BlogGang.com : : Alex on the rock : เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 24

เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 24

ตอนที่ ๒๔

หลังจากทานข้าวมื้อแรกด้วยกัน ปริญพาณลักษณ์ไปขับรถเวียนรอบๆ เมือง เพื่อแนะนำสถานที่ต่างๆ ที่เธอควรจะแวะชมในวันรุ่งขึ้น เนื่องจากเขาต้องทำงานจึงไม่มีเวลาที่จะพาไปเที่ยวได้อย่างเต็มที่ แต่ปริญให้สัญญากับณลักษณ์ก่อนจะส่งเธอเข้าโรงแรมที่พักว่าเลิกงานแล้วเขาจะแวะมารับไปทานข้าวเย็นด้วย จากนั้นจะพาไปเที่ยวงานลอยกระทงสาย และชมขบวนแห่ในตอนกลางคืนอย่างแน่นอน
“ฝันดีนะครับ” นานแล้วที่ณลักษณ์ไม่ได้ยินคำนี้ เมื่อได้ยินอีกครั้งใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวเพราะปกติแล้วเขาไม่ใช้กันในความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนทั่วไป

เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงของวันแรกที่ได้เจอกัน ณลักษณ์รู้สึกได้ว่าเธอกำลังตกหลุมรักผู้ชายคนนี้เข้าอย่างจัง เขาไม่ได้แสดงทีท่าที่เกินเลยไปกว่าเพื่อน แต่เขาก็ไม่ได้ทำตัวห่างเหินจนเธอเคว้งคว้าง ขณะที่ปริญเองก็รู้สึกได้เช่นกันว่าหัวใจของเขากลับมาเต้นแรงก่อนเข้านอนอีกครั้ง

............................

ต้นฤดูหนาวเช่นนี้ทำให้การทำงานในเวลากลางวันของณลักษณ์เป็นไปอย่างสบายๆ เพราะแดดไม่แรงนัก ช่วงเย็นเธอรีบกลับเข้าโรงแรมอาบน้ำอาบท่า ก่อนที่จะปริญมารับตามที่นัดกันไว้
อากาศค่อนข้างเย็นลงเล็กน้อย เธอสวมกางเกงสามส่วน เสื้อยืดสีขาว ทับด้วยผ้าคลุมไหล่บางๆ กับรองเท้าผ้าใบสีเทาโดยไม่สวมถุงเท้า เดินลงมาที่ล็อบบี้ของโรงแรม
“คุณดูไม่เหมือนนักท่องเที่ยวเลยนะครับ ดูแล้วนึกว่าบ้านอยู่แถวนี้”
“ทำไมคะ ฉันดูแย่มากเลยเหรอ” ณลักษณ์มองดูตัวเองแบบไม่มั่นใจ
“เปล่าครับ ดูสบายๆ ผมเห็นนักท่องเที่ยวบางคนแต่งตัวเหมือนจะมาเดินแฟชั่น ใส่บูท หมวกไหมพรม เสื้อขนมิ้งค์ก็มีนะครับ ผมล่ะอึดอัดแทน”
“อ๋อ นั่นเขามาเที่ยวมาถ่ายรูปกัน แอสเซสเซอรี่ต้องเยอะเป็นธรรมดา ส่วนฉันมาทำงาน ขี้เกียจขนมาเยอะแยะมันหนัก”
เขาพาณลักษณ์ไปทานข้าวมื้อเย็นที่สวนอาหารริมแม่น้ำปิงอีกร้านหนึ่ง นั่งคุยไปทานไปตั้งแต่โพล้เพล้จนมองเห็นพระจันทร์เต็มดวงบนท้องฟ้า
“นานๆ จะเห็นเงาของพระจันทร์เต็มดวงสะท้อนในน้ำสักที สวยจังเลยค่ะ” ณลักษณ์พูดจบก็หยิบกล้องมาถ่ายเงาพระจันทร์ในแม่น้ำ
“ใกล้เวลาเริ่มงานแล้ว เราไปกันเถอะครับ”

ทั้งคู่พากันไปเดินชมบรรยากาศของเทศกาลลอยกระทงสาย ปริญเล่าประวัติความเป็นมาของประเพณีนี้ตามที่เขาพอรู้มาให้ณลักษณ์ฟังนิดหน่อยระหว่างเดินข้ามสะพานแขวนข้ามแม่น้ำปิง แล้วชวนเธอมานั่งกับกลุ่มเพื่อนบ้านของเขาที่ปูเสื่ออยู่ริมถนนเพื่อชมขบวนแห่กระทงแต่ละชุมชนที่ส่งมาประชันกัน และยังได้แนะนำให้รู้จักกับชนะซึ่งนั่งเชียร์กระทงชุมชนตัวเองอยู่ข้างๆ ขณะกำลังออกอาการกรึ่มๆ เล็กน้อย แต่ณลักษณ์นั่งอยู่ไม่ติดที่ วิ่งตามถ่ายรูปบรรยากาศที่คึกคักเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวและคนท้องถิ่นจนเหนื่อย จึงกลับมาที่ที่ปริญนั่งรอ ผ้าคลุมไหล่กลายเป็นผ้าซับเหงื่อไปโดยปริยาย
“วิ่งตามจนเหงื่อแตกเลยค่ะ” ณลักษณ์บ่นให้เขาฟัง
“น้ำครับ” ปริญยื่นขวดน้ำเปล่าให้เธอ เธอยกดื่มทีเดียวครึ่งขวด
“คุณลักษณ์อยากลอยกระทงมั้ย” เขาถาม
“อื้ม...อยากค่ะ ไม่ได้ลอยกระทงมาหลายปีแล้ว ไม่เคยลอยกระทงสายด้วย”
“งั้นเราไปซื้อกระทงไปลอยกันดีกว่าครับ”
ปริญพาณลักษณ์ไปเลือกซื้อกระทงที่ทำจากกะลาเล็กๆ คนละใบ ก่อนจะขับรถพาเธอไปหาจุดลอยที่ห่างจากกลุ่มคน
“มาไกลจัง เปลี่ยวด้วย จะลวงฉันมาฆ่าหรือเปล่าคะเนี่ย” เธอหันไปถามคนที่พามา
“หึๆๆ ผมจะฆ่าคุณทำไม เก็บไว้ดูเล่นที่บ้านดีกว่า” ปริญตอบยิ้มๆ
“บ้าเหรอ ฉันไม่ใช่ปลาทองนะ” ณลักษณ์ทำหน้าทะเล้น
"มันเงียบดี ไม่มีกระทงของคนอื่นรบกวน เราจะได้เห็นว่ากระทงของเราจะได้ลอยคู่กันไงครับ"
"อุ๊ย ไอเดียนี้คิดมาจากบ้านหรือเปล่าคะ" หญิงสาวแซว ทำเอาชายหนุ่มเขินไม่กล้าตอบ
ณลักษณ์อธิษฐานอย่างรวดเร็ว ขณะที่ปริญใช้เวลาอธิษฐานนานเป็นพิเศษ
“อธิษฐานว่าไรคะ นานจัง”
“ไม่บอก” เขาหัวเราะ
หลังจากลอยกระทงกันเสร็จ ปริญพาณลักษณ์นั่งดื่มนมอุ่นๆ ต่อ จนเกือบสี่ทุ่มจึงจะขับรถไปส่งเธอที่โรงแรม
“พรุ่งนี้ตามนัดนะครับ ผมจะมารับประมาณ 8 โมงเช้า ให้คุณทานอาหารเช้าที่โรงแรมให้เรียบร้อยก่อน” ปริญนัดเวลาเพื่อจะส่งเธอขึ้นรถกลับกรุงเทพฯ ที่สถานีขนส่งในเช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่ณลักษณ์จะเปิดประตูลงจากรถไป เธอพยักหน้าแทนคำตอบ
“ฝันดีครับ” เขาทิ้งท้ายเช่นเดียวกับคืนแรกให้หญิงสาวได้อมยิ้ม

ช่วงเวลาสองคืนดูจะน้อยเกินไปสำหรับทั้งคู่ เลยเวลาเที่ยงคืนแล้วปริญไม่สามารถข่มตาให้หลับลง จึงตัดสินใจโทรหาณลักษณ์ซึ่งเธอหลับฝันดีไปพักหนึ่งแล้ว
“ฮัลโหล” เสียงหญิงสาวงัวเงีย
“คุณลักษณ์ผมขอโทษที่โทรมารบกวน”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คือผมว่าเวลามันเร็วเกินไป มีเรื่องราวอีกมากมายที่ผมอยากคุยกับคุณ”
“ค่ะ แล้วยังไงคะ” เธอยังคงปิดตาคุยอยู่
“พรุ่งนี้วันเสาร์ ผมไม่มีงาน ผมจะไปส่งคุณขึ้นรถที่นครสวรรค์แทนดีมั้ยครับ ที่นั่นมีรถตู้เข้ากรุงเทพฯ หลายเที่ยว คุณจะได้นั่งรถไม่นานเหมือนตอนขามา คือผมเป็นห่วงคุณน่ะครับ เดี๋ยวจะปวดหัวอีก ตกลงตามนี้นะครับ” เขารวบรัด
“หือ...นครสวรรค์เลยเหรอ” เธอถามพร้อมกับลืมตาโพลง
“ครับ หรือคุณไม่สะดวก” เขาถามกลับ
“เปล่าค่ะ แค่แปลกใจเท่านั้นเอง ดีซะอีก ฉันไม่ชอบนั่งรถทัวร์นานๆ ปวดฉี่จะได้แวะได้”
“หึๆๆ ครับผม เราจะได้มีเวลาคุยกันเพิ่มมากขึ้นด้วย งั้นพรุ่งนี้เจอกันเวลาเดิมนะครับ ฝันดีครับ”

ปริญวางสายไปแล้ว ส่วนณลักษณ์ยังคงงงงวยพร้อมโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ คำพูดของเขาทำเอาใจสั่นระรัวทั้งที่ไม่อยากจะเข้าข้างตัวเอง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดเช่นนั้น ก่อนที่จะหลับต่อแบบไม่แน่ใจว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่คือความฝันหรือความจริง

แปดโมงเช้า ปริญมารอที่ล๊อบบี้โรงแรมตรงเวลา ณลักษณ์หิ้วกระเป๋าและโบกมือทักทาย หลังออกจากเคาน์เตอร์เช็คเอ้าท์เรียบร้อยแล้ว เขาจึงลุกมาช่วยยกกระเป๋าไปขึ้นรถ
“ทานข้าวเช้าอิ่มมั้ยครับ” เขาเอ่ยถาม
“อิ่มค่ะ นี่ก็ว่าขึ้นรถแล้วก็จะหลับเลย” หญิงสาวทำหน้าเป็นใส่
“ฮ่าๆๆๆ” เขาหัวเราะกับคำตอบของเธอ
“เมื่อคืนฉันไม่ได้หูฝาดหรือฝันไปใช่มั้ยคะ” ณลักษณ์ถามเพื่อความแน่ใจ
“เรื่องอะไรครับ”
“อ้าว...ก็คุณบอกว่าจะไปส่งฉันที่นครสวรรค์ไง เอ๊ะ หรือฉันฝันไป” ณลักษณ์เกาศีรษะตัวเอง
“ฮ่าๆๆ ไม่ได้ฝันครับ ผมจะไปส่งจริงๆ”
“แล้วคุณขับรถไหวเหรอ ไปกลับก็หลายชั่วโมงอยู่นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ขากลับไม่ได้รีบไปไหน ไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก”

ณลักษณ์ไม่ได้พูดปด เธอขึ้นรถไม่ทันถึงครึ่งชั่วโมงก็หลับสนิท ปริญหันไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ ก็อมยิ้มอย่างเอ็นดูกับความเป็นตัวของตัวเองของเธอ ไม่มีจริตจะก้าน หรือการแสดงออกที่ฝืนธรรมชาติเลยแม้แต่น้อย ทำให้เขาเองก็ไม่ต้องเกร็งเมื่ออยู่กับเธอด้วย

กว่าณลักษณ์จะรู้สึกตัวอีกทีก็ถึงกำแพงเพชรแล้ว
“อุ๊ย กำแพงเพชรแล้วเหรอ” เธอลืมตาขึ้นตอนติดไฟแดงอยู่สี่แยกพอดี “ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่ได้นั่งคุยเป็นเพื่อนคุณเลยอ่ะ” ณลักษณ์ลูบหน้าลูบตาตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าตื่นแล้ว ปริญหันมายิ้มให้
“หึๆๆ ไม่เป็นไรครับ กินอิ่มก็นอนหลับสบายเป็นธรรมดา คุณจะเข้าห้องน้ำมั้ย” เขาถามด้วยความเป็นห่วง
“แฮ่ๆๆ ซะหน่อยก็ดีนะ ล้างหน้าหน่อย แย่จังเลยเรา” เธอตอบแบบอายๆ

หลังจากทำธุระเสร็จแล้ว ณลักษณ์สัญญาว่าเธอจะนั่งคุยเป็นเพื่อนไปจนกว่าจะถึงนครสวรรค์เลยทีเดียว
“คุณลักษณ์ ผมถามอะไรคุณสักอย่างสิครับ”
“อะไรเหรอคะ”
“คุณอึดอัดมั้ยที่เราไปไหนมาไหนด้วยกันในช่วงสองสามวันมานี้”
“อืม...ไม่นะ ฉันรู้สึกดีค่ะ”
“คุณพูดจริงๆ เหรอ ไม่ต้องเกรงใจผมนะ”
“จริงสิคะ ฉันยังนึกเสียดายที่มาแป๊บเดียว ต้องกลับแล้ว”
“นั่นสิครับ เราน่าจะเจอกันตั้งนานแล้วเนอะ” เขาหันมายิ้มให้ ณลักษณ์ยิ้มตอบแก้มแดงระเรื่อ
เส้นทางกว่าร้อยกิโลที่ทั้งคู่พูดคุยกันบนรถ แม้ปริญจะแวะรายทางหรือขับรถให้ช้าลงบ้างเพราะไม่อยากจะถึงเร็ว แต่ดูเหมือนยังไม่เพียงพอกับการได้เรียนรู้เรื่องราวต่างๆ ของกันและกันอย่างที่ใจเรียกร้อง
เมื่อถึงท่ารถตู้ที่นครสวรรค์ ณลักษณ์โบกมือลาเพื่อขึ้นรถตู้โดยสารต่อไปยังกรุงเทพฯ ด้วยสายตาที่อาวรณ์ไม่แพ้อีกฝ่าย ปริญไม่รู้ว่าเขาจะมีโอกาสได้เจอเธออีกเมื่อไร หรือที่ไหน เพราะด้วยระยะทางที่ไกลห่างกัน เขาเพียงแต่หวังว่าคำพูดและการกระทำในช่วงเวลาสองสามวันที่ผ่านมานี้จะอยู่ในความทรงจำของเขาและเธอตลอดไป

Create Date : 01 สิงหาคม 2557

Last Update : 5 ตุลาคม 2560 9:47:20 น.

9 comments

Counter : 1032 Pageviews.