เมื่อข้าพเจ้า...'รู้หนอ'
อันโลกนี้สถิตอยู่คู่ฟ้าดิน
แต่ร่างกายพังภินท์และเสื่อมถอย
ช้างม้าวัวควายตายยังพลอย
ได้ใช้สอยเนื้อหนังกระทั่งงา
เราเกิดมาอาศัยร่างกายสร้าง
ชั่วและดีเป็นหนทางไปเบื้องหน้า
อวิชชาพาหลงกันเรื่อยมา
รู้ทางดับอวิชชาจึงเห็นจริง
วิปัสสนากรรมฐานทางสายเอก
ดับทุกข์โศกอนันต์เอนกได้ทุกสิ่ง
พระพุทธองค์ทรงเมตตาด้วยใจจริง
แนะทางเดินไว้ทุกสิ่งเพื่อพ้นภัย
อันกิเลสตัณหาอุปทาน
คือตัวมารพาหลงพาสงสัย
อวิชชาพาหลงอยู่ร่ำไป
จึงเกิดดับเวียนว่ายในวังวน
ไม่รู้จักต้นสายและปลายเหตุ
ว่าขันธ์เขตเกิดขึ้นทุกแห่งหน
เมื่อปฏิบัติถึงอธิปัญญาชน
จึงรู้ทางปฏิสนธิ์ผลเกิดมา
เห็นรูปนามเกิดดับไม่ขาดสาย
นักเบื่อหน่ายอยากพ้นจึงค้นหา
ทางดับทุกข์รู้ได้จากพระสัมมา
ด้วยกุศลภาวนามยญาณ
เพียรนั่งหยิบยกและเพียรย่าง
ตามหนทางพุทธองค์ทรงกล่าวขาน
กำหนดรู้รูปนามตามอาการ
เอาสติและอาจารย์คอยตักเตือน
เกิดปัญญาได้รู้เหมือนได้แก้ว
เป็นอาวุธถางแผ้วคอยเชือดเฉือน
อกุศลถอยร่นไม่แชเชือน
ผลกุศลเข้ามาเยือนชุ่มชื่นใจ
รู้เหตุรู้ผลรู้เกิดดับ
รู้รับรู้สู้รู้อาศัย
รู้กิเลสตัณหาพาสิ้นภัย
รู้นิพพานดับไปไม่กลับมา
เพื่อนเกิดแก่เจ็บตายทั้งหลายเอ๋ย
อย่าหลงเลยชีวิตควรคิดหา
สร้างกุศลผลบุญหนุนปัญญา
จะไม่พาเราหลงลงอบาย...ฯ
~คุณแม่สิริ กรินชัย~
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [