หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 115
พรุ่งนี้ก็วันศุกร์แล้ว วันเสาร์ก็ใกล้เข้ามา ความลันล้าก็ใกล้ปรากฎ
แต่เสาร์ อาทิตย์นี้อาจไม่ได้หรรษาเที่ยวเล่นแต่เพียงลำพังเหมือนทุกที
เนื่องจากช่วงนี้มีเพื่อนรุ่นน้องนามว่า นายตั้ม ชอบมาเยี่ยมเยือนในวันหยุด
สำหรับผมคนที่จบปริญญาด้านสันโดษศาตร์ ก็มีความสุขแบบพอเพียงแม้นจะอยู่ home alone
แต่ยังไงก็ดี ถ้ามีเพื่อนมาหา...ข้าก็พร้อมที่จะตั้งรับ ฮะฮะ
ช่วงนี้ที่นายตั้มมาหานั้น เพราะว่าช่วงนี้มันดันอกหักขั้นรุนแรง (เออดี คนช้ำรักมาเจอกัน ฝนตกขี้หมูไหล...คนมหาประลัยมาเจอกัน)
นายตั้มเค้ามีทฤษฏีที่น่าสนใจดังนี้
''สมองคนเรานั้นคิดได้เพียงครั้งล่ะหนึ่งเรื่อง'' (แต่บางทีเราสลับเรื่องได้เร็วมาก)
ด้วยทฤษฏีนี้เอง นายตั้มจึงคิดว่าเราต้องหาอะไรทำตลอดเวลา เพื่อไม่ให้สมองไปคิดถึงเรื่องแฟนสาวที่เปลี่ยนเครื่อข่าย ไปหาอาร์ตตัวพ่อตัวอื่น
วันอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ นายตั้มจึงมาเล่นหมากล้อมที่บ้านผม (เข้าใจเลือกเกมที่คิดเยอะ ๆ นะ)
แต่พอดีผมมีนัดโยนโบว์ลิ่งกับเพื่อนแบบเบี้ยวไม่ได้ ผมเลยต้องลากมันไปด้วย
นายตั้มตอนแรกเหมือนเห็นดีด้วย แต่สุดท้ายก็เล่นด้วยไม่ได้นาน เพราะเวลาโยนโบว์มันผลัดกันโยน เลยมีเวลาให้คิดเรื่องอกหักรักคุด
สุดท้ายอาการช้ำรักจึงกำเริบ เด็กตั้มเลยขอตัวกลับไปหาอะไรทำที่บ้านแทน
คิดแล้วความรัก บางครั้งก็เล่นบทโหดแบบไม่ผ่อนปรน ถ้าสักวันผมอกหักอย่างหนัก จะทำอะไรดีเพื่อไม่ให้คิดมาก
กินแหลก...... น่าจะเข้าที ฮะฮะฮะ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
มันจะเศร้ามาก ๆ สิ่งที่ดีที่สุดในระยะแรกคือ ต้องร้องไห้
ต่อมาก็หาหนังผีดู หรืออ่านหนังสือการ์ตูนคะ หรือหนีไปเที่ยวไกล ๆ เลยคะ