หรือจะโสดจนสามสิบ (ฉบับนิยาย) ตอนที่ 17
ณ Studio แห่งหนึ่ง
ภายในห้องถ่ายละครที่กำลังวุ่นวาย เสียงอึกทึกไปกับการเตรียมฉากเพื่อถ่ายตอนต่อไป แต่ทว่ายามนั้นรอบตัวผมเหมือนกับเงียบกริบดั่งผับเลิก ไฟสว่างจ้า
และผมก็เหมือนหนุ่มนักเที่ยวผู้คนองศึก ซึ่งยืน ณ จังงังกับสาวเจ้าที่แอบป้อมาอย่างยาวนาน ทว่าเมื่อแสงไฟหลอดนีออนสาดส่องหน้าเธอในยามใกล้สว่าง ว๊าย ว๊าย นี่มันไอ้เทืองนี่หว่า
โอ ชักจะเลยเถิดไปแล้ว
ผมกลับมาสู่โลกแห่งความจริง ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองหน้าน้องเก๋ที่กำลังทำตากลมมองดูปฏิกิริยาผมอย่างถึงพริกถึงขิง หลังจากเธอถามมาทื่อ ๆ ว่า
''งั้นพี่โจ ชอบเก๋ ไหม?'' โอ้แม่นางนี้สมกับเป็นหญิงสาว 2011 ซะจริงๆ รึเธอต้องรีบบอกก่อนจะ 2012 โลกแหกรึอย่างไร (จริงๆ โลกคงไม่แตกหรอกนะ)
ผมจนด้วยคำพูดได้แต่ทำหน้าลุกรน คิดไม่ออก พูดไม่ถูก ตะเกียดตะกายตอบว่า
''เออ เก๋ คือ พี่ แบบว่า มัน กับเก๋ พี่ว่า เรา อืม ยังไงดีล่ะ'' อารมณ์ประมาณจะไปรักษาริดสีดวง แต่ดังเจอหมอหญิงที่งามบาดจิต คิดไม่ถึง
แต่ไม่ทันจะกล่าวอะไรสืบไป น้องเก๋ก็ชักมือถือของเธอออกมาถ่ายวีดีโอ ตอนผมกำลังหน้าตามบ้าใบ้ จนผมต้องสับสนในใจพูดไปว่า
''เออ เก๋...น้องเก๋ ทำอะไรครับ''
''ถามได้ ถ่ายวีดีโอหน้าพี่น่ะสิ หนูอยากรู้ว่า ผู้ชายเวลาถูกผู้หญิงที่ไม่ใช่คนที่ชอบบอกรัก แล้วเค้าจะทำหน้ายังไง''
''เพื่อ...'' ผมเริ่มสงสัย
''ก็จะได้เขียนอารมณ์ ของพระเอกในนิยายหนูได้ไง'' เธอกล่าวเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไร
''เออ... นิยาย'' กล่าวจบผมก็ตบกะบาลเด็กดื้อเบา ๆ (เบาจริงนะเออ) ก่อนจะทำหน้าฉุน ที่แท้น้องเก๋ แค่พูดไปเพื่อเก็บข้อมูลเขียนนิยาย
''ใจร้ายวะ ช่วยน้องแค่นี้ก็ต้องโกรธด้วย'' เธอกล่าว
''ก็มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนี่''
''อย่าคิดมาก ๆ''คำพูดติดปากของเจ้าหล่อน ก่อนที่น้องเก๋จะพูดต่อไปว่า ''ว่าแต่พี่ชอบ พี่เรใช่ไหม''
คราวนี้ผมไม่ตอบ ไม่ใช่ว่าฉุน แต่บางครั้งก็เหมือน ว่าผมก็ไม่เ้ข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าคิดกับเธอแค่เพื่อนหรือมากกว่า บางครั้งเราเหมือนใกล้ แต่บางครั้งเราก็เหมือนไกลกันเหลือเกิน เธอคือดาราส่วนผมคนธรรมดา
''พี่โจ เค้ากำลังจะถ่ายฉากต่อไปแล้ว'' เก๋กล่าว แต่ผมกำลังยุ่งอยู่กับความคิด จึงได้แต่เพียงพยักหน้าตอบ ก่อนที่เก๋จะกล่าวต่อไปว่า
''ฉากนี้พี่เร จะถูกพระเอกกอด และปลอบให้หายตกใจล่ะ''
ผมได้ฟังก็หันไปมองหน้าเก๋แบบฉับพลัน มันเป็นไปเอง ก่อนจะเห็นร้อยยิ้มเจ้าเลห์ของเก๋ ผมจนด้วยคำพูด ได้มองไปยังฉากเบื้องหน้า และดูคุณเรกำลังกอดกับไอ้หน้าหล่อพระเอกของเรื่อง
''ว่าแต่พี่ชอบ พี่เรใช่ไหม'' เสียงของเก๋ ดังก้องในหัวสมอง ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ บางทีผมคงได้คำตอบของคำถามนั้น
''พี่โจ แอบหึงรึเปล่า เค้าแค่แสดงละคร'' เก๋กล่าวเสียงเล็กเสียงน้อย คล้ายหยอกล้อ และเป็นผมที่แอบทุบหัวเจ้าน้องสาวจอมแสบไปอีกที...เบาๆ (แน่นอนเบา ๆ เพราะนี้เป็นนิยายเยาวชน อิอิ)
ยามนี้ผมได้แต่มองเรจัง ที่กำลังเล่นละครอยู่ และเสียงของผู้กำกับก็ดังขึ้นมาว่า คัท!!!
ทำเอาผมหายใจโล่งท้อง มันผ่านไปซะที ฉากที่บาดตาบาดใจ ก่อนที่ผู้กำกับหน้าตี๋ จะกล่าวว่า ''ยังไม่ดี ถ่ายใหม่''
''จะบ้าเหรอไง'' ตะโกนลั่น เวรกรรม เผลอตัวเผลอใจ ยามนั้นคนทั้งกองได้แต่มองผมเป็นตาเดียว
''เก๋ว่า พี่อินไปนิ๊ดดดด หนึ่งนะ แบบนี้พี่เขียนบทเองซะดีกว่าไหม'' ไม่รู้ว่านั้นคือคำปลอบหรืออะไร แต่ถ้าผมเขียนบทเองได้จริง ผมจะกล้าเล่นเป็นพระเอกไหม?
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันนะครับ