้เธอได้รับรู้

หากเธออ่านแล้วตีความด้วยความคิด มากกว่าอ่านโดยปล่อยหัวใจให้เป็นอิสระ









แม้...หัวใจที่เป็นเสมือนคู่คิดของความคิด

ก็ไม่ได้หมายความว่าทั้งสองคือหนึ่งเดียวกัน

หน้าที่ในการรับรู้สิ่งต่าง ๆยังคงเป็นเอกภาพ หาได้ขึ้นต่อกันไม่

ความละเอียดอ่อนของหัวใจสามารถรับรู้ความหมายที่ซุกซ่อนในสิ่งต่าง ๆ

ได้ดีกว่าความคิด ...ฉันเชื่อเช่นนั้น





























ห่างหายและทิ้งร้างบล็อคไปนานเหลือเกิน

ด้วยเหตุเดิม ๆ ผลก็เดิม ๆ ภาระหน้าที่ และความล้าของร่างกาย

ทำให้ตัวผมเองยากนักจะเขียนเรื่องราวใดใดได้

คงมีเพียงสาระวนโพสภาพและถ้อยคำสั้น ๆ ในเฟสบุ๊ค

ไม่มีการตอบคำถามหรือทักทายใดใดกับใคร

ทั้งในบล็อคและในเฟสบุค

บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นบล็อคเกอร์ที่ไม่เอาไหน เป็นมนุษย์โซเชียลที่ไม่ได้ความ

ไม่มีการพบปะพูดคุยกับใคร มีแต่นำภาพและถ้อยวลีจากความคิดของตนเอง

โพสไป โพสมา อยู่อย่างนี้

แต่ก็ขอขอบคุณทุกท่าน ที่แวะมาเยี่ยมชม ทักทาย

ทั้งในบล็อคแห่งนี้ และในเฟสบุคด้วยนะครับ

ขอให้ทุกท่านมีแต่ความสุข สุขภาพแข็งแรง