เธอทำให้ฉันเห็นวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 31

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“มิ้ง มิ้ง เจนมาแล้วลูก”
ระมิงค์ลืมตาทันที สบถออกมาอัตโนมัติ “ฉิบหาย!” รีบหยิบนาฬิกาปลุกขึ้นมาดู “แปดโมงเช้า!” ใช่ เมื่อคืนเธอไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ เพราะคิดว่าตัวเองจะตื่นตามปกติประมาณหกโมงเช้าเหมือนทุกวัน
“ค่า!!!” เธอตะโกนบอกแม่ทั้งที่ตัวเองยังงัวเงียอยู่บนเตียงอยู่เลย
หญิงสาวลุกรี้ลุกรน ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะหยิบจับอะไรก่อนดี ปกติไม่เคยเป็นคนผิดเวลาขนาดนี้ จะบอกความจริงกับแม่และเจนว่าเพิ่งตื่นก็กลัวจะถูกด่า
เธอตัดสินใจแปรงฟันล้างหน้า วิ่งผ่านน้ำโดยไม่ถูสบู่ แล้วสวมเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ใช้เวลาประมาณ 15 นาที รีบลงบันไดมาด้วยความกระหืดกระหอบเพื่อมาให้แขกที่นัดไว้ได้เห็นหน้าเธอก่อน

แม่กับเจนซึ่งยืนอยู่กลางบ้านเงยหน้าพร้อมกันมองดูระมิงค์ที่แทบจะกระโดดจากบันไดลงมา
“อย่าบอกนะว่าเพิ่งตื่น” แม่เอ็ด เมื่อเห็นหน้าตาผมเผ้าของลูกสาวที่ดูไม่พร้อมเอาเสียเลย
หญิงสาวไม่ตอบอะไรได้แต่ยิ้มแหยๆ
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้” ชายหนุ่มยักคิ้วให้ เขาชอบที่ได้เห็นความเป็นธรรมชาติของผู้หญิง ไม่ใช่เห็นแค่ตอนสวยแล้วเท่านั้น
“ขอโทษด้วยนะคะหน้าสดไปหน่อย”
“ก็ยังสวยฮะ” เจนชมต่อหน้าแม่
“งั้นลงมาทานข้าวก่อน เจนหิวแล้ว” แม่บอก ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร
“ยังหรอกครับ แต่มาทานข้าวก่อนก็ดีนะครับ” เจนเดินตามไปที่โต๊ะอาหารเช่นกัน ระมิงค์ออกจะเขินๆ เดินตามหลังไปอีกที

“ผมขอโทษด้วยที่มาเร็วไปหน่อย” เจนเอ่ยขึ้น เพื่อไม่ให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเงียบเกินไป เพราะแม่ดูจะเคืองๆ ที่ลูกสาวตื่นสาย
“ไม่เร็วหรอกค่ะ เป็นไปตามที่เรานัดกันไว้นั่นแหละ แต่พี่ตื่นสายเอง ขอโทษคุณเจนมากกว่าที่ต้องมารอ”
“ไม่หรอกครับ ก็กะจะมาทานข้าวเช้ากับแม่ด้วย ติดใจฝีมือแม่น่ะฮะ”
“ถ้าเราออกสาย จะไปถึงโน่นค่ำมั้ยคะ”
“ถ้าไม่แวะไหนก็ไม่ค่ำครับ แต่ถ้าแวะระหว่างทาง ก็อาจจะค่ำหน่อย คุณมิ้งอยากแวะมั้ย”
“แล้วแต่คนขับรถพาไปเลยค่ะ พี่ยังไงก็ได้”
“แม่ว่า อย่าให้ถึงค่ำมากเลย ได้ข่าวว่าต้องขึ้นเขาภูพานด้วย แม่เป็นห่วง”
“ใช่ครับ ผมว่าจะไปทางภูพาน”
“งั้นขากลับค่อยแวะก็ได้ค่ะ เออ ว่าแต่คุณเจนขับไหวนะ มันไกลอยู่น้า พี่ขับรถไม่เป็นด้วยสิ”
“สบายมากครับ”
“งั้นถ้าไม่ไหว แวะพักระหว่างทางดีมั้ย ขับเรื่อยๆ ไม่ต้องรีบ” ผู้เป็นแม่เสนอด้วยความห่วงใย
“อืม...ก็ไม่มีปัญหานะฮะ”
“เอ่อ...” ระมิงค์เกิดอาการลังเล
“ไม่สะดวกหรือครับ” เจนถาม
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปเตรียมเสื้อผ้าเผื่อไว้อีกชุดละกันค่ะ”
“ผมค่อยโล่งใจ นึกว่าจะปฏิเสธเสียแล้ว”
ระมิงค์แปลกใจกับแม่ของเธอมากที่ไม่ขัดข้องกับการไปต่างจังหวัดครั้งแรกกันสองต่อสองของเธอกับชายหนุ่มเลย “แม่จะเปิดโอกาสให้ขนาดนั้นเชียวหรือ” เธอสงสัย แต่ไม่กล้าถาม

กว่าจะได้ออกจากบ้านก็ราวเก้าโมงกว่า เจนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้มีโอกาสพาหญิงสาวที่เขาหมายปองไปเที่ยวค้างคืนต่างจังหวัดเป็นครั้งแรก เขาไม่ได้หวังที่จะล่วงเกินเธอ แต่หวังเพียงว่าจะได้ใกล้ชิดและสารภาพความในใจออกไปเสียที ที่หวังมากไปกว่านั้นคือจะไม่ถูกปฏิเสธกลับมา มันไม่ใช่เดทแรกของเขาและเธอ แต่ก็เป็นเดทที่มีความหมายสำหรับทั้งคู่มาก

สำหรับเจนเขาตั้งใจว่าการที่พาผู้หญิงที่เขาชอบไปให้แม่รู้จัก มันยิ่งใหญ่เหลือเกิน เพราะตั้งแต่เขาโตเป็นหนุ่ม ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่แม่เขาจะได้รู้จักเลยสักคน ด้วยความที่เขาไม่อยากให้คนในครอบครัวมายุ่งย่ามกับชีวิตส่วนตัวของเขามากมายนัก เขาจะรักจะชอบใครก็อยากจะเก็บไว้ในโลกส่วนตัวของเขาเอง แต่ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้ว อาจเป็นเพราะเขาโตเป็นผู้ใหญ่มากพอที่จะเรียนรู้ว่าความรักหรือชีวิตคู่มันไม่ใช่แค่เรื่องคนสองเพียงสองคน แม้เขาจะตัดสินใจเลือกคู่เอง แต่ก็อยากให้คนในครอบครัวยอมรับผู้หญิงที่เขาเลือกด้วย โดยเฉพาะแม่ เขาต้องการบอกให้แม่รับรู้ว่าเขาได้เลือกผู้หญิงที่คิดว่าดีพอที่ใช้ชีวิตคู่ด้วย โดยที่แม่ไม่ต้องเป็นห่วงอนาคตของเขาอีกต่อไป

ขณะที่ระมิงค์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสาวรุ่นอีกครั้ง เธอเกิดมามีคนรักคนแรกแค่คนเดียวซึ่งจากโลกใบนี้ไปแล้ว จริงอยู่ที่ไม่อาจลืมความรักในคราวก่อน แต่ตอนนี้ความทรงจำนั้นไม่เป็นอุปสรรคที่จะเริ่มต้นรักได้อีก หลังจากที่ได้รับการบำบัดจากจิตแพทย์ และรับฟังคำปรึกษาจากแม่และเพื่อนสนิท รวมทั้งการคุยกับตัวเองว่าเธอควรจะออกมาเผชิญโลกความจริงเสียที การเอาความผูกพันในอดีตที่มันไม่มีทางกลับมาได้อีกแล้วมากำหนดอนาคต ดูไม่เป็นธรรมกับความรักครั้งใหม่นัก เธอเองก็หวังว่าความรักที่กำลังก่อตัวขึ้นนี้จะเป็นความรักครั้งสุดท้ายของเธอ ไม่ใช่แค่อายุที่เพิ่มขึ้นเท่านั้น แต่การที่เธอยอมเปิดใจเพื่อให้ใครสักคนเข้ามามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่สำคัญเธอไม่อยากกลับไปสู่ภาวะของโรคซึมเศร้านั้นอีกแล้ว มันทรมานเกินกว่าจะอยากมีชีวิตอยู่เสียจริงๆ กว่าจะผ่านมาได้ถึงวันนี้ ราวกับปีนขึ้นจากขุมนรก หากจะให้ตกลงไปในหุบเหวนั้นอีกหนคงไม่รอดแน่ๆ ต่างคนต่างช่วยกันดูแลเยียวยาให้กำลังใจกันมาถึงขนาดนี้ จะทิ้งกันลงหรือจบกันง่ายๆ เชียวหรือ

Create Date : 24 มิถุนายน 2565		1 comments
Last Update : 24 มิถุนายน 2565 15:06:26 น.
Counter : 572 Pageviews.
Share Tweet