เรื่องเล่าวันเสาร์
สำหรับคนทำงาน วันเสาร์นี้มันเป็นวันที่พิเศษจริงๆ ไม่ต้องตื่นเช้า ไม่ต้องคิดเรื่องงานให้ปวดกะโหลก และตื่นมาพร้อมกับอากาศที่เย็นนิด ๆ ในฤดูหนาว หรือฤดูร้อนน้อยกว่าที่ใครเขาว่ากัน
มีเวลาคิดในยามเช้าว่า วันนี้เราจะกินอะไรดีนอกจากอาหารในโรงอาหารบริษัท และต้องรีบ ๆ กินเพื่อให้ไปเสนอหน้าที่โต๊ะได้ก่อนหัวหน้า คิดไปคิดมา วันพิเศษแบบนี้ก๋วยเตี๋ยวเนื้อสักชาม ณ ร้านอาเฮียเจ้าเก่าน่าจะดี
ทว่าระหว่างการเดินทางไปยังร้านอาเฮีย น่องโป้ง ๆ ของผมก็รู้สึกเหนื่อยล้าเลยต้องคิดว่าจะไปกินก๊วยเตี๋ยวเนื้อในห้างดังชื่อเหมือนดอกบัวแทนจะดีไหม
สุดท้ายก็ตัดสินใจไปกินในFood court ของ Lotus และนั้นคือการเปลี่ยนใจครั้งที่หนึ่ง และพอสั่งก๊วยเตี๊ยวรสเด็ดได้ ก็ถึงเวลาหาที่นั่งสักแห่งในหมู่ฝูงชนที่พร้อมใจใส่ชุดดำ (รวมทั้งตัวผมด้วย) ทีแรกคิดว่าจะไปนั่งตรงกลาง และสุดท้ายก็เปลี่ยนใจไปนั่งตรงริม นี้คือการเปลี่ยนใจครั้งที่สอง
หลังจากที่เริ่มดูดเส้นเข้าปากไปอย่างสวาปาม ไปได้ไม่นานนัก จู่ ๆ ก็มีป้าคนหนึ่งมายืนใกล้ ๆ แล้วพูดว่า
"มีแบงค์ยี่สิบสองใบไหม" ป้าในชุดดำกล่าว
"ทำไมเหรอครับ" ผมตอบอย่างงง ๆ
"คือกระเป๋าตังหาย ไม่มีค่ารถกลับบ้าน" ป้าพูดเรียบเฉยๆ
ทุกประโยคของป้า เป็นประโยควลีไม่ใช่คำถามหรือคอำตอบ แต่ผมเริ่มรู้แล้วว่าวัตถุประสงค์ป้าคืออะไร ผมมองป้าอย่างสงสัย ป้าคนนี้ก็ดูไม่ได้ยากไร้อะไรเลย ผมก็ได้แต่ชี้มือไปยังป้า และชี้มือมาทางผม พร้อมกล่าวอย่างงวยงงว่า
"เราไม่รู้จักกัน ใช่ไหมครับ"
"ก็กระเป๋าตังค์มันหาย" ป้าพูดเรียบ ๆ
สุดท้ายผมก็ควักแบงค์ยี่สิบสองใบไปให้ป้า และป้าก็เดินจากไป ปล่อยให้ผมงวยงงแต่เพียงผู้เดียว ทว่าที่งวยงงที่สุดคือ ความคิดในหัวของผมว่า
อืม วันนี้เราเปลี่ยนใจสองครั้ง 1) ไม่กินก๊วยเตี๋ยวอาเฮีย 2) ไม่นั่งโต๊ะตรงกลาง แต่เลือกนั่งริม
ถ้าเราไม่เปลี่ยนใจสองครั้งคงไม่ได้เจอป้า และถ้าเราเดินช้ากว่านี้สักหน่อยในตอนแรกก็คงไม่ได้เจอป้า ฯลฯ จะว่าไป การได้เจอป้านี้นับว่าพรหมลิขิตหรือเปล่านะ แล้วการที่เราได้เจอเพื่อน ๆ เราล่ะ พรหมลิขิตรึเปล่าหนอ และนี้ถ้าจู่ ๆ เราเดินอย่างไร้จุดหมาย เดินไปยังใครสักคนที่ราไม่รู้จัก และทักขอเขาเป็นเพื่อน มันจะเรียกว่าพหรมลิขิตไหมนั่น
พหรมลิขิต........
หลังจากคิดไปพร้อมซดน้ำซุปในก๊วยเตี๊ยวไปจนหมด ผมก็เดินออกจากห้างดอกบัวแล้วขึ้น BTS เพื่อเดินทางต่อไปตามความคิดของผม หรือ พรหมลิขิตกันแน่
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ไม่กะมาหัวเราะค่ะ แต่รู้อยู่แล้วมาบ้านนี้ ฮาาาา
ที่เข้ามาเพราะอยากบอกว่า สวัสดีค่ะ สบายดีไหมค่ะ
เกือบสองปีค่ะที่ไม่ได้เข้ามา