Bloggang.com : whitebouquet : J.Kim Mania บุกวังดอกท้อ ตอน รวมมิตร

J.Kim Mania บุกวังดอกท้อ ตอน รวมมิตร


	" คิดถึง " นั่นกลายเป็นสิ่งแรกที่ช้างรู้สึก หลังจากที่หายไปจากการเขียน blog การกลับมาอีกครั้งมันไม่ใช่เป็นการกลับมาตามคำเรียกร้องของใครๆ แต่มันเป็นการกลับมาตามเสียงเรียกของหัวใจตัวเองมากกว่า ในช่วงนึงการเขียนเล่าเรื่องราวความสนุกที่ตัวช้างเองได้มีโอกาศไปพบเจอมันกลายเป็นส่วนนึงของชีวิต ได้เล่าผ่านตัวหนังสือให้ใครต่อใครได้ " รู้สึก" คล้อยตามไปด้วย มันเป็นความรู้สึกที่ดีอย่างนึง นอกเหนือไปจากสิ่งที่ได้เจอมาต่อหน้าต่อตา คอมเม้นท์เล็กๆ ที่ผู้อ่านทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า มันเป็นเหมือนคำขอบคุณ แม้จะเป็นการสื่อสารผ่านตัวหนังสือไม่เห็นหน้าตากันก็ตาม แต่ช้างอยากขอบคุณในทุกๆ คอมเม้นท์ที่ส่งถึงกัน อยากให้รู้ไว้ว่านั่นเป็นส่วนนึงของกำลังใจที่ดี และขอบคุณมิตรภาพที่แสนงามของเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนที่มีให้กันตลอดมา หายไปนานเท่าไหร่ไม่ทันได้จำ วงล้อของชีวิตหมุนไปเรื่อยๆ เรื่องราวในชีวิตก็มากตามไปด้วย สุขบ้างทุกข์บ้างแต่เราก็ยังคงต้องสู้กันต่อไป สำหรับการกลับมาครั้งนี้ ช้างยังคงมีเรื่องสนุกเก็บมาเล่าให้ทุกคนฟังเหมือนเดิม ช้างและเดอะแก๊งค์ยังคงไม่ลดราวาศอกในการตามพี่คิ้ม ( อืมมม ดูหลอนๆ นะ ) ไปมาเกือบทุกงาน (ที่ไปได้) ใกล้ไกลไม่ใช่อุปสรรค ถือคติว่า รวมกันเราอยู่แยกกันอยู่เราไปไม่เป็น หึ้ม?? มีหลายๆ งานที่ไปแล้วไม่ได้เอามาเล่าให้ฟัง แต่รับรองว่าฮากระจายเหมือนเดิม และแล้วเราก็มาถึงงานล่าสุด วันทำงานที่แสนจะน่าเบื่อ จู่ๆ ช้างก็เห็นเบอร์ที่คุ้นเคยโทรมาปลุกช้างจากภวังค์อันงัวเงีย ปลายสายเป็นพี่สาวใจดีนางนึง " ช้างเอ้ย ป้ามีงานคอนเสิร์ตกับพี่จุ้ย พี่จัดการบัตรให้เรียบร้อยแล้วนะ แล้วเจอกัน ตู๊ดดดด ตู๊ดดด " นางมาเร็วเคลมเร็วไปเร็ว ยังไม่ทันได้เรียกสติ นางก็วางสายไปเสียแล้ว พอถึงวันงาน 12 สิงหา วันแม่ ก่อนออกไปสนุกสนานกับชีวิต ช้างก็ไม่ลบลืมที่จะทำหน้าที่ลูกที่ (หน้าตา ) ดีซึ่งอันที่จริงก็ทำมันอยู่ทุกวันแม้จะไม่ใช่วันแม่ก็ตาม ในเมื่อ แม่ คือ คนๆ เดียวที่ให้เราหยิบยืมเนื้อที่ในท้อง ให้เราอาศัยคุดคู้อยู่ตั้ง 9 เดือน แถมพอเราออกมาก็ยังเลี้ยงดูเราเป็นอย่างดี ถ้าไม่มีแม่ในวันนั้น คงไม่มีช้างในวันนี้ แค่คำขอบคุณคงน้อยไป กับพระคุณที่แม่อุ้มชูเรามา เอาเป็นว่า เอาตังค์ไปกินหนมนะแม่ 555555+ ออกจากบ้านอย่างอิ่มเอม ถึงที่นัดหมาย เซ็นทรัลลาดพร้าว สักเที่ยงกว่าเห็นจะได้ หิวจนตายลาย ทำหน้ามึนๆ ตลกรับประทานเฟรนฟรายของสมาชิกที่ไปถึงก่อนซะงั้น เดินทางกันต่อไปที่ SCB Park ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเซนทรัลลาดพร้าวนัก ไปสมทบกับพี่สาวอีกคนที่ยืนกระเป๋าเหลืองเด่นเป็นสง่า พอลงไปถึงผู้ใหญ่สองคนก็เอาแต่วิวาทะกันเรื่องสัญญาณโทรศัพท์ ก่อนจะเป็นเรื่องเป็นราวต้องพาทั้งคู่ไปสงบสติอารมณ์ที่ Starbucks รุ่นนี้ต้องเอาคาเฟอีนเข้าช่วย ไม่งั้นเอาไม่อยู่ พอได้กาแฟไปคนละแก้ว เริ่มคุยกันรู้เรื่องหน่อย จวนถึงเวลาประตูเปิด แต่พวกเรายังเอ้อระเหยลอยคอไม่ยี่หร่ะว่าบัตรยังไม่ได้ไปเอา ค่อยๆ เดินกรุยกายข้ามฝั่งไปต่อแถวรับบัตร เข้าไปในหอประชุมมหิศร " พี่จะนั่งกับช้าง " พี่สาวคนชวนเอามือมาตะครุบตัวช้างไว้ ราวกับว่าช้างจะหลุดจากโซ่ไปกัดเด็ก แฮ่ !! คอนเสิร์ตวันนี้หลายๆ คนพาแม่มาด้วย จึงได้ภาพที่น่ารักกับแม่ลูกหลายๆ คู่ ส่วนของที่นั่งเป็นที่นั่งระดับเดียวกันทั้งหมด กว่าคอนเสิร์ตจะเริ่มก็ล่าช้าออกไปจนบ่ายสาม พอเพลงแรกเริ่มต้นขึ้น เจ้าของคอนเสิร์ตก็ออกมาในเพลง แค่มี เพลงเพราะจากอัลบั้ม โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง " อ๊ายยยย " เสียงที่ดูจะไม่คุ้นเคยดังมาจากปีกซ้ายของช้าง พร้อมกับน้ำหนักมือที่เกาขาซ้ายแกร๊กๆ หันมองหน้ากับพี่เก้ที่นั่งขวามือของช้าง สบสายตากันประหนึ่งจะถามว่า แกได้ยินแบบฉันมั๊ย ค่อยๆ ชำเลืองมองทางซ้ายอย่างช้าๆ โถ...ที่แท้ก็พี่คนชวนนี่เอง นางหลุดจริตเขิลอายไปได้อย่างไร ไปดูคอนเสิร์ตพี่คิ้มด้วยกันกี่ที ช้างก็เห็นนางไม่ค่อยจะอิ๊อะ ได้แต่ยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่ไหงมาดูคราวนี้ เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ สงสัยแกจะชอบพี่จุ้ยจริง อะไรจริงอ่ะนะ ส่วนตัวแล้วรู้จักเพลงพี่จุ้ยบ้างแต่ก็ไม่ใช่ทุกเพลง อัธยาศัยเป็นกันเองของพี่จุ้ย ที่ทำให้เป็นคอนเสิร์ตนึงที่ช้างดูแล้วรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก พี่จุ้ยออกมาร้องเพลงต่อเพลง สลับกับการคุยเรื่อยเปื่อยกับแฟนๆ จะมีสักกี่ครั้งที่นักร้องไม่ต้องแต่งตัวเยอะ โปรดั๊กชั่นไม่ใหญ่โต อะไรๆ ในงานก็ได้มาฟรีเพื่อช่วยเหลือคนพิการที่วันนี้ก็มานั่งดูอยู่แถวหน้า แต่อะไรทั้งหมดที่พูดมามันไม่ได้ทำให้คุณภาพและความตั้งใจดีลดน้อยลงไป เพลงแล้วเพลงเล่าที่พี่จุ้ยเอามาถ่ายทอด ในหลายๆเพลงที่พี่คนข้างๆให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ร้องตามอย่างชัดถ้อยชัดคำ ขณะที่ช้างกับพี่เก้นั่งอ้าปากบ๋อ ?? นอกจากนี้พี่จุยยังมีน้องๆเด็กๆมาช่วยสร้างสีสรร มาช่วยกระโดดโลดเต้น มีเพลงนึงเกี่ยวกับคุณครู พี่จุ้ยก็เอาครูคนที่พูดถึงในเพลงมาเล่านิทานเวตาลให้ฟัง แต่ละเพลงพี่จุ้ยก็จะเล่าความเป็นมาเป็นไปว่ากว่าจะเป็นเพลงมาได้อย่างไร ได้แรงบันดาลใจจากไหนบ้าง บางเพลงก็แปลกจนต้องคิดว่า มันกลายมาเป็นเพลงได้ไง จนมาถึงช่วงกลางคอนเสิร์ต เราก็ได้เจอกับแขกรับเชิญคนแรก คนที่เราแอบรออยู่ พี่จุ้ยกับกีตาร์ตัวจิ๋ว กับเพลง เติมใจให้กัน แน่นอนว่าคนที่จะมา featuring เป็นใครไปไม่ได้ดีไปกว่า พี่คิ้มมมมมมมม มากับชุดที่เบาพอกับเจ้าของคอน ช้างคว้ากล้องพาตัวเองไปอยู่ข้างหน้าไปอยู่ในระยะประชิดขอบเวที ก็เหมือนเดิมที่เคยๆทำ เก็บภาพเอามาฝากอย่างไม่ยั้ง พอเพลงจบสองคนก็สรวลเสวนากันอย่างสนุกสนาน ตอนแรกที่จะมาดู ก็เดากันไปว่าพี่คิ้มจะร้องเพลงอะไร แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นต้องมี อิ่มอุ่น ซึ่งก็เดาถูก พี่คิ้มร้องจริงๆ พี่คิ้มบอกว่าไม่มีโอกาศใช้ความเป็นแม่ ได้ใช้ก็แต่ความเป็นเมีย อาจจะถ่ายทอดได้ไม่ดีเท่าคุณกาเหว่า แต่ก็ถือว่าเพราะในแบบของพี่คิ้ม แม้จะช่วงต้นเพลงจะผิดไปบ้างก็เถอะ อิอิ พอไม่ร้องเพลงสิ่งที่พี่คิ้มถนัด คือ แซวคนดู งานนี้ก็ไม่พลาด ขบเล็กๆ น้อยๆ เรียกเสียงหัวเราะได้เหมือนเดิม พอมีใครเอาของมาให้ก็แขวะให้ได้คนเอามาให้ต้องรีบวิ่งปรู๊ดกลับที่นั่ง จะเรียกว่ากันเองก็ไม่น่าจะผิด ก็เพราะแบบนี้หล่ะน้าที่ทำให้ FC หลายคนยิ่งเจอก็ยิ่งรักพี่คิ้ม สุดท้ายกับเพลง ว้าเหว่ พอจบเพลงพี่จุ้ยหอบหิ้วเอาหมอนใบเขื่องมาด้วย ถือเอามาเป็นของสมน้ำหน้าคุณ เอ้ย สมมนาคุณ ตอบแทนที่มาช่วยเหลือ แต่ดูพี่คิ้มจะหวังไปมากกว่าหมอนนะ (ความสนุกทั้งปวงที่พูดมา ไปชมกันได้ในคลิป) ทิ้งท้ายพี่จุ้ยจูงมือพี่คิ้มไปกอดในที่ (เหมือนจะ) ลับตาคน เล่นเอาแฟนๆ ของพี่จุ้ยแอบค้อนกันใหญ่ 555+ พอพี่คิ้มไปพี่จุ้ยก็บรรเลงเพลงต่อไปก่อนจะปล่อยให้คนดูไปพักเบรกครึ่งเวลา กลับมายังมีแขกรับเชิญเป็นกวีที่ร้องเพลงเพราะแถมเป็นศิลปินเบอร์ 2 ของค่าย กะทิ กะลา ขึ้นมาร้องต่อ หลังจากนั้นเวลาก็เดินทางมาถึงช่วงสุดท้าย ปิดท้ายกันด้วยเพลงในตำนานที่ถ้าไม่ฟังพี่จุ้ยร้อง คงกลับบ้านอย่างขัดใจเป็นแน่ พี่จุ้ยเลือกเพลงอิ่มอุ่นมาส่งคนดูกลับบ้าน มีน้องมาช่วยร้องประสาน และลูกหลานคนดูมาช่วยเปล่งเสียง คอนเสิร์ตจบลงแบบอิ่มใจที่ได้ทำบุญ ออกมานอกหอประชุมมีประมูลเสื้อที่พี่จุ้ยใส่ขึ้นคอนเสิร์ต ประมูลรูปถ่าย มีพี่จุ้ยมานั่งแจกลายเซ็น มีซีดี หนังสือ ฯลฯ ซึ่งสองผู้ใหญ่ของเราก็ไม่พลาดที่จะไปต่อแถวขอลายเซ็นกับเขาด้วย กลับมาที่โต๊ะ พี่สองคนเขียนใบความคิดเห็น ช้างแอบเห็นว่าหนึ่งในนั่นเขียนว่า " เคยเจอพี่จุ้ย เมื่อปี 33...... " โอแม่เจ้า ไปบอกเขาทำไม ว่าตั้งแต่ปี 33 รู้กันหมดว่าปัจจุบันอายุเท่าไหร่ 55555555+ แยกกันกลับบ้าน ช้างนั่งมาในรถที่มี Ipod 32 GB แปะหนึบอยู่ที่หน้ากระจก กว่าครึ่งของความจำ เป็นพี่คิ้มซะ 30 GB ที่เหลือเว้นไว้ว่างๆ งั้นหล่ะ นั่งดูคลิปพี่คิ้มจนเพลิน รู้สึกตัวอีกที Honda City ที่ห้ามเอาเท้าออกนอกบริเวณที่กำหนดไว้ก็พาช้างมาส่งที่รถไฟฟ้าใต้ดินบางซื่อ ต่อจากนี้ต้องเดินทางต่อด้วยตัวเอง แต่ไม่ทันได้พาตัวเองกลับบ้าน ต้องแวะโลตัสอ่อนนุชหาอะไรกินก่อนจะกลับบ้าน.... นักกีฬาส่วนใหญ่ต้องซ้อมบ่อยๆ เพื่อที่กล้ามเนื้อแต่ละมัดจะจำความรู้สึกของการใช้กำลังได้ เช่นกันที่พวกเราขยันออกไปหาไปเจอกัน ก็เพื่อที่ หัวใจ จะได้จำความรู้สึกของความรักและความสนุกได้ ในวันที่ไม่ได้อยู่ซึ่งๆ หน้ากัน ถ้ามันเป็นเรื่องของการตามไปดูใครคนนึงก็คงไม่มีอะไร แต่นี่อาจจะเป็นการไปเจอใครคนนึงพร้อมทั้งสร้างความรู้สึกร่วมกันกับใครอีกคนนึงอีกด้วย การรวมเอามิตรสหายเอาไว้ในวันที่ถูกและเวลาที่ใช่ บางครั้งมันก็สำคัญและเต็มเปี่ยมไปด้วยสิ่งดีๆ ที่ถ้าไม่พบกันมันจะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน ขอบคุณที่เกิดมาเพื่อเจอกันในวันนี้ ขอบคุณที่เอารักเอาใจมาแลกกัน ขอบคุณจริงๆ.... ร้อยเรียงเรื่องราว โดย ช้างน้อย นำเสนอ โดย บูเก้ Apple & Bouquet Productions...

Create Date : 05 ตุลาคม 2553

Last Update : 23 ตุลาคม 2553 10:57:00 น.

9 comments

Counter : 787 Pageviews.

เยี่ยมมาก เขียนได้ดี นึกภาพออกเรยง่า จาติดตามผลงานต่อไป

โดย: คนพันธุ์โสด IP: 206.53.152.7 วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:12:37:27 น.

ขอบคุณ นะค่ะ อิ่ม จิงๆ ^=^ เลยย

โดย: pRiM IP: 10.0.0.193, 124.120.167.97 วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:14:54:31 น.

ขอบคุณเช่นกันก๊าบ ^_^

โดย: ultraman IP: 202.44.8.100 วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:15:18:33 น.

ขอบคุณน่ะคะ ^^

โดย: NiNa :P IP: 223.205.214.210 วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:17:21:28 น.

ขอบคุณ "ช้างน้อย & บูเก้" ที่ร้อยเรียงเรื่องราวดีๆ กลับมาให้อ่านกันอีกครั้ง หลังจากที่หายไป นานนน น๊านนน นานนนน (นานจนจำไม่ได้ละว่ากี่เพลา อิ อิ) แต่ไม่ว่าหายไปนานแค่ไหน ตัวหนังสือของนักเขียนเราก็ยังมีเสน่ห์อยู่เสมอ ทั้งๆ ที่เป็นส่วนหนึ่งของงาน แต่พอมาได้อ่านเรื่องราวในวันนั้นอีกครั้ง เหมือนย้อนเวลาแห่งความสุขกลับคืนมาใหม่ ต้องขอบคุณ "ช้างน้อย & บูเก้" จริงๆ @^_^@

ปล. เคยเจอพี่จุ้ยเมื่อปี '33 แล้วมันยังไงเหรอ??? เวลาผ่านไปแค่ 20 ปีเองอ้ะ

โดย: คุณแม่ลูกสอง IP: 183.89.3.9 วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:21:37:42 น.

เอิ่มมม...ลืมบอกไปว่างานเขียนชิ้นถัดไป คงไม่ปล่อยให้แควนคลับรอนาน...น๊านนน....นานอีกชิมิคะ? จะรองานคอนฯ พี่โก้ด้วยใจจอจ่อน๊า...ไม่ได้เร่งอะไร แค่รออยู่ ขิ ขิ ขิ : รักดอกจึงหยอกเล่น ;-P

โดย: คุณแม่ลูกสอง IP: 183.89.3.9 วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:21:42:08 น.

เข๊ยนได้ดีมากกกกกจ้ะ ชอบๆๆ

ขอบคุณเช่นกันสำหรับมิตรภาพ และ ความอดทนอย่างมากในการ"คบผู้ใหญ่สร้างบ้าน" อย่างพี่...555

และ ขอบคุณอีกอย่างที่จำกฏเหล็กในการขึ้นรถพี่ได้

" เด็กๆ นั่งดีๆนะจ้ะ และ กรุณาวางเท้าให้อยู่ในพื้นที่สีดำ"....5555

คิดไปคิดมา...อุปมาว่าชีวิตคนเรา มันก้อต้องมีช่วงที่ถูก"ตีกรอบ"กันบ้างเนอะ ถ้าไม่มีกรอบ ไม่มีระเบียบ สังคมคงยุ่งน่าดู (เอ๊ะ!! จิงจังไปเนอะ)

อ้อออ.....อีก 2GBที่เหลือ ตอนนี้มีพี่จุ้ยมาจับจองไปแล้วหละ....คนอารั้ยยยย ยิ้ม ส่งสายตามาที่ แทบละลายยยย...อิอิ

คิดถึงนะ ช้างงงงงงงงงงงงงงงงงง

โดย: เฟอร์นิเจอร์ ซิ้ม IP: 58.11.24.88 วันที่: 23 ตุลาคม 2553 เวลา:22:08:58 น.

ดีใจที่ยังได้รับการตอบรับที่ดี ไม่ว่าจะหายไปนานแค่ไหน รักจิงหัยติงนัง ติงนังถี่ๆ 55555555 ขอบคุณที่ยังรักกันเสมอ สำหรับผู้หลักผู้ใหญ่ของมาเนีย ยังมีอะไรหัยช้างอำอีกเยอะ 5555555555 ระวังตัวไว้หัยดี

โดย: ช้างน้ำ เอ้ย ช้างน้อยกลอยใจ IP: 206.53.152.14 วันที่: 24 ตุลาคม 2553 เวลา:7:31:04 น.

งานนี้คนให้ถุงยังชีพป้ารอดตัว ไม่โดนแขวะตามหลัง ฮ่า ฮ่า ฮ่า...

โดย: คนผ่านมา IP: 124.120.212.40 วันที่: 25 ตุลาคม 2553 เวลา:13:59:37 น.