ส่งกำลังใจก่อนจ้า
พรุ่งนี้มาเม้นท์นะคะ ตอนนี้แบตอ่อนเต็มที 555

ผมเหยียบเรือสองแคมครับ ทั้งใช้รถส่วนตัว และรถสาธารณะ เลยได้มุมมองทั้ง 2 อย่างซึ่งมีทั้งข้อดีและข้อเสียที่แตกต่างกัน แต่ถึงจะพูดยังไงผมก็ยังยืนยันครับว่า ขนส่งสาธารณะบ้านเราห่วยครับ ไม่แปลกใจที่คนจะใช้รถส่วนตัว จริงๆ วันธรรมดาผมก็อยากใช้รถส่วนตัวแหละ แต่ค่าใช้จ่ายมัยสูง ถ้าใช้รถส่วนตัววันธรรมดาทุกวัน ค่าน้ำมันบวกค่าที่จอดน่าจะครึ่งหมื่นได้มั้ง ในขณะที่ขนส่งสาธารณะรายจ่ายจะอยู่ที่ประมาณเกือบ 1,000.- บาทเท่านั้น แต่มันไม่แย่เท่าความคล่องตัวครับ อย่างที่ทราบบ้านเมืองเรามันเอาแน่เอานอนไม่ได้ ผมเคยติดอยู่บนถนน ด้วยระยะทางแค่ 3.5 กิโลเมตร ใช้เวลา 1 ชั่วโมง 20 นาที พระเจ้า!! เดินแบบเร่งๆ หน่อยอย่างมากก็ 45 นาทีเอง วันนั้นผมต้องรีบจับมอเตอร์ไซด์เลยครับ ไม่งั้นสายแน่ๆ แต่ถ้าวันหยุดรถส่วนตัวย่อมดีกว่าอยู่แล้ว สบายใจกว่าเยอะ

ไม่แปลกใจครับ เราเคยเจออะไรมาก็ไม่อยากให้หลานเจออะไรแย่ๆ แบบเรา ไม่ต้องแปลกใจที่ร้านค้าบางร้านราคาสูงกว่าร้านอื่นๆ แต่เขาขายได้เพราะเขาขายความสบายใจให้ลูกค้าด้วย

ผมก็ยุ่งแบบสุดๆ เหมือนกัน โอกาสสุดท้าย วันที่ 5 ธันวานี้ ถ้าเคลียร์ทุกอย่างไม่จบก็คือ จบครับ ไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวเรามาดูผลกันว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป

ที่มาคุย ผมชอบจริงๆ คำว่า "สิ่งที่อยู่ระหว่างทาง" ผมก็หวังในจุดนี้แหละ ไม่งั้นผมปล่อยจอยไปนานแล้ว

อรุณสวัสดิ์ครับน้องปริ๊นซ์

เหมือนเขาบอกว่า
ถ้าใจได้ พัทยาก็แค่ปากซอยนะครับ 555

พี่ก๋าเห็นด้วยเลยครับ
โรงเรียน หมอฟัน หาที่ดี ดีกว่าจริงๆ
ทำให้เด็กมีความสุข ไม่กลัว
ทุกวันนี้หมิงยังบอกเลยว่าโรงเรียนประถมของเขานั้น
มีผลต่อการเรียนรู้จริงๆครับ รักต้นกล้ามากๆ

ระยะทางไกลแค่ไหน
ตอนจีบกันใหม่ๆ ยังไงก็ไปรับไปส่งได้นะครับ
พอได้กันแล้ว เธอกลับเองละกัน 555

คนเทาๆ วัดก็เข้า เหล้าก็กิน

น่ารักดีครับ 555

หลวงปู่มั่นท่านสร้างศิษย์ไว้มากมายจริงๆครับ

เป็นคนที่ช่างมีประสบการณ์ชีวิต
เยอะมากช่างจดช่างจำจ้าปริ้น
สตอรี่ไกลที่มีเนื้อหาสุดๆ ไม่พ้น
หลานในดวงใจ รถในดวงใจจ้า

เห็นคุณหลาน แล้วนึกถึงพี่ซีสมัยก่อนหาหมอฟันตลอดค่ะ

สุดแต่ใจไขว่คว้านะคะ ถ้าอยากไป ไกลแค่ไหนคือใกล้ ... นึกถึงเพลงของ Getsunova เลย 555
เพื่อความชัวร์ บางอย่างก็ต้องยอมแลก ... จ่ายแพง เจ็บแต่จบ เจอกับตัวเองเหมือนกันค่ะ

"... แล้วไปยืนเบียดแทบจะเป็นผัวเมียกับคนในรถไฟฟ้า"
อ่านแล้วเข้าใจเลยค่ะ 555
สมัยเรียน เคยมีประสบการณ์แบบนี้ ตอนรถแน่น ๆ กระเป๋ารถบอก ชิดในหน่อย ๆ
เสียงข้างหลังตะโกนกลับมาว่า ชิดกันจนจะเป็นผัวเมียกันอยู่แล้ว 555

------------------------

"น้องด่างดูแห้งๆ ซักหน่อยนะครับ"

เห็นทักหลายทีแล้ว เข้าใจว่าที่บ้านแดดน่าจะแรง อาการเหมือนน้องหนามตากแห้งใช่ไหมคะ 555
คนสวนก็ไม่ค่อยดูแล ปุ๋ยไม่ใส่ น้ำไม่รด สงสัยต้องไล่ออก (ตัวเราเอง) แล้ว 555

จริง ๆ ที่บ้านไม่ค่อยกำหนดวันรดน้ำ เอาแน่ไม่ได้ แดดแรงดินก็แห้งเร็ว ฝนตกอากาศชื้นก็ไม่แห้ง
ช่วงเห่อ ๆ เราจะใช้ไม้เสียบลูกชิ้นที่เหลาให้ผอม ๆ หน่อย
จิ้มในดินให้ถึงก้นกระถางเพื่อดูว่าดินแห้งจริง ๆ ค่อยรดน้ำ แต่หลัง ๆ มานี่ไม่ค่อยได้ทำ
ผลคือมีบางต้นรดน้ำมากไปก็ตายไปตามระเบียบ บางต้นรากเปื่อยหายไปเลย
อย่างแอสโตรนูดัม บล็อกนี้

บันทึกน้องไร้หนาม แอสโตรนูดัม (รากหาย) 3.11.2567
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=fasaiwonmai&month=11-2024&date=22&group=25&gblog=697

สวัสดีครับน้องปริ๊นซ์
การเดินทางในกรุงเทพฯ ช่วงเวลาเร่งด่วนสาหัสจริง ๆ ครับ เคยขึ้นรถไฟฟ้าเบียดกันแบบที่น้องปริ๊นซ์ว่าเลย 555
เดี๋ยวนี้แถวชานเมืองรถไฟฟ้ามาเฉียดหลายสายแล้วนะครับ อย่างของพี่สีชมพูผ่านหน้ากรมฯ ตอนนี้พี่เดินทางสะดวกสบายมากครับ
พี่ถือว่าโชคดีมากเลย ปั่นจักรยาน เดินไปทำงาน 200 เมตรถึงเลยครับ
จากบล็อก
รอบนี้รายการ ATM เสื้อดีงามมากครับ Nike จัดมาเองเลย คุ้มค่ามากครับ ว่าแต่ช่วงนี้น้องปริ๊นซ์ได้ลองออกมาวิ่งบ้างยัง

สวัสดีก่อนเที่ยงค่ะ น้องปริ๊นซ์

บล็อกนี้เหมือนน้องระบายความในใจ
ทำงานใกล้บ้าน เอาที่เดินทางสะดวก
ค่าครองชีพไม่แพงเวอร์ คือ THE BEST แล้วค่ะ
น้องโชคดีแล้วที่ได้งานที่นี่ และที่นี่ก็โชคดีด้วยค่ะที่มีบุคลากรอย่างน้อง ถือว่า วินวิน ทั้งสองฝ่ายค่ะ

เรื่องหมอฟันสำหรับเด็ก พี่ว่าสำคัญจริงค่ะ
แต่สมัยนี้เท่าที่ดู พี่ว่าโอเคหลายที่เลยค่ะ
เค้ามีแยกเป็นหมอเด็กโดยเฉพาะ สถานที่กว้างขวาง
มีแยกโซนมีมุมให้เด็กนั่งเล่น ระหว่างรอ
ตอนเด็กๆ พี่ก็โครตกลัวหมอฟัน
เอาจริงๆยังกลัวจนทุกวันนี้นะคะ 5555

จากบล็อก
ว่างเมื่อไหร่ค่อยแวะมาค่าาาาาา

นิสัยไม่ดี มาขิงกัน ฮืออออออ..

สวัสดี จ้ะ น้องปริ๊นซ์

ตะพาบ "ไกล" ของเธอ เป้าหมาย จะพยายามชี้ให้เห็นว่า
ถึงจะไกลจากบ้าน แต่ถ้าเป็นสิ่งดี ก็ย่อมไปไกลได้ ไม่มีปัญหา เช่น
การเลือกโรงเรียน ให้ข้าวหอม การไปตรวจฟันของข้าวหอม ไกลจากบ้าน แพงกว่าที่อื่นหรือ การเลือกงานที่ใกล้บ้าน อย่าไกลจากบ้านจะได้ไปทำงานทันตามที่บริษัทวางกฎเกณฑ์ไว้
สมัยครู สอบบรรจครั้งแรก ไดโรงเรียนไกลจากบ้านมาก คือ
อยู่ที่ทุ่งครุ เดินทางด้วยรถเมล์ สอง ต่อ เหนื่อยมาก ๆ 3 ปี ครู
น้ำหนักเหลือ 37 กิโล จาก ที่จบใหม่ 41 กิโล พอย้ายมาอยู่ที่
โรงเรียน มัธยมวัดธาตุทอง ใกล้บ้าน ก็ไม่ได้ย้ายไปไหนอีกเลย
โหวดหมวด ตะพาบ

อ่านจบไปรอบนึงแล้วคร้าบ
แต่ มาตรฐานอาจารย์เต๊ะ ไม่เคยอ่านแค่รอบเดียว
จะเม้นท์ก็กลัวไม่เต็มที่ เพราะ ตอนเย็น อาจารย์เต๊ะ ผู้ไม่ได้กินข้าวเย็น
จะแบตอ่อน หิวโหยมาก ฮ่าๆๆ

พรุ่งนี้มาใหม่นะครับ

สวัสดีครับคุณปริ๊นซ์

การเดินทางในกรุงเทพจะลำบากเหมือนกันนะครับ
ไม่เหมือนต่างจังหวัด

เรื่อง อู่ซ่อมรถนี่ ถ้าอู่ประจำ ช่างรู้ใจอยู่ ที่ไหนก็ต้องไปให้ได้นะครับ
อาจารย์เต๊ะ โชคดีมีอ฿่ประจำอยู่ในซอยแถวบ้าน ขับรถไป ห้านาทีถึง
แถมช่างใจดีมาก อาจารย์เต๊ะ เคยขับรถไปเสียแถวมีนบุรี อู่อยู่รามอินทรา ช่างยังเอารถออกขับไปซ่อมให้ถึงที่ เจอแบบนี้เข้า รักกันตายเลยไม่นอกใจไปซ่อมอู่อื่นอีกเลยละครับ

ส่วนเรื่องหลานนี่ รร เป็นด่านแรกของชีวิต ถ้าได้ รร ดี ครูดี ชีวิตจะดีทันตาเห็น ใกล้ไกลแค่ไหนก็ต้องยอมนะครับ

ส่วนเรื่องหมอฟันนี่ แพงกว่าปกติไม่มากก็จัดไป
เท่าที่ อาจารย์เต๊ะเจอมา ของถูกและดี นี่มีจริง แต่จนบัดนี้ ยังหาไม่เจอเลยคร้าบ ฮ่าๆๆๆ

ส่วนเรื่องงานนี่ บ้านใกล้ที่ทำงาน ถือเป็นสวรรค์
บ้านไกล เดินทางลำบาก เหมือนตกนรก

ตอนอาจารย์เต๊ะ ทำงานใหม่ๆ ยังไม่ได้มาเป็นอาจารย์นี่
ออฟฟิต อยู่ ซอยทองหล่อ แต่บ้านอยู่หนองจอก เลยมีนบุรีไปอีกกก ตอนเรียนสบายเพราะอยู่ใกล้ลากกระบัง
แต่พอมาทำงานนี่ สมัยนั้นไม่มีรถด้วย จบใหม่ๆ
ต้องโหนรถเมล์ สองต่อ นั่งเรือข้ามฝาก ต่อวินมอไซค์อีก
กว่าจะถึงออฟฟิตก็สบักสบอมมาก พอตอนหลังงานแยะๆ
ทำโอทีเลิกเย็นอีก เลยนอนค้างที่ทำงานมันซะเลย
รุ่นพี่ ซีเนียร์ ก็ช่างกระไร กลัวน้องๆจะเหงา ตกดึก งานเสร็จ ก้พาน้องๆตะลุย ราตรี ซอยทองหล่อ ก็บันเทิงไปซี้คร้าบ ฮ่าๆๆๆ

ส่วนเรื่องงาน นี่ ออฟฟิต งานแยะ อาจารย์เต๊ะ ไม่ว่า
แต่ถ้างานแยะไม่มีเหตุผล แก้แบบบ่อยๆนี่
อาจารย์เต๊ะ สมัยหนุ่มๆก็ใช่ย่อย ลาหยุดมันเลย
กะจังหวะ เอาตอนที่งานแยะๆงานเร่งๆนี่แหละ หัวหน้าก็ ชักดิ้นชักงอไปตามๆกันๆ แสบมั้ยละครับ อาจารย์เต๊ะ ฮ่าๆๆๆ

ตอนหลังที่มาเป็นอาจารย์นี่ อาจารย์เต๊ะ เลือกงานมาก
มหาลัยไหนไกลๆ หาที่จอดรถยากไม่ไป เอาแต่ที่ใกล้บ้าน มีที่จอดรถให้สะดวกๆ มหาลัยในเมืองรถติดๆนี่ อย่าหวังว่า อาจารย์เต๊ะ จะไปสอนให้นะครับ ฝันไปเหอะ เพราะสมัยก่อนพอมีรถขับนี่
อาจารย์เต๊ะไม่เคยขึ้นรถเมล์รถไฟฟ้ามาร่วม 30 ปี แล้วละครับ
พอมาขึ้นตอนหลังนี่ คนขายตั๋วบอก คุณตา ทำบัตร คนชราเลยนะครับ เย้ย ฮ่าๆๆๆ

ตอนพี่เรียนหนังสือที่ กทม. ช่วงแรกพี่นั่งรถไปกลับ กรุงเทพ-ฃลบุรีทุกวัน ต้องขึ้นรถประมาณ 6 โมงเช้าแต่ก็ไม่รู้สึกลำบากอะไร คงเพราะตอนนั้นรถไม่ติด ค่ารถสำหรับนักเรียนไปกลับยังไม่ถึง 20 บาทเลยค่ะ

หลังจากนั้นก็อยู่หอพัก เป็นช่วงน้ำท่วมใหญ่ปี 26 (น้องปริ๊นซ์เกิดหรือยัง?) ก็ไม่ลำบากอีกนั่นแหละ ขึ้นรถไปเรียนประมาณ 6.15 น. เวลาใกล้เคียงกันเลย แต่อยู่หอไม่สะดวกเหมือนอยู่บ้าน น้ำท่วมอีกรถติดแหงก เดินลุยน้ำเร็วกว่า เพื่อนบางคนเลิกเรียนบ่ายสอง ถึงบ้านสองทุ่มประมาณนั้น

เรียนจบตั้งใจเลยว่าไม่ทำงานที่ กทม. ตอนนั้นได้งานที่แบงค์ชาติแต่ไม่เอากลับบ้านเราดีกว่า

จากบล็อก ข้าวผัดอเมริกันขวัญใจเด็กจริง ๆ ค่ะ แต่ผู้ใหญ่ก็ชอบนะ^__^ แล้วก็ชอบลูกเกดเหมือนกันค่ะ

พูดถึงเรื่องหมาเห่า
ตอนเย็นเจ้ามูมู่ที่บ้านก็เห่าครับ
มันอยากกิน 5555
แต่ให้กินไม่ได้
เพราะมันป่วยหนักและแก่มากแล้ว
เห่าตลอดเวลาเลย

พี่ก๋าเคยนอนได้วันละ 10-11 ชั่วโมงนะ
ตอนหนุ่มๆ แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว
ตี 4 ก็จะคอยตื่นตลอด 555

ต้นกล้านี่ดังเรื่องเด็กเล็กมากครับ
แต่ประถมนี่ ยังมีปัญหาในการปรับตัวเวลาต่อมัธยม
เด็กต้นกล้านี่มีเอกลักษณ์มากๆ กล้าคิดกล้าถาม

จากบล็อก
ยังอยู่ในกระบวนการดำเนินการครับ ท่าทางไม่สำเร็จ แต่ระหว่างทางในการดำเนินการมันจัดการหลายๆ เรื่องได้เยอะ จริงๆ ยังมีเวลาพรุ่งนี้อีกวันช่วงเย็นๆ หลังเลิกงานกลับถึงบ้าน แต่มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเราจะไหวมั้ยด้วย เหนื่อยตายเลย

อรุณสวัสดิ์ครับน้องปริ๊นซ์

สวัสดียามบ่ายค่ะ น้องปริ๊นซ์

ตอนนี้พี่ไปหาหมอฟันปีละครั้งค่ะ
ไปใช้สิทธิ์ประกันสังคมขูดหินปูน
แค่นี้พี่ยังเกร็งแล้วเกร็งอีก 555555
ปีนี้เข้าเดือนธค.แล้วยังไม่ได้ไปเลยค่ะ
คาดว่าปีนี้คงไม่ได้ไปแล้วค่ะ ไว้ขูดปีหน้าทีเดียวเลยค่ะ

ชีวิตหล่อๆ กลางกรุง พี่ก็ไม่เหมาะนะ เหนื่อยมาก
อยากให้ออกฟิตย้ายออกมาอยู๋บ้านนอกกกกกก
เมื่อวานน้ำตาลพี่เหลือร้อยสามสิบกว่าแล้วนะ รายงาน

แล้วคุณน้าสุดหล่อดูแลหลานสาวดีมาก สวมมงให้เลย
ว่าแต่ไม่คิดจะมีกะเขาหรอ ไหนบอกอยากมีลูกสาวไง

ว่าแต่นี่ภูมิแพ้ดีขึ้นแล้วใช่ไหม ได้พักผ่อนมั่งยัง

สวัสดีครับคุณปรินซ์

ขอบคุณมากครับที่ไปเช็คอินที่บล็อค
ตอนนี้ขออนุญาตทักทายที่หน้าบ้านคุณปรินซ์ก่อนครับ
เดี๋ยวถ้าสะดวกจะมาคุยด้วยนะครับ

สวัสดีค่ะน้องปริ๊นซ์

โรงเรียนหลาน ที่ทำฟันหลานหรือที่ทำงานน้องปริ๊นซ์
ผ่านการเลือกสรรมาอย่างลงตัวดีจังค่ะ
โดยเฉพาะประสบการณ์กับหมอฟันที่หลานได้รับ
จะเป็นสิ่งดีๆที่ทำให้ไม่ติดภาพกลัวกับการพบหมอนะคะ

ที่ทำงานที่เดินทางสะดวก ไม่ไกลบ้านมาก
ทำให้พี่ต๋านึกถึงที่ทำงานที่แรกของพี่ต๋าอยู่เชียงใหม่ เป็นบริษัทอเมริกัน
ตรงข้ามกับคำว่า "ไกล" คือตั้งอยู่หน้าหมู่บ้านเลยค่ะ
ขับรถมาทำงานทุกวัน กลางวันก็ขับกลับไปกินข้าวที่คุณยายทำที่บ้าน
สะดวกจริงค่ะ ^^

แต่พอย้ายมาทำงานในกรุงเทพฯ ที่ทำงานอยู่ลาดพร้าว
ที่พักอยู่สุทธิสารวินิจฉัย ทีนี้ล่ะคนละเรื่องกับการใช้ชีวิตต่างจังหวัดเลย
ตื่นแต่เช้า ขับรถไปทำงาน เผชิญรถติด กินข้าวนอกบ้านทุกเย็น
กว่าจะกลับถึงบ้านก็ดึก
ป่วยบ่อย บ่อยครั้งเลิกงานแล้วเข้า รพ.เวชธานีบ้าง รพ.ลาดพร้าวบ้าง กินข้าวที่ รพ.ก็มี
เป็นประสบการณ์ช่วงนึงก่อนที่ชีวิตจะเปลี่ยนที่ทางไปอีกค่ะ

ย้อนถึงปาร์ตี้ริมสระที่น้องปริ๊นซ์ไม่ต้องลงไปเอ็นเตอร์เทนในสระ
เป็นเรื่องที่ดีมากๆค่ะ
เพราะเสี่ยงไม่สบายอีกด้วย

ขอบคุณน้องปริ๊นซ์นะคะที่แวะชมเมนูบ้านพี่ต๋า
พักผ่อนวันหยุดอย่างสดชื่น
รักษาสุขภาพนะคะน้องปริ๊นซ์

อรุณสวัสดิ์ครับน้องปริ๊นซ์

สวัสดียามสายค่ะ น้องปริ๊นซ์

วันเสาร์เดินคนเดียวมันก็จะชิลๆสบายๆค่ะ
ไม่ต้องห่วงหลานซึ่งต้องคอยมองดูตลอด

ขอให้ข้าวหอมหายป่วยไวไวนะคะ
ช่วงนี้ถ้าน้องไปออกกำลังกาย ก็จะเหงาๆหน่อย

สมัยผมเป็นปีแรกๆ ที่มีนโยบายให้โรงเรียนรับเด็กในพื้นที่ 15%
ตอนนั้นโคตรต่อต้านเลย รู้สึกว่า 15% นี้แข่งขันน้อยกว่าคนอื่น คุณภาพแย่กว่าคนอื่น แค่บ้านใกล้
แต่หลังๆ ก็เข้าใจว่าเพื่อลดภาระจราจรนะครับ
อันที่จริงถ้าทำให้โรงเรียนแต่ละแห่งมาตรฐานไม่ต่างกันมากได้จะดีที่สุด
ไม่ใช่ต้องแข่งกันเลือดตาแทบกระเด็นเพื่อเข้าโรงเรียนดัง
ตื่นเช้าฝ่ารถติดไป รร. ไกลบ้านหลายสิบ กม.

หมอฟันก็เหมือนกัน หาอย่างยากเลยครับ
ทันตแพทย์ก็เป็นสาขาที่ทำเงินดีนะ
แต่คะแนนไม่สูงมากและไม่ค่อยมีคนเรียนกันแฮะ
ขนาด รพ. ใหญ่ๆ ยังหาหมอมือนิ่มๆ ยาก
หาเจอคนนึงก็จองคิวกันยาวข้ามปีเลย

ส่วนตอนทำงานผมนี่คือย้ายบ้านตามที่ทำงานเอาเลย
อยู่ไหนก็ไม่ซีเรียสละ 555
พอเห็นบางคนขับรถ 80 กม. ไป-กลับที่ทำงานก็เหนื่อยแทน
แต่คนที่มีครอบครัวทางเลือกก็น้อยลงไปอีก
ยิ่งมีลูก คือยังไงก็ต้องอยู่กรุงเทพอะ

สวัสดีค่ะน้องปริ๊น

พี่แวะมาอ่าน มาลงชื่อไว้ก่อนนะคะ