เมื่อย่างเข้าสู่ฤดูฝัน บทที่ 8 บทที่ ๘ น้ำที่หมู่บ้านและในอำเภอเริ่มแห้งลง วันรบกลับไปสอบปลายภาคก่อนจะปิดภาคเรียนแรก เขาแวะไปดูแปลงผักที่เคยถูกน้ำท่วมก่อนหน้านี้ ซึ่งเหลือเพียงแต่ดินเท่านั้น แต่ผักเน่าตายไปหมดแล้ว บางแปลงก็จำแทบไม่ได้ว่าเคยเป็นแปลงผักมาก่อน วันรบเห็นแล้วอดที่จะหดหู่ไม่ได้ แต่เขายังไม่ท้อแท้เหมือนที่พ่อเคยสอน โดยบอกกับครูประสงค์ว่าเปิดภาคเรียนหน้า เขาและเพื่อนๆ น้องๆ จะกลับมาพลิกฟื้นแปลงผักปลอดสารพิษอีกครั้ง ส่วนมหาวิทยาลัยของวันวิสาข์ปิดภาคเรียนแล้วเช่นกัน เธอเดินทางกลับมาบ้านตามสัญญาพร้อมกับผลการเรียนเป็นที่น่าพอใจของตัวเองและพ่อแม่ แต่วันวิสาข์ไม่เคยเรียกร้องของขวัญใดๆ จากทั้งคู่ เพราะเธอคิดว่าเมื่อผลการเรียนดีก็จะเป็นประโยชน์กับตัวเองในอนาคต และยังเป็นการมอบของขวัญให้พ่อแม่ได้ชื่นใจแทนที่จะทวงของขวัญจากท่าน วันวิสาข์จึงเป็นแบบอย่างที่ดีของน้องชายด้วย ผ่านพ้นฤดูฝนไป ย่างเข้าสู่ฤดูหนาว อากาศค่อยๆ เย็นลง ขณะเดียวกันความแห้งแล้งเริ่มมาเยือน วันชัยเห็นว่ามีน้ำค้างทุ่งอยู่เป็นจำนวนมาก เขาจึงชักชวนลูกบ้านทดลองปลูกหญ้าแฝก โดยใช้น้ำค้างทุ่งมาทำระบบชลประทานชั่วคราว หากปลูกแล้วได้ผลดี ชาวบ้านจะได้มีรายได้ในการเพาะและขยายพันธุ์หญ้าแฝกเพื่อจำหน่ายอีกทางหนึ่งนอกเหนือจากการทำนา หญ้าแฝกที่ว่านี้ มีคุณสมบัติคือ เป็นหญ้าที่ทนทาน ปลูกง่าย ขึ้นได้ดีทั้งในดินดี และดินเลว แม้กระทั่งดินเปรี้ยว ดินเค็ม ดินด่าง ดินทราย หรือดินปนลูกรัง โดยจะขึ้นเป็นกออัดกันแน่น หากปลูกติดกันเป็นแนวรั้ว ยามน้ำมาจะช่วยทำหน้าที่ชะลอความเร็ว ลดความรุนแรงของการไหลบ่าของน้ำและกระจายตัวออกไปตามแนวรั้ว น้ำส่วนใหญ่จะซึมลงดินทำให้ดินมีความชุ่มชื้นอยู่ได้ยาวนานเป็นประโยชน์ต่อการปลูกพืช นอกจากนี้หญ้าแฝกมีระบบรากที่แข็งแรงหยั่งลึกไปในดินและสานกันช่วยดูดซับน้ำและกักน้ำไว้ในดิน ขณะเดียวกันยังช่วยยึดเกาะดิน ป้องกันการชะล้างพังทลายของหน้าดินอีกด้วย วันชัยแนะนำชาวบ้านปลูกหญ้าแฝกบนคันนาเพื่อให้คันนาคงสภาพอยู่ได้นาน ระหว่างที่ไม่ได้ทำนา “เชื่อเถอะว่าหญ้าแฝกต้องช่วยพวกเราได้ เพราะเป็นพระราชดำริจากในหลวงของเรา” โดยเขาได้ความรู้นี้จากการไปอบรมกับเกษตรจังหวัด และด้วยความที่ลูกบ้านเชื่อมั่นในความรู้ความสามารถของผู้ใหญ่บ้าน จึงพากันสนใจไม่น้อย “ผู้ใหญ่ แล้วทำไมทางการเขาไม่สร้างเขื่อนให้เราสักทีล่ะ ฉันเบื่อน้ำท่วมเต็มทนแล้วนะ” ชาวบ้านคนหนึ่งยกมือถาม มีเสียงชาวบ้านคนอื่นสนับสนุนแนวคิดดังกล่าวอย่างอื้ออึง “เอาล่ะๆ เงียบก่อนๆ ฟังก่อนๆ” วันชัยโบกมือเพื่อบอกให้ชาวบ้านเงียบเสียงลง ทุกคนจึงอยู่ในความสงบ “เขื่อนน่ะ แม้จะกักเก็บน้ำได้ แต่ไม่มีประเทศไหนเขาสร้างเขื่อนเพื่อป้องกันน้ำท่วมหรอกนะ เขาสร้างเพื่อจัดการน้ำให้แก่ภาคเกษตรกรรม และผลิตกระแสไฟฟ้าเป็นหลัก ถ้าฝนตกจนน้ำเต็มเขื่อน ก็ต้องปล่อยออกมาอยู่ดี พวกเราก็ท่วมเหมือนเดิม และกว่าจะได้เขื่อนสักเขื่อนมันต้องใช้พื้นที่ป่าไม้ไม่รู้กี่ล้านไร่ นั่นหมายถึงเราต้องเสียป่าต้นน้ำ หรือต้นไม้ที่จะช่วยชะลอน้ำไม่ให้ไหลหลากมายังพื้นที่ลุ่มได้ สำคัญคือ เราอย่าไปสร้างบ้าน หรือถมที่สูงทับทางน้ำก็แล้วกัน สังเกตไหมว่าหลังน้ำท่วมทำไมเรากลับเจอกับภาวะแห้งแล้ง น้ำที่ท่วมเราเยอะแยะหายไปไหน” วันชัยอธิบายพร้อมกับตั้งคำถามกลับมายังกลุ่มผู้ฟังที่อยู่ตรงหน้า “นั่นสิพ่อผู้ใหญ่ ฉันก็สงสัยอยู่ เราแทบจะขุดน้ำมากินแล้วนะ” ชาวบ้านคนเดิมตั้งข้อสงสัย “ก็เพราะเราไม่มีแหล่งกักเก็บน้ำขนาดเล็กไง ถ้าทางการเขาทำแก้มลิงในพื้นที่น้ำท่วมถึงก็ยิ่งดี เพราะน้ำท่วมจะไหลลงสู่แก้มลิง และน้ำนั้นก็สามารถใช้ประโยชน์ในหน้าแล้งได้ด้วย ถึงตอนนั้นเราก็อาจจะทำนาได้ปีละสองครั้งเลยนะ” “แล้วแก้มลิงคืออะไรเหรอผู้ใหญ่ ฉันเห็นในโทรทัศน์เขาพูดกันมานานแล้วนะ แต่ไม่เคยเข้าใจสักที” ชาวบ้านอีกคนหนึ่งซักถามเพิ่มเติม “แก้มลิงก็คือ การบริหารจัดการน้ำตามพระราชดำริของในหลวงเพื่อแก้ปัญหาน้ำท่วม โดยชะลอน้ำก่อนที่จะจัดการระบายออกในเวลาต่อมา เหมือนลิงที่เวลามันกินกล้วยมันจะกินทีละเยอะๆ แล้วไปเก็บไว้ในกระพุ้งแก้มจนเต็ม แล้วค่อยเคี้ยวและกลืนภายหลังไง” “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ถ้าได้แก้มลิงกอริลลาก็ดีเลยนะ มันใหญ่ดี ฮ่าๆๆ” ชาวบ้านคนที่สองพูดติดตลกจนเรียกเสียงหัวเราะครืนได้ทั้งวงประชุม “หมู่บ้านเล็กๆ ก็ใช้แก้มลิงขนาดเล็กก็พอ แบ่งให้คนอื่นเขาสร้างบ้าง” ผู้ใหญ่บ้านสรุป Create Date : 23 มิถุนายน 2564 Last Update : 23 มิถุนายน 2564 9:10:03 น. 0 comments Counter : 802 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก