สวัสดีครับคุณผู้อ่านทุกท่านที่ได้พบกันอีก ด้วยความยินดีที่ยังมีชีวิตอยู่ ยังครบ 32 ประการ กินได้นอนหลับ และ ยังสามารถมาเขียนบล็อกให้อ่านฆ่าเวลากันได้อีกครั้ง

ครับ เรื่องเล่าเรื่อยเปื่อยจากร้านหนังสือในข้าวสาร ยังคงมาให้ได้อ่านเล่นกันอยู่ พร้อมๆกับที่ร้านหนังสือก็ยังคงเปิดอยู่รับลมร้อนเดือนเมษายน ในวันสงกรานต์อันเย็นชุ่มฉ่ำไปด้วยสายน้ำในถนนข้าวสาร กับภารกิจเปิดร้านขายปืน ... ฉีดน้ำ ประจำปี ชนิดที่ไม่ทำให้ต้องเสียเวลา เสียแรงไปสาดน้ำที่ไหนไกล ไปเที่ยวที่ไหนไกล

จริงๆแล้วก็เคยรู้สึกแปลกๆเหมือนกันครับ เพราะสงกรานต์ทีนึง บริษัทหยุด คนที่ทำงานก็จะกลับบ้านเดินทางไกลไปต่างจังหวัดกัน เหนือ-ใต้-อีสาน ทักทายเฮฮากัน แซวกันไปว่า "ถ้าออกจากบ้านช้าละก็ คงต้องฉลองสงกรานต์กันบนรถที่ติดอยู่แถวถนนสายเอเชีย ถนนมิตรภาพกันเป็นแน่แท้" ... อันตัวเราก็ใช้ประโยคเดิม "เปล่า ไม่ได้ไปไหน ... เล่นน้ำหน้าบ้านเหมือนเดิม" จำได้ว่ามีอยู่ปีหนึ่ง อาจหาญคิดการณ์ไกลถึงขั้น "ขายข้าวไข่เจียว" วันสงกรานต์ กะว่าคนมากัน 3 วันเป็นแสนๆ ขอสัก 1000 ถาดโฟมเท่านั้นพอ ... เอาไข่เบอร์หนึ่งฟองใหญ่ ข้าวหอมมะลิสวยๆผสมข้าวซ้อมมือแดงๆ มีคุณภาพ ซอสศรีราชาอย่างดี พร้อมน้ำปลาพริกขี้หนู ถาดละ 20-25 บาท ... โอ้ พระเจ้า ขายชิลชิล 3 วัน เงินหมื่นจะไปไหนเสีย กำไรเห็นๆ ว่าแล้วก็ซื้อถาดโฟม ช้อนพลาสติก ซอส ข้าว 2 ถุงพอ ไข่ 3-4 ถาด เดี๋ยวขาดเหลือไปตั้งฮั่วเส็งได้ ใกล้นิดเดียว

พอสงกรานต์ตะลุมบอนวันจริง ตอนเช้า-สาย-เที่ยง ถนนเริ่มเละ คนอัดกันเต็ม ครึ่งวันผ่านไปคงยังไม่หิวกัน แต่พอเดินๆไปดูข้างๆวัด เจอข้าวกระเพราหมูสับ 10 บาท / มาม่าผัด 10 บาท / ข้าวไข่เจียว 10 บาท เต็มถนน ผมใจหายวาบ "ซวยละ"

พอเย็นคนเริ่มหิว เพราะเล่นมาทั้งวัน ลูกค้าล้นมาจากทางด้านหน้าวัด นรกเริ่มมาเยือนพ่อค้ามือใหม่ ... ไข่เริ่มเจียวไม่ทัน ข้าวสุกไม่ทัน (ก็ขนาดมันพอกินในบ้านไม่กี่คนเอง) กะทะร้อนช้าเพราะเตาปิคนิคไม่มีเหล็กบังลม ลูกค้าเริ่มต่อคิว พอข้าว-ไข่เริ่มร่อยหรอ จะไปซื้อมาเติมจากตั้งฮั่วเส็ง ปรากฏว่า "ไข่หมดห้าง" ข้าวหอมก็หมด เหลือแต่ข้าวถุงละ 100 ไม่กี่ถุง พนักงานบอกว่า

"พี่ขายข้าวไข่เจียวหรือเปล่า ถ้าใช่ก็เขาใช้ข้าวยี่ห้อนี้แหละ เหลืออยู่ไม่กี่ถุงนี่เอง"

ผมคิดในใจ "เอาวะ ตายดาบหน้า ถ้าไข่หมดก็ข้าวเปล่าคลุกน้ำปลาแล้วกัน" คว้าข้าวหิ้วไหว 2 ถุง 10 กิโล ก็เผ่นแน่บกลับมาเจียวไข่ต่อจนมืด ไข่หมดก็เลิก พอวันรุ่งขึ้นผมปรับกระบวนทัพใหม่ ตุนข้าว ตุนไข่ เพิ่ม พอบ่ายก็เริ่มเจียวไข่ตุนไว้ ข้าวหุงตุนไว้ ย้ายเตาแก๊ซปิคนิคไปติดตู้ชุมสายโทรศัพท์ช่วยบังลมได้หน่อย และลดราคาลงมาเป็นถาดละ 15 บาทบ้าง 10 บาทบ้าง ทีนี้ลูกค้าก็เริ่มมาเร็ว กะทะไม่ว่างเลยตลอด 2 วันที่เหลือ ปรากฏว่า 3 วัน นับรวมแล้วใช้ไข่ประมาณ เฉียดๆ 300 ฟอง ถาดละไม่ถึง 20 บาท ก็ขายได้ประมาณ 5000 หักของเหลือ หักต้นทุน ข้าว-ไข่-จาน-ช้อน-น้ำมัน หักค่าอุปกรณ์มือใหม่แล้วทำให้ผมได้ข้อสรุปที่ชัดเจนว่า

"ขายข้าวไข่เจียวตอนสงกรานต์ ไม่ใช่เรื่องของมือสมัครเล่น เพราะได้ไม่คุ้มเหนื่อย แถมอยู่หน้าเตาตลอด ทั้งร้อน ทั้งเมื่อย ปล่อยให้แม่ค้ารถเข็นมืออาชีพได้ทำงานที่เขาถนัดดีกว่า อย่าไปแย่งงานเขาเลย ... ส่วนเราก็กลับมาขายน้ำ ขายปืน ขายเอามันส์ ไม่ได้ขายเอาเงินกันต่อไปละกัน"

สำหรับปีนี้อากาศร้อนตับแตก ตรรกะง่ายๆเหมาะสำหรับการเดาเอาเองว่า ผู้คนคงมาเล่นน้ำกันสนุกแน่ น่าจะมากันเยอะ แต่ผมมองดูสภาพถนนอยู่ทุกวี่วันทำให้ไม่ค่อยจะแน่ใจว่าตรรกะข้างบนจะใช้ได้หรือไม่สำหรับปีนี้ เพราะฝรั่งแบ็คแพ็คเกอร์ไม่พลุกพล่านเหมือนปกติ ... แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน เงินบาทแข็งค่าบ่งบอกว่าเศรษฐกิจบ้านเราแข็งแรง คนไทยกันเองก็อาจจะมีเงินเต็มกระป๋าแล้วมาเที่ยวสงกรานต์กันมากๆก็ได้ ใครจะรู้

จากการสำรวจพื้นทางเดินหน้าวัดชนะสงคราม ขุมทองแหล่งใหญ่ประจำปีของขาประจำ-ขาใหญ่ ทำให้เห็นธุรกิจที่ดินยุคสมาร์ทโฟนที่จองสินค้ากันเป็นตารางฟุต และจองกันแบบให้เกียรติกันสุดๆ ไม่ต้องมีใบจอง ออกเอกสารอะไรกันให้เสียเวลา (เหมือนกีฬารักบี้ ที่ปลอดภัยสุดๆ เล่นได้โดยไม่ต้องมีอุปกรณ์ป้องกันอะไรมากมาย เพราะผู้เล่นมีจิตวิญญาณแห่งสุภาพบุรุษเต็มตัว ... ไม่เหมือนอเมริกันฟุตบอลที่เล่นคล้ายกัน แต่ดุเดือดและอันตราย ทั้งๆที่มีอุปกรณ์ป้องกันอันตรายหลายอย่างก็ยังมีการได้รับบาดเจ็บจากความไม่เป็นมืออาชีพของผู้เล่น หรือแม้กระทั่งกีฬาดังแห่งประเทศสารขัณฑ์ "Boxing Football" ที่ไม่มีน้ำใจนักกีฬา ไม่พัฒนา ทั้งผู้เล่นและผู้ชม รวมไปถึงผู้จัดการแข่งขันและควบคุมดูแลความปลอดภัย ... เอ๊ะ เอ๊ะ นอกเรื่องไปไกลแล้ว กลับมาดีกว่าครับ)

... ถึงไหนแล้ว ... อ้อ ... เรื่องการจองที่ดินทำมาหากินในงานสงกรานต์ ... เอ้า ... ไปดูหน้าจาของใบจองกันครับว่าเป็นยังไงบ้าง ว่ามีความเป็นสุภาพบุรุษกันยังไง ให้เกียรติกันขนาดไหน

ใบจองที่ประกาศลงบนทางเท้าริมถนน ไม่ได้ระบุผู้มีสิทธิ์ครอบครองไว้ชัดเจน ... นับว่าเป็นสัญญาสุภาพบุรุษโดยแท้

 พื้นที่กรรมสิทธิ์บนฝาปูนปากท่อระบายน้ำทิ้ง ใต้ทางเดิน ... ขอแค่นี้เอง

 กรรมสิทธิ์แบบหมู่สำหรับ ... เด็กวัดทั้งหมด ... ใครไม่ใช่อย่านะ

การจองระบุอาณาเขตครอบครองไว้ชัดเจนจากลูกศรสีขาวที่พ่นไว้ แต่สิทธิ์นี้อาจมีปัญหา เพราะระบุชื่อผู้จองไม่ชัดเจน ... ด๊าท หรือ อ๊าท

 กรรมสิทธิ์แบบทวิภาคี ระบุชื่อผู้ครอบครอง 2 ชื่อ

 เอ๊ะ ... รู้สึกจะเป็น Land lord รายใหญ่

ผมเดินไปๆ ตามแนวทางเดินหน้าวัดจนไปกระทั่งจรดหัวถนน ซอยรามบุตรี ก็พบเข้ากับผู้ผลิตรายใหญ่จากภูมิปัญญาไทยแท้ แถมเป็นงานแฮนด์เมดด้วย เป็นคู่แข่งที่พอฟัดพอเหวี่ยงกับอาโซ้ยเจ็ก เจ้าพ่อผู้ผลิตปืนฉีดน้ำจากจีนแผ่นดินใหญ่ทีเดียว

ปืนพลาสติกกระบอกเล็ก ต่อสายดูดน้ำเข้ากับขวดน้ำดื่มขนาด 750 ซีซีคู่กัน 2 ขวด พร้อมสายคล้อง ... นับว่าเป็นไฟติ้งโมเดลของปืนฉีดน้ำ ซี-เซ็กเมนต์ โดยแท้

ส่วนนี่ก็คือ "เจ้าพ่อ" ที่ผมว่าน่าจะเป็นเซเล็บฯอีกตัวที่ "ไฮโซ" สุดๆที่เคยเห็นมา โดยเฉพาะจากชามอ่างที่รองนอนของ "คุณท่าน" อันเต็มไปด้วยน้ำแข็งช่วยคลายความรุ่มร้อนและสร้างความชุ่มฉ่ำเย็นสบายให้กับยามเช้าอันรื่นรมย์ และถ้า "คุณท่าน" สามารถเสพย์คาเฟอีนจากเอสเปรสโซ่ได้ ... ผมอยากจะบอกคุณ จเด็จ กำจรเดช ว่า "แดดเช้า้คงไม่ร้อนเกินกว่าจะนั่งจิบกาแฟ" อย่างแน่นอน

สุโขสโมสร ทั้งอาหารการกิน และ ที่นอนอันแสนสุข สังเกตให้ดีจะเห็นกาแฟกระป๋องในอ่างใบเล็กสีเขียวข้างๆด้วย

แดดเช้าไม่ร้อนเกินกว่าจะนั่งจิบกาแฟ

เจตตจัน

085-8035412

087-0719858

jettajan227@yahoo.com

ป.ล. บล็อกที่เขียนวันนี้ เขียนไว้ล่วงหน้า เพราะวันสุดสัปดาห์สงกรานต์นี้ มีภารกิจแจกจ่ายน้ำให้กับประชาชนหน้าร้านทั้งไทย-เทศ รวมถึงภารกิจคลายร้อนให้เหล่าแบ็คแพ็คเกอร์ทั้่งหลาย ... สัปดาห์หน้าจะมีภาพบรรยากาศมาฝากกันเล็กๆน้อยๆ แบ่งๆกันดูให้ พอหอมปากหอมคอครับ

Create Date : 14 เมษายน 2556
Last Update : 16 เมษายน 2556 13:13:28 น.		1 comments
Counter : 2453 Pageviews.
Share Tweet