สวัสดีคุณผู้อ่านที่รักทุกท่าน ด้วยความยินดีที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อมาอีกสัปดาห์หนึ่ง กินข้าวได้ นอนหลับสนิทดี มีอวัยวะครบ 32 สามารถมาเขียนบล็อกเล่าเรื่องราวเรื่อยเปื่อยจากร้านหนังสือเล็กๆ สุดถนนข้าวสารให้ได้อ่านกันอีกสัปดาห์ ถือเป็นช่วงพักรบหน่อยนึงเพราะสุดสัปดาห์นี้ฝนไม่ตก แดดดีซักผ้าแล้วตากแห้งได้ สบาย ผ้าไม่ชื้น

ครับ ... ร้านหนังสือยังคงเปิดรอลูกค้าอยู่ตรงข้ามกับโรงพักชนะสงคราม ติดกับประตูวัดฝั่งขาออกรถยนต์เหมือนเดิม ยังไม่ได้ย้ายหนีฝนไปไหน ลูกค้าที่ต้องการหนังสือโลนลีแพลนเน็ต ไกด์บุ๊คภาษาต่างประเทศ มือหนึ่ง มือสอง แผนที่ท่องเที่ยวต่างประเทศ สามารถแวะเวียนมาเลือก มาชมกันได้ หนังสือที่ซื้อจากที่ร้านสามารถเอามาขายคืนได้ครึ่งราคา และช่วงนี้หนังสือใหม่ลด 20% โปรโมชันพิเศษสำหรับเดือนสุดท้ายก่อนเข้าไฮซีซันประจำปี 2556

เช้านี้ผมรดน้ำต้นไม้ พร้อมกับแยกเอาหน่อเล็กของต้นนางกวักมาเพาะใส่แกลลอนนมเมจิที่ใช้แทนกระถางจำเป็นอยู่หน้าร้าน ขณะที่สาวฝรั่งหน้าดื้อคนหนึ่งเดินมาถามทางไปรถไฟฟ้าหรือรถใต้ดิน เธอถือแผนที่กรุงเทพมาด้วย 1 ฉบับก่อนที่จะยื่นให้ผมพร้อมสปีคอิงลิช

"Do you know how can I go to sky train or underground train station? ... คุณรู้ไหมอ่ะ ว่าไปรถไฟฟ้าหรือรถไฟใต้ดินทางไหน" แววตาเชื่อมั่นถามมาพร้อมกับผมยุ่ง แดดอ่อนยามเช้าทำให้เม็ดเหงื่อซึมแต้มแก้มแดงปลั่งเล็กน้อย แขนข้างหนึ่งของเธอพาดมาโอบไหล่ของผมแนบสนิทในความอบอุ่น

"From here? Taxi may be better? ... จากเนี่ยนะ แท็กซี่ดีกว่าไหมน้อง" ผมเลิกคิ้วถาม พร้อมกับมือซ้ายยื่นไปโอบเอว และมือขวาบีบจมูกของเธอเขย่าเล็กน้อยอย่างมันเขี้ยว

"No, I prefer to walk. ... น้องอยากลองเดินดูนะ พี่" สะโพกของเธอกระแทกเบาๆมาที่ผม แววตาประกายวับสว่างวาบจากดวงตากลมโต ... เอ๊ะ ว่าแต่ เธอเปลี่ยนสรรพนามจาก "คุณ" มาเป็น "พี่" ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย

"Not easy, may be 1 hour. Shall you? ... ไม่ง่ายนะ อาจจะสักชั่วโมงมั้ง เอาจริงป่ะ" ผมขู่พร้อมกุมมือเธอไว้ข้างหนึ่ง แล้วเม้มปากพยักหน้าคะเนในใจ สถานีรถไฟฟ้าใกล้สุดก็สนามกีฬา ส่วนสถานีรถไฟใต้ดินใกล้สุดก็หัวลำโพง แดดกำลังเริ่มแรง เผื่อเลี้ยวผิดซอย หลงอีก ... โดนด่าตามหลัง ซวยกรูอีก

"Never mind, I'll try. ... เหอะน่า เดี๋ยวลองเอง" หญิงสาวพยักหน้า มือข้างที่ถูกกุมถูกกระชากออกแล้วผลักเข้าที่หน้าอกของผมหนักๆ แต่ในใจอาจจะบอกว่า "เอ๊ะ มันรู้ทางหรือเปล่าวะเนี่ย"

"โอเค" ผมพยักหน้าและเริ่มหันทิศทางของแผนที่ให้ตรงกับแนวถนนข้าวสาร ชี้นิ้วไล่ตามทางพร้อมบอกให้เดินตรงไปจนสุดทาง เลี้ยวขวาออกไปเจอถนนราชดำเนินเส้นใหญ่ เลี้ยวซ้ายแล้วตรงยาวเลยอนุสาวรีย์ประชาธิปไตยไป เลยภูเขาทองผ่านถนนหลานหลวง และ ..........

"If you are not lost, you shall see this train station within 1 hour. ... พี่อยากจะบอกว่าถ้าน้องไม่หลงนะ น้องจะเห็นเป้าหมายภายใน 1 ชั่วโมงแน่นอน" ผมบอกเสริมพร้อมพยักหน้ายิ้มให้อีสาวหน้าดื้อ

"Thank you. ... ขอบคุณนะพี่สุดหล่อ" สาวน้อยกล่าวขอบคุณพร้อมกับจุมพิตแผ่วเบาที่ริมฝีปากของผมก่อนจากไป

... เอ่อมม คือเป็นอันจบเรื่องของอีสาวหน้าดื้อถามทางในเวอร์ชัน Surreal-เหนือจริง ตามแบบการเขียนสไตล์ "มาร์เกวซ" ไปตอนหนึ่งนะครับ ส่วนถ้าจะใช้เทคนิคการถ่ายภาพยนตร์ในอีกมุมหนึ่งของ "คุโรซาวาแห่งราโชมอน" ก็คงจะเป็นประมาณสาวฝรั่งแบ็คแพ็คสะพายเป้หลังถือแผนที่เดินมาถามทางจากตาแว่นสักคนที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ริมถนนหน้าร้านหนังสือ ... ก็แค่นั้น ไม่มีอะไรในกอไผ่ อิ อิ ...

หนึ่งในหน้าปกเซอร์เรียลสวยๆ ของหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว ที่บ่งบอกถึงความเหนือจริงอย่างชัดเจน

ราโชมอน - ศพในดงไผ่และต้นซีดาร์ ... วรรณกรรมอมตะที่เหนือกาลเวลากับชุดความจริงในมุมที่แตกต่าง อ้างอิงได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับปัจจุสมัย ยุคที่ข้อมูลล้นท่วมไปทุกหนทุกแห่ง อันจะสนับสนุนให้คน "คิดก่อนเชื่อ" และความขัดแย้งไม่สามารถทำร้ายเราได้โดยง่าย

บ่ายๆหน่อย ลูกค้าหนุ่มยุ่นที่มาเอาหนังสือ "The night trip for men" ไปอ่านแวะกลับเข้ามาที่ร้านอีกครั้ง พร้อมกับยืนเลือกหนังสืออยู่พักใหญ่ ได้หนังสือคู่มือการชกมวยไทยไปเล่มหนึ่ง หนังสือมีภาพประกอบสีพร้อมคำอธิบายเป็นภาษาอังกฤษ และตัวนายแบบแสดงท่าชกเป็นฝรั่ง เป็นที่น่าแปลกประหลาดยิ่งนักในสายตาผม ว่า

- คนในวงการหมัดมวยบ้านเรา ไม่มีใครเก่งภาษาอังกฤษพอที่จะเขียน "Manual" การชกมวยเป็นภาษาอังกฤษเลยหรือ

- ตลาดมวยไทยมันแคบ จนไม่มีใครเขียน "Manual" การชกมวยเป็นภาษาอังกฤษ ขายทำกำไรได้เลยหรือ

- ถ้าแบบภาพใหญ่หน่อย มองที่กระทรวงกีฬาหรือกระทรวงวัฒนธรรม ไม่มีใครสนใจสนับสนุนงบประมาณเพื่อความเป็นไทยเลยหรือ ... (หรืองบประมาณมันน้อยไป)

- ฯลฯ

ถึงได้ปล่อยให้บัวขาวไปดังเมืองนอกอยู่อย่างแกนๆ อย่างงั้นๆ ตามยถากรรม ... แต่เอาน่ะ ไทยไฟต์เริ่มมีถ่ายทอดสดออกทีวีให้ดูก็โอเค (แต่ถ้าบัวขาวชกไม่ไหวจะทำไงดีล่ะเนี่ย) มีบางเว็บไซต์ขายอุปกรณ์มวยเป็นเรื่องเป็นราวก็เยี่ยม หรือแฟร์เท็กซ์ทำเรื่องมวยครบวงจรก็ดูดี มีที่พัก มีคอร์ส ก็เป็นความหวังของมวยไทยได้ระดับหนึ่ง เอกชนไทยเราเก่ง เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว จริงไหมท่าน

... เอ้าต่อครับ คุยกันแป๊บนึงได้ความว่าพี่ยุ่นแกมาเที่ยวเมืองไทยหลายเดือน ผมถามไปว่าเป็นไงบ้างไทยแลนด์โอเคไหม แกบอกว่าโอเค แกไปเที่ยวกัมพูชามาบ้าง ลาวบ้าง เทียบกันแล้วไทยแลนด์ดูดีสุด โดยเฉพาะข้าวสาร แกชอบที่นี่ สะดวกหลายอย่าง แกชมอีกหลายอย่างเลย ที่ทำเอาเจ้าบ้านอย่างผมยิ้มไม่หุบ เสียดายที่ขอถ่ายรูปไม่ได้ ... แกถามว่าจะเอาไปลงในอินเตอร์เน็ตใช่ไหม ผมบอกว่าใช่ ผมมีบล็อกเขียนเรื่องของร้าน ... พี่แกรีบส่ายหน้าปฏิเสธเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

แต่ก็ยังดีที่เขาชอบเมืองไทย ไม่เหมือนป้าชาวแอฟริกาใต้อีกคนหนึ่งที่มาฝากส่งโปสการ์ด รายนี้บ่นเมืองไทยเยอะเลยว่า มาถึงได้ 2 วันแล้ว อากาศร้อนชื้น อึดอัด ไม่เหมือนที่คาดไว้ เดี๋ยวจะไปเที่ยวเกาะ ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง โปสการ์ดที่ฝากส่งไปนิวซีแลนด์ ไปแอฟริกาใต้ก็ฟ้องกระจายเลย ผมอ่านไปก็ขำไป ในใจก็นึกว่าแอฟริกาใต้ของป้าก็ไม่ห่างจากเส้นศูนย์สูตรเท่าไหร่ อากาศมันจะไม่ร้อนชื้นหรือไงกัน คงไม่ต่างกันเท่าไหร่ละมั้ง เพียงแต่ตอนนี้มันร้อนๆฝนๆปนๆกัน เท่านั้นเอง

พูดถึงโปสการ์ดแล้ว ทำให้นึกถึงชมรมคนรักโปสการ์ดในพันทิป เห็นมีสมาชิก มีกิจกรรม ให้ทำกัน ดูน่าสนุก รู้สึกเหมือนตอนเด็กๆที่มีเวลาสะสมแสตมป์ ตามข่าว ตามซื้อกันเป็นเรื่องเป็นราว วันนี้เลยขอเอาภาพโปสการ์ดที่ลูกค้าฝากส่งที่ร้านมาแชร์ดูกันเล่นๆนะครับ ไม่ได้เจตนาอยากสอดรู้ ดูข้อความที่เขาเขียนส่งถึงกัน ... แค่ดูเล่นๆ ขำๆ เท่านั้น อย่าคิดเป็นอื่น ... ถ้ามีใครถูกใจก็ขอยกเป็นบุญกุศลของเจ้าของโปสการ์ด แต่ถ้าไม่ถูกใจก็ต้องขอรับคำตำหนิและขออภัยมา ณ ที่นี้ครับ

โปสการ์ดชุดนี้ วิวธรรมดามาตรฐานเมืองไทย วัด-ช้าง-พระ-ชายหาด-ตลาดน้ำ ... ลูกค้าเอามาฝากส่งไปฝรั่งเศส ... ประเด็นอยู่ที่ใครคนขายซักคนนึงบอกฝรั่งมาว่า แสตมป์ 1 บาทสีฟ้ารูปในหลวงนั้นใช้ติดส่งไปต่างประเทศได้ ... โชคดีจริงๆที่แม่คุณหาตู้ไปรษณีย์ไม่เจอ หรือไม่ก็ไม่รีบใจเร็วหย่อนตู้ไปเอง แต่เอามาฝากส่งที่ร้าน ผมเลยทันได้ทักไว้ และให้ติดเพิ่มเป็นที่เรียบร้อย ... แหม ทำไปได้นะ

แก๊งค์สาวหมวยที่มักจะเข้ามาถล่มโปสการ์ดที่ร้านตอนดึกๆ พวกนี้ไม่หลับไม่นอนกัน เดินถือถุงนารายา มาจากไหนไม่รู้ เข้ามาเลือกโปสการ์ดแล้วก็นั่งเขียนมันที่นี่แหละ ที่อยู่ก็เปิดดูจากสมาร์ทโฟนแทบจะเหมือนกันหมดทุกคน ส่งทีเดียว 5 คน 10 คน รีบๆเขียน รีบๆไป ก็เลยมักจะมีข้อความน้อยนิดอย่างที่เจอบ่อยๆ บางทีก็ไม่เขียนอะไรเลย เล่าด้วยรูปแค่นั้น ไม่เหมือนพวกฝรั่งที่มักจะเดินทางนาน มีเรื่องเล่าเยอะ ที่เขียนแทบจะไม่พอใช้

ฉบับนี้เป็นโปสการ์ดที่ลูกค้าฝากส่งกลับไปที่เยอรมัน ฉบับเดียวโดดๆ แต่เล่ารายละเอียดการเดินทางพร้อมสเก็ทช์ภาพแผนที่ประกอบได้ใกล้เคียงทีเดียวครับ ทริปมาตรฐาน เวียตนาม-กัมพูชา-ไทย ผ่านเข้าประเทศมาทางภาคตะวันออก ไม่พลาดเกาะช้าง-อังกอร์ ตัวโปสการ์ดเองถูกหนีบมาจากเวียตนาม ก่อนจะมาติดแสตมป์ส่งออกจากประเทศไทย

โปสการ์ดชุดนี้ ลูกค้าหมีขาวจัดให้ส่งกลับไปรัสเซียบ้านเกิด ลายมือเขียนบรรจง เอียงเป็นระเบียบเรียบร้อย บวกเล่นหางเล็กๆ ท่าทางจะเป็นคนโรแมนติคนิดๆ อาร์ตหน่อยๆ สอดคล้องกับโทนของภาพบนโปสการ์ดที่เน้นวัดพระแก้ว ลวดลายกนก ศิลปะแบบไทยๆ ท่าทางจะชอบแนวนี้ ... ลายมือแบบนี้ บ้านเราสมัยนี้หายากแล้ว ส่วนใหญ่จะเขียนสไตล์วัยรุ่น กลมๆ น่ารัก ไม่กด ไม่เหลี่ยม แถมเด็กเดี๋ยวนี้ สะกดคำ ผสมสระ ผันเสียงวรรณยุกต์ไม่แม่นเหมือนสมัยก่อน (ภาษาไทย ม.ปลาย ผมจำชื่อหนังสือได้อยู่ : วรรณวิจักษ์-ทักษะพัฒนา-ภาษาพิจารณ์ โดนสุดๆ) ... สมัยนี้เอาแต่ จุงเบย อุต๊ะ คริขุ ... ปวดกะโหลก 

สัปดาห์นี้ขอจบด้วย ... โปสการ์ดลายมือโย้เย้ แย่ที่สุดที่เคยรับฝากมาครับ ตัวหนังสือที่เขียนวางกลับข้าง ไม่ได้ทิศทางกับตัวหนังสือไทยที่พิมพ์ลงบนโปสการ์ด ช่องพื้นที่แบ่งสำหรับที่อยู่กับข้อความ ก็เขียนปีนล้นซะงั้น ถามลูกค้าหญิงสาวได้ความว่าเป็นลายมือเด็กน้อยประมาณ 6 ขวบเขียนส่งให้คุณยายที่เอสโตเนีย คุณยายคนรับคงดีใจยิ้มแก้มแทบแตก ตอนอ่านลายมือหลานบนโปสการ์ดจากเมืองไทย ... (แสตมป์ที่ติดบนโปสการ์ด เป็นแสตมป์ที่ระลึกวันเฉลิมพระชนมพรรษา พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว มีเมล็ดข้าวมงคลติดอยู่ด้วย เพิ่งเคยเห็นมีการใช้จริงเป็นครั้งแรก)

ราตรีสวัสดิ์ครับ

Create Date : 21 กันยายน 2556
Last Update : 21 กันยายน 2556 13:44:04 น.		1 comments
Counter : 1926 Pageviews.
Share Tweet