|
เชียงรายที่คิดถึง
นี่ก็พึ่งผ่านพ้นช่วงปีใหม่มาได้ไม่กี่วัน ช่วงต้นเดือนมกราแบบนี้
พยากรณ์อากาศแจ้งว่าปีนี้จะหนาวนานกว่าทุกๆปี แต่เราก็เห็นเดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาวซะมากกว่า
ไม่บ่อยครั้งนักที่เราจะได้เห็น หมอก ที่ปกคลุมไปทั่วกรุงเทพ
เป็นภาพในมุมมองที่แปลกตา ลมหนาวกระจายตัวสร้างบรรยากาศดีๆเพิ่มสีสันให้กับเมืองหลวง
ถ้าลองตื่นเช้าสักหน่อย ออกมายืนหน้าระเบียง สูดลมหายใจให้เต็มปอดกว่าที่เคย
ไม่เพียงจะได้รับอ็อกซิเจนเพิ่ม แต่เราจะได้เห็นในสิ่งที่ไม่เคยเห็น
หลายชีวิตกำลังเริ่มต้นวันใหม่ ในตอนเช้าพระกำลังออกเดินบิณฑบาต
พ่อแม่จูงลูกเด็กเล็กแดงที่ส่งเสียงร้องกระจองอแงไปโรงเรียน
น้ำหูน้ำตาไหลเปื้อนหน้า รามไปแม้กระทั่งเสื่อผ้า เป็นภาพที่ดูแล้วอาจจะคุ้นชิน
สำหรับหลายๆคนที่ผ่านเวลาแบบนั้นมา แต่มันก็ดูจะเป็นภาพที่เลือนลางออกไปทุกที
ในช่วงเปลี่ยนถ่ายความเจริญ แสงสีที่เพิ่มความหลากหลายในชีวิต
แต่มันไม่อาจจะทำให้หลายคนหายเหงา หลายคนยังคงสูญเสียความเป็นตัวเองให้กับบางสิ่งในชีวิต
ต้นเดือนมกราคม เวลาเดียวกัน เชียงราย กำลังหนาว (มาก) สายหมอกลงจัดกว่ากรุงเทพอย่างเห็นได้ชัด
อำเภอเวียงชัย เมืองเล็กๆท่ามกลางสายหมอก เราตื่นเช้ามาพร้อมกับความเหงา และ ความหนาว
อากาศแบบนี้ถ้าได้นอนใต้ผ้าห่มอุ่นๆคงจะดี แต่มาถึงเชียงรายทั้งทีจะมานอนกลิ้งอยู่ไม่ได้
หนาวขนาดที่น้องที่ไปด้วยนั้งซ้อนท้ายแม่ตั้มไปตลาดถึงกับปากเขียวเลย แต่ถึงปากเขียว
น้องเค้าก็ใจสู้ไม่ถอย ซื้อของกลับมาทำ น้ำเงี้ยว อาหารเหนือขนานแท้ พึ่งมีโอกาสได้เห็นตั้งแต่เริ่มต้น
จนเสร็จเข้าปากพวกเรา เกือบหมดหม้อ!! 4 คนนั้งกินไม่พูดไม่จา ดูตัวพวกเราตอนนี้เหมือนจระเข้ที่พึ่งเขมือบ
กวางตัวใหญ่ๆเข้าไป นั้งผึ่งพุงให้น้ำย่อยทำงาน ก่อนจะออกไปตระเวณหาที่เที่ยวกันต่อ
เรียกได้ว่าบรรยากาศดีจนอยากอยู่นานๆ สถานที่อาจเปลี่ยนไปบ้าง แต่สำหรับผู้คนแล้วยังคงดูอบอุ่นเช่นเคย
กลับจากเที่ยวจนหนำใจแม่ตั้มก็เตรียมขันโตกไว้ให้ ในขันโตกมีข้าวเหนียว แกงใบอะไรก็ไม่รู้จัก
น้ำพริกอ่อง น้ำพริกหนุ่ม หมูทอด แคบหมู ข้าวสวยร้อนๆ กันพวกเรากินข้าวเหนียวกันไม่เป็น
แต่ปรากฏว่าข้าวสวยเหลือเท่าเดิม พวกเราหม่ำข้าวเหนียวเกลี้ยงเลย
ขอบคุณสวรรค์คงไม่ถูก ต้องขอบคุณแม่ตั้มต่างหากที่ให้ทั้งที่พักและอาหาร
เราได้คุยกับแม่อุ๊ย (ยาย) ของน้องเจ้าของบ้านที่รู้จักกัน ท่านส่งภาษาเหนือชวนเราคุย
เราก็อู้คำเมืองกลับแบบงูๆปลาๆ แต่พอหนักเข้าเริ่มฟังไม่รู้เรื่องเลยได้แต่ยิ้มๆ จนแม่อุ๊ยเองก็ขำในสีหน้า งงๆของเรา
อีกทั้งคุณลุงหรั่ง และ อาน้อยที่ยอมทิ้งเมืองกรุงและเงินเดือนแพงๆมาอยู่ที่เชียงราย
...............
ท่านทั้งสองก็น่ารัก ถึงแม้เราเจอหน้ากันเป็นครั้งแรก แต่ท่านก็ต้อนรับพวกเราเป็นอย่างดี
พาเดินชมสวนที่ปลูกแบบเศรษฐกิจพอใจ คำว่าพอใจในที่นี้หมายถึง พอใจจะปลูกอะไรก็ปลูก
อยากกินอะไรก็ปลูก ก็เลี้ยงไว้ เช้ามาก็เดินเก็บ ปลอดสารพิษ 100 % ขนาดทุเรียนลุงแกยังปลูกเลย
ทั้งๆที่ดินแถบภาคเหนือไม่เหมาะจะปลูกด้วยซ้ำ เรามองว่าลุงไม่ได้คาดหวังว่าทุกเมล็ดที่หว่านลงดิน
จะให้ผลผลิต แต่ลุงหว่านเมล็ดพันธ์ ความสุขลงพื้นดินต่างหาก ที่แม้บางเมล็ดจะไม่ยอมเติบโต
เพราะมันอาจจะกำลังกลัวสิ่งที่อยู่ภายนอกเปลือกที่ห่อหุ้มมันไว้ แต่บางเมล็ดก็จะเจริญงอกงาม
ไม่เพียงบนดิน แต่งอกงามในจิตใจของลุงหรั่งด้วย คงเหมือนกับคนเราที่ตอนเกิดเมื่อเราลอยเคว้งอยู่ในท้องแม่
นั่นหล่ะที่ที่ปลอดภัยที่สุด เแต่ถึงเวลาออกมาดูโลกภายนอก เราทุกคนต่างร้องไห้จ้าด้วยความกลัว
เพราะอาจจะรู้ถึงสิ่งที่ต้องเผชิญกับมันในภายภาคหน้า แต่คนเราจะทุกข์หรือสุขอยู่ที่ตัวเรากำหนด
ใช่ฟ้าดินจะลิขิตซะเมื่อไร ถ้าไม่ยอมแพ้ ย่อมมีทางใหม่ๆให้เราเดินเสมอ
กลับมาที่สวนลุงหรั่ง เรายังได้ลองให้อาหารปลาที่ลุงเลี้ยงไว้เอง เหวี้ยงไปซะเกือบหมดกระป๋อง
ต่อมาพวกเราคว้าจักรยานปั่นขึ้นเขา โดยมีหมาเจ้าถิ่นเป็นไกด์นำทาง แบบเฉพาะกิจ
ตอนปั่นขึ้นถึงแม้จะเหนื่อยแต่ก็สนุก ขากลับนี่มันส์มาก เพราะแทบไม่ต้องปั่น
มีหน้าที่แตะเบรกอย่างเดียว ขึ้นไปตั้งแต่หมอกยังครึ้ม กลับลงมาอีกทีแดดเปรี้ยงเลย
ถึงที่สวนก็กลับมานั้งฟังลุงหรั่งเล่า เรื่องไฟป่า ที่ถึงแม้จะน่ากลัวแต่ลุงหรั่ง
กลับบอกว่าในความน่ากลัวมันก็ยังมีความสวยงามอยู่
เพราะมันยังทำให้ต้นกล้าเล็กๆได้มีโอกาสเติบโตด้วย นั้งฟังไปก็เก็บผลไม้มาให้เรากินไป
กว่าจะเล่าจบผลไม้จะหมดสวนเสียก่อน และที่ลืมเสียไม่ได้กาแฟหอมๆ ที่ยกมาเสริฟโดยฝีมืออาน้อย
ที่พูดมาทั้งหมดนี้ท่านทั้งสองคนไม่ได้รับอะไรกลับคืน นอกเสียจาก คำขอบคุณ จากใจพวกเรา
มิตรภาพจากเมืองเล็กๆที่แม้อากาศจะหนาว แต่ผู้คนทั้งใจดีและน่ารัก เราหลงเส่นห์คนเหนือเข้าซะแล้วซิ
บนเครื่องบนเรามองลงไปผ่านหน้าต่างที่กั้นเรากับสายลมข้างนอก ภาพของเชียงรายกำลัง
จางหายไป กลุ่มก้อนเมฆค่อยๆบดบังและหายไปในที่สุด แต่เชียงรายและทุกๆคนที่เชียงราย
จะยังอยู่ในใจเราจนกว่าจะพบกันอีกครั้ง เมื่อสายลมหนาวชักพาพวกเราให้มาเจอกันอีกครั้ง
ขอบคุณลุงหรั่ง อาน้อย แม่ตั้ม สำหรับที่พักและอาหาร พร้อมทั้งกิจกรรมสนุกๆ
สัญญาเอาไว้กับลุงหรั่งและอาน้อย และแม่ตั้มที่ไปด้วยว่า หนาว หน้าเราจะกลับมาอีกครั้ง
ร้อยเรียงเรื่องราว โดย ช้างน้อย นำเสนอ โดย บูเก้
Apple & Bouquet Productions...
| |
ต่อไปคิดถึงอุบลราชธานีมั้งนะค่ะเมืองนี้น่าอยู่ผู้คนใจดีทุ๊กกกคน 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
