หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 118
ผ่านไปแล้วกับวันอาทิตย์ ที่แสนสุข
วันเสาร์ที่ผ่านมา ผมนั้นกระเหี่ยนกระหือรืออยากกินทุเรียน อย่างยิ่งยวด
โดยตั้งใจว่าจะกินเจ้าผลไม้เนื้อหวานสีเหลื่องอ่อยที่มาพร้อมกลิ่นพิสดารนี้ ให้จงได้ในวันอาทิตย์
แต่กระนั้นก็ยังไม่ได้กินแม้นเวลาจะผ่านมาเกือบเที่ยง เพราะ.....
....ยังไม่ตื่น ฮะฮะ
และสุดท้ายก็ต้องตื่นจากฝันที่กำลังหวาน เพราะมีโทรศัพท์มารบกวน กระผมที่กำลังทำหน้าเคลิ้ม น้ำลายไหลอยู่บนเตียงหนานุ่ม
"พี่โจ ตัวอย่างที่ทางพี่โจขอไว้ เดี๋ยวเอาไปให้วันนี้นะค่ะ ก่อนบ่ายนะ"
กรรม... ผมลืมไปว่านัดให้บริษัทที่รับงาน เอางานมาส่งให้วันนี้
ผมเลยต้องรีบเด้งไปห้องน้ำ ก่อนจะรีบออกไปรับงานแบบมึน ๆ
พอรับสินค้าตัวอย่างมาแล้วก็เพลิดเพลินลืมตนแอบสั่ง ไก่ทอดใน Mcdonal ไปซะชุดใหญ่
แบบพอให้ทั้งครอบครัวกินได้ (ถ้าเอาเนื้อไก่มารวมกัน คงได้ไก่อวบ ๆ ซะหนึ่งตัว)
สุดท้ายเลยอิ่มจนลืมไปหาซื้อทุกเรียนกิน
ปล (แปลว่าลืม) ตกเย็นผมได้ไปดูหนังเรื่อง Robinhood มาล่ะครับ
ด้วยความที่เป็นหนังที่คุณพ่อชอบมาก และเคยพากระผมสมัยยังตัวน้อยน่ารักไปชมในโรงภาพยนต์
ปัจจุบัน...ผม(ยังเกือบน่ารักอยู่)เลยอยากลองดู Robinhood ฉบับใหม่บ้าง แต่ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากเพราะ Robinhood ภาคไหน ๆ ก็คงเหมือนกัน ''ปล้นคนรวย ช่วยคนจน''
แต่พอได้ไปดูภาคใหม่นี้ก็ต้องอึ้ง ทึ้ง ตงมงเมียว
เพราะมันไม่มี อะไรแบบ ''ปล้นคนรวย ช่วยคนจนเลย'' ไม่มีพูดถึงป่าเชอร์วู๊ดเลยด้วยซ้ำ
เพราะมันเป็น Robinhood the begin หรือ ก่อนจะมาเป็น Robinhood (คล้าย ๆ Batman the begin ที่พูดถึงต้นกำเนิด batman)
ซึ่งโดยรวมต้องบอกว่า แปลกใหม่ และไม่เหมือนที่ผ่าน ๆ มา ดูแล้วก็ไม่ผิดหวังครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
วันนี้เหนื่อยจัง แต่ก็ยังยิ้มได้
ฝันดีนะคะคุณโจ