หรือจะโสดจนสามสิบ (ฉบับนิยาย) ตอนที่ 23

ณ คอนโดหรูย่านใจกลางเมือง

เรจัง เดินวนเวียนไปมารอบโต๊ะตัวน้อยภายในน้องรับแขกเล็ก ๆ ของเธอ เหมือนแฮมสเตอร์ตัวกลมที่วิ่งวนบนลู่วิ่ง สายตาของเธอจับจ้องมองไปยังมือถือไอโฟน(อิน) ที่กำลังเป็นที่นิยมในขณะนั้น

ทว่าสีหน้าของเธอดูหงุดหงิดเล็กน้อยถึงปานกลาง คล้ายยามคนถ่ายไม่ออกบอกไม่ได้

สุดท้ายเธอหยิบมือถือขึ้นมาและค้นหาเบอร์ของนายโจ ตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอยู่ไม่สุข

''ไอ้บ้าโจ กลับมาเมืองไทยก็ไม่บอก นี้มาถึงตั้งนานแล้วก็ยังไม่โทรหา''เธอแอบสบถด่าด้วยวาจาที่ไม่สามารถออกอากาศได้

ยามนั้นเหมือนเธอจะลุกลนบ้างอะไรบ้าง ในหัวมีแต่ความคิดที่จะกดเบอร์โทรไป

แต่ทว่าด้วยจรรยาบรรณของนางเอก ก็จึงตัดใจไม่โทรออก วางฟอร์วางมาด แล้ววางมือถือไว้ที่โต๊ะกลมตัวน้อยดังเดิม

แต่เธอยังไม่ละสายตาจากมือถือสีดำเครื่องนั่น

''ชิ!! หรือเราโทรไป แล้วแกล้งบอกว่าโทรผิด'' เธอคิดในใจด้วยใบหน้าเหมือนว่าปราดเปรื่อง แต่เราก็รู้ว่ามันลิเกแค่ไหน

และเธอก็ยังไม่โทรต่อไป เพียงได้แต่กำมือถือไว้ในมือพร้อมบ่นพึมพัมเป็นอาม่าผู้ผ่านร้อนหนาวโชกโชน

ทว่าวินาทีนั้นเองเสียงดนตรีก็ดังขึ้นจากมือถือตัวน้อย ให้เธอต้องสะดุ้งโหย่ง อุทานเป็นอะไรสักอย่างร่วง

ก่อนเธอจะเห็นว่าเป็นนายตัวแสบโทรเข้ามาพอดี

''ตายยากจริงหมอนี่'' เธอกล่าว ก่อนจะทำเป็นเล่นตัว ตามประสานางเอกผู้มากประสบการณ์ โดยรอให้เสียงตามสายดังสี่ห้ารอบ ก่อนจะค่อยกดรับ

ทว่ามันดันวางไปก่อน...เธอกรี๊ดร้องเสียงหลง

ยังไงดีล่ะ ถ้าโทรไปจะเสียงฟอร์มที่อุตสาห์รักษามาตั้งแต่เริ่มนิยายเรื่องนี้ไหมล่ะนั่น

ทว่าโลกคงไม่ใจร้ายกับคนสวยจนเกินไป นายโจกดโทรเข้ามาใหม่แบบไม่รู้ความ และครานี้เรจังก็รีบรับอย่างลืมตัว

''เรจัง นี้ผม โจเอง'' นายโจกล่าวทันทีที่สายถูกรับ

อีกด้านหญิงเร ก็ที่แอบยิ้มก็รีบเก็บหน้าตาลันล้า แล้วตอบไปอย่างเย็นชาว่า

''โจ ไหนค่ะ'' เธอยียวนกวนมึนโฮ

''เออ... เร นี่ผมโจไง ที่เคยทำงานที่เดียวกับคุณไง''

''อ้อ...''เธออ้อเสียงดังและลากเสียงยาวอย่างยียวน ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า ''ใช่โจ คนที่หายสาปสูญไปจากราชอาณาจักรแผ่นดินสยามรึเปล่าค่ะ''

''เออ... โทษทีเรจัง ตอนนั้นเราจะบอกแล้วแต่...'' ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะกล่าวจบเธอก็แทรกมาว่า

''แต่ แต่ อะไร แล้วไปอยู่นั้นก็ไม่คิดจะโทรมาบ้างเลยใช่ไหม''เธอกล่าว

''โทษที'' ชายหนุ่มได้แต่กล่าวเสียงอ่อน

''ช่างเถอะ แล้วนี้โทรมามีธุระอะไรยะ''

''ก็ไม่มีอะไร คือเราอยากเจอเธอไง กินข้าวกัน อะไรแบบนี้''

''อะฮะ'' เป็นอะฮะที่ดังและยาว อย่างยียวน (อีกแล้ว)

ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกเหนื่อยกับความยียวน จนเห็นชัดไ้ด้ด้วยตาเปล่า ก่อนจะกลั้นใจกล่าวต่อไปว่า

''เรจัง คุณว่างไหมอาทิตย์นี้ วันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ก็ได้''

ทีแรกเธอคิดจะหยอกล้อ ทำเป็นไม่ว่างไปจนถึงชาติหน้าตอนบ่าย ๆ แต่ก็ไม่อยากจะแกล้งไปเรื่อย ๆ เธอจึงเริ่มนึกตารางแผนงานตัวเอง

แต่เจ้ากรรม มันก็ดันไม่ว่างจริงๆ

''โจ เราไม่ว่างเลยอาิทิตย์นี้ ต้องถ่ายละครที่ต่างจังหวัด กลับเข้ากรุงเทพเย็น ๆ วันศุกร์''

ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า

''วันศุกร์ค่ำ ๆ ก็ได้ สักสองทุ่ม''

''อืม... ก็คงจะได้นะ แล้วเจอกันที่ไหนล่ะ''

''ร้านลีคาเฟ่ ที่สนามบินเป็นไง''

''เหหหหห ตลกล่ะ ไปกินข้าวกันที่สนามบินเนี่ยนะ''

''แหะ ๆ พอดีอยากกินที่นั่นน่ะ และอีกอย่างเราก็พบกันครั้งแรกที่สนามบินใช่ไหมล่ะ ครั้งนี้ก็คิดว่ารำลึกความหลังด้วย ที่สำคัญผมมีเรื่องที่สำคัญมากจะบอกเรด้วยล่ะ''

เรจังได้ฟังก็รีบรู้สึกประหลาดใจ อะไรคือเรื่องสำคัญที่นายกระจอกอยากจะบอก หรือว่าเค้าจะขอสารภาพรัก คิดเองก็หน้าแดงเอง

''อะแฮ่ม นายโจ มีเรื่องอะไรสำคัญเหรอ ถ้ามีก็บอกตอนนี้ได้เลย''

''อืม เราอยากบอกตอนเจอกับเรจังมากกว่าน่ะ''

เรจังแอบยิ้มเล็กน้อยแต่พองาม หรือว่านายโจจะสารภาพรักจริงๆ แล้วเธอจะเล่นตัวแบบไหนดีน่า

แต่ก่อนอื่นคงจะต้องตอบตกลงก่อนล่ะ

''ได้ แล้วเจอกัน''เธอกล่าว

Create Date : 07 มีนาคม 2554 Last Update : 7 มีนาคม 2554 0:46:50 น. Counter : 967 Pageviews.		3 comments
Share Tweet

	Pecchè? By Gaetano Errico Pennino ปรศุราม (8 เม.ย. 2567 11:54:21 น.)		ถนนสายนี้..มีตะพาบ ( 349) วันใดที่เธอรู้สึกเหมือนไม่มีใคร peeamp (8 เม.ย. 2567 12:38:27 น.)
	"วันใดที่เธอรู้สึกเหมือนไม่มีใคร โปรดมองมาทางนี้ เธอจะเห็นใครคนหนึ่งที่รอเธอ" อาจารย์สุวิมล (8 เม.ย. 2567 08:12:29 น.)		ทริปอเมริกา #1 - รีวิวสายการบินฟิลิปปินส์ ไม่แพงมากและดีกว่าที่คิด ฟ้าใสทะเลคราม (6 เม.ย. 2567 13:46:53 น.)