Bloggang.com : jettajan : ร้านหนังสือในข้าวสาร ... ตอน กำคิตตี้ ดีกว่ากำตด

ร้านหนังสือในข้าวสาร ... ตอน กำคิตตี้ ดีกว่ากำตด

สวัสดีคุณผู้อ่านที่รักทุกท่าน ด้วยความยินดีครับกับการที่ยังมีชีวิตอยู่ ยังครบ 32 กินได้ นอนหลับ และยังได้มาเขียนเรื่องราวเรื่อยเปื่อยจากร้านหนังสือมือสองเล็กๆในถนนข้าวสารให้ได้ฟังกันอีก ในบรรยากาศค่ำๆที่เย็นสบายของต้นปีที่ยังไม่ทันหายหนาวเท่าไหร่ แต่ผมกลับอยู่ในอารมณ์ของการพยายามวางอุเบกขา ถึงจะไม่ได้เห็นกับตาในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่การกระทำนั้นก็ส่งผลให้เห็นอยู่และไม่สามารถจะแก้ไขอะไรได้แล้ว ... คือต้นนางกวักในกระถางใหญ่หน้าร้านที่เฝ้ารดน้ำอยู่แทบจะทุกวัน เช้า-เย็น โดนมือมืดเอาของมีคมตัดไปเป็นกำมือ ติดๆกัน 2 วัน แล้วเว้นอีกเกือบสัปดาห์หนึ่งก็โดนตัดอีกครั้ง หลังจากที่ผมตบแต่งร่องรอยการตัดไปในครั้งแรกและหันหน้ากระถางเสียใหม่ เพื่อรับแดด

ก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ ... สักปีก่อนต้นไม้หลายกระถางของ "พี่เกียรติ" ร้านรองเท้าข้างๆก็โดนประจำ อาทิเช่น ลูกทับทิมที่กำลังสวยโดนจิกไป กุหลาบกระถางสวยโดนเล่นงานกระเจิง อ่างปลาเล็กๆหน้าร้านถูกตีขาเอียง-ขอบบิ่น จนแม้แต่นางกวักกระถางย่อมๆก็โดนเด็ดใบ หักก้านจนเยิน เย็นวันที่เห็นด้วยกันนั้น "พี่เกียรติ" ตัดก้านต้นนางกวักจนเหลือแต่ตอ เพื่อที่จะรอให้โตขึ้นใหม่ในอีกไม่กี่สัปดาห์ต่อมา วันนั้นก็ยังคิดเสียใจกับต้นนางกวักเพื่อนบ้านที่โดนทำร้าย ... จนกระทั่งวันนี้ก็ได้รับความรู้สึกที่เกิดขึ้นโดยตรงกับตัวเอง แต่เหตุการณ์ก็ช่วยให้ได้แง่คิดเล็กๆน้อยๆบางอย่าง เช่น

- ต้นไม้หน้าบ้านที่เราเฝ้าดูแลเอาใจใส่ ตบแต่งใบ รดน้ำ อย่างดี ก็ยังมีโอกาสเกิดเหตุไม่พึงประสงค์ได้ ... ความแน่นอนคือความไม่แน่นอนโดยแท้

- ต้นไม้ถูกตัดทำร้ายจนเยิน แต่เราในฐานะคนปลูก ดูแลรดน้ำต่อไปตามหน้าที่ ไม่กี่สัปดาห์ต่อไป ต้นไม้ก็กลับมาโตใหม่ได้อีกครั้ง ... เวลาที่ผ่านไปเป็นหมอรักษาคนไข้ที่ดีที่สุดเสมอ

- ต้นไม้ถูกตัดไปแล้ว วันแรกที่เจอก็มีแต่คำถามลอยอยู่ในหัวว่า "แค่ต้นไม้กระถางหนึ่ง ... ตัดทำไม ... ใบนางกวักถูกตัดหายไป ... อ็อกซิเจนที่ถูกคายออกมาจากใบไม้ก็น้อยลง ... ใครได้อะไร ..." พอสักพักก็ได้แต่วางอุเบกขา ทำใจแล้วร้องเพลงของพี่ป้อมฟังเพลินๆ "ไม่รู้ไปโกรธใครมา ไม่พูดไม่จา .... "

(ใช่ ... พี่เกียรติยังแซวอยู่เลยว่า "ไปทำให้ "เขา" โกรธมั้ง ก็เลยมาตัดนางกวักแก้แค้น" ... ผมได้แต่ตบแต่งรอยตัดก้านใบของนางกวัก แล้วแซวกลับไปว่า "เปล่านี่ สงสัยเขามาแก้แค้นผิดร้านมากกว่า ตอนกลางคืนมืดๆ คงมองสลับร้านกัน" ก่อนที่เราสองคนจะหัวเราะก๊ากแล้วก็รดน้ำต้นไม้ต่ออย่างอารมณ์ดี)

...

ร้านหนังสือยังเปิดอยู่ครับสำหรับนักท่องเที่ยวที่ต้องการหนังสือไกด์บุ๊คต่างประเทศ โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ ทั้งเล่มใหม่จากโลนลีแพลนเน็ต หรือจะเป็นไกด์บุ๊คมือสองที่ผ่านการใช้งานมาแล้วแต่ราคาจะย่อมเยาว์กว่า นอกจากนั้นก็ยังมีเฟรสบุ๊คไว้ให้ได้เลือกกันอีกหลายภาษา และหลังจากใช้แล้วหนังสือของร้านสามารถเอากลับมาขายคืนได้ครึ่งราคาด้วย โดยอย่าฉีกหน้าให้ขาดหายไปและไม่ตกน้ำเปียกทั้งเล่มก็จะยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ

วันนั้นคู่ลูกค้ารุ่นใหญ่จากฝรั่งเศสเข้ามาที่ร้านแต่เช้า เพื่อค้นหาไกด์บุ๊คเที่ยวภาคใต้ของไทยในสเป็คว่าราคาถูกเป็นอันดับแรก

"Do you have guidebook for southern thailand? I prefer the cheap one." ลุงฝรั่งร่างสูงถาม พร้อมบอกสเป็คสำคัญมาให้ในคราวเดียวกัน

"Yes, why not? I have this, 2nd. hand Lonely planet "Thailand's Islands & Beaches 2008." ผมกวาดสายตาค้นหาฉบับปี 2008 มือสองเล่มสุดท้ายฉบับนั้นจนเจอแล้วหยิบออกมาจากชั้น ยื่นให้ลูกค้าดู

"Which year is it?" ป้าฝรั่งถามปีมาหลังจากดูราคาที่แปะไว้

"2008, Previous 2 editions. Before 2010 and 2012, the latest edition." ผมอธิบายไปถึงความถี่ของการพิมพ์ปกนี้ เฉลี่ย 2 ปีต่อครั้ง

"Can you give me discount?" ลดได้ไหม ... ลุงลูกค้าถาม

ผมหัวเราะแล้วคิดในใจ "ต่อแต่เช้า" พร้อมกับประมาณตัวเลขเผื่อทางหนีทีไล่ ก่อนจะตอบไปว่า "อย่าเลย ราคานี้ถูกแล้ว ... นะ แต่ถ้าคุณใช้แล้วกลับมาขาย คุณได้คืนครึ่งราคานะ"

"น่า ... เก่าแล้ว แล้วเราก็ไม่ผ่านกลับมาที่กรุงเทพนี่ด้วย" ป้าช่วยตื๊อมา

เกินกว่าจะปล่อยให้เสียฤกษ์แต่เช้า ปีเก่า-เล่มสุดท้าย-เอาน่ะ ผมตัดใจบอกส่วนลดไปให้ "เป็นพิเศษ สำหรับประเดิมลูกค้าคนแรก วันนี้"

"Cool, something is better than nothing." แจ๋ว ... ลดหน่อยก็ยังดี ลุงลูกค้าว่างั้นก่อนจะจ่ายเงินแล้วก็ฝากส่งโปสการ์ดภาพมุมกว้างสวยๆจากพม่า 3 ฉบับ ขนาดมันยาวกว่าโปสการ์ดปกติของบ้านเราประมาณ 20%

"ถ้าโปสการ์ดไปไม่ถึงฝรั่งเศส ปีหน้าเราจะกลับมาหาคุณ" ป้าขู่ยิ้มๆ ขณะที่ผมหายใจไม่ทั่วท้อง แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ เดี๋ยวลูกค้าจะคิดว่าไม่มีน้ำใจพาลคืนหนังสือเสีย เลยบอกไปเลยว่า "ขนาดมันไม่เท่ากับโปสการ์ดปกติของเมืองไทยนี่นะ"

"ไม่เป็นไรหรอก เราล้อคุณเล่นน่ะ" ลุงบอกก่อนออกจากร้านไป

โปสการ์ดภาพ "ทะเลเจดีย์" แห่งพุกาม หรือ มัณฑะเลย์ ที่ว่ากันว่าสมัยที่ยังรุ่งเรืองนั้น มีเจดีย์กว่า 4,400 องค์อยู่ที่นี่ ... โปสการ์ดขนาดยาวพิเศษจากพม่า 3 ฉบับที่ลูกค้าฝรั่งเศสฝากส่ง

วันรุ่งขึ้นก็เป็นวันที่ผมจะต้องเป็นคนพูดบ้างสำหรับประโยค "Something is better than nothing" นี้ เพราะลูกค้าสาวจากอาร์เจนตินาผู้ที่มาตามหาโลนลีแพลนเน็ตเซาท์อีสต์เอเชียเวอร์ชันภาษาสเปน ซึ่งเธอมาช้าไปเกือบเดือน ตอนนั้นผมแลกได้ไว้ 2 เล่มแช่ไว้ในชั้นนานพอดู จนกระทั่งลูกค้ามาซื้อไปทั้ง 2 เล่มไล่ๆกันภายในสัปดาห์เดียว ... ดังนั้น วันนี้เธอจึงพลาดไป

"คุณมีโลนลีแพลนเน็ตเซาท์อีสต์เอเชียออนชูสตริง ภาษาสเปนไหม ฉันเห็นป้ายภาษาสเปนหน้าร้านคุณ" สาวสวยเดินเข้ามา สีผม สีตา ทรงหน้า และทรวดทรงองค์เอว บ่งบอกชัดถึงเชื้อชาติละติน ... เธอมาจากอเมริกาใต้แน่นอน

"ขอโทษจริงๆ ตอนนี้ผมมีแต่เวอร์ชันภาษาอังกฤษ ปี 2012 ล่าสุด คุณมาช้าไปหน่อย" ผมยิ้มรับลูกค้าสาวแต่เช้าแล้วตอบไป

"โอ๋ววว ... แย่ล่ะ ฉันต้องใช้ด่วนด้วยสิ ทำยังไงดีล่ะเนี่ย" เธอจุ๊ปากเล็กน้อย

"คุณใช้ภาษาอังกฤษพอได้ไหมล่ะ ผมมีปกนี้แต่เป็นเวอร์ชันภาษาอังกฤษอยู่ทั้งมือหนึ่งและมือสอง หรือถ้าคุณใช้ภาษาเยอรมันได้ ผมก็มีอยู่เหมือนกัน แต่เป็นฉบับพิมพ์เก่านะ" ผมขว้างหินก้อนใหญ่ถามทางตูมลงไปในแม่น้ำ พร้อมกับคิดในใจ ... ปลาละตินตัวนี้จะตื่นไหมหนอ

"ขอฉันดูเวอร์ชันภาษาอังกฤษของคุณหน่อยสิ" เธอทำหน้าคิดอยู่ครู่ก่อนพยักหน้า

ผมจึงเดินไปโกยมาให้เธอดูทั้งหมด 4 เล่ม เป็นฉบับพิมพ์ใหม่ปี 2012 - 1 เล่ม และมือสองปี 2008 / 2010 / 2012 รวม 3 เล่มวางเรียงรายให้เธอดู ราคาก็ลดหลั่นกันลงไป

"เอา ปกนี้ ฉันจำได้ ... ฉันขอดูได้ไหม" เธอชี้ไปที่ฉบับพิมพ์ใหม่ ปี 2012 มือหนึ่ง ... แน่ะ ตาดีเสียด้วย

"ได้สิ" ผมแกะห่อพลาสติกออก เปิดดูสภาพโลนลีแพลนเน็ตปี 2012 มือสองเล่มนั้นก่อนส่งให้เธอ มันเป็นมือสองสภาพดีที่ลูกค้าซื้อฉบับมือหนึ่งไปและเอามาขายคืนครึ่งราคาจากราคาเต็ม

เธอพลิกดูหน้าภาพสี หน้าแผนที่ และเปิดเล็งเนื้อหาภาษาอังกฤษนานสองนาน ขณะที่ปากก็ถามมา "คุณจะได้เวอร์ชันภาษาสเปนมาอีกเมื่อไหร่"

"อาจจะสักเดือน ... สองเดือน" ผมลังเล ... หนึ่งในสองเล่มที่ขายไปนั้น คุ้นๆว่าลูกค้าจะกลับมาหลังปีใหม่ ก่อนสงกรานต์

"ช้าไป" หล่อนย่นหน้า "ฉันจำเป็นต้องใช้แล้ว ฉันมาจากอาร์เจนตินา เดินทางประมาณ 2 เดือน"

"เวอร์ชันภาษาอังกฤษเล่มนั้นเป็นไงล่ะ พอไหวไหม" ผมถามแล้วชี้ไปที่หนังสือในมือของเธอ

"ภาษาอังกฤษของฉันไม่ค่อยดีนัก ... แต่ยังไงฉันคงต้องเอาเล่มนี้ไว้ก่อนละ ว่าแต่คุณจะลดราคาให้หน่อยได้ไหมล่ะ ฉันคงจะไม่ได้ใช้ประโยชน์มันเต็มที่สักเท่าไหร่หรอก" เธอว่ามา

"ถ้าคุณกลับมาที่นี่ ผมซื้อคืนครึ่งราคานะ ... คุณคงไม่ได้เก็บเอาไว้ละมั้ง" ผมบอกเธอถึงนโยบายของร้าน

"น่า ... ลดให้หน่อยนะ ฉันเดินเข้า-เดินออกร้านคุณตั้งหลายครั้งแล้ว คุณคงพอจำได้" เธอตื๊อ ส่วนผมยิ้มมุมปาก ถามไปว่า "คุณเอาเล่มไหนล่ะ เล่มปี 2010 จะถูกกว่านะ และปี 2008 จะถูกที่สุด"

"ม่ายล่ะ ฉันเอาเล่ม 2012 นี้" เธอระบุชัดเจนมาให้ พร้อมบอกต่อราคาที่ทำให้ผมต้องชะงัก "นะ ... คุณลดราคาให้ด้วยนะ ฉันต้องใช้เงินสำหรับค่าเดินทาง ค่าที่พักทริปนี้"

"ฤกษ์ดีแต่เช้า" ผมคิดในใจก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ ถามเธอไปว่า "คุณจะกลับมาคืนผมหรือเปล่านี่"

"ถ้ากลับมา ฉันคืนให้คุณฟรีเลย ... ไม่โม้ด้วย" เธอยิ้ม

"I hope so." ผมคำรามหมายมั่นในใจ แล้วยื่นหนังสือใส่ถุงให้เรียบร้อย เธอรับหนังสือแล้วยื่นมือมาเช็คแฮนด์กระชับแน่น กลิ่นน้ำหอมอิซเซย์ มิยาเกะโชยกรุ่น

หลังจากที่เธอได้หนังสือไปแล้ว ผมกลับมาห่อหนังสือโลนลีแพลนเน็ตมือสองที่ได้มาพร้อมกันร่วมสิบเล่ม ส่วนใหญ่เป็นปี 2009 ทั้งนั้นเช่น มอสโคว์ / ฟิจิ / ฟิลิปปินส์ / ออสเตรเลีย จนกระทั่งบ่ายแก่ สาวอาร์เจนฯเดินกลับเข้ามาในร้านอีกครั้งพร้อมกับอุ้ม "ตุ๊กตาคิตตี้" ตัวเบ้อเร่อมาด้วย 1 ตัว

"I got this, not easy for me to keep it during travel around. Do you want this?" เธอถาม ... แน่นอนแบกตุ๊กตาตัวขนาดเด็ก 5-6 ขวบระหว่างท่องเอเชียคงไม่ใช่เรื่องสนุก ไม่รู้เธอได้มาจากหนุ่มไหนเนื่องในวันเกิดหรือปีใหม่

"Do you kidding me?" คุณคงไม่ล้อผมเล่นใช่ไหมนี่ ... แต่ในใจบอกว่า "กรูเอาจริงนะ"

"Yes, of course." จริงสิ ... เธอคงไม่หิ้วคิตตี้ท่องเอเชียเป็นแน่แท้

ถ้าพ่อหนุ่มคนให้รู้เข้าคงเสียใจแหงที่เธอเอาตุ๊กตามาแลกหนังสือไกด์บุ๊ค ผมคิด ... แต่ใครจะแคร์ล่ะ ไม่ใช่ผมแน่ๆ และถ้าเผื่อเธอไม่กลับมา "Of course, something is better than nothing" ...

"กำคิตตี้ ดีกว่ากำตด"