ของทุกสิ่งบนโลกใบนี้ล้วนมีเจ้าของ
ตอนผมยังเด็กประมาณเรียนอยู่ชั้น ป.2 ขณะที่ผมเดินลงจากชั้นเรียนเพื่อเดินทางกลับบ้าน ผมก็ได้เจอปากกาแท่งหนึ่งจำได้ว่าเป็นยี่ห้อตราม้า ซึ่งในสมัยนั้นมันเป็นอะไรที่หรูหราหากใครได้เป็นเจ้าของแล้วจะดูดีเพราะมันเลยทีเดียว
ตื่นเต้นและดีใจ ความรู้สึกที่ได้ครอบครองของสิ่งนั้น รีบเก็บใส่กระเป๋าแล้วจ้ำอ้าวกลับบ้านทันที
คงเป็นปกติของเด็กทั่วไปที่จะเห่อของใหม่ เมื่อมาถึงบ้านก็ไม่คิดจะทำอะไรควักปากกาที่เก็บได้ลงมือบรรจงเขียนด้วยความภาคภูมิใจในการที่ได้เป้นเจ้าของ
"เอาปากกามาจากไหน" เสียงเตี่ยดังขึ้นมาเกี่ยวกับปากกาที่ผมรัก
ผมไม่ตอบ ใจผมตอนนั้นกลัวเตี่ยแย่งปากกาไปมากกว่าสิ่งอื่นใดทั้งหมด
ไม่มีคำถามครั้งที่สอง คงได้ยินแต่เสียงไม่เรียวอันเคื่องกระทบก้นดัง ...ป๊าบบบบ
ผมรีบตอบโดยไม่รีรอให้ไม้เรียวมากระทบก้นเป็นครั้งที่สอง "หนูเก็บได้จากที่โรงเรียน"
ในใจคิดว่าเตี่ยอยากได้ทำไมต้องมาตีเราด้วย แต่ สิ่งที่เตี่ยพูดต่อกลับไม่เป็นดังที่เราคิด
"เอาไปคืนให้คุณครูที่โรงเรียนพรุ่งนี้เช้า" เตี่ยพูดเชิงกำชับ
เช้าวันรุ่งขึ้นผมนำปากกาแท่งนั้นไปคืนให้คุณครูเพื่อประกาศหาเจ้าของสมดังเจตนาของเตี่ย
และในที่สุดก็มีเจ้าของมารับปากกาแท่งนั้นไป
เจ้าของได้ปากกาคืน แต่ผมได้ความเข้าใจ
ของทุกสิ่งบนโลกใบนี้ล้วนมีเจ้าของทั้งสิ้น อาจแยกได้เป็น 3 แบบ
ของสิ่งหนึ่งมี "เรา" เป็นเจ้าของ
ของสิ่งที่สองนั้นเรียกว่า "เป็นของเขา"
สิ่งที่สามนี้เป็น "ของเขาและเรา" (ส่วนรวม)
สามสิ่งนี้อยากให้เจ้าจงจดจำ
ความวุ่นวายในโลกใบนี้อาจเป็นเพราะว่า คนเรานั้นไม่ได้พอใจในสิ่งที่ตนมีแต่กลับพยายามที่จะเบียดบังเพื่อให้ได้ของคนอื่นมาเป็นของตน
คงไม่ต่างอะไรกับปากกาที่ผมเจอแล้วหลงครอบครองด้วยความภาคภูมิใจ
ความสุขที่แท้จริงของคนเรานั้น หาได้อยู่ที่การครอบครอง
แต่คงอยู่ที่การครอบครองของสิ่งนั้นมันถูกต้องหรือไม่
เราคงไม่สามารถครอบครองของทุกสิ่งได้ตลอดไป
หากวันใดลมหายใจเราหมดลง
บทความเก่ามาเล่าใหม่ เขียนไว้เมื่อประมาณปีต้นปี 2549
| Create Date : 08 มกราคม 2552 |
| Last Update : 15 กรกฎาคม 2552 10:25:19 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 2020 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 28 คน [
ในวันที่เราหมดลมหายใจ
ดังนั้นทุกวันนี้ เราจึงควรครอบครองด้วยความพอดีครับ
อย่ายึดติดๆ