BlogGang.com : : Alex on the rock : เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 22

เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 22

ตอนที่ ๒๒

สายๆ ของวันทำงาน ณลักษณ์กำลังนั่งรถรับจ้างจากตัวเมืองหัวหินเข้าไปยังน้ำตกป่าละอู การเดินทางมาที่นี่ก็เพื่อเขียนบทความเรื่อง “ผีเสื้อหลากสีสันที่น้ำตกป่าละอู” สองข้างทางเต็มไปด้วยบรรยากาศของความชุ่มฉ่ำ จากสายฝนเม็ดบางๆ ท่ามกลางสีเขียวของพันธุ์ไม้นานาชนิด หญิงสาวเปิดกระจกรถแล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดด้วยความสดชื่น เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นและเป็นเบอร์ที่เธอไม่คุ้นเคย
“ฮัลโหล” ณลักษณ์รับสายเสียงดังแข่งกับเสียงล้อรถยนต์ที่บดถนน
“สวัสดีครับ ขอสายคุณลักษณ์ครับ” เสียงปลายสายทุ้มๆ
“กำลังพูดค่ะ จากไหนคะ” เธอเสียงเข้มใส่
“ผมปริญนะครับ”
“ห๊า! อะไรนะ คุณปริญ...คุณปริญที่อยู่ตากน่ะเหรอคะ” เธอถามเพื่อความแน่ใจว่าหูไม่ฝาด เพราะสัญญาณเริ่มขาดๆ หายๆ
“ครับผม คุณลักษณ์สะดวกคุยมั้ยครับ”
“เอ่อ...ไม่ค่อยสะดวกน่ะค่ะ เดี๋ยวฉันจะเข้าป่า คาดว่าจะไม่มีสัญญาณ เย็นนี้เสร็จงานแล้วฉันจะโทรกลับนะคะ ขอโทษด้วยจริงๆ ดีใจนะที่คุณโทรมา”
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะรอนะครับ”
ณลักษณ์หัวใจพองโตเมื่อได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่ไม่คาดฝันว่าจะมีโอกาสคุยกันจริงๆ เธอนั่งยิ้มไปตลอดเส้นทางเข้าน้ำตก ใจจริงเธออยากจะนั่งรถกลับออกไปโทรหาเขาตอนนี้เลยเสียด้วยซ้ำ

ฝนหยุดมาครู่หนึ่งแล้ว ณลักษณ์เดินทางมาถึงบริเวณน้ำตกป่าละอู ซึ่งค่อนข้างชื้น และเย็น แสงแดดที่ทะลุผ่านแมกไม้หลังฝนตกเกิดเป็นรุ้งโค้งเล็กๆ เหนือสายน้ำ ด้วยสภาพป่าที่ยังสมบูรณ์ จึงกลายเป็นที่กำเนิดของผีเสื้อหลากสีหลายพันธุ์จนนับไม่ถ้วน ทั้งที่เกาะอยู่ตามพื้นดิน ผิวน้ำ และที่บินว่อนอยู่รอบกายเธอ

หญิงสาวตื่นตากับภาพที่เห็นจนถ่ายรูปแทบไม่ทัน ก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นที่สูงขึ้น และหยุดถ่ายภาพเป็นระยะๆ เสียงน้ำตกค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ เส้นทางขึ้นน้ำตกแต่ละชั้นไม่ได้ง่ายนัก จะมัวแต่ร่ำไรคนนำทางก็ไม่รอ มือหนึ่งต้องถือกล้องตลอดเวลาแม้ว่าจะเป็นกล้องที่กันน้ำได้ก็ตาม แต่ก็ไม่เสี่ยงที่จะให้เปียกน้ำ ส่วนอีกมือหนึ่งก็ต้องไว้เกาะเกี่ยวก้อนหินและกิ่งไม้เพื่อพยุงตัวเองให้ปีนป่ายไปได้ ความลื่นจากตะไคร่น้ำบนหินที่ทำให้เธอต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ

“ฮิ้ววว” เสียงจากกลุ่มวัยรุ่นชายถอดเสื้อเล่นน้ำอยู่ไม่ไกลตะโกนแซว ขณะที่เธอเก้ๆ กังๆ อยู่บนโขดหิน แล้วเผลอหันไปมองตามเสียงนั้น จนในที่สุดก็เสียการทรงตัว ลื่นตกจากหินก้อนใหญ่!
“ตู้ม!!!”
“ว้ายยยยยยยย!!!”หญิงสาวร้องเสียงหลงดังก้องไปทั้งน้ำตก

กลุ่มวัยรุ่นชายสี่ห้าคนหัวเราะครืน เมื่อเห็นสภาพของณลักษณ์หงายท้องนอนแช่น้ำอยู่ค่อนตัว โดยไม่มีใครมาช่วย เจ็บยังไม่เท่าไรแต่อายเสียมากกว่า แม้แต่คนนำทางหันที่เดินนำหน้าพลอยหัวเราะตามไปด้วย
“ฮ่าๆๆ ไหงลงไปนอนอยู่อย่างนั้นล่ะคุณ ฮ่าๆๆๆๆ” คนนำทางตะโกนถามพลางกลั้วหัวเราะไม่หยุด
เธอพยายามลุกขึ้นด้วยสภาพที่เปียกโชก เหลือแต่ส่วนที่พ้นคอไปเท่านั้นที่ยังแห้ง ตรงข้อศอกมีรอยครูดกับหินเล็กน้อยเลือดซึมๆ พอทนได้ แต่หน้านี่สิแตกยับแทบมุดน้ำหนี
ณลักษณ์รีบสำรวจกล้องในมืออีกครั้งว่ายังอยู่ในสภาพเดิมหรือไม่ แล้วเดินต่อไปในสภาพเปียกๆ ชื้นๆ เพื่อทำภารกิจวันนี้ให้เสร็จสิ้น
“ซวยจริงๆ เลยเรา” เธอบ่นอุบกับตัวเอง

กว่าจะเสร็จงานและกลับออกมาจากน้ำตาป่าละอูได้ก็เกือบบ่ายสอง สภาพชุดที่เปียกซ่กก่อนหน้านี้เริ่มแห้งและเหนียว ณลักษณ์กลับไปที่พักเพื่ออาบน้ำอาบท่าก่อนจะเอนหลังพักผ่อน
“เฮ้ย มือถือ!!!” เธอนึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์มือถืออยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวที่เปียกและตากไว้ที่ระเบียงห้อง จึงรีบไปดู
ไอน้ำเกาะเต็มหน้าจอโทรศัพท์จนมองไม่เห็นอะไร ณลักษณ์ทำท่าจะร้องไห้ นึกถึงชายหนุ่มที่รออยู่ขึ้นมาทันที เธอพยายามแกะโทรศัพท์ออกมาเช็ด ใช้ไดร์เป่าผมของโรงแรมเป่าให้แห้ง เปิดเครื่อง กดปุ่มทุกปุ่ม แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันนิ่งสนิท
“ป่านนี้เขาคงรอโทรศัพท์จากเราอยู่” ณลักษณ์คิด แต่ไม่รอช้าณลักษณ์ออกจากห้องพักไปหาซื้อโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ราคาเครื่องละไม่ถึงพัน เผื่อว่าปริญจะโทรเข้ามาหาเธออีกครั้ง รอจนค่ำ ก็ไม่มีเสียงโทรศัพท์จากเขามาอีกเลย ขณะที่ปริญเองก็รอโทรศัพท์จากณลักษณ์เช่นกัน เขาไม่กล้าจะโทรไปรบกวนหญิงสาวอีกเพราะเดาว่าถ้าไม่โทรมาแสดงว่ายังไม่เสร็จงาน
กระทั่งผ่านไปหลายวันทั้งคู่ก็ยังไม่ได้มีโอกาสคุยกัน ปริญเกรงใจไม่รู้ว่าที่ณลักษณ์เงียบไปเพราะไม่ต้องการคุยกับเขาหรือเปล่า ขณะที่ณลักษณ์ก็ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ที่จะโทรกลับไปหาเขาได้อีก ในที่สุดจึงต้องเขียนโปสการ์ดถึงเขาอีกตามเคย

คุณ ปริญ
ก่อนอื่นฉันขอโทษอย่างแรงเลยที่ไม่ได้โทรกลับหาคุณตามที่สัญญา ไม่รู้ว่าคุณยังรอโทรศัพท์จากฉันหรือไม่ แต่ฉันร้อนใจมาก เพราะมือถือของฉันตกน้ำไปตั้งแต่หลังจากคุยกับคุณไม่นาน ฉันอยากคุยกับคุณนะ กรุณาโทรกลับมาหาฉันอีกครั้งได้ไหมคะ
ลักษณ์

วารีวางโปสการ์ดจากหัวหินไว้บนเตียงลูกชายพร้อมกับเอกสารอื่นๆ โดยไม่ได้สนใจจะอ่าน ปริญไปราชการที่พม่าจึงไม่มีโอกาสอ่านโปสการ์ดในทันที หลายสัปดาห์ผ่านไปยิ่งทำให้ณลักษณ์เป็นกังวลที่ไม่ได้รับคำตอบ เธอกลัวเขาจะโกรธและไม่คุยกับเธออีก อาการกระวนกระวายใจเดินเป็นหนูติดจั่นอยู่หน้าบ้านรอบุรุษไปรษณีย์ ทำให้ธรณีสังเกตเห็นความผิดปกติของลูกสาว
“ลักษณ์ แกเป็นอะไร ไปติดหนี้ใครมาหรือเปล่า”
“โธ่แม่ จะไปติดหนี้ใครเล่า”
“แกเดินไปเดินมา จนฉันเวียนหัวแล้ว” ได้ยินเสียงบ่น ณลักษณ์จึงหยุดเดิน แล้วนั่งลงข้างๆ ธรณีที่กำลังซ่อมชายกางเกงของบัณฑูรอยู่
“แม่ หนูมีอะไรจะสารภาพ” ณลักษณ์อดรนทนไม่ไหวกับความอึดอัดใจของตัวเอง
“อะไร” ธรณีมองลอดแว่น
“แม่จำคนที่แม่ถามถึงได้มั้ยว่าเป็นใครที่เขียนจดหมายมาถึงบ่อยๆ น่ะ” ณลักษณ์เท้าความ
“จำได้ ทำไมล่ะ”
“เอาตรงๆ เลยนะแม่ เขาไม่ได้เป็นเพื่อนเก่าอะไรหรอก เรารู้จักกันโดยไม่เคยเห็นหน้าค่าตา มันเริ่มมาจากในอีเมลก่อน แล้วค่อยเปลี่ยนมาเขียนจดหมาย ทีนี้วันก่อนเขาโทรหาหนูตอนอยู่ที่น้ำตกแต่หลังจากนั้นโทรศัพท์หนูตกน้ำตามที่เคยเล่าให้แม่ฟังนั่นแหละ หนูโทรกลับไปไม่ได้ หนูเขียนจดหมายไปอีก เขายังไม่ตอบกลับมาเลย หนูกลัวเขาไม่คุยกับหนูอ่ะ” ณลักษณ์ทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงที่เศร้า
“นี่แกเป็นเอามากนะ แกชอบเขาเหรอ” ผู้เป็นแม่ถามตรงประเด็น
“เอ่อ...แม่ถามตรงไปมั้ยอ่ะ”
“เออ ก็ถามตรงๆ สิ ถ้าไม่ชอบแกจะรอทำไม เดินงุ่นง่านจนฉันเวียนหัวอยู่เนี่ย”
“นั่นสินะ ก็คุยกันมาเกือบสองปีแล้วอ่ะตั้งแต่หนูเรียนจบใหม่ๆ โน่น”
“แกชอบเขาแล้วเขาชอบแกหรือเปล่า ไม่เคยเจอหน้ากัน แน่ใจได้ยังไงว่าเขาไม่มีลูกไม่มีเมีย เดี๋ยวก็เหมือนคราวแล้วอีกหรอก” ธรณีเตือน
“โห...แม่ก็ พูดแทงใจดำเลย” หญิงสาวหน้างอก่อนจะตอบแม่ว่า “เขาก็เล่าหมดนะ เขาเคยแต่งงานมาแล้วเมื่อสองปีก่อน มีใครเข้ามาติดพันเขาก็เล่านะ แต่เขาก็ไม่ลงเอยกับใครเสียที หนูเองถึงอยากจะโทรคุยด้วยแต่ไม่มีเบอร์อ่ะ”
“อยู่คนละทิศละทาง เรื่องแบบนี้มันวางใจกันไม่ได้หรอกถ้าไม่เจอกันตัวเป็นๆ ขนาดเจอกันทุกวันยังโดนหลอกเลย”
“ตอกย้ำเรื่องเดิมอีกแล้ว หนูอุตส่าห์ลืมไปแล้วนะเนี่ย” ณลักษณ์หน้าง้ำ
“ไม่ได้ตอกย้ำ แม่ก็พูดเรื่องจริง ไม่อยากเห็นแกเจ็บอีก” คำเตือนจากผู้เป็นแม่ ฟังดูเหมือนซ้ำเติม แต่แฝงด้วยความห่วงใยอยู่ในที
บัณฑูรบังเอิญได้ยินสองแม่ลูกสนทนากันแบบกระเง้ากระงอด จึงพูดแทรกขึ้น
“ถ้าลูกมันอยากจะมีความรักอีกครั้ง ก็ปล่อยให้มันลองดู”
“เดี๋ยวมันก็ไปอยู่สงขลาอีกปล่อยให้คนแก่เฝ้าบ้านตามเคย” ธรณีว่า
“โธ่...แม่”
“ทำไมไม่ถามที่ศูนย์บริการดูล่ะว่าเบอร์ที่โทรมาวันก่อนเบอร์อะไร เขาน่าจะบอกได้นะ” ผู้เป็นพ่อแนะนำ
“จริงด้วยพ่อ หนูลืมไปเลยอ่ะ พ่อนี่สุดยอด สมแล้วเป็นนายช่างเก่า”
“เกี่ยวอะไรกับนายช่างเก่า” บัณฑูรถาม
“ก็ช่างคิดไง ฮี่ๆๆ”

แต่ยังไม่ทันทำภารกิจตามที่พ่อแนะนำไปได้สำเร็จ ก็มีงานใหม่เข้ามาตลอด จนณลักษณ์ไม่มีว่างสะสางงานค้างของหัวใจเลย

Create Date : 30 กรกฎาคม 2557

Last Update : 5 ตุลาคม 2560 9:45:21 น.

3 comments

Counter : 955 Pageviews.

มาลงชื่อว่ายังติดตามผลงานอยู่นะคะ

โดย: manee IP: 94.23.252.21 วันที่: 30 กรกฎาคม 2557 เวลา:16:32:48 น.

ขอบคุณค่ะ ดีใจจัง

โดย: Alex on the rock

วันที่: 30 กรกฎาคม 2557 เวลา:20:23:38 น.

เข้ามาดูทุกวันค่ะ ติดตามอยู่ค่ะ

โดย: พิน IP: 1.47.97.250 วันที่: 30 กรกฎาคม 2557 เวลา:22:14:28 น.