Bloggang.com : ดาหาชาดา : On Robert Lee Frost

On Robert Lee Frost

Nothing Gold Can Stay
by: Robert Lee Frost

Nature's first green is gold,
Her hardest hue to hold.
Her early leaf's a flower;
But only so an hour.
Then leaf subsides to leaf.
So Eden sank to grief,
So dawn goes down to day.
Nothing gold can stay

ประกายทองฉาบไล้ทั่วแนวเขียวขจี
ยามสุรีย์แรกอุทัยไขแสง
ประกายทองทาบทาทุกหนแห่ง
แต้มแต่งใบไม้ให้งามราวมาลี

หากประกายทองนั้นมิยืนยง
เพียงครู่ก็สลายประกายศรี
แรกอรุณเป็นกลางวันทันที
ราวสวรรค์ลี้ลอยหายไปในพริบตา

สายแล้ว แดดแผดเผาสาดส่อง
ใบไม้ทองก็กลายเป็นแค่ใบไม้ป่า
เช้าตรู่งดงามเปลี่ยนไปสู่วันอันธรรมดา
ทองทานั้นหรือจะคงทน.............

-บทนี้แปลไม่ค่อยดี เพราะมันมีนัยที่กล่าวถึงกาลเวลาที่พร่าเอาสิ่งที่สวยงามที่สุดนั่นคือวัยหนุ่มสาวไป แต่ในบทแปลไม่ได้กล่าวถึงเลย วันหลังจะลองใหม่นะ

Fire and Ice
by: Robert Lee Frost

Some say the world will end in fire;
Some say in ice.
From what I've tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To know that for destruction ice
Is also great
And would suffice.

เขาว่าโลกจะมลายด้วยไฟกัลป์
บ้างก็ว่าน้ำแข็งนั้นจะมล้าง
ร้อนร้ายไฟกิเลสประจักษ์จิตไม่จาง
จึงเห็นด้วยกับข้างที่ว่าไฟ

แต่หากว่าโลกจะฉิบหายถึงสองครั้ง
ความชิงชังกับความยะเยียบเปรียบกันได้
ฉันคิดว่าน้ำแข็งเป็นตัวคะตะไลซ์
โลกบรรลัยลงได้ด้วยความเกลียดเหยียดเผ่าพันธ์

The Rose Family
by: Robert Lee Frost

The rose is a rose,
And was always a rose.
But now the theory goes
That the apple's a rose,
And the pear is, and so's
The plum, I suppose.
The dear only knows
What will next prove a rose.
You, of course, are a rose--
But were always a rose.

เห็นกุหลาบดอกนั้น
เจ้าชี้พลันนั่น กุหลาบนะพี่
พี่ก็รับคำน้อง แม้แต่เมื่อก่อนกี้
ดอกงามนี้ก็เป็นหนึ่งในมวลกุหลาบ

เห็นแอ๊ปเปิ้ลแดงพราย
เจ้ามิวายถาม มันคือกุหลาบ ฤ ไม่
พี่เออออ แม่นแล้วดวงใจ
คือกุหลาบไซร้ที่พี่เห็น

ลูกแพร์ก็แม้นเหมือนชวา
ถ้าเจ้าปรารถนาให้มันเป็น
ลูกพลัมพี่ก็ว่าน่าจะใช่นะเนื้อเย็น
จันทร์เพ็ญออกคำสั่ง พี่ ฤ จะว่าเป็นอื่น

หากว่ากุพชกะจะครองโลกของสองเรา
ก็เป็นด้วยเจ้าที่กำหนด
และในสายตาพี่ เจ้านี่ก็คือกุหลาบงามงด
บานสะพรั่งสวยสดในใจตลอดมา...

Once by the Pacific
by: Robert Lee Frost

The shattered water made a misty din.
Great waves looked over others coming in,
And thought of doing something to the shore
That water never did to land before.
The clouds were low and hairy in the skies,
Like locks blown forward in the gleam of eyes.
You could not tell, and yet it looked as if
The shore was lucky in being backed by cliff,
The cliff in being backed by continent;
It looked as if a night of dark intent
Was coming, and not only a night, an age.
Someone had better be prepared for rage.
There would be more than ocean-water broken
Before God's last *Put out the Light* was spoken

คลื่นกระเซ็นถาโถมดังโครมครืน
ทะเลป่วน คลื่นลมโหมหน้าผา
คลื่นกระหน่ำดุจจะทลายหาดทรายในพริบตา
เหมือนดั่งว่าน้ำคุมแค้นแดนแผ่นดิน

เมฆดำทมึนสยายข่ายคลุมท้องฟ้า
ตาข้าเหมือนเห็นนิมิตวันโลกสิ้น
พลังลมน้ำกระแทกฝั่งแทบพังภิณท์
หากไร้ผาไร้ผืนดิน คลื่นคงถล่มหาดจมไป

ฟ้ามืดมิใช่แค่ราตรีเทวีเยือน
หากเสมือนยุคสุดท้ายแห่งกาลสมัย
คนบาปควรเตรียมตัวรับโทษภัย
เมื่อภควันต์ดับแสงไฟ ทิ้งโลกไว้ในความมืดอนันตกาล

Create Date : 01 มีนาคม 2548

Last Update : 1 มีนาคม 2548 19:38:17 น.

0 comments

Counter : 2204 Pageviews.