เศร้าสร้อยเหลือเกินค่ะ

ขอให้เจ้าสาวแห่งความเศร้า เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนขณะเศร้าเท่านั้นนะคะ

ผู้เขียนไม่ได้เศร้าค่ะ
รำคาญตัวเองต่างหาก
สงสัยว่าจะขี้เกียจทำงาน
เลยหาเรื่องไปรู้สึกต่าง ๆนานา

ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาอ่านและเขียนถึง

จะเรียกว่า เสพติดความรู้สึกเหมือนพวกศิลปินได้ไหม

พอมีความรู้สึกอะสึกอะไรขึ้นมาหน่อย ก็จะปรุงจะแต่ให้ความรู้สึกนั้นเข้มข้นขึ้นมา มันเป็นรสชาติ มันเป็นความดื่มด่ำลึกซึ้ง อย่างที่ทำให้เรารู้สึกมันจริง จริง และจริงและซาบซ่าน เสียเหลือเกิน

บางคนบอกว่าได้ได้ออกกำลังกาย ออกนอกบ้านให้ได้เคลื่อนไหวบ้าง ก็จะไม่ติดกับมันมาก

หรือคิดถึงผลเสีย ผลกระทบของเราที่มีต่อคนอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

มีคนที่รองานจากเราหลายคนอยู่หรือเปล่า การเซ็งของเราทำให้งานไม่เดิน งานของพวกเค้าก็ล่าช้าไป บางคนอาจต้องการรายได้ที่ต่อเนื่องจากงานของคุณนั้น บางคนรายได้นั้นอาจหมายถึงค่าขนม ค่านม หรือค่าเล่าเรียนของลูก

ลองใช้การปรุงความคิดไปในทางที่จะบังคับให้เราต้องจดจ่อกับงานให้ได้ ก็อาจเป็นความสร้างสรรค์อย่างหนึ่ง

โอย เจ็บปวด เจ็บปวดมาก
ขอบคุณมากค่ะเตือนสติค่ะ

ขออภัยที่พิมพ์ผิดพลาดเยอะมาก

โอ๊ะโอ ไม่ได้ตั้งใจทำให้รู้สึกเจ็บปวดมากอย่างนั้นเลย

เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ก็เท่ากับยิ่งส่งเสริมการปรุงแต่งความรู้สึกเซ็ง เศร้า เซ็ง แมร่ง ชีวิตนี้ไม่มีอะไรดีเลย หนักมากยิ่งขึ้น

คล้ายๆ กับกวีหรือศิลปินหลายคนที่ชมชอบการใช้ชีวิตอยู่กับความเจ็บปวด หรือความรู้สึกด้านลบต่างๆ ของชีวิตเพราะดื่มด่ำกับความรู้สึกที่ "ปรุงแต่งให้เข้มข้นซาบซ่าน" นั้น เพื่อเป็นเชื้อไฟในการผลิตกวีนิพนธ์หรืองานศิลปะ

แน่นอนว่า ด้านดีคือสิ่งที่กล้าวมาดังกล่าว แต่อีกด้านหนึ่งก็เป็นประเด็นปัญหาที่ไม่ได้ทำให้เกิดอะไรที่สร้างสรรค์ขึ้นมาเลย

คุณดาหาชาดามีอะไรในตัวดีๆ อยู่เยอะมากนะครับ ไม่งั้นคงไม่เข้ามาอ่านสิ่งที่คุณเขียนได้ออกมาอย่างไพเราะเพราะพริ้งอยู่บ่อยๆ คุณเป็นบล็อกเดียวที่ผมติดตามอ่านเสมอ

อยากให้มองเห็นสิ่งดีๆ ในตัวเหล่านั้น มากกว่าจะมองแต่ด้านลบของตัวเอง (ซึ่งจริงๆ ไม่มี หรือมีก็ระดับปกติเท่ากับคนสุขภาพจิตดีทั่วไป)

ให้เวลากับความเจ็บปวด เสียใจ เศร้า เซ็ง แมร่งเอ๊ย ฯลฯ สักวันละ 10 นาทีพอไหม ให้สุดๆ จริงๆ แล้วก็จบมันตรงนั้น อย่าให้เกินนั้น จะได้ไปผลิตงานเพื่อสร้างสรรค์โลกให้น่าอยู่กว่านี้ตามอุดมคติของคุณ

เป็นคำเตือนสติที่ดีมากค่ะ
เพราะเป็นพวกเซ็งชีวิตวันละหลายหน


ขอบคุณจริง ๆที่เขียนเตือนสติ
แล้วก็ไม่ได้เจ็บปวดอย่างที่พูดหรอกค่ะ
อุทานไปอย่างนั้นเอง
นึกขอบคุณเสียด้วยซ้ำ
วันหลังมาเยี่ยมบ่อย ๆนะคะ
เห็นอะไรไม่ชอบมาพากลก็เตือนได้เลยนะคะ
คนเราพอโตเป็นผู้ใหญ่ก็ไม่ค่อยมีใครมาเตือนแบบนี้อีกแล้ว
บางทีทำผิดก็นึกว่าไม่ผิด
เพราะความเคยชิน เพราะความสบายที่ได้รับ
ขอผูกเสี่ยวไว้เลยแล้วกัน

เหงา...เศร้า...อกหัก...รักคุด...เฮ้อออออออออออ



อิ อิ มาป่วน...ไม่ได้มาปลอบ

บางที การกินเยอะก็ทำให้เราทุกข์ค่ะ เกี่ยวกันไหมนี่

โปรดทราบ อยากอ่านนิยายมากกกกกก

จะมาแบบกระปิดกระปอย(เขียนถูกไหมนี่) ก็จะรออ่านนะคะ

รักกันจริงก็จะตามกันอ่าน แม้ 3 เดือนจะมาตอนนึงก็สัญญาว่าจะไม่ว่ากันค่ะ มันคงได้ลุ้นเหมือนนั่งรอคนรักจนหยักไย่ขึ้น ยังไงยังงั้นน่ะค่ะ

โห คุณพลอยเจ้าขา
ขออำลาไปดู Australian OPEN กะทำงานใช้หนี้เขาก่อนเถิดค่ะ
เด๋วนิยายจะมา
สัญญาเจงเจง

ป้าพอลหล้า
มาป่วนได้ไงได้ไง
เด๋วไปป่วนบ้างหรอก