หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 114
วันนี้ก็ยังคงเป็นวันที่เรียบง่าย ซ้ำซากจำเจ จำโจ
ตื่นเช้า เด้งลุกจากเตียงคล้ายผีจีน รีบแต่งตัวเหมือนนางแบบร่างน้อย (แต่อวบ) ก่อนจะนั่งมอเตอร์ไซด์ ให้ลมเซทผม เข้างาน รูดบัตร แอบหนึไปกินข้าวเช้า นั่งทำหน้าเครียดเหมือนทำงานหนัก (แต่เปิด Facebook ซ่อนไว้ ฮะฮะ)
บางทีก็สงสัยตัวเองเหมือนกัน ถ้าวัน ๆ ทำแค่นี้ แล้วเมื่อไรจะถึงฝั่งฝันมีหวานใจก่อนวัยทองได้ล่ะเนี่ย
ยิ่งเสาร์ อาทิตย์ก็ยิ่งไม่ได้ไปไหน นอนเกลือกกลิ้งเป็นทุยแช่โคลน อยู่ที่ห้องแบบอืด ๆ เพราะไม่มีเพื่อนไปไหนมาไหนด้วย
ตัวผมนี้ก็แปลกเนอะ คนเรายิ่งอายุมากขึ้น แสดงว่าอยู่บนโลกเกือบกลมนี้นานขึ้น
ยิ่งอยู่นานขึ้น คนที่เราพบเจอก็ยิ่งจะมากขึ้น เพื่อนมันก็น่าจะมีมากขึ้นสิ
แต่ทำไม ๆ ตัวผม ยิ่งอยู่นานเพื่อนยิ่งหาย ทั้งที่สมัยก่อนยังมีเพื่อนสมัยเรียนเป็นหลายสิบ ไปเที่ยวทีเป็นโหล
ต่อพอยิ่งนานวัน เพื่อนฝูงก็หายกันไป บางคนก็ไปมีครอบครัว ไปมีโลกของเค้า บางคนก็อยู่ไกลกันไปจนไม่ได้ติดต่อ บางคนก็แค่ลืม ๆ กันไป
อย่างล่าสุดนี้ ผมเจอเพื่อนคนหนึ่งจากใน bloggang เนี่ยแหละ
เธอเป็นคนน่ารัก คุยเก่ง (เก่งจนคนขี้โม้อย่างผมต้องอายเลยทีเดียว) เราคุยกันในหลาย ๆ เรื่อง แชร์ความคิดกันในหลาย ๆ อย่าง
เราเคยคิดว่าจะหาโอกาสนัดเจอกัน กินข้าวกันตามประสาเพื่อนใหม่
แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้เจอกัน เธอก็ต้องย้ายไปทำงานต่างจังหวัด
และสำหรับบางเหตุผล ช่วงนี้ผมโทรไปก็ไม่ค่อยเจอเธอเลย
ก็แอบเป็นห่วงเธอเสมอนะ บางทีเธออาจกำลังอ่าน blog ของผมตอนนี้อยู่ก็ได้
ถ้าเธออ่านอยู่ อยากบอกว่า เพื่อนคนนี้เป็นห่วงเสมอนะ
วันที่: 12 พฤษภาคม 2553 เวลา:22:15:50 น.
อิอิ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [