Bloggang.com : ดาหาชาดา : สายหยุด และเจ้าสาวแห่งความเศร้า

สายหยุด และเจ้าสาวแห่งความเศร้า

สายหยุด

ได้ยินใครมาร้องตามหาสายหยุด
ว่าอยากยุดฉุดยื้อให้อย่าหายหอม
สายหยุดหยุดกลิ่น-ใจตรมตรอม
แม้หอมอื่นหมื่นดอกไม้ไม่หมายชม

ฟังว่าแล้วให้ข้องจิตคิดสงสัย
ว่าเหตุไรก่อนสายเจ้าชลอฉม
เจ้าไปที่ใดทิ้งข้างหลังให้ปรารมภ์
ครวญชื่นขมเฝ้าฟูมฟายอยู่หลายเหลือ

บางทีสายหยุดอาจแค่หยุดพัก
เหนื่อยหนัก-หอมนักหอมนานเขาพาลเบื่อ
ลืมค่าความหอมกระจายลอยลมเจือ
มารู้สึกเมื่อไม่มีแล้ว-จึ่งรำพัน

หากพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าเข้าในสวน
มาทบทวนหวนถนอมเจ้าจอมขวัญ
มาระลึกความเก่าเคยคุ้นกัน
อาจจะได้สายหยุดต้นเดิมนั้นกลับคืนมา..."

กลอนบทนี้ไม่นานเท่าไรราว 5 เห็นจะได้ ถึงค่อยดูมีสติขึ้นมาหน่อย

ส่วนข้างล่างเก่ามาก เกือบสองทศวรรษ แต่ยังชอบอยู่

เจ้าสาวแห่งความเศร้า

ลมประคองแสงจันทร์นวล พลิกพลิ้วม่านเข้ามาภายในห้อง จับเสี้ยวหน้าของเธอ นิ่งสงบดั่งรูปปั้น...
หากน้ำใสเม็ดหนึ่งหยาดลง แพรวพราวเมื่อกระทบแสงจันทร์

สิ้นแรงลม ม่านพรางแสงจันทร์ ความทึมทึบกลับมาสู่ห้องอีกครา แม้ไม่อาจมองเห็น ากฉันรู้ว่าหยาดน้ำใสต้องพร่างพรู
เม็ดแล้วเม็ดเล่า มันมิได้มาจากนัยน์ตาหากแต่หัวใจของเธอ

ไฉนเธอจึงมีเอ่ยความ สิ่งที่รู้สึกนั้นลึกล้ำเนิ่นนาน เป็นสิ่งเดียวกับที่ฉันเฝ้าเก็บงำไว้หรือไม่

เหตุใดหนทางของเราจึงไม่บรรจบกัน

ในเมื่อเธอไปที่ใดก็พกพาความคำนึงหาของฉันไปด้วย และฉันอยู่แห่งก็พรากเอาหัวใจของเธอมาจากการมิใช่หรือ

แล้วด้วยเหตุอันใด เราจึงมิอาจรวมสิ่งลึกล้ำนั้นเข้าด้วยกัน

ความรักของเรามีความเศร้าแฝงฝังลึกล้ำ, ความอ่อนหวานเป็นดั่งน้ำตา, และความอบอุ่นของมันก็คือน้ำแข็งทิ่มแทงใจอยู่นิรันดร์

ม่านตลบขึ้น แสงจันทร์แจ่มกระทบร่างงามเปลือยเปล่าของเธอ ราวกับทาบทองบนผิวเนื้อ หากนุ่มเนียนเมื่อได้สัมผัส ความละมุนนั้นยังซ่านอารมณ์ กลิ่นหอมและรสรักจะตรึงอยู่ไม่วาย....

น้ำตาแห้งเหือดแล้ว

เธอพลันเอ่ยวาจา

ฉันมอบร่างกายนี้ให้เธอ มอบหัวใจให้ แต่มิอาจมอบชีวิต ทุกสิ่งของเธอและฉันได้ถูกลิขิตขีดทางไว้แล้ว

เธอมีหนทาง ฉันมีหนทาง ไม่อาจบังหรือขวางกันได้ ไปเถิด ขอเธอจงกลับไปสู่ขอบฟ้าที่เธอจากมา สู่ราวไพรที่ถวิลหา สู่หน้าที่ที่เลือกสรร

ฉันจักอยู่ที่นี้ มีชีวิตท่ามกลางแสงสีและมายา หน้าที่ต้องจำทน มุ่งเปลี่ยนมายาวังวนให้กลายจริง

ทิ้งหัวใจของเธอไว้กับฉัน และนำพาหัวใจฉันไปด้วยทุกที่ จดจำความหวานในคืนนี้ ซ่อนไว้ซอกส่วนความทรงจำ

แม้หนาวแม้เหงาระทดท้อ ระลึกถึงมันและฉัน อาบใจนั้นด้วยความหลังอันงดงาม

ฉันปรารถนาให้ความเศร้านั้นลึกล้ำ ยิ่งลึกล้ำยิ่งจดจำ ยิ่งลึกล้ำยิ่งอ่อนหวาน ฉันขอเพียงจดจำไม่ครอบครอง ไม่เป็นเจ้าของชีวิตเธอ

ไปเถิด บินไปให้สุดฟ้า ใช้ชีวิตให้เต็มศรัทธาดั่งปอง

แม้จะอ้างว้างบางครั้ง ระทดท้อให้ความหวังยิ่งใหญ่ แต่ยังมีเธออยู่ในใจ เป็นฝันสดใสเนิ่นนาน......

ฉันทอดถอนใจ เอาเถิด แม้เธอปรารถนาเช่นนั้นไซร้ ฉันจักจากไปสู้โพ้นฟ้า มาเถิดขอจุมพิตแก้มนวล ขอโอบอวลไว้ในอ้อมแขน แม้นมิอาจแทนสิ่งที่ใจปรารถนา จุมพิตนี้อาจเป็นครั้งสุดท้าย อาจได้ตระกองไว้อีกเพียงหน แต่สิ่งในใจนั้นล้ำล้น รอยชื่นรสสุคนธ์ไม่เคลื่อนคลาย

ลมพัดพลิกพลิ้วม่านอีกครา จันทราเลือนลับหาย ขอบฟ้าตะวันออกแสงทองกราย เหลือเธอเพียงเดียวดายในรุ่งราง

เจ้าสาวความเศร้าเอย ไม่มีน้ำตารินไหล รอยไหม้ลึกล้ำกลางใจ นี่ใช้หรือไม่ ิสิ่งที่เธอเลือกเอา

เมฆยามเช้าคล้อยเคลื่อน ลมเลื่อนใบไม้ผลอยร่วง เสียงทอดถอนใจหนักหน่วง ย้ำสิ่งทั้งปวงในความทรง

จำ........................

Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2548

Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2548 14:49:40 น.

0 comments

Counter : 593 Pageviews.