หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 33
วันนี้วันศุกร์ สนุกสนาน บานตะไท ไชโย โห่ฮิ้ว ปิ้ว ๆ .... บ้าไปแล้ว
ก่อนอื่นต้องแอบบอกก่อนว่านี้แอบมาแรดเขียน Blog นอกสถานที่ละเด้อ
ตอนนี้ผมอยู่หน้าโรงหนังเมเจอร์พารากอน ที่ซึ่งเค้ามีบริการอินเตอร์ฟรีให้ผู้หิวโหยเมก้าไบท์ ไว้บริโภคแทนข้าวเย็น
แต่กว่าจะได้เล่นนี้ไม่ง่ายนะครับ ต้องยืนเฝ้ารอเด็กน้อยอินเดีย ทึ่กำลังเมามันส์กับการเล่นเน็ต ที่ยืนนิ่งไม่ยอมไปไหน
จะใช้สายตาไล่ รึก็เหมือนรังแกเด็กไปนิด เลยต้องทำหน้าเอ็นดู แบบว่าตูรอได้ หุหุ (แต่ยืนประชิดไม่ห่างเหมือนกัน ฮะฮะ แอบกดดัน)
และผลแห่งการรอคอยก็บังเกิดผล ก่อนที่ผมจะเหลือทนต้องไปซื้อมาม่าหมูสับมาจู่โจมด้วยกลิ่น อิอิ
พอเข้าเน็ตได้ ก็ครึ้มใจคิดถึงเพื่อนๆ เลยรีบแอบมาเขียน Blog ทันควัน
วันนี้ผมมารอดูหนังเรื่อง Wolfman ครับ และแน่นอนว่ามาดูคนเดียวเช่นเคย
คือแอบอยากจะพักผ่อนสมองและจิตใจ และให้รางวัลกับตัวเองเล็กน้อย ที่ผ่านพ้นไปได้อีกอาทิตย์หนึ่งของการทำงานโดยที่สติไม่แตกเสียก่อน (แค่ร้าว)
โดยก่อนมาดูหนังก็ซัดข้าวแกงกะรี่ญี่ปุ่นไปจานหนึ่ง ที่ร้านตรงพารากอนนั้นแหละ ร้านนี้เหมือนจะชื่อ Curry house นะครับ (ไม่แน่ใจว่าจำผิดรึเปล่า)
เป็นร้านที่แปลกดี มีการให้เราเลือกปริมาณข้าว ปริมาณแกง ปริมาณความเผ็ด และเลือกหน้า (เนื้อสัตว์) เพิ่มหน้าได้ (ทำยังกับขายไอติม) ผมเลยซัดไปสองหน้าที่สุดยอดจะ Mix&Match
หน้าทะเล ผสมหน้าเนื้อ (แต่ใจไม่เสือ)
ความอร่อยเอาไป 4.36572 ดาว (เต็มห้านะครับ) คืออร่อยหลาย ๆ
แต่เรื่องราคาเอาไป 3.896 (เต็มห้าล้าน ฮะฮะ)
ราคาไม่ค่อยประทับใจเท่าไร เพราะมันเหมือนจะแอบแพง กินกับเพื่อนสองคนหมดไป อีกห้าบาทห้าร้อย
แต่ก็อย่างว่า อาหารอะไรในพารากอนมันก็แพงหมดแหละเนอะ
ยังไงเดี๋ยวผมไปดูหนังก่อนนะครับ แล้วค่อยคุยกันใหม่เด้อ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
หนังสนุกมั๊ยคะ ^^