สวัสดีคุณผู้อ่านที่รักทุกท่าน ด้วยความยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งครับ ... กับร้านหนังสือไกด์บุ๊คเล็กๆในข้าวสาร สุดปลายถนนตรงข้ามสถานีโรงพักฯ ฝั่งวัดชนะสงคราม ด้านซ้ายเป็นร้านอาหารอินเดียและร้านรองเท้าหนังติดกับประตูวัดชนะฯ ส่วนด้านขวาบางวันจะมีราวขายเสื้อยืดของหนุ่มแจ็คมาวางขาย เป็นเสื้อยืดลายสกรีนที่หนุ่มออกแบบเอง แล้วค่อยไปจ้างเขาทำบล็อกและสกรีนก่อนเอามาแขวนขายหน้าบ้านติดๆกัน ... ตอนค่ำๆบรรยากาศสุดถนนข้าวสารของฝั่งนี้จะมีคนเดินไม่มากนัก เพราะด้านซ้ายติดกับวัดชนะฯ ไม่เหมือนกับสุดถนนข้าวสารอีกฝั่งหนึ่งซึ่งคนเดินเยอะกว่า บริเวณนั้นมีเบอร์เกอร์คิงกับแม็คโดนัลด์ในบัดดี้เป็นแม่เหล็กดูดฝรั่ง ส่วนแม่เหล็กดูดคนไทยให้เลี้ยวซ้ายเดินไปไม่กี่อึดใจก็จะเจอวงเวียนสเวนเซ่นส์ ที่มีแผงลอยขายของกินหลายอย่าง ทั้งโจ๊ก 2 ร้าน สุกี้กะทะร้อน ข้าวมันไก่ ข้าวหมกไก่-อาอีซะฮ์ ก๋วยเตี๋ยวไก่ ก๋วยจั๊บ กระเพาะปลา ก๋วยจั๊บน้ำใส ก๋วยเตี๋ยวปลา ร้านอาหารอีสาน ร้านนม-ขนมปังปิ้ง โรตี ปลาหมึกย่าง ขนมน้ำกะทิ ลูกชิ้นทอด ขนมเบื้อง ... เขียนไปๆ ชักงง ทำไมเยอะจัง นี่มันตลาดโต้รุ่งย่อมๆได้ละมังครับ ... พอดีกว่า ชักจะน้ำลายไหล เดี๋ยวไม่มีอารมณ์เขียนต่อ กลายเป็นบล็อกของกินไปซะก่อน

ร้านหนังสือยังเปิดอยู่ครับ เพื่อบริการลูกค้าที่ต้องการหนังสือไกด์บุ๊คภาษาต่างประเทศ ทั้งมือหนึ่งและมือสอง ทั้งภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส สเปน ฮีบรู ตลอดจนแผนที่ เฟรสบุ๊ค และหนังสือสำหรับอ่านเล่นหลากหลายภาษา โดยเฉพาะไกด์บุ๊คนี่ซื้อไปแล้วเอากลับมาขายคืนที่ร้านได้ครึ่งราคาอีกด้วย เป็นการสนับสนุนให้ใช้ทรัพยากรให้ได้ประโยชน์มากๆ และทำให้มีหนังสือเปลี่ยนมือไปมาให้ได้อ่านกันมากขึ้นอีกด้วย เผื่อว่าคนไทยเราจะได้ใช้หนังสือมือสองราคาย่อมเยาว์มากขึ้น คุณภาพการศึกษาบ้านเราจะได้ดีขึ้นกว่าที่เขาสำรวจมา

มองจากสายตาคนทำงานลูกจ้างกินเงินเดือน ปกติก็มักจะยอมรับฟังผลและคิด วิเคราะห์หาสาเหตุ จุดอ่อน เหมือนกับการมองกระจกที่สะท้อนภาพในมุมอื่นที่สายตาเราไม่เห็นโดยตรง อาจจะทำให้เห็นภาพหลายๆอย่างที่เรามองไม่เห็น ซึ่งถ้ามันไม่ดี เราก็จะได้รู้และหาทางทำให้มันดีขึ้นซะ ... กว่าสิบปีก่อนผมจำได้ว่า เคยมีอยู่วันหนึ่งที่ก้มหน้าก้มตาเดินไปตลาดตอนเช้าจนผ่านประมาณห้างตั้งฮั่วเส็งที่ยังไม่เปิดขายของ จำเป็นต้องชะลอฝีเท้าลงเพราะมีคนเดินอยู่ข้างหน้า เงยหน้าดูอีกทีก็เห็นเป็นหลังของหญิงสาวร่างเล็กในชุดทำงานประมาณเสื้อสูท ประโปรงทรงเอ กับรองเท้าคัทชูส์หุ้มส้น แต่สะดุดตรงที่ขอบปลายกระโปรงด้านล่าง-ข้างหลังของเธอมันตลบขึ้นมาด้วยอะไรสักอย่างก็ไม่ทราบ ค้างอยู่ที่เอวด้านหลัง เผยผิวและทรวดทรงแจกันในเป๊ตติโค๊ตและอะไรๆอีกก็จำไม่ได้ ผมชะงักหยุดก้าวขาทันที ก่อนจะหันมองซ้าย-ขวา หาตัวช่วย ... โชคดีจริงๆที่ไม่ต้องบอกเธอด้วยตัวเอง ด้านหลังผมมีหญิงวัยกลางคนเพิ่งเดินข้ามถนนมาพอดี ผมจึงกวักมือเรียกแล้วทำมือชี้ไปที่หุ่นทรงแจกันสล้างตรงหน้าเพื่อให้เธอรับหน้าที่ผู้สื่อข่าวนั้น ก่อนที่ผมจะสาวเท้าเดินแซงหน้าเธอไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้หันไปมองอะไรๆอีก ตอนที่เดินผ่านไป

พูดถึงมุมที่มองไม่เห็นแล้ว ก็ต้องบอกว่าไม่ทุกคนนะครับ ที่จะน้อมรับคำวิจารณ์ในแง่ลบ คำติ หรือบอกกล่าวเชิงขอให้ปรับปรุงอะไรๆที่เกี่ยวกับตัวเรา ก็ได้แต่หวังว่าคนที่มีหน้าที่ ผู้ที่เกี่ยวข้องกับผลสำรวจเรื่องการศึกษาบ้านเราคงจะได้ดูเนื้อหา ที่มาที่ไปของผลนั้น และอะไรที่มันควรจะต้องทำก็ทำได้แล้ว ไม่ใช่เพื่อใคร เพราะใคร แต่เพราะมันคือหน้าที่ของคุณ ... ใครบางคนเคยบอกไว้เป็นภาษาคำพูดที่เข้าใจง่ายๆ ... "ธรรมะคือหน้าที่" ... คุณเป็นใคร ทำหน้าที่อะไรก็ทำให้ดีที่สุด จะได้ไม่เปลืองลมหายใจที่สูดไปเปล่าๆทุกวี่วัน

ว่าแล้วก็ขออนุญาตเอาบทความที่คอลัมนิสต์เขียนถึงถนนข้าวสารไว้ จากเว็บไซต์ของโลนลีแพลนเน็ตมาแปล มาแชร์ให้อ่านกันนะครับ เป็นบทความที่ตัดตอนวันที่ 33 ของการเดินทางมาบรรยาย เพราะเป็นวันที่เดินทางออกจากพม่าเข้ามาถึงกรุงเทพ ถนนข้าวสาร ... ตอนท้ายบทความมีคอมเม้นท์จากผู้อ่านทั่วโลกที่เข้ามาต่อเติมให้ครบถ้วนสมบูรณ์มากขึ้น ซึ่งแน่นอนครับ บ้างเป็นข้อเท็จจริง บ้างเป็นคำวิจารณ์ ซึ่งมีทั้งบวกและลบที่เราชาวข้าวสารไม่อาจปฏิเสธ

Day 33 : Arriving on Khao san road / Oliver smith

ผมมีความเชื่อในการวินิจฉัยทางการแพทย์สำหรับโรคติดเที่ยว Traveller bug นะ มันเป็นโรคที่บอกอาการฟ้องให้เห็นอย่างชัดเจนเลย เช่น อาการติดเปลญวน คีบแตะ และก็เป็นสาวกเพลงเร็กเก้เดินโหย่งเหย่งท่าทางเหมือนตอนเปลี่ยนกางเกงใน เป็นอาการเดียวกันทั่วโลกเลย ตั้งแต่สูงสุดเขาหิมาลัยจนถึงทะเลสาบน้ำเค็มในโบลิเวีย (bolivian salt flat) แต่ถ้าจะมีที่ไหนสักแห่งในโลกที่เห็นTraveller bug เยอะที่สุด เต็มไปหมด ก็นี่เลย ถนนที่ผมเพิ่งออกจากพม่ามาถึงนี่เอง ... ถนนข้าวสาร / กรุงเทพ

ถ้าคุณไม่เคยมาที่นี่ และได้มีโอกาสมา ... รู้ไว้ด้วยว่านี่เป็นเมืองหลวงของแบ็คแพ็คเกอร์ในประเทศไทย ถนนที่มีนักท่องเที่ยวเป็นพันๆมาเจอกันและก็แยกย้ายกันไปทุกๆวัน มีชื่อเสียงกับการเป็นถนนที่ไฟสลัวๆ นั่งดื่มกันไปเรื่อยเปื่อย ไม่เมาไม่เลิก เป็นสถานที่ที่ใจดวงน้อยถวิลหา

คุณสามารถมานั่งดื่มได้ในบาร์ที่บ๋อยใส่เสื้อยืดเขียนว่า “ไม่เช็คอายุ” กินแมลงทอดเป็นอาหารเช้าก็ได้ สักลวดลายของจัสติน บีเบอร์ลงบนหลังก็ได้ มีแม้แต่กับคนทำบัตรปลอมนักศึกษามหาวิทยาลัยอ๊อกซ์ฟอร์ด หรือฟรีเมสัน บางทีอาจจะมีบัตรเข้าเพนตากอนได้ก็ได้ ใครจะรู้ มีกระทั่งโฮสเทลราคาถูกแสนถูก มีแค่ที่นอนเป็นเสื่อบางๆ สากๆ แถมบริการปลุกให้ตื่นตอนเช้าจากหนูตัวเขื่องขนาดหมาลาบราดอร์ที่มาซุกอยู่ข้างหู

อ๋อ ... แน่นอน ถนนข้าวสารมันไม่ได้เหมือนกันกับที่อื่นทุกที่ในเมืองไทยหรือแม้แต่กรุงเทพหรอกนะ มันก็แค่ไม่ค่อยมีคลาสเท่าไหร่ นักท่องเที่ยวร้อยพ่อพันแม่และก็คนอีกเยอะที่มองสูงเกินไปสำหรับที่นี่ บางตอนในนวนิยายเรื่อง The beach ของอเล็กซ์ การ์แลนด์ เขียนว่า ซักวันถ้าได้เจอไอ้คนเขียนโลนลีแพลนเน็ท ผมจะถามมันว่า “What’s so fucking lonely about Khao san road?”

… (เอ่อ ... ยังไงดีล่ะ ไอ้ประโยคในเครื่องหมายคำพูดประโยคนี้ ถ้าไม่แปล ผมว่ามันน่าจะสื่อความหมายและอารมณ์ได้ถึงกว่านะ เอาว่าประโยคนี้ทิ้งไว้อย่างนี้ละกันครับ หึ หึ) ...

แต่นี่คือประเด็นล่ะ สำหรับนักท่องเที่ยวจำนวนมหาศาล (รวมทั้งผมด้วย) ที่นี่เป็นจุดเริ่มต้นจุดแรกสำหรับการผจญภัยในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของคุณ และสำหรับนักท่องเที่ยวหน้าใหม่นะ ผมว่า ถนนข้าวสารนี่จะบันทึกชีวิตการท่องเที่ยวก้าวแรกของคุณเอาไว้ตลอดกาลเลย ลองมาเดินที่นี่จะรู้สึกเหมือนกับเป็นเด็กที่ออกมาเที่ยวนอกบ้านครั้งแรก แล้วได้ไปดิสนีย์แลนด์น่ะ อ้าปากค้าง เปิดประตูก้าวเข้าสู่โลกใหม่ โลกแห่งเวทย์มนตร์ ที่คุณสามารถกินแมลงได้ ใส่เสื้อกล้ามทุกวี่ทุกวันเหมือนๆกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆที่ก็ทำเหมือนกัน

นี่แหละคือขั้นแรกสู่เส้นทางการเป็นโรคติดเที่ยว Travel bug และเหมือนกับรอยสักของจัสติน บีเบอร์น่ะแหละ – เชื้อโรคติดเที่ยวมันจะติดตัวคุณตลอดไป

สถิติวันนี้ – ผัดไทย 1 จาน / จักรยาน 2 รอบ / เบียร์ช้าง 3 ขวด

Comment

- อิสซาเบลลา / ลอนดอน

ฉันเคยไปที่นั่นมา 27 ปีแล้ว ตอนนี้เชื้อโรคนั่นมันก็ยังไม่ได้หลุดหายไปไหนเลยเนี่ย

- สุมิตรา บิสวาส / นิวเดลี

ผมเคยไปกรุงเทพ 3 ครั้ง เราพักที่สุขุมวิท 2 ครั้ง มันโอเคมากเลย โดยเฉพาะทริปเต็มวันที่อยุธยา ที่แม่น้ำแควเมืองกาญ ส่วนข้าวสารนะเหรอ ก็เดิมๆ น่าเบื่อ

- แอน เดอ พาว / เบลเยียม

เรารักข้าวสารนะ เราไปตั้งต้นเที่ยวเมืองไทยที่นั่นตอนเดือนกุมภา แล้วก็กลับไปอีกทีตอนจบทริปในเดือนกรกฎา ฉันชอบถือเบียร์ไปนั่งดูนักท่องเที่ยวผ่านไปมา ได้เจออะไรแปลกๆบ่อยไป ยังกับว่าได้ไปนั่งชายหาดที่ไหนซักที่นอกเมืองไกลๆ บรรยากาศโคตรจะฮอลิเดย์เลย ไปเที่ยวเอเชียตะวันออกรอบหน้า กะว่าจะไปแวะตั้งหลักที่ข้าวสารอีกที

- แอน วาร์ด

อีก 2 เดือนจะไปเที่ยวที่นั่น ตั้งตารอเลยแหละ อยากไป ไม่เคยไปมาก่อนเลย

- No film left

ฮ่า ... ข้าวสาร เพื่อนเก่า ไปเมาหัวทิ่มได้ทั้งวี่ทั้งวัน

- ลอรี่ สมิทธิ

ใช่เลย ... ข้าวสาร ภาพตัวแทนของเมืองไทยทั้งหมด ดีดีทั้งนั้น? ... ( พอดีพี่แกมีเครื่องหมายคำถามติดมาท้ายประโยคด้วยครับ ไม่แน่ใจอารมณ์ว่า พูดจริงหรือประชดน่ะ ...  )

- โอลลี บัทเลอร์ / ไอร์แลนด์

กรุงเทพเหรอ ถ้าอยากอยู่ห่างๆพวกนักท่องเที่ยวละก็ไปพักที่เยาวราชดีกว่า ข้าวสารกับสุขุมวิทมีแต่ฝรั่งเต็มไปหมด กรุงเทพก็ปลอดภัยนะ แต่จะไปข้าวสารละก็ระวังพวกหัวขโมยไว้บ้างก็ดี

- แมททิว ฮอลลินส์เฮด

ใช่เลย ผมตั้งต้นการเดินทางทริปใหญ่ที่นั่นเมื่อ 10 ปีก่อน เป็นความประทับใจสุดยอดเลย - บัตรปลอม เสื้อยืดปอนปอน นั่งก๊งงง ... ไม่แน่ใจนะว่าจะกลับไปอีก

- พอล บุ๊คเกอร์

ปลายปีนี้ผมไปพักที่สุขุมวิท ว่าจะลองไปแวะดูซักที

- ทันยา โชปค์

จริงด้วย คุณพูดถูกทุกอย่างเลย

- อาเธอร์ นีปินสกี

ผมไปที่กรุงเทพไม่รู้กี่รอบแล้ว แต่ไปแวะข้าวสารแค่หนเดียวเอง และก็ไม่ไปอีกเลย แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ ... และจะบอกให้นะ เชื้อนั่นยังอยู่และตอนนี้มันก็เริ่มออกฤทธิ์อีกแล้วด้วย

- ลาริซา ซิลเบิร์ท

ตอนอายุ 18 ฉันไปเที่ยวคนเดียวและเอเยนต์จองที่พักที่นั่นไว้ให้ มันแย่มากเลยอ่ะ ... ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้างนะ แต่ตอนนั้นมันไม่มีรถไฟแล้วคุณก็ต้องนั่งตุ๊กตุ๊ก ไปที่สถานีไม่ก็จุดหมายที่คุณจะไป ทีนี้สำหรับคนที่เคยเจอรถชนมาก่อนเนี่ย นั่งตุ๊กตุ๊กมันเสี่ยงมากกว่าสนุกนะ แล้วก็ไม่แนะนำด้วยสำหรับสาวๆที่ไปเที่ยวคนเดียว คุณอาจจะเจอหัวขโมยหรือไม่ก็พวกโรคจิตลวนลามเอา ถ้าคุณไปกันเป็นกลุ่มหรือเป็นผู้ชายไปคนเดียวก็อาจจะสนุก แต่ถ้าเป้นผู้หญิงคนเดียวฉันไม่แนะนำ ( ริชาร์ด ฮุคเกอร์ - คุณอาจจะเลือกเป็นแท็กซี่ติดแอร์ก็ได้นะ ไม่ก็เรือด่วนหรือรถประจำทางก็เยอะ )

- วิล เคลแซล / วอร์วิค อังกฤษ

ที่นั่นเหมาะสำหรับวันรุ่นที่เริ่มออกเดินทางท่องเที่ยวนะ โดยเฉพาะถ้าอยากเจอคนที่ชอบเหมือนๆกัน ปัญหาก็คือมันก็เป็นแหล่งอาชญากรรมเหมือนกัน พวกลักเล็กขโมยน้อย นักล้วงก็มี ไม่ใช่ต้องระวังเฉพาะคนไทยนะ แต่นักท่องเที่ยวมือไวก็ด้วย ... ทุกอย่างเลยทั้งแท็บเลท กล้อง เงิน หรืออะไรที่มีค่าทั้งหลายแหล่ โดยเฉพาะตอนที่เริ่มสนุกจนเพลิน เมาจนลืมตัว ... ควรจะจำให้ขึ้นใจไว้เลยว่า อย่าเมาเพลินจนลืมสติ

- แจน เบแฮร์

ไปพักที่ซอยรามบุตรีใกล้ๆก็ได้ ที่นั่นมีที่พักราคาถูกเหมือนกัน

- รอยซ์ ลี

ยังไม่เคยไปเลย เดี๋ยวไปกรุงเทพคราวหน้าต้องแวะซะหน่อย

- แอนโทนี การ์เซีย

ที่นั่นก็ดีนะ แต่ที่ซอยนานา สุขุมวิทก็ใช้ได้

- เจสัน แกรนท์

ไอ้เชื้อนั่นมันยังไม่หายไปไหนเลย

- เดกานิท มาร์กาลิท / อิสราเอล

เราเคยไปที่นั่นมาเมื่อ 2 ปีก่อน ที่มักกะสันก็โอเคนะ

เจตตจัน

ปล. หนูตัวขนาดหมาลาบลาดอร์นี่ผมว่าหนักไป แต่ห้องถูกๆโทรมๆราคาประมาณคืนละร้อยในบทความ ผมเคยได้ยินเหมือนกันครับ ดูจากราคาก็พอจะนึกภาพออกว่าสภาพประมาณไหน แต่ได้ยินชื่อสถานที่ใหม่อยู่อันหนึ่งจากบทความนี้ ดูน่าสนใจเลยหารูปมาให้ดูกัน สวยดีครับ ... "Bolivian salt flat" (ขอบคุณภาพสวยๆจากเว็บไซต์ //www.dailymail.co.uk)

Bolivia's Uyuni salt flats are spectacular. It’s almost impossible to distinguish in these dream-like landscapes where the sky ends and the ground begins. The flats, located in Southern Bolivia near the country's Tunupa volcano make up the world's largest salt desert, around 11,000 km sq. ... "อูยูนิ" มันคือทะเลสาบเกลือแสนสวยที่นักท่องเที่ยวนิยมเดินทางไปพัก บรรยากาศเวิ้งว้างประหนึ่งจะตัดขาดจากโลกภายนอก ใจกลางพื้นที่กว่า 11,000 ตารางกิโลเมตร

It is hard to tell where the lakes end and the clouds begin in this beautiful image. ... ภาพไกลสุดสายตา ณ สุดขอบฟ้าจุดจบระหว่างเมฆกับทะเลสาบ

The salt flats themselves are 3,600 m above sea level in the Andes - making it almost possible, it seems, to reach up and touch the clouds from the ground. The lithium in the area makes up half the world's supply and is used in batteries for mobile phones and computers, as well as being a key element in electric cars ... ณ ที่ราบความสูง 3600 เมตร บนเทือกเขาแอนดีส ใจกลางทวีปอเมริกาใต้ สูงเสียดเมฆ และเป็นแหล่งผลิตลิเธียมป้อนอุตสาหกรรมแบตเตอรีเกือบครึ่งโลก

The hexagons in this landscape evolved after the salt pan, near Bolivia's Volcano Tunupa, had dried up.  Photographed at twilight, the dried up salt pans appear blue in colour. ... แผ่นเกลือแห้งแตกร้าวเป็นลายสวยงาม ใกล้ภูเขาไฟ "ทูนูปา" ของโบลิเวีย

Bolivia is home to the salt flats, while a NASA satellite pic shows the area from above. ... ภาพถ่ายจากดาวเทียม แสดงตำแหน่งของ "อูยูนิ" ใจกลางเทือกเขาแอนดีส ในโบลิเวีย

Create Date : 28 กันยายน 2556
Last Update : 28 กันยายน 2556 22:45:36 น.		2 comments
Counter : 2063 Pageviews.
Share Tweet