หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 21
ก่อนอื่นขอขอบคุณเพื่อน ๆ ทุก ๆ คน อย่างมากมายก่ายกอง ระนอง ระยอง ยะลา (ไปกันใหญ่แล้ว) ที่คอยเป็นกำลังใจให้เรื่องน้องเลขาฯ นะครับ
วันนี้วันเสาร์ เป็นวันที่ได้นอนแบบเติมได้อั้นเหมือนบุฟเฟย์ เลยเล่นนอนไปซะเก้าชั่วโมง
ก่อนนอนจำได้ว่าหันหัวไปทางหัวเตียง แต่ไม่รู้ทำไมตื่นมามันเป็นตรงกันข้ามได้ หมอนก็กระจัดกระจายกันไปรอบทิศทาง
พอได้นอนสบาย ๆ ยาว ๆ ตื่นเช้ามาไม่ต้องรีบกระเสือกกระสนไปทำงานก็รู้สึกหัวมันว่าง รู้สึกสบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน หุหุ
ก็เลยได้สติและสตอ กลับคืนมา เหมือนเริ่มตาสว่าง
เริ่มเกิดปัญญาคิดได้ว่า ที่ซึมเศร้าเหงาเป็นพระรองช้ำรักเมื่อวานนั้นเกิดจากความยึดมั่นของเราเอง ที่คิดไปว่าน้องเค้าต้องเอาใจใส่เราสิ แต่จริงๆ แล้วจะไปคิดแบบนั้นไม่ได้
พอปล่อยวาง มันก็เบา สบายจิตสบายใจ ไม่คิดอะไรมากมาย ถ้าชอบเค้าก็แค่อย่าทำให้เค้าเดือนร้อน (ไม่สบายใจ) และอย่าทำให้ตัวเองเดือนร้อนก็พอ
ว่าแล้วก็เลยโทรไปเอร์ออฟิศของนน้องเลขาฯ ซึ่งปกติเธอจะไม่ค่อยรับ เพราะบางวันก็เอาเบอร์นั้นเก็บไว้ออฟฟิศ
วันนี้ไม่รู้โชคดีอะไร โทรเจอเธอได้ เลยได้คุยตั้งสิบเจ็ดนาทีแหนะ
โลกแอบเป็นสีชมพู หุหุ
ตอนเย็นคึกไปตีเทนนิสกับอาจารย์น้อยโตโร่อย่างเมามันส์
....สบายใจ....
ปล วันนี้เน็ตเป็นอะไรไม่รู้ที่ห้องรับสัญญาณไม่ได้ ต้องหอบกายหยาบมานั่งเล่นทางหนีไฟชั้นเก้าให้ยุงสาว ๆ ลิ้มรสเลือดหนุ่มโสดซะงั้น
วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:23:21:04 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [