|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
กลอนเก่าและแน้มมาก
ได้กลับมาบ้าน หน้าหนาวยังไม่วายไป แต่ความร้อนเริ่มมาแล้ว ลำไยผลิดอกส่งกลิ่นหอมหวานอบอวลอยู่ในอากาศแห้ง ๆของปลายเดือนกุมภาพันธ์
หญ้าเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาล ต้นไม้ทิ้งใบเกลื่อนพื้นดิน แลดูแล้วชวนหดหู่ใจ
นอนไม่หลับเลยค้นโต๊ะที่เคยใช้ทำการบ้านเมื่อโกฏิปีก่อนโน้นดู เจอสมุดเล็ก ๆสีฟ้าลายกระต่าย เปิดดูเห็นบทกวีหวานเศร้าเคล้าความเปิ่นที่เคยเขียนไว้หลายบท อ่านแล้วก็ขำปนเศร้า กาลเวลาทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้ปานนี้ โลกแห่งความฟุ้งฝันนั้นแตกสลายไปแล้ว ชีวิตเหลือแต่ความจริงจัง อารมณ์ขันเสียดสีเจ็บปวด และงานงานงานงาน
อย่ากระนั้นเลย ลองมาย้อนความฝันครั้งกระโน้นดูกันดีกว่า
"เคยเห็นสายลมบ้างไหม"
เคยเห็นสายลมบ้างไหม
คงจะไม่ทั้งเธอและฉัน
แต่เมื่อใบไม้พลิ้วสั่น
ลมนั้นพัดผ่านใบไม้
เคยเห็นสายลมบ้างไหม
คงจะไม่ทั้งเธอและฉัน
แต่เมื่อไม้โน้มยอดมัน
ลมพลันพัดผ่านเลยไป
แปลมาจาก "Who Has Seen the Wind?" ของใครก็ไม่รู้
Who has seen the wind?
Neither I nor you:
But when the leaves hang trembling
The wind is passing through.
Who has seen the wind?
Neither you nor I:
But when the trees bow down their heads
The wind is passing by.
ใกล้กับไกล
"ระหว่างเราในคำว่าใกล้
มีความไกลแฝงอยู่ลึกลึก
ว่าใกล้แต่ก็ไกลกว่าที่นึก
รู้สึกอ้างว้างเพราะห่างไกล
เอื้อมมือคว้าเอามือได้
แต่เอาใจเอื้อมใจไม่ถึง
ไกลกันในความคำนึง
ไม่ลึกซึ้งกับความใกล้ที่ได้มา
ระหว่างเราอยากให้เป็นคำว่าไกล
ที่แฝงความใกล้อยู่ลึกลึก
เมื่อไกลใกล้จึงมีค่าในความรู้สึก
คิดถึงลึกซึ้งหลอมหัวใจที่ไกลกัน
แม้เอื้อมมือคว้ามือมิได้
แต่เอาใจเอื้อมใจถึง
ผูกพันแน่นแฟ้นตราตรึง
สองใจรวมเป็นหนึ่งในความไกล"
ยังยังมีต่อ ใครทนไม่ได้ไปหายาอมใต้ลิ้นกระตุ้นหัวใจแล้วมาอ่านต่อ (เขียนกลอนได้ประหลาดมากไม่มีสัมผัสระหว่างบทเอาเสียเลย ใครสอนแต่งกลอนกันหนอ)
เหงา
"เดินดายเดียวเปลี่ยวเปล่า
ฟ้ามืดเศร้าเวิ้งว้าง
เรียวเดือนแสงเลือนจาง
ดาวค้างดวงรุบหรู่
น้ำค้างพร่างร้างลม
ไม้ก้มใบค้อมคู้
หรีดกรีดโหยหดหู่
เหงาพรมพรูสู่ใจ"
โอ้ โลกนี้มันเศร้ากระไรปานนี้ สงสัยเขียนตอนระดับน้ำตาลในกระแสเลือดต่ำติดลบ
แก้วร้าว
ก็แก้วร้าวแล้ว.....
สายเกินกว่าคิดอาลัย
จะหลอมแก้วใหม่?
ร้าวนั้นลึกเกินกลับคืน
ร้าวลึกไปถึงควาร์กได้ไหมเนี่ย
ลมและเธอ
เมื่อสายลมพัดผ่านไปไม้
ไบไม้ก็ระริกพลิ้วไหว
นับดูสิกี่ครั้งที่ใบไม้นั้นสั่นไหว
และลมลูบไล้ผ่านใบไม้เท่าใด
นั่นแหละคือครั้งที่ฉันคิดถึงเธอ
และถอนหายใจด้วยไม่มีความคิดถึงย้อนกลับมา
ต่ออีกตอน
| Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2548 |
| Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2548 0:38:04 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 645 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ดาหาชาดา (ดาหาชาดา  ) วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:11:20:53 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [