BlogGang.com : : Alex on the rock : เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 19

เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 19

ตอนที่ ๑๙

ปริญมีโอกาสพิสูจน์บททดสอบใหม่จากวารีในวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันที่เขาต้องไปเฝ้าร้านแทนชนะ แพรวโทรมาหาเขาแต่เช้า
“ปริญวันนี้มาที่ร้านหรือเปล่าคะ” แพรวถาม
“กำลังจะไปครับ” ปริญตอบอย่างเสียมิได้
“ตอนเที่ยงแพรวไปรับทานข้าวนะ”
“ผมไม่สะดวกจริงๆ ครับ” เขาปฏิเสธ
“กลัวสารวัตรอีกล่ะสิ เบื่อจริง เดี๋ยวแพรวจะโทรไปบอกเขาเดี๋ยวนี้ล่ะว่าอย่ามายุ่งกับปริญ”
“โอ๊ะอย่าๆๆ นะครับ อย่าให้มันบานปลายเลย” เขารีบปราม
“ปริญปฏิเสธแพรวตลอดเลย ไม่คิดว่าแพรวจะน้อยใจบ้างหรือคะ ไม่รู้ล่ะ ยังไงวันนี้เราก็ต้องทานข้าวด้วยกันให้ได้” ไม่ทันให้อีกฝ่ายตอบ แพรวชิงวางสายไปเสียก่อน

ประมาณ ๑๑ โมงเช้า รถกระบะสีดำติดสติ๊กเกอร์ชื่อรีสอร์ท “บ้านแพรว” แล่นมาช้าๆ และจอดหน้าร้านต้นไม้ ปริญกำลังนับจำนวนถุงดินเตรียมส่งให้ลูกค้าอยู่หลังร้าน ลูกจ้างรีบวิ่งมาบอกว่า “พี่ปริญครับ คุณแพรวมาครับ” ปริญพยักหน้ารับทราบ ไม่ตอบอะไร ลูกจ้างจึงเดินกลับไปทำงานต่อ
ปริญปาดเหงื่อบนใบหน้า และนับถุงดินต่อไป กระทั่งแพรวเดินมาถึงหลังร้าน กลิ่นน้ำหอมนำมาก่อนล่วงหน้า
“ฮัลโหล ปริญทำไรอยู่คะ” เธอทักทายด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยสีสันของเครื่องสำอาง และรอยยิ้มเบิกกว้าง
“อ้อ...คุณแพรว สวัสดีครับ เตรียมของส่งลูกค้าอยู่น่ะครับ คุณแพรวมีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ”
“โห พูดจาดูห่างเหินจัง ใครจะไปกล้าใช้ปริญล่ะ จะบอกว่าถ้าหิวก็มาทานข้าวนะ แพรวซื้ออาหารมื้อเที่ยงมาเพียบเลย ชนะล่ะคะไปไหน”
“ขอบคุณครับ ไม่น่าจะต้องลำบากซื้อมาเลยนะครับ ชนะไปหน้างานครับ เดี๋ยวคงกลับมา” ปริญตอบโดยไม่มองหน้าหญิงสาว นับถุงดินต่อ ทั้งที่นับเสร็จไปนานแล้วก็ยังนับซ้ำอีกรอบ เพื่อที่จะเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเธอ
“แหม ไม่ลำบากหรอกค่ะ ก็ปริญไม่ยอมไปทานข้าวกับแพรวเลยสักที แพรวพาปลาเก๋ามาด้วยนะคะ เขาบ่นคิดถึงปริญอยู่บ่อยๆ แพรวเลยชวนมาด้วยกัน” ไม่ทันขาดคำลูกชายของเธอเดินมาสมทบ
“อ๋อ เหรอครับ” ปริญทำหน้างงเล็กน้อย เพราะเขากับปลาเก๋าลูกชายของแพรวเพิ่งเคยเจอกันแค่สองครั้ง ไม่รู้ว่าไปสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไร
“แพรวไม่กวนแล้ว เดี๋ยวแพรวไปนั่งรอที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามนะคะ ถ้าหิวก็ออกมาตามแพรวด้วยนะ” แล้วเธอก็จูงมือปลาเก๋าไปนั่งเล่นร้านกาแฟติดแอร์ด้วยกัน

จวนเที่ยงชนะขี่มอเตอร์ไซค์กลับมาที่ร้าน แพรวซึ่งนั่งจ้องมองหน้าร้านต้นไม้อย่างไม่ละสายตา จึงรีบชวนลูกชายออกมาจากร้านกาแฟทันที เธอทักทายชนะพร้อมรอยยิ้ม แล้วเดินไปเปิดรถหยิบถุงอาหารที่ซื้อมาเต็มสองมือ
“วันนี้เราจะมาปิกนิกกันที่นี่ค่ะ ทานข้าวด้วยกันนะ รอชนะอยู่เลย” แพรวยกถุงอาหารให้ดู
“อ้อ ดีเลยครับกำลังหิวว่าจะชวนปริญไปทานข้าวด้วยกันอยู่” เขาไม่ปฏิเสธ “คุณแพรวเจอปริญหรือยังครับ”
“เจอแล้วค่ะ”
“งั้นไปทานกันหลังร้านเลยครับ มีโต๊ะว่างอยู่ เดี๋ยวผมให้เด็กไปเตรียมจานให้” ชนะบอก “ไม่ต้องค่ะ เสียเวลาล้างจานเปล่าๆ ปลาเก๋าไปหยิบถุงจานช้อนพลาสติกในรถสิลูก” ปลาเก๋าทำตามคำสั่งแม่อย่างว่าง่าย
“ส้มตำไก่ย่างร้านนี้ขายดีค่ะ แพรวไปทานประจำ” เธอจัดแจงเทอาหารใส่จานเสร็จสรรพ
“ลงมือเลยนะครับ” ชนะประเดิมตักอาหารเป็นคนแรก
ต่างคนต่างพูดคุยสัพเพเหระกัน แต่ในใจของปริญร้อนรุ่มหาจังหวะจะบอกแพรวตามที่แม่สั่งไว้ไม่ได้เสียที จนทุกคนอิ่มท้อง ชนะเรอเสียงดังกว่าเพื่อน สร้างเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจให้ปลาเก๋า
“โห...น่าเกลียดมาก อายหลานมั่งสิวะ” ปริญพูดขำๆ
“เอาน่ะ มันเป็นเรื่องธรรมชาตินะปลาเก๋า เรอแสดงว่าอิ่มและอร่อย เหมือนคนญี่ปุ่นไง กินเสร็จต้องเรอ คนทำอาหารจะได้ดีใจแสดงว่าอร่อยจึงกินของเขาจนอิ่ม” พูดจบชนะก็เรออีกครั้ง
“โอ้ยยย...อิ่มชะมัดเลยคุณแพรว ร้านนี้เยี่ยมจริงๆ ครับ ผมไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ไม่ทันไรลำไส้ของชนะก็ทำงาน จึงเหลือเพียงปริญ แพรว และปลาเก๋าที่นั่งอยู่
“เอ่อ คุณแพรวครับ วันหลังไม่ต้องทำแบบนี้แล้วนะครับ” ทันทีที่เพื่อนลุกไปปริญเริ่มต้นบทสนทนาที่เขาเตรียมไว้
“อ้าว ทำไมล่ะคะ ไม่อร่อยเหรอ” เธอพูดพลางเทเศษอาหารใส่ถุงขยะ
“เปล่าครับ ผมไม่สบายใจมากกว่า” ปริญว่าต่อ
“ไม่สบายใจเรื่องอะไรคะ ไม่อยากให้แพรวมาทานข้าวด้วยเหรอ” น้ำเสียงแพรวฟังดูน้อยใจ
“เอาจริงๆ นะครับ คือผมไม่อยากให้คนอื่นมองว่าผมกับคุณแพรวเกินเลยมากกว่าความเป็นเพื่อน”
“อันนั้นแพรวทราบแล้วค่ะ ปริญบอกแพรวไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แต่แพรวก็อยากให้เราลองทำความรู้จักกันไปเรื่อยๆ ก่อน แพรวไม่รีบนะ รอได้ เพราะแพรวเองก็ไม่มีใครอยู่แล้ว”
“แล้วแพรวไม่ถามผมบ้างเหรอครับ ว่าผมมีใครอยู่หรือเปล่า” ปริญตอบ แพรวถึงกับอึ้งไป ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะถามประโยคนี้
“อืม...ปริญมีใครเหรอ แพรวไม่เคยเห็นว่าปริญมีใครนี่” แพรวถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ผมมีแฟนแล้วครับ” แพรวมืออ่อนทันทีเมื่อได้ยินคำตอบ ทำจานพลาสติกหล่นลงพื้น ปลาเก๋ารีบก้มลงเก็บ
“มีแฟนแล้ว...” เธอย้ำคำตอบของเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ปริญไม่กล้าสบตาเธอ ใจหนึ่งก็สงสาร แต่อีกใจหนึ่งก็ต้องเก็บอาการไว้แล้วปั้นเรื่องเท็จต่อเพื่อไม่ให้เธอจับพิรุธได้
“ใครคะ” เธอกลั้นใจถามต่อ ทั้งที่อยากจะร้องไห้เหลือเกิน แต่อายลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เอ่อ..." เขาอ้ำอึ้ง แล้วกระแอมอยู่สองสามครั้งก่อนพูดต่อ “อ๋อ...เขาอยู่กรุงเทพฯ ครับ เราเป็นแฟนกันตั้งแต่ก่อนที่ผมจะย้ายมาที่นี่แล้วครับ” ปริญคิดอะไรไม่ออก แต่เขากำลังจะอุปโลกน์ว่าณลักษณ์คือแฟนของเขาโดยอัตโนมัติ เพราะสมองไม่รู้จะนึกถึงใครนอกจากณลักษณ์คนเดียว “เธอชื่อณลักษณ์ครับ” และไหนๆ ก็โกหกแล้ว จึงต้องต่อให้จบ
“แฟนผมเป็นนักเขียนอยู่ ถ้าผมมีประชุมที่กรุงเทพฯ ผมก็จะแวะหาเธอ เราโทรศัพท์คุยกันทุกวัน ทุกๆ ปีเธอจะมาเที่ยวที่ตาก เดี๋ยวหนาวนี้ก็จะมาอีกครับ”
“แล้วทำไมไม่บอกแพรวแต่แรกล่ะคะ” แพรวไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีก ลูกชายได้ยินเสียงแม่เปลี่ยนไป จึงหันมามองหน้าแม่อย่างงงๆ แต่ไม่พูดอะไร
“ผมคิดว่าคุณแพรวจะมาแบบเพื่อนคุยเล่นๆ ไม่ได้จริงจังอะไร แต่พอเห็นคุณจริงจังแล้ว ผมก็ต้องบอกความจริงแล้วล่ะครับ ไม่อยากให้ความหวังกับคุณอีก” ปริญไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะปลิ้นปล้อนได้มากขนาดนี้
“เชื่อมั้ยคะว่าไม่เคยมีใครปฏิเสธแพรวเลย ปริญเป็นคนแรกที่ทำให้แพรวรู้ซึ้งถึงคำว่าอกหักก็ว่าได้ อกหักมันเจ็บแบบนี้เอง”หญิงสาวพยายามปาดน้ำตาเรื่อยๆ แต่ยังไม่หยุดไหล
“แม่ฮะ” ปลาเก๋าดึงชายเสื้อแพรวเมื่อเห็นเธอร้องไห้ “แม่เป็นอะไรไป?” เด็กชายถามด้วยความห่วงใยผู้เป็นแม่ เธอไม่ตอบเพียงแต่ลูบศีรษะเขาเบาๆ ปริญได้แต่นิ่งแล้วหยิบกระดาษชำระส่งให้เธอ
“แฟนปริญโชคดีจังนะคะที่ได้เจอคุณก่อนแพรว เธอเป็นนักเขียนที่ไหนคะ อยากอ่านเรื่องที่เธอเขียนจังเลย” ปริญเขียนชื่อเว็บไซต์ที่ณลักษณ์ทำงานอยู่ให้อย่างไม่ลังเล
“คุยเรื่องไรกันครับ มีแจกโพยหวยกันด้วย อ้าว คุณแพรวเป็นไร ร้องไห้ทำไมครับ” ชนะออกมาจากห้องน้ำก็เปลี่ยนอารมณ์คู่สนทนาทันที
“ไม่มีอะไรค่ะ มือแพรวไปโดยพริก แล้วดันเอามาป้ายตา น้ำตาก็เลยไหล แพรวขอตัวกลับก่อนนะคะ รู้สึกแสบตามากเลย ปลาเก๋ากลับบ้านเหอะลูก” แพรวจูงมือลูกชายลุกจากโต๊ะโดยที่เด็กน้อยยังไม่ทันไหว้ชนะและปริญ
“ครับๆๆ ขับรถดีๆ ครับ ขอบคุณสำหรับอาหารวันนี้ด้วยครับ” ชนะทำท่าจะเดินไปส่ง แต่แพรวและลูกเดินจ้ำอ้าวโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองแม้แต่น้อย เล่นเอาอีกฝ่ายยืนงงเป็นไก่ตาแตก

“เฮ้ย เป็นไรวะ ทำไมอยู่ๆ ก็รีบกลับ มึงไปคุยอีท่าไหนวะถึงน้ำหูน้ำตาไหลกลับไปเลย” ชนะหันมาถามเพื่อน
“ก็พูดตามที่แม่กูสั่งไว้ไง”
“มึงถือโอกาสโกหกตอนกูไปขี้เนี่ยนะ โห ไวมากเลยเพื่อน” ชนะตบบ่าเพื่อน
“ก็ไม่ไวหรอก มึงอ่ะขี้ช้าเองต่างหาก ถ้ามึงออกมาเร็วกว่านี้ กูอาจจะโกหกสั้นกว่านี้ก็ได้ และมึงคงไม่ได้เห็นน้ำตาเขาแน่ๆ”
“มึงเห็นผู้หญิงร้องไห้ มึงไม่สงสารเขาเหรอวะ”
“กูสงสารตัวกูมากกว่า ลูกปืนเกือบจะมาจ่อหน้ากูกับแม่อยู่แล้ว ต่อให้ร้องไห้ให้ขาดใจตายตรงหน้า กูก็ต้องทำว่ะ” ปริญส่ายหน้ากับการกระทำของตัวเองเมื่อสักครู่ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก คิดว่าทุกอย่างคงจบแล้ว

Create Date : 10 กรกฎาคม 2557

Last Update : 5 ตุลาคม 2560 9:43:53 น.

15 comments

Counter : 1070 Pageviews.

ตอนนี้เป็นตอนที่ 19 แล้ว ผู้เขียนต้องขออนุญาตไปพักร้อนสักระยะค่ะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะคะ แล้วอย่าลืมกลับมาติดตามต่อกันว่า หลังจากนี้สถานการณ์ของตัวละครจะเป็นอย่างไรต่อไป...

รักคนอ่านค่ะ

โดย: Alex on the rock

วันที่: 10 กรกฎาคม 2557 เวลา:11:25:02 น.

รีบไป รีบกลับ นะคะ รออ่านอยู่

โดย: is IP: 101.109.236.79 วันที่: 10 กรกฎาคม 2557 เวลา:20:49:49 น.

ขอบคุณมากๆ ค่ะ จะไปเก็บเกี่ยวข้อมูล และหาวัตถุดิบใหม่ๆ มาเขียนนะคะ รู้สึกดีจัง มีคนอ่านจริงๆ ด้วย

โดย: Alex on the rock

วันที่: 10 กรกฎาคม 2557 เวลา:22:34:08 น.

ชอบค่ะ รออ่านค่ะ

โดย: tanya IP: 192.99.5.126 วันที่: 11 กรกฎาคม 2557 เวลา:7:08:50 น.

มีความสุขที่ได้อ่านคอมเม้นท์ค่ะ รอหน่อยนะคะ ช่วงนี้พูดคุยแลกเปลี่ยนกันไปพลางๆ นะคะ

โดย: Alex on the rock

วันที่: 12 กรกฎาคม 2557 เวลา:8:26:48 น.

บางอย่างเราเฝ้ารอ
บางอย่างเราทำใจ
บางอย่างเมื่อเธอหายไป
สุดท้ายเรารออย่างทรมาน
ประมาณอกหัก

โดย: Tim IP: 1.10.213.81 วันที่: 12 กรกฎาคม 2557 เวลา:10:17:21 น.

กลอนนี้ หมายถึงใครเอ่ย???

อยากรู้จัง

โดย: Alex on the rock

วันที่: 12 กรกฎาคม 2557 เวลา:18:14:22 น.

หมายถึงรอตอนที่20 อิอิ

โดย: Tim IP: 1.10.213.91 วันที่: 13 กรกฎาคม 2557 เวลา:15:02:48 น.

แซวเล่นนะค่ะไม่ได้กดดันอะไร ชิลๆๆค่ะเพราะอย่างไรก็รอ
เทียวพักให้มีความสุขนคะ

โดย: Tim IP: 1.10.213.91 วันที่: 13 กรกฎาคม 2557 เวลา:17:25:00 น.

ฮ่าๆ คิดว่าอะไรซะอีก
แค่รู้ว่ามีใครคนนึงรอ ก็ดีใจแล้วค่ะ

โดย: Alex on the rock

วันที่: 13 กรกฎาคม 2557 เวลา:23:32:13 น.

ชอบมากคะ น่ารักสุดๆ รออยู่ว่าเมื่อไหร่ลักษณ์กับปริญจะได้เจอกัน

โดย: aey IP: 124.109.31.10 วันที่: 15 กรกฎาคม 2557 เวลา:9:15:01 น.

ผู้อ่านก็น่ารักมากๆ ค่ะ ที่ติดตามกัน อดใจอีกนิดนะคะ

โดย: Alex on the rock

วันที่: 15 กรกฎาคม 2557 เวลา:17:29:45 น.

คิดถึงนะ
รอนานแล้ว
บอกมาก่อนว่าจะเจอกันวันไหน
รอ......แบบนี้พี่เศร้า

โดย: Tim IP: 1.10.213.211 วันที่: 25 กรกฎาคม 2557 เวลา:21:44:26 น.

ขออภัยค่ะ อดใจไว้อีก 2 วันนะคะ เจอกันแน่ๆ ขอบคุณที่เฝ้ารอ คิดถึงคนอ่านจัง แวะไปดูฉากในเรื่องมาด้วยล่ะ เดี๋ยวจะเอาฉากในเรื่องมาแปะให้อ่าน on trip นะคะจะได้จินตนาการไปพร้อมๆ กันค่ะ

โดย: Alex on the rock

วันที่: 26 กรกฎาคม 2557 เวลา:10:09:46 น.

ดีใจที่สุด

โดย: Tim IP: 1.10.213.211 วันที่: 26 กรกฎาคม 2557 เวลา:12:03:39 น.