หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 39
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการทำงานของนายหล่อ
และเป็นอีกวันที่นายหล่อ เดินไปส่งน้องเลขาฯ โดยที่ผมได้แต่มองตาปริบ ๆ เป็นหลินฮุยมองไผ่
บางทีก็แอบคิดไปว่า ถ้านายหล่อไม่อยู่แล้ว ก็เหมือนเราจะปราศจากคู่แข่งไปอีกหนึ่ง หุหุ
แต่บางครั้งก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความพ่ายแพ้
ก่อนที่นายหล่อจะเริ่มจีบน้องเลขาฯ อย่างจริงจัง
ผมไม่กล้า และไม่สามารถขอเบอร์โทรน้องเลขาฯได้ - แต่นายหล่อโทรไปคุยทุกวันช่วงหลังนี้
ผมเคยขอเดินไปส่ง แต่น้องเค้าบอกว่าเกรงใจ - แต่นายหล่อเดินไปส่งทุกวัน ช่วงหลังนี้
ผมไม่เคยชวนกินข้าวกับเธอสำเร็จ - แต่เหมือนได้ยินว่านายหล่อเคยไปกินข้าวกับเธอมาแล้ว
คะแนนรวมแพ้ไป 3 -0 พูนสวัสดิ์
แบบนี้ถึงนายหล่อจะอยู่หรือไม่อยู่ มันก็ไม่สำคัญเลย ในเมื่อน้องเลขาฯ ดูจะไม่สนใจผมเท่าไรนัก
คงมีแค่ผมที่บ้าชอบเธอยู่คนเดียว
คงได้แต่ทำใจเนอะ ทำให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ทำไปวันต่อวัน ไปเรื่อยๆ
ช่วงนี้ผมเลยออกจะซึม ๆ เหมือนหมาโดนยาฉีด เรื่องหัวใจก็โคม่า เรื่องงานก็วุ่นวาย เรื่องส่วนตัวก็วายวุ่น
ช่วงนี้ผมได้แต่ท่องคำขวัญประจำตัวเพื่อไม่ให้สติแตก
"อะไรที่แก้ไขได้ก็ไม่ต้องคิดถึงมัน (เพราะเราจะแก้ไขได้)
อะไรที่แก้ไขไม่ได้ ก็ไม่ต้องคิดถึงมัน (เพราะเราก็แก้ไขไม่ได้... อยู่ดี)
ปล่อยวาง ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามกรรม''
วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:22:38:02 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [