เธอทำให้ฉันเห็นวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 2 หลังจากที่ระมิงค์พยายามพาตัวเองออกจากโลกที่หมุนรอบตัวเอง ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำหลายๆ อย่างตลอด 4-5 ปีที่ผ่านมาด้วยความจำเป็น ทั้งการลาออกจากงานเดิม มาทำงานอิสระโดยเป็นติวเตอร์ของสถาบันกวดวิชาสอบบรรจุงานราชการ หัดทำอะไรต่อมิอะไรตามลำพัง รวมทั้งฝึกงานเย็บปักถักร้อยเพื่อให้ตัวเองได้มีสมาธิไม่ฟุ้งซ่านกับเรื่องเดิม เริ่มจากชิ้นงานง่ายๆ จนพอขายได้บ้างเล็กน้อย และเสี่ยงโชคด้วยการซื้อลอตเตอรี่บ้างเป็นครั้งคราวเพราะอยากรู้ว่าตัวเองจะโชคร้ายไปทุกเรื่องหรือเปล่า จนงวดก่อน ระมิงค์ซื้อเลขสวยบนแผงลอตเตอรี่ 040404 เพื่อความสะใจไม่ได้คิดว่าจะถูกรางวัล แม่ของเธอยังบ่นว่า “ซื้อทำไม เลขแบบนี้ไม่มีใครซื้อกันหรอก ไม่มีวันถูกด้วย” เธอบอกกับแม่ว่า “เน้นเลขสวย ไม่เน้นเลขถูก” แต่ไปๆ มาๆ กลับถูกรางวัลที่ 5 ได้เงินหลักหมื่นมาใช้ ครึ่งหนึ่งเก็บเข้าธนาคาร อีกครึ่งหนึ่งเอาไปซื้อของขวัญวันเกิดแม่ เพราะรู้ว่าแม่เป็นคนที่ชอบของแต่งบ้านสไตล์วินเทจ และเธอเองก็ชอบเช่นกัน จึงตั้งใจจะไปเลือกซื้อเฟอร์นิเจอร์จากญี่ปุ่นมือสองเข้าบ้านสักตัว และนั่นทำให้เจนกับระมิงค์ได้พบกันครั้งแรกที่ร้านของเจน การพบกันครั้งแรก เจนสะดุดตากับความสวยที่เป็นธรรมชาติของระมิงค์ตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน ผิวขาวเหลือง ผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตถูกรวบเป็นหางม้าไว้ท้ายทอย คิ้วไม่เขียนแต่ยังคงได้รูป ริมฝีปากเจือลิปกลอสสีส้มใส พวงแก้มมีกระสีน้ำตาลอ่อนวงเล็กๆ จางๆ กระจายบนโหนกแก้ม โดยไม่ได้ทารองพื้นปกปิดแต่อย่างใด เป็นลุคที่ถูกใจชายหนุ่มอย่างเจนเข้าอย่างจัง บวกกับกางเกงสามส่วนสีเทาอ่อนกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าพับแขนถึงข้อศอก คัทชูส้นแบนสีครีม ดูสะอาดตาและมองเพลิน แม้เธอจะแทนตัวเองว่า “พี่” อย่างนั้น “พี่” อย่างนี้ แต่เขาไม่เคยเรียกลูกค้าคนนี้ว่า “พี่” เลยสักคำ แต่เรียกว่า “คุณ” ตลอด ระมิงค์เลือกเก้าอี้บุหนังสีครีมสองตัวพร้อมโต๊ะตัวเล็กๆ จากร้านของเจน น่าเสียดายที่เขาติดลูกค้ารายอื่น ไม่อย่างนั้นเขาคงจะขับรถไปส่งเฟอร์นิเจอร์ที่บ้านของระมิงค์ด้วยตนเองทันที และคงจะได้มีโอกาสพูดคุยกันระหว่างทางมากกว่านี้ ถึงแม้เจนจะเป็นชายหนุ่มที่อายุไม่ถึง 30 แต่เขาก็ไม่ได้สนใจแต่สาววัยรุ่นวัยเรียนหรือวัยเดียวกัน หลายหนเขามักจะมองผู้หญิงที่อายุมากกว่าด้วยซ้ำ แต่ก็ใช่ว่าจะมองหรือสนใจทุกคนที่ผ่านเข้ามา มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ทำให้เขาใจกระเพื่อม และอยากทักทายพูดคุยด้วยมากกว่าการซื้อมาขายไป แต่ส่วนมากจะมากับสามีหรือครอบครัว มีเพียงลูกค้าที่เลือกเก้าอี้บุหนังสีครีมคนนี้เท่านั้นที่มาคนเดียว เขาจึงถือโอกาสดูแลและให้คำปรึกษาเป็นพิเศษ ผ่านไปไม่ถึงสองสัปดาห์ การพบกันครั้งที่ 2 ก็เกิดขึ้นที่คลินิกจิตเวชนอกเวลาของโรงพยาบาลระหว่างรอพบจิตแพทย์ เจนจำเธอได้ทันทีที่เธอเดินมานั่งข้างๆ เขาใจเต้นแรงขึ้นจนรู้สึกได้ ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่ ถ้าวัดการเต้นของหัวใจจังหวะนี้คงถี่ยิบ ขณะที่ระมิงค์เพียงคุ้นๆ หน้าเขาแต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอกันที่ไหน เมื่อเขายิ้มให้เธอจึงยิ้มตอบ “สวัสดีครับ คุณก็เป็นคนไข้ที่นี่ด้วยหรือครับ” เจนทักทาย เธอขมวดคิ้วเหมือนพยายามนึก เจนหน้าเจื่อนเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเธอจำเขาไม่ได้ “คุณไปซื้อเก้าอี้สีครีมที่ร้านผมเมื่ออาทิตย์ก่อนโน้นไงครับ” เขาทวนรายละเอียดได้อย่างแม่นยำ “อ้อ...จริงด้วย โทษทีค่ะ ว่าอยู่ทำไมคุ้นหน้าจัง พี่จำหน้าคนไม่ค่อยได้ ไม่รู้เพราะแก่หรือป่วย แต่เห็นรอยสักที่ต้นแขนกับเจาะหูสองข้างเลยคุ้นๆ ว่าคนนี้เคยเห็นที่ไหนนึกไม่ออก นึกว่าเป็นดาราที่เห็นในทีวี หึๆ” เธอหัวเราะเบาๆ เขายิ้มกับคำตอบของเธอ “ดาราเลยหรือครับ ตัวร้ายใช่มั้ย” เขาล้อตัวเองพลางลูบหนวดเคราที่ยังไม่ได้โกนบนใบหน้า “โธ่ ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ดาราวัยรุ่นก็บุคลิกเป็นแบบนี้แหละ” “แต่ผมไม่ใช่วัยรุ่นแล้วนะครับ” เจนรีบปฏิเสธ “ยี่สิบปลายๆ แล้ว” เขาว่า “ยังห่างพี่อีกเยอะค่ะ” เธอสรุป แต่ไม่ได้บอกอายุจริงของตัวเอง “คุณมาที่นี่นานหรือยังครับ” “สองสามปีแล้วค่ะ แต่ห่างหายไปนาน ไม่หายสักทีเลยกลับมาใหม่” “มิน่าล่ะครับ เพิ่งเคยเจอ” ระมิงค์ยิ้มโดยไม่ได้ตอบอะไร “วันนั้นต้องขอโทษด้วยครับที่ไม่ได้ไปส่งของด้วยตัวเอง พอดีผมเพิ่งเปิดร้านใหม่ได้ไม่นานน่ะครับ ต้องดูแลอะไรหลายอย่างให้เข้าที่เข้าทางด้วยตนเองก่อน ลูกน้องก็ยังไม่เยอะ คุณเป็นลูกค้าคนแรกๆ ของผม เลยนะครับ” “จริงเหรอ พี่ควรดีใจใช่มั้ย หึๆๆ เฟอร์นิเจอร์ที่ร้านสวยๆ หลายชุดเลยนะคะ พี่ชอบ แต่งบประมาณมีจำกัด บ้านก็หลังเล็กๆ เลยซื้อเท่าที่อยากได้มากที่สุดก่อน วันหลังจะไปอุดหนุนใหม่ลดให้พี่บ้างนะ ในฐานะลูกค้า VIP ที่มาอุดหนุนคนแรกๆ แถมยังมาเจอกันที่นี่อีก” เธอเย้า “ยินดีครับ วันหลังผมจะไปส่งให้ด้วยตนเองเลย” เขาพูดตามที่คิด เพราะใจสั่งให้รีบทำความรู้จักเธอมากขึ้น เขาไม่ได้แค่สนใจในหน้าตาสะสวยของระมิงค์เท่านั้น แต่เริ่มสนใจความคิดและความรู้สึกข้างในของเธอด้วย “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวตอบกลับมาโดยไม่คิดอะไร ไม่มีการสนทนาใดๆ ต่อจากนั้น ระหว่างนั่งรอพยาบาลทยอยเรียกคนไข้ทีละคน ซึ่งมีเกือบสิบคนที่อยู่หน้าห้องตรวจ เจนเหลือบมองหญิงสาวที่กำลังใช้นิ้วถูหน้าจอโทรศัพท์มือถือขึ้นๆ ลงๆ อยู่ แต่ไม่ได้เจาะจงดูหรืออ่านอะไรในนั้นเป็นพิเศษ เขาสังเกตว่าแม้เธอจะมีน้ำเสียงสดใสเมื่อหัวเราะ แต่แววตานั้นไม่ได้สดใสไปตามเสียงเลย ซ้ำยังมาโรงพยาบาลคนเดียว ช้อปปิ้งคนเดียวอีก มันคงจะต้องมีอะไรซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มและแววตานั้นเป็นแน่ เสี้ยวความคิดของเขาทำให้เขาโพล่งคำถามออกไป “คุณเสียใจเรื่องอะไรหรือครับ” ..................................... Create Date : 11 มกราคม 2565 Last Update : 11 มกราคม 2565 9:28:54 น. 0 comments Counter : 673 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก