เธอทำให้ฉันเห็นวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 29 ความพยายามที่จะครอบครองหัวใจหญิงสาวรุ่นพี่โดยยอมไม่ให้หลุดมือไปไม่เคยลดละ เจนยังคงเดินหน้าที่จะพิชิตใจระมิงค์ให้ได้ เขารู้ดีว่าเธอก็มีใจให้เขาอยู่บ้างถ้าสัญชาตญาณของผู้ชายไม่โกหกเขา เพียงแต่อาจจะยังไม่กล้าก้าวข้ามความกลัวบางอย่างให้พ้นไป วันนี้เขาหายป่วยจนเป็นปกติแล้ว ไม่มีอาการนอนไม่หลับอีกเลย หลังจากที่หลายๆ เรื่องค่อยๆ คลี่คลายลง เหลือแต่เรื่องความรักต่างวัยที่ดูเหมือนจะติดๆ ขัดๆ ไปบ้าง แต่มันก็ท้าทายพลังหนุ่มของเขาอยู่พอสมควร หากจีบสาวรุ่นราวคราวเดียวกันคงใช้เวลาไม่นานขนาดนี้ แต่จีบสาวรุ่นพี่ย่อมต้องใช้เวลานานเป็นธรรมดา เขาคิดเช่นนั้น เปลวแดดแรงเสียจน ไม่มีใครอยากจะออกจากบ้าน คงจะมีก็แต่เจนกระมังที่ขับรถฝ่าไอร้อนของแสงอาทิตย์ออกไปหาระมิงค์ถึงบ้าน หากเป็นคนอื่นคงจะคุยโทรศัพท์ ส่งข้อความทางไลน์ไปหา หรือไม่ก็วิดีโอคอลล์กันแล้ว ไม่เสียเวลาเสียพลังงานออกไปแน่ๆ แต่สำหรับเขาแล้ว ข้อความหรือเสียงยังไม่พอ วิดีโอคอลล์ก็ไม่ต้องพูดถึงเพราะระมิงค์ไม่นิยม เธอไม่ยอมให้ใครเห็นหน้าผ่านกล้อง หรือแม้แต่จะถ่ายรูปเซลฟี่เธอยังไม่ชอบ เขาจึงเลือกที่จะไปเห็นหน้าเห็นตาไปสัมผัสเสียงจริงตัวจริง ได้มองเธอตอนยิ้ม หัวเราะ ขวยเขิน และอิริยาบถอื่นๆ ของเธอด้วย มันออกจะเพลินและชวนหลงใหลมากขึ้น เขาพร่ำถามตัวเองว่า หลงรักอะไรในตัวผู้หญิงคนนี้นักหนา หน้าตา? หรือนิสัย? จนป่านนี้ก็ยังหาคำตอบไม่ได้สักที ได้แต่บอกตัวเองว่า “ตกหลุมรักมากขึ้นทุกวัน” “ร้อนมากมั้ยคะ” ระมิงค์ถามเจนเมื่อเห็นหน้าและผิวที่แขนแดงระเรื่อเหมือนโดนแดดเผาหลังจากลงจากรถ “พอได้ครับ” “น่าจะเปลี่ยนฟิล์มนะ แดดแรงมากเลย” “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเป็นผู้ชายให้มันดำบ้างก็ได้” “เข้มๆ ก็ดูดีนะ” เธอเสริม “ชอบหรือครับ” เจนแย็บ “เข้าไปทานน้ำเย็นๆ ในบ้านก่อนดีกว่าค่ะ” ระมิงค์แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน “แน่ะ ทำเปลี่ยนเรื่อง” เขารู้ทัน แม่ของระมิงค์ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน จึงชะโงกหน้ามาจากระเบียงชั้นสองของบ้านมองดูชายหนุ่มที่มาติดพันลูกสาว เธอนึกเห็นใจเจนอยู่เหมือนกันที่เทียวไล้เทียวขื่อกับระมิงค์อยู่นานแล้ว แต่ฝ่ายหญิงก็ยังละล้าละลังอยู่ เธอเองก็ไม่ได้กดดันหรือว่าอะไรลูกสาว ได้แต่เป็นห่วงอยู่ห่างๆ “แม่ไม่อยู่หรือครับ” “อยู่ข้างบนบ้านค่ะ อยากเจอมั้ย เดี๋ยวเรียกให้” “อ๋อไม่รบกวนท่านดีกว่าครับ มาให้เห็นหน้าคุณมิ้งคนเดียวก็ได้ แค่นี้ก็ดีกว่ายานอนหลับแล้วครับ” “หืม...ปากหวานนะคะ หายแล้วไม่ใช่หรือคะ” “ผมพูดจริงๆ นะครับ ต่อให้มาดูหน้าคุณเฉยๆ คุณไม่คุยด้วย ผมก็จะมา ถ้าคุณอนุญาต” “ไม่ทำงานทำการหรือไง” “ทำครับ ก็อยากแวะมาหาก่อน คิดถึงครับ พูดตรงๆ เลย” หญิงสาวไม่ตอบอะไร เบือนหน้าไปแอบกัดริมปากอมยิ้มไม่ให้เขาเห็น แต่ก็ไม่อาจหลบสายตาของชายหนุ่มได้ เจนหัวเราะออกมาเบาๆ “หัวเราะอะไรคะ” “หัวเราะที่คุณเขินไง” “บ้าสิ กลายเป็นเรื่องตลกไปได้” “ไม่ตลกหรอกครับ น่ารักดี ผู้หญิงเขินแสดงว่ามีความรู้สึกอ่อนโยนนะครับ” “ว่าแต่มาทำไมคะเนี่ย” เธอรีบเปลี่ยนเรื่องพูด “โห พูดเหมือนไล่เลยครับ” “ไม่นะคะ ก็ถามดู เผื่อมีธุระอะไร ถ้าไม่มีก็นั่งไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเบื่อก็ได้นะคะ พี่จะทำงานบ้านพลางๆ” “ฮ่าๆๆ ฟังดูยิ่งเหมือนไล่แฮะ” เจนยกแก้วน้ำเย็นที่มีละอองน้ำเกาะขึ้นมาซดหมดแก้ว ก่อนจะพูดต่อ “ตอนนี้ผมหายป่วยแล้ว เลยจะมาชวนไปต่างจังหวัดกันครับ ตามที่คุณเคยสัญญากับผม” “ห๊า! มาทวงสัญญาเหรอ” หญิงสาวอุทานเสียงดังพร้อมกับมือทาบอก “เอาจริงๆ นะ พี่ลืมไปแล้ว” “น่าน้อยใจจัง” เขาเสียงอ่อนลง “พี่ขอโทษค่ะ ลืมจริงๆ แก่แล้วก็เงี้ย” เธอลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยบอกเขาว่า หากหายป่วยแล้วอยากไปเที่ยวต่างจังหวัด ซึ่งเขาก็ยังเคยขอไปด้วย แม้แต่ในแพลนเนอร์ที่ตั้งใจว่าจะเขียนก็ยังไม่มีแผนนี้เลย “ไม่แก่หรอกฮะ อาจจะคิดหลายอย่าง ว่าแต่คุณมิ้งไม่อยากไปแล้วเหรอครับ” “เอ่อ...เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งสรุปสิ คือแปลกใจน่ะค่ะ” “ผมอยากชวนไปเยี่ยมแม่ผมที่นครพนมตามที่เคยชวนไปคราวโน้น” “เอาจริงเหรอ!” หญิงสาวเริ่มลังเล “อย่าบอกนะครับว่าจะเบี้ยวผม” เขาท้วง ระมิงค์ยังไม่ทันจะอ้าปากตอบโต้ แม่ของเธอเดินลงบันไดมาพอดี “สวัสดีครับ” เจนยกมือไหว้ทักทาย “สวัสดีจ้ะเจน ได้ยินแว่วๆ ว่าจะไปต่างจังหวัดกันเหรอ” “ครับผม ไปเยี่ยมแม่ผมที่นครพนมครับ แม่ไปด้วยกันนะครับ” เจนรีบชวนทันที “โอ๊ยยย ไม่ไปหรอก ไปกันตามประสาหนุ่มสาวเหอะ แม่ขี้เกียจเดินทาง ไม่ชอบนั่งรถนานๆ เมารถเปล่าๆ” พูดจบผู้เป็นแม่ก็เดินเข้าครัวไป ระมิงค์มองตามหลังแม่ไปด้วยความงงงวย ทำไมแม่ไม่ห้ามปราม หรือทัดทานสักหน่อย “คุณมิ้ง แม่คุณอนุญาตแล้วนะ” เจนกระเถิบเข้ามากระซิบข้างๆ ระมิงค์ เธออมยิ้มจนแก้มบุ๋ม “แต่พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ” “เอ้า ไม่รู้ล่ะ คุณจะขัดใจแม่ก็ตามใจ ผมรู้ว่าแม่คุณเข้าข้างผม ฮิๆๆๆ วันเสาร์หน้าเราไปกันนะ ผมจะมารับแต่เช้า ไปล่ะครับ” เขาสรุปจบก็ลุกพรวดออกไป โดยปล่อยให้ระมิงค์อ้าปากค้างยังไม่ทันตัดสินใจ “บ้าจัง ตานี่” ปากก็ด่าไล่หลังเขาไป แต่ก็ยิ้มไม่หุบอยู่ฝ่ายเดียว แม้จะสุขใจที่เจนชวนไปต่างจังหวัดครั้งแรกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีความ กังวล เพราะเธอกับเขายังไม่ได้ตกลงว่าจะคบกันหรืออยู่ในสถานะใด มันจึงดูแปลกๆ ที่จะไปกันสองต่อสองแบบนี้ Create Date : 16 มิถุนายน 2565 Last Update : 16 มิถุนายน 2565 15:10:17 น. 0 comments Counter : 440 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก