BlogGang.com : : Alex on the rock : เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 33

เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 33

ตอนที่ ๓๓

ความทรงจำในอดีตค่อยๆ ตามมาเกือบทันปัจจุบันแล้ว ปริญดีใจที่จำภาพเก่าๆ ระหว่างเขากับณลักษณ์ได้ แม้ว่าจะไม่คืนมาทั้งหมดก็ตาม แต่ความรู้สึกดีๆ ที่เคยเกิดขึ้นก็หวนกลับมา จนกลายเป็นความคิดถึงและโหยหาหญิงคนรักเพิ่มขึ้นทุกวัน

ปริญพร้อมกับแม่ของเขาพากันเดินทางเข้ากรุงเทพฯ ถึงสถานีขนส่งตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง รอจนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้น จึงต่อแท็กซี่ไปยังบ้านของณลักษณ์ตามที่อยู่ในจดหมาย เขาจำไม่ได้ว่าเคยมาที่นี่แล้วเมื่อหลายเดือนก่อน กว่าจะเจอบ้านเป้าหมายก็เกือบเย็น แต่ต้องผิดหวัง เพราะไม่มีใครอยู่ที่บ้าน ทั้งคู่รออยู่พักใหญ่

ปริญก้มดูนาฬิกาข้อมือของตัวเองเกือบหกโมงเย็นแล้ว ก่อนจะเอ่ยว่า “เรารอจนกว่าพระอาทิตย์ตกนะแม่นะ” วารีพยักหน้ารับคำ มองเห็นสีหน้าและแววตาที่สิ้นหวังของลูกชายก็อดสงสารไม่ได้
กระทั่งท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี บัณฑูรกับธรณีขับรถกลับมา เห็นแม่ลูกคู่นี้กำลังหิ้วกระเป๋าเดินทางเดินสวนออกไปจากซอย
“คุ้นๆ หน้านะพ่อ” ธรณีสะกิดถามสามี “นั่นตาปริญกับแม่เขาหรือเปล่า”
“ใช่เหรอ จะมาโผล่ทำไมแถวนี้ ตาฝาดแล้วแม่”
“ฉันว่าใช่นะ เขามาหาเราหรือเปล่า จอดรถหน่อยซิ” ธรณีรีบลงจากรถแล้วตะโกนเรียกชื่อปริญ
“ปริญ ใช่ปริญหรือเปล่าคะ” ทั้งปริญและวารีหันไปตามเสียงเรียก ทั้งคู่ยิ้มด้วยความดีใจ รีบเดินมาหาธรณี วารียกมือไหว้ธรณีก่อนทั้งที่อายุมากกว่าจนธรณีเกือบรับไหว้ไม่ทัน ปริญยกมือไหว้ตาม แต่เขาลืมหน้าตาพ่อแม่ของณลักษณ์ไปแล้วว่าเป็นอย่างไร
“คุณมาทำอะไรกันที่นี่” ธรณีขมวดคิ้วถาม
“ฉันพาปริญมาหาณลักษณ์ค่ะ”
“ห๊า...” ธรณีร้องเสียงหลง “มาหายัยลักษณ์เหรอ”
“ครับ” ปริญย้ำ
“โอ้...เสียใจด้วยค่ะ ยัยลักษณ์ไม่อยู่ เอ่อ...เดี๋ยวไปคุยต่อกันที่บ้านนะ ขึ้นรถเถอะค่ะ”

ธรณีเชิญวารีและปริญนั่งคุยที่ชานบ้าน โดยมีบัณฑูรตามมาสมทบด้วยอีกคน พร้อมกับน้ำเย็นให้สองแม่ลูกที่ตากแดดจนหน้าแดงมาทั้งวัน
“พ่อหนุ่มหายดีแล้วหรือ” บัณฑูรถามปริญ
“ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ครับ แต่อาจจะยังจำได้ไม่ทั้งหมด”
“แต่ก็เก่งนะ กลับมาที่นี่ได้อีกครั้ง”
“หลงทั้งวันเลยครับ ผมจำไม่ได้” บัณฑูรหัวเราะด้วยความเอ็นดูและเห็นความพยายามอยู่ในทีของชายหนุ่ม เขาสังเกตว่าปริญพูดช้าลงนิดหน่อยต่างกับที่เจอคราวก่อน
“เอ่อ...ณลักษณ์ไปไหนครับ” ปริญถามหาหญิงคนรัก
“ลักษณ์ไปอยู่กับพี่ชายที่สงขลาจ้ะ กว่าจะกลับคงอีกสักพัก ยังไม่มีกำหนด” ธรณีตอบ โดยไม่มีทีท่าว่าจะเคืองสองแม่ลูกที่ทำให้ลูกสาวของเธอเสียใจ
“ผมอยากเจอเธอ อยากคุยกับเธอ ทำยังไงให้ผมได้เจอครับ” ปริญถามตรงไปตรงมา บัณฑูรกับธรณีมองหน้ากัน เพราะไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ทั้งคู่รู้ดีว่าตอนนี้ลูกสาวบอบช้ำอย่างหนักจากการถูกปฏิเสธจากความทรงจำของชายหนุ่ม วารีเห็นอาการของบัณฑูรกับธรณีแล้วจึงพูดแทรกขึ้น
“ฉันเข้าใจนะคะว่าคุณทั้งสองคนอาจจะไม่สบายใจที่จะบอก ฉันเองก็ตั้งใจจะมาขอโทษคุณทั้งสองรวมทั้งณลักษณ์ด้วยที่เคยโมโหใส่ เพราะมัวแต่โทษณลักษณ์ที่ทำให้ลูกชายฉันเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ตอนนั้นฉันเห็นแก่ตัวมากเกินไป โดยไม่ได้เอาใจเขามาใส่ใจเรา ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทั้งคู่รักกันมานาน แต่ยังไม่มีโอกาสที่จะได้คบกันเป็นเรื่องเป็นราว พอมาเจอกันอีกทีปริญก็กลับจำเธอไม่ได้เสียแล้ว”
“อืม...เรื่องเก่าๆ ฉันไม่ถือสาอะไรหรอกค่ะ” ธรณีบอก บัณฑูรพยักหน้าเห็นคล้อยตามภรรยา “ลูกสาวของฉันก็โตพอที่จะตัดสินใจอะไรได้เองแล้ว”

วารีวางมือบนตักลูกชายก่อนจะพูดต่อ “ตอนนี้ความทรงจำเขาเกี่ยวกับณลักษณ์เริ่มจะกลับมาแล้ว หลังจากได้อ่านจดหมายที่ณลักษณ์เขียนถึงเขา และเขาอยากอ่านจดหมายที่เขาเคยเขียนถึงณลักษณ์ด้วย ไม่ทราบคุณพอจะรู้มั้ยคะว่าเธอเก็บไว้ที่ไหน”
“ฉันก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน เดี๋ยวต้องเข้าไปค้นในห้องของยัยลักษณ์ก่อน รอสักครู่นะคะ” ธรณีขอตัวขึ้นไปบนห้องนอนของณลักษณ์ เหลือเพียงบัณฑูรที่ต้องเผชิญหน้าต่อ
“เอ่อ...แล้วฉันต้องขอโทษแทนลูกชายด้วยที่ทำให้ณลักษณ์ผิดหวังเสียใจ ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากให้เธอกลับไปอยู่ที่ตากด้วยกัน คุณจะอนุญาตมั้ยคะ” วารีหันมาถามความเห็นจากบัณฑูรก่อนเธอจะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
“กลับไปอีกทำไมครับ” บัณฑูรสงสัย “ปริญก็หายดีแล้ว”
“แต่งงานครับ ผมมาขอเธอแต่งงาน” ปริญตอบทันทีโดยไม่ลังเล ทำเอาบัณฑูรถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มจะด่วนตัดสินใจรวดเร็วเช่นนี้
“เรื่องนั้นต้องให้ลูกสาวผมตัดสินใจเองครับ ผมกับแม่เขาเลี้ยงได้แต่ตัวส่วนเรื่องหัวใจของลูกต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของเขา เราก็อายุปูนนี้แล้ววันหนึ่งก็ต้องตาย ลูกก็ต้องมีชีวิตของเขาต่อไปอยู่ดี จะอยู่คนเดียวหรือจะอยู่แบบมีคู่ก็ต้องให้เขาเลือกเองครับ” คำพูดของบัณฑูรทำให้วารีเกือบสำลักน้ำ
“ค่ะ ฉันเข้าใจ”
“คืนนี้มีที่พักหรือยังครับ พักที่นี่ด้วยกันสิครับ เรามีห้องว่างอยู่”
“ขอบคุณค่ะ แต่รบกวนเปล่าๆ ฉันว่าจะไปพักที่บ้านญาติแถวรังสิต”
“โห ไกลครับ เหนื่อยเปล่าๆ นี่ก็จวนค่ำแล้วด้วย พักที่นี่เหอะครับ ไม่ต้องเกรงใจ” เจ้าของบ้านออกปากชวนอย่างจริงใจ
“แต่...” วารีพยายามจะหาข้ออ้าง
“อย่าปฏิเสธเลยครับ ปริญจะได้พักผ่อน ดูเขาเพลียๆ” บัณฑูรอ้างแทน วารีหันไปมองหน้าลูกชายที่พยักหน้ารับข้อเสนอ
“เดี๋ยวทานข้าวเย็นด้วยกันนะครับ จะได้มีเวลาคุยกันยาวๆ เลย ไม่ต้องรีบร้อน” บัณฑูรรีบสรุป
และหลังจากที่ธรณีหยิบปึกจดหมายที่จ่าหน้าซองด้วยลายมือเดียวกันซึ่งอยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงานของณลักษณ์มาให้ปริญอ่าน เขาใช้เวลาอ่านเกือบชั่วโมง ก่อนที่จะพูดสั้นๆ กับทุกคน
“ผมจะไปหาณลักษณ์ที่สงขลาครับ”

.............................

สุดสัปดาห์ธรรมรินพาน้องสาวไปทานอาหารทะเลสดๆ ที่เกาะยอ ก่อนที่จะพากันเวียนรอบเกาะชมทัศนียภาพของทะเลสาบสงขลา และวิถีชีวิตชาวประมง ขณะขับรถผ่านยังมีเสียงหูกทอผ้าเกาะยอกระทบกันให้ได้ยินอยู่ประปราย รวมทั้งภาพของบ้านจัดสรรรูปทรงทันสมัยที่แปลกแยกไปจากบ้านเรือนของคนในท้องถิ่นแทรกอยู่เป็นระยะๆ ณลักษณ์ไม่ลืมที่จะจดบันทึกและถ่ายภาพสิ่งที่เธอเห็นทุกครั้งเพื่อนำไปใช้งานเขียนของเธอ
“ซื้อผ้าเกาะยอไปฝากแม่ดีกว่าพี่ริน”
“เอาดิ เดี๋ยวให้พิมชวนเลือกให้” พี่ชายตามใจน้องสาว

บ่ายคล้อยก็พากันกลับเข้าบ้าน ยังไม่ทันที่จะเก็บของเข้าที่เข้าทาง เสียงโทรศัพท์มือถือของณลักษณ์ดังขึ้น
“สวัสดีค่ะ”
“คุณณลักษณ์ครับ ทางสำนักพิมพ์ได้พิจารณาเรื่องที่คุณส่งมาเรียบร้อยแล้วนะครับ หนังสือเรื่องบันทึกการเดินทาง ๑๔ จังหวัดภาคใต้ฉบับสาวโสด จะได้ตีพิมพ์เร็วๆ นี้ ส่วนฉบับแปลเป็นภาษาอังกฤษกำลังจะอยู่ในขั้นตอนรีไรต์โดยผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาอีกรอบ คุณเข้ามาเซ็นสัญญาและรับเช็คค่าต้นฉบับในสัปดาห์หน้าได้เลยนะครับ” สิ้นประโยคสุดท้ายจากปลายสาย ณลักษณ์ร้องเสียงหลงด้วยความดีใจ
“วู้!!!” หญิงสาวกระโดดลิงโลด จนพิมระวีที่เดินตามหลังมาสะดุ้ง
“อุ๊ย! เป็นอะไรไปน่ะ”
“พี่พิม ลักษณ์จะมีหนังสือเป็นของตัวเองแล้วนะ พี่ต้องช่วยลักษณ์ซื้อนะ” เธอโผกอดพี่สะใภ้แน่น โดยที่อีกฝ่ายยังไม่เข้าใจว่าพูดถึงเรื่องอะไร
“โอเคๆ จะซื้อสัก 9 เล่ม ว่าแต่เป็นหนังสืออะไรล่ะ”
“หนังสือท่องเที่ยว เขียนก็ดี ภาพก็สวย”
“ว้าย ชมตัวเอง!” พิมระวีแซว นักเขียนหน้าใหม่หัวเราะคิกคัก
“ในความโชคร้ายก็ยังมีข่าวดีให้ชื่นใจบ้างเนอะพี่พิม ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง” น้ำเสียงของณลักษณ์บ่งบอกว่าเธอลืมความทุกข์ไปชั่วขณะ
“เดี๋ยวโทรบอกข่าวดีพ่อกับแม่ก่อนนะคะ” หญิงสาวรีบกดโทรศัพท์ไปยังเบอร์บ้านที่กรุงเทพฯ แต่ไม่มีใครรับสาย เธอลองทำซ้ำอีกสองสามรอบ
“ไปไหนกันหมดนะ” เธอบ่น ก่อนจะก้มกดโทรศัพท์ไปยังเบอร์มือถือของบัณฑูรแทน
“ลักษณ์ ใครมาโน่น...” ธรรมรินเรียกให้ณลักษณ์ดู เมื่อเห็นบัณฑูรกับธรณีเดินเข้าประตูรั้วมาเงียบๆ
“เอ้า!! พ่อ แม่” ณลักษณ์อุทานพร้อมวิ่งเข้าไปหาพ่อและแม่ “จะมาทำไมไม่บอกล่ะคะ หนูกำลังโทรหาอยู่เลยเนี่ย” พูดจบก็รวบทั้งคู่มาอยู่ในอ้อมกอดของเธอ
“เบาๆ ยัยลักษณ์ อายคนอื่นเขาบ้าง” ธรณีทัก
“อายใครคะ พี่พิมก็คนกันเองทั้งนั้น”
“ใครบอกล่ะ โน่น...ตามมาข้างหลังอีกสองคน” บัณฑูรชี้ไปที่แม่ลูกสองคนที่เดินตามหลังมาติดๆ
ณลักษณ์ตะลึงราวกับหัวใจจะหยุดเต้น
“คุณป้า! คุณปริญ!” เธอได้แต่อ้าปากค้างพูดต่อไม่ออก แอบหยิกแขนตัวเองซ้ำๆ เพื่อจะได้รู้ว่าไม่ได้ฝันไป “อู๊ยยย เจ็บ!”

Create Date : 03 กันยายน 2557

Last Update : 16 ตุลาคม 2560 9:45:29 น.

9 comments

Counter : 899 Pageviews.

ปริญเป็นคนดีมาก ส่วนณลักษณ์ก็น่ารัก ลุ้นๆให้ทั้งคู่ happy ซะที!

โดย: ทันย่า IP: 192.99.14.36 วันที่: 4 กันยายน 2557 เวลา:8:24:47 น.

เจอกันซะที

โดย: กระรอกเมือง

วันที่: 4 กันยายน 2557 เวลา:9:53:39 น.

จวนแล้วค่ะ เร็วๆ นี้ติดตามต่อนะคะ

โดย: Alex on the rock

วันที่: 4 กันยายน 2557 เวลา:19:55:44 น.

Oh,i'm waiting, four days is today but chapter 34 is not coming yet.

โดย: Art IP: 192.99.14.34 วันที่: 7 กันยายน 2557 เวลา:16:04:44 น.

ขออภัยด้วยค่ะ พอดีไปทำธุระที่กรุงเทพฯ เลยไม่มีเวลาอัพ ขอบคุณคุณ Art ที่ตามมาทวงนะคะ

คิดถึงผู้อ่านทุกคน

โดย: Alex on the rock

วันที่: 7 กันยายน 2557 เวลา:17:58:42 น.

Dear Alex on the rock
That's ok, i can wait without complaining, lol.
I'm thinking of you,what're you look like? Where're you living? I'm positive thinking, you must be a nice and beautiful lady,if i go to Thailand for my holiday, i would like to buy a gift from Australia or New Zealand to give to you for very thankful as i been read your story, the first day before i read your story, i was thinking so much at front of your story,on my laptop,i don't even know you by person, i asked for please excuse me to read your story, i don't even know, if i read your story, it would be ok or not? I don't want to do anything wrong or upset to anybody, i am respect to myself, to everybody and countries. I mean i was born in Bkk Thailand but moved to live in Australia then New Zealand and i still go to Australia sometimes. I love Thailand, Australia and New Zealand so much.
Yours faithfully
Art.

โดย: Art IP: 192.99.14.34 วันที่: 8 กันยายน 2557 เวลา:7:38:10 น.

ข้อความของคุณ Art ทำให้เราอมยิ้มทั้งวัน เป็นปรากฏการณ์แปลกใหม่ที่เราไม่เคยเจอมาก่อน เพราะเพิ่งเขียนนิยายเรื่องแรกลง blog ด้วย ขอบคุณมากๆ นะคะที่มีความรู้สึกๆ ดีให้กัน

เราเป็นผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งที่พบได้ตามท้องถนนทั่วไป ที่มองเห็นอะไรรอบๆ ตัวแล้วอยากจะเอามาเขียนเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาเท่านั้นเองค่ะ

แค่คุณ Art และผู้อ่านอีกหลายๆ คน อ่านนิยายเราเข้าใจและสนุกกับมัน เราก็ยินดีแล้ว ความสุขของผู้เขียนก็มีเท่านี้ล่ะคะ

โดย: Alex on the rock

วันที่: 8 กันยายน 2557 เวลา:15:32:59 น.

Dear Alex on the rock
Oh, thanks very much, i make you smiles, i like to smiles to.
It's my first time to, to read your first story, lol.
I want to be friendly and be nice as much as i can. I'm living here, i don't have Thai friend, i have only white friends.
I like and enjoy to read your story so much and will continuing till the end.When i was living in Bangkok, i always spend my times at Library and temples.
I wish you are very happy.
Yours faithfully
Art

โดย: Art IP: 192.99.14.34 วันที่: 9 กันยายน 2557 เวลา:16:07:13 น.

คุณ Art
คนไทยที่มีโอกาสไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ ก็ได้เปรียบค่ะ ได้เห็นโลกที่กว้างกว่า และสามารถเปรียบเทียบชีวิตที่แตกต่างกันได้ เป็นกำไรชีวิตนะคะ

ถ้าคุณชอบอ่านหนังสือ ก็ลองเอาชีวิตตัวเองมาเขียนบ้างสิคะ ต้องสนุกแน่ๆ

โดย: Alex on the rock

วันที่: 9 กันยายน 2557 เวลา:20:23:41 น.