หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 164
ขออภัยที่ช่วงนี้ข้าน้อยหายหน้าหายตาหายตูดไปเสียหลายเพลา
เนื่องจากว่าท่านพ่อ ท่านแม่ และพี่น้อง ได้ไปทัศนาจรท่องเที่ยวที่เกาหลี และกลับมาพักผ่อนเยี่ยมข้าพเจ้าถึงเคหะสถาน อีกทั้งยังพักค้างคืนที่ห้องหับเท่ากับรูหนูของข้าพเจ้าอีก
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ข้าพเจ้าเลยต้องทำตัวเป็นลูกกตัญญู ยันบ่ยุ่น อย่างไม่ขัดข้อง
โดยได้พาที่บ้านไปทัวร์รอบคอนโด และละแวกใกล้เคียง อีกทั้งพาไปรับประทานอาหารหลากหลาย เอาใจ ๆ
ก็ดีใจหลายๆ ได้ทำตัวเป็นลูกที่ดี ปรนนิบัติคุณพ่อคุณแม่ และพี่น้อง
แต่ด้านหนึ่งก็แอบเหนื่อย ๆ เหมือนกัน เพราะช่วงที่ผ่านมาก็มีงานบริษัทก็เยอะอยู่
แต่ครอบครัวก็สำคัญกว่างานเนอะ เพราะสำหรับงานความสัมพันธ์ระหว่างเราก็คือลูกจ้างและผู้จ้าง อะไรจะสำคัญกว่าครอบครัวไปได้
บางที บางครั้งเราทำงานเยอะเกินไป จึงเผลอคิดไปว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
แต่บางทีก็แอบคิด หรือมันจะเป็นส่วนที่เกินมาของชีวิต อิอิ ถ้าเราไม่มีมัน ไม่มีงาน แต่เรายังมีเงินใช้จ่าย (ก็ดีใช่ไหมล้า) ก็หมายความว่า...จริงๆ มันก็คือส่วนเกินใช่ไหมล่ะ
อืมมม แต่ตอนนี้ผมก็ยังต้องทำงาน เพราะต้องหาเงิน เพราะงั้นมันคงยังเป็นส่วนเกินๆ ที่ยังขาดไม่ได้ต่อไป (อีกสักช่วงเวลา ล่ะนะ)
สู้ๆ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เรื่องยาวนะนี่