เ มื่ อ ค ว า ม ทุ ก ข์ ม า เ ยื อ น ฉั น
ไม่มีอะไรมากมาย แค่นอนไม่หลับเพราะเสียงดอกไม้ไฟคืนพระจันทร์เต็มดวง
ที่จุดกันต่อเนื่องยาวนาน ในวาระกาลลอยกระทงเมื่อคืนวาน
ฉันเลยคว้ากล้องคู่กาย ออกมาจากเต้นพักแรมหนีน้ำท่วมกลางลานดิน
เพียงหวังว่าจะได้ภาพดอกไม้ไฟมาเชยชม
ผิดคลาด
ดอกไม้ไฟแสนงาม เจ้าถูกจุดอยู่แสนไกล มองเห็นเพียงแสงสว่างเพียงน้อยนิดริบหรี่
คงมีเสียงดังกังวานที่แผ่ปกคลุมมาถึงโสตประสาทฉัน...เท่านั้น
ฉันแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า
มองเห็นดวงจันทร์ส่องแสงสว่างไสวกลางต้นไม้สองต้น
ต้นหนึ่งไร้ซึ่งใบเพราะใกล้จะตาย แต่อีกต้นยังไหวใบมากอยู่
ฉันจึงถ่ายภาพนั้นที่ฉันเห็น มาแต่งบทกลอนแบบไร้ฉันทลักษณ์
มาฝากเธอ
ขณะที่ฉันทุกข์หนักหนา ฉันไม่ต้องการที่จะรู้
ฉันทุกข์เพราะใคร ใครทำฉันทุกข์
ฉันจะได้รับการเยียวยาไหม จากใคร อย่างไร เท่าไหร่
จงเลิกหาคนผิดเสียที ฉันไม่ต้องการรู้ ฉันไม่ต้องการฟัง
ฉันหวังเพียงว่า ... ชีวิตฉันจะกลับมาปกติเหมือนเดิมเร็ววัน
มิมุ่งหวังสิ่งใดใดให้มากความ
Create Date : 11 พฤศจิกายน 2554 |
Last Update : 11 พฤศจิกายน 2554 19:45:19 น. |
|
26 comments
|
Counter : 1624 Pageviews. |
 |
|
|
ต้นไม้ที่รักกำลังจะตายอยู่ตรงหน้า
บ้านที่เรารักแต่ไม่อาจพำนักเหมือนเคย
ขอแค่ชีวิตที่เคยปกติ
กลับมาปกติเหมือนเดิม
ไม่ต้องรอนแรม
ไม่พำนักที่อื่นใด..ที่มิอาจทำใจได้ว่า"บ้าน"
เมื่อไหร่กันหนอ